เมื่อเมฆเดินออกไปแล้วเสกับก้องก็หันไปมองฟ้าใหม่ที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตกไม่เข้าใจว่าพวกเขาคุยอะไรกันอยู่ทางด้านหลังและไม่นานพระพายที่รำเสร็จพอดีก็เดินมากับเพชรด้วยสีหน้าหงิกงอซึ่งฟ้าใหม่ก็ไม่เข้าใจว่าไปทะเลาะอะไรกันอีกกระทั่งเดินมาถึงใต้ต้นไม้ที่เธอยืนอยู่
“จักแม่นหยัง สิฟ้อนผู้เดียวก็บ่ฟ้อนสิลากหนูไปฟ้อนนำเฮ็ดหยังก็บ่ฮู้” (ไม่รู้อะไร อยากเต้นคนเดียวก็ไม่เต้นจะลากหนูไปเต้นทำไมก็ไม่รู้)
“ก็ไปม่วนนำกัน อย่าเครียดติล่ะ” (ก็ไปสนุกด้วยกัน อย่าโกรธสิ) เพชรกอดคอพระพายพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ พระพายจึงขยับหน้าออก
“รำเสร็จไป๋” (รำเสร็จยัง)
“สะ…เสร็จแล้ว” พระพายพูดน้ำเสียงติดขัดก่อนจะจับแขนเพชรออกจากรอบคอ
“ถ้างั้นรีบกลับบ้านกันเถอะพี่จะรีบไปกินของแซ่บ” พูดจบเพรชก็ยกสาโทที่เพื่อนให้มาตอนไปเต้นขึ้นพระพายเห็นดวงตาก็ลุกวาวทันทีไม่ต่างจากเสและก้อง
“อ้ายเอามาแต่ไส?” (พี่ไปเอามาจากไหน)
“หมู่อ้ายให้ม
