Games 02 ผัวปรากฏตัว
1355 Words
“ไปกินข้าวกันเถอะ” ฉันเปลี่ยนเรื่องทันทีเลยเพราะว่าฉันไม่ได้สอบ -0- เรื่องจริงเลยแล้วอย่าให้พ่อรู้เรื่องนี้นะไม่อย่างนั้นบ้านแตก!!!
“ตั้งสิบคะแนนนะ”
“หุบปากกก!!ไม่ต้องพูดดดดดดด!!” ฉันบอกไอ้วีวี่ความจริงฉันเสียใจนะอย่างน้อยถ้าไม่หลับแล้วได้สอบอย่างน้อยก็ได้คะแนนบ้างแหละสัก 2-3 คะแนนอะ แต่นี่...นี่ไม่ได้แตะเลยตื่นมาเพื่อนก็ส่งข้อสอบกันหมดแล้ว และถ้าสงสัยว่าทำไมเพื่อนไม่บอกเพราะว่าฉันเข้าสายไงเลยได้นั่งคนละทีกับเพื่อนสนิทส่วนคนอื่นในห้องไม่ได้สนิท T^T เลยไม่มีใครบอกฉัน
“เอ่อ สวัสดีครับ” เรากำลังเดินไปโรงอาหารก็มีบุคคลไม่เคยเห็นหน้ามาขวาทางฉันเอาไว้
“?” พวกเราไม่ได้ตอบกลับแต่ทำหน้างงและไม่เข้าใจอยู่
“คุณคือ Princess Of Gaming ใช่ไหมครับ?” เขาถามฉันด้วยท่าทางสุภาพและการแต่งกายก็ดูเป็นทางการด้วย
“ค่ะ คุณเป็นใครเหรอ?” ฉันไม่ได้หยาบตลอดเวลานะ
“คือว่าผมมาจากทีม racing นะครับต้องการมาติดต่อคุณ Princess Of Gaming เข้าทีมของเรา”
“ฉันไม่สนใจค่ะขอบคุณนะคะที่สนใจในความสามารถของฉัน” ฉันปฏิเสธทันทีเพราะอย่างที่บอกฉันไม่ได้สนใจเข้าทีมเพื่อเล่นเกมอยู่แล้วและที่สำคัญกว่านั้นคือฉันชอบเล่นกับคนแปลกหน้าเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ มากกว่าเล่นกับคนเดิม ๆ มันไม่ได้อถรรสเท่าไหร่นั่นสิ ด่าก็ยากด้วย -_-
“ลองฟังข้อเสนอของเราก่อนดีไหมครับแล้วค่อยปฏิเสธหรือว่าจะเสนออะไรเพิ่มเติมก็ได้นะครับเพื่อเราสามารถตอบสนองความการต้องการของคุณ Princess Of Gaming ได้”
“ก่อนอื่นเลยนะคะคุณควรทราบชื่อจริง ๆ ของฉันมากกว่าชื่อในเกมหรือเปล่า?”
“เอ่อ...”
“และที่สำคัญนอกจากชื่อทีมของคุณแล้วเนี่ยควรบอกชื่อตัวเองด้วยไหมคะ?” อยู่ ๆ ก็มาพูด ๆ ไม่สนใจอะไรนอกจากจะเสนออย่างเดียว ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้จักทีมนี้หรอกนะแต่ฉันไม่ชอบวิธีการของเขา
“ผมชื่อเอ็กซ์นะครับ...”
“ค่ะ แต่ฉันยังยืนยันคำเดิมนะคะฉันไม่สนใจไม่ชอบการเล่นเกมแบบเป็นทีมหรือแข่งขันระดับชาติ”
“ทำไมละครับคุณทั้งดังและมีฝีมือ”
“มันด่ายากขอตัวนะคะ” ฉันบอกเหตุผลไปแล้วก็เดินออกมาโดยมีเพื่อนของฉันตามมาติด ๆ เป็นเงาเชียว
“ไม่สนใจหน่อยเหรอทีมนี้ก็ดังนะ”
“ไม่อะคิดว่านี่เป็นทีมแรกที่ติดต่อเข้ามาเหรอ?” ฉันถามเพื่อน
“รายได้ดีนะ”
“ตอนนี้กูก็มีรายได้อยู่แล้วป่ะถ้าไปเข้าร่วมทีมก็ต้องทำอะไรเป็นเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันเป็นฝูง ๆ กูไม่ชอบวะ” ฉันบอกพวกมัน
“พูดอย่างกับฝูงหมา”
“หรือมันไม่จริงอย่างไอ้เอ็มบอกขนาดแค่ชมรมของมหาวิทยาลัยยังไปกันเป็นกลุ่มเลยนู้น!” ไอ้แตงโมพยักหน้าไปทางกลุ่มคนที่กำลังเดินมาเป็นกลุ่มสตรีมเกมของมหาวิยาลัยไปไหนก็ยกกันไปเดินกันไปเป็นกลุ่ม
“ดึงหน้าซะด้วยแอ็กเกินไอ้สัส” ไอ้ฮอนบอก
“เขาหล่อน้า~~~” วีวี่บิดเขินอายเมื่อมีคนหันมามองพอดีเป็นหัวหน้าชมรมเคยมาชวนฉันอยู่แต่ก็โดนปฏิเสธไป
“เลิกแรดเถอะไอ้วี” แตงโมบอก
“อีโม!!อย่ามาด่ากูนะ!” เท้าเอวเถียงกัน
“หวัดดีเอ็มเพช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง?”
“หิวข้าวนะพึ่งเลิกเรียนว่าจะไปหาอะไรกินสักหน่อย แต่เมื่อกี้มีคนจากทีม racing มาติดต่อเข้าทีมน่ะเลยทำให้ไปกินข้าวช้าไปหน่อยงั้นไปก่อนนะกลัวข้าวร้านป้าดาหมด” ฉันพูดทุกอย่างแบบตัดบทเพราะรู้ว่าที่เขาเข้ามาทักเพราะเรื่องอะไร โมเลกุล... ชื่อโคตรยาวเรียกสั้นว่าโมเลกุล สั้นตรงไหนวะ เป็นหัวหน้าชมรมสตรีมเมอร์ของมอนั่นแหละพยายามชวนฉันหลายครั้งแต่หน้าแตกกลับไปตลอดเลยแค้นฝังใจ เวลาไปแข่งและได้แชมป์ชอบมาอวดและพูดจิกกัดเหมือนเด็กไม่รู้จักโต เหอะ!! คิดว่าฉันจะอิจฉาและรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้เข้าร่วมหรือไง?
“ตัดบทแบบเหี้ย ๆ และสุด ๆ แถมขิงไปอีก 1 ไร่” เพื่อนของฉันรู้ดีว่าฉันต้องการอะไร
“แม่งไม่เข็ดเนอะเสนอหน้ามาทีไรก็โดนด่าทุกที” ไอ้ฮอนพูด
“นั่นสิกูว่ามันต้องแอบชอบมึงแน่เลยวะขนาดโดนด่าทุกวันยังมาอยู่ เห็นหน้าไม่ได้ต้องเข้ามาเรียกร้องความสนใจ” วีวี่บอก
“กูว่าก็มีสิทธิ์นะเพราะกูสวย!” ฉันสะบัดผมนิดหน่อยก่อนจะเดินเข้าโรงอาหาร
“ออกแนวเริ่ดเกิ้น!!อะเพื่อนกู!”
โรงอาหารคณะวิศวกรรมศาสตร์
“ป้าดาคะเอากะเพา...หมาไข่ดาว” ฉันสั่งและหันไปมองหมาที่นอนมองฉันอยู่
โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!!
“ไอ้แดง!!พี่เขาล้อเล่นใครจะแดกหมา!” ป้าดาเจ้าของหมาพูดกับไอ้แดงที่กำลังเห่าฉันอย่างไม่พอใจ
“หนูไงป้าจะแดกหมาน่าตากวนตีนนนน~”
โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!!
“ไอ้เอ็มเลิกกัดกับหมาดิ!!คนเหี้ยอะไรทะเลาะกับหมาได้ทุกวัน เฮ้อออ” ไอ้แตงโมส่ายหัวไปมาเพราะว่าฉันชอบแกล้งไอ้แดงมันแบบนี้ทุกวันแหละ
“ดูหน้ามันดิเหมือนกำลังด่ากูอะ -0-”
“มึงมันน่าด่าไงไอ้เอ็มไปกวนมัน ๆ ก็นอนอยู่ดี ๆ โว๊ะ!!”
“แกล้งหมาสบายใจจัง! แกล้งหมาสบายใจจัง...”
โฮ่ง!!!แง่ม!!!!
“เห้ยยย!!ไอ้แดงจะกัดจริงเลยเหรอวะ?! โดนแน่!!มึง!!งับ!!!!” ฉันกระโดดกัดหมาก่อนเลย
“ไอ้เหี้ยเอ็มมมม!!!”
“เฮ้ยยยยยยย!!!”
แอ๊ง! แอ๊ง! แอ๊ง!!!!!
หอพัก GM
เอี๊ยดดดด!!
หลังจากกัดหมาเสร็จแล้วก็ไปกินข้าวก่อนแยกย้ายกับเพื่อนกลับบ้านกลับหอใครหอมัน ฉันเองก็มาที่หอตัวเองเหมือนกันวันนี้ว่าจะ...นอนสักหน่อยใช่แล้วนอนเพราะฉันได้นอนน้อยมากตื่นมาแล้วค่อยสตรีมแล้วกันฉันไม่ได้สตรีมตามเวลาหรอกอยากทำตอนไหนก็ทำ อยากไลฟ์ตอนไหนก็ไลฟ์ตามใจฉัน
“เอ็มเพ...”
“ขอปฏิเสธจ้า!!” ฉันกำลังถอดหมวกกันน๊อกก็ได้ยินเสียงไม่คุ้นเรียกฉัน ฉันเลยตีความว่าเป็นคนจากทีมไหนสักทีมมาทาบทามฉัน ช่วงนี้เหมือนว่าฉันจะฮอตเป็นพิเศษนะส่วนหนึ่งก็เพราะว่ามีชื่อเสียงด้วยนั่นแหละเลยทำให้คนอยากได้เข้าทีมเพื่อเรียกร้องความสนใจ
“คุยกันหน่อย”
“เอ๊ะ! ฉันไม่อยากคุย!” กึก! ฉันหงุดหงิดมากเลยหันมองเขาเป็นคนแรกเลยที่พูดไม่สุภาพกับฉัน
“จะอยากคุยได้หรือยัง?” เขาถามฉันและเดินเข้ามาหา
“ไม่คุยมาจากทีมไหนอีกฉันบอกไปจนปากจะฉีกแล้วนะว่าไม่สนในร่วมทีมไหนทั้งนั้น”
“ฉันไม่ได้มาด้วยเรื่องนั้น”
“แล้วเรื่องอะไร?” ฉันทำหน้างง
“เธอ...จำฉันไม่ได้จริงเหรอ?” เขาเดินล้วงกระเป๋าเข้ามาหาฉัน
“จะจำไม่ได้อะนายเป็นใครกัน?” ฉันถามกลับไป
“เธอนอนกับใครหลายคนหรือไงถึงจำฉันไม่ได้?” เขาเดินเข้ามาอีกทำให้ฉันต้องถอยหลังหนี
“ฮะ?”
“เธอนอนกับผู้ชายเยอะเหรอเลยจำไม่ได้ว่าฉันเป็นใคร?”
“นี่นาย?! ฉันไม่ได้มั่วนะย่ะ!” ฉันโวยวายกล้าดียังไงมาว่าฉันเนี่ย?!
“ไม่ได้มั่วจนจำไม่ได้งั้นเธอก็คงความจำเสื่อม สมองแย่สินะเลยจำฉันไม่ได้?”
“แล้วนายเป็นใครมาพูดว่าฉันเนี่ย?!” โมโหแล้วนะถ้าพูดไม่เข้าหูอีกฉันจะต่อยปากให้ดู!!!!
“เป็นผัวเธอ”
“อ่อ ผัว...ฮะ?!”
- Writer
