Games 11 อย่ากัดปากมันน่าจูบ
1592 Words
"เหอะ!! เขาเป็นพี่ชายที่น่านับถือนักสิ?" ฮันพูดและมองไอ้ฮอนอย่างเหยียด ๆ สงสัยอยากโดนสักหมัด
"ขอโทษที่พี่เป็นคนไม่ได้เรื่องไม่ได้น่านับถือแล้วกันแต่ว่าการที่มึงทำตัวแบบนี้คิดว่าตัวเองดีแล้วหรือไงแค่เป็นอีสปอร์ตทีมชาติแล้วยังไงมึงคิดว่าตัวเองจะเหนือกว่าคนอื่นและสามารถพูดจาเหยียดคนอื่นได้หรือไง?" ไอ้ฮอนถามน้องชายตัวเอง ใช่แล้วละที่มันก็ถูกต้องแล้วละน้องมันเปลี่ยนไปไม่ได้น่ารักเหมือนเมื่อก่อนเพราะเข้าทีมนี่แหละคิดว่าตัวเองเก่งและเจ๋งกว่าใครทั้งนั้น ซึ่งไอ้ฮอนก็ไม่ได้กระจอกหรอกนะแต่มันแค่ไม่ได้ชอบเล่นเกมขนาดนั้นไม่ได้มีอะไรที่เชิดหน้าชูตาให้ครอบครับนอกจากสร้างความเดือดร้อน เอ่อ นิดหน่อยนะ ไม่ได้เยอะ ผู้ชายวัยรุ่นออกไปกินเหล้าก็ต้องมีเรื่องกันบ้างแหละแต่พ่อแม่มันกลับคิดว่ามันเป็นตัวปัญหาซะงั้น แต่มันก็เรียนเก่งนะแถมมันยังรับลงโปรมแกรมคอมต่าง ๆ อีก แทบไม่เดือดร้อนเงินครอบครัวเลยด้วยซ้ำแต่มันก็ยังไม่ดีพอ
"แล้วอยากทำตัวให้คนอื่นเขาเหยียดทำไมละ?"
"ไม่มีใครเขาเหยียดไอ้ฮอนหรอกไอ้ฮันมีแต่มึงและพ่อแม่มึงเท่านั้นแหละที่ทำเพราะมันก็เป็นคนธรรมดาเท่านั้นเอง ส่วนมึงและพ่อแม่มึงน่ะไม่ปกติหน้าตาทางสังคมห่าไรไร้สาระวะ" ไอ้แตงโมทนไม่ไหวเลยต้องสั่งสอนไปบ้าง
"พวกพี่เนี่ยเหมือนกันหมดเลยเนอะแทนที่จะเอาเวลาไปทำอะไรที่มีประโยชน์กว่านี้ วัน ๆ กลับเอาแต่กินเหล้า เที่ยว ปัญญาอ่อน"
หมับ! ฉันกระชากคอเสื้อมันอย่างโมโห
"งั้นมึงก็อย่ามายุ่งกับคนปัญญาอ่อนเลยเพราะกูเองก็ไม่อยากร่วมทีมกับพวกปัญญาแข็งเหมือนกัน" ปึก! ฉันผลักมันออกไป
"ผมไม่ได้ว่าคุณเอ็มเพนะครับ"
"นั่นเพื่อนกู" หมับ! ฉันบอกมันก่อนจะหยิบกระเป๋าและออกมาจากตรงนั้นรำคาญจังโว้ยยยยย
"คุณเอ็มเพ!"
"คุณเอ็มเพ! เดี๋ยวก่อนครับขอคุยด้วยก่อน" พรึ่บ! แต่เหมือนว่าไอ้ฮันจะไม่ยอมให้ฉันไปไหนง่าย ๆ
"เฮ้ออออ!" ฉันถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด
"ผมรู้นะครับว่ามันน่าเบื่อและรำคายมากแต่ถ้าคุณเอ็มเพตกลงกับทีมไหนสักทีมก็คงจบไปนานแล้วละครับเพราะงั้นมาตกลงกับทีมของเราจะครับ คุณเอ็มเพจะได้รับประโยชน์เต็ม ๆ เลยนะครับ"
"..." ฉันเงียบ
"ข้อเสนอของเราคือคุณเอ็มเพสามารถยื่นข้อเสนอมาได้เลยครับว่าอยากได้อะไรแล้วพวกเราจะพิจารณาว่าสามารถให้ได้ไหม..."
"ฮัน...ฉันบอกตรง ๆ เลยนะ ฉันไม่ได้มีความสนใจที่จะเป็นมืออาชีพอะไรทั้งนั้นฉันแค่เล่นเกมไปงั้น ๆ แหละเพราะเวลาว่างมันเยอะฉันไม่ได้เก่งพอที่จะลงแข่งหรอกเพราะงั้นนายไปบอกทีมของนายว่าฉันไม่ตกลง" ฉันพูดจบก็หันหลัง
เพี๊ยะ!!
"โอ๊ยยยย!" ฉันตบอะไรสักอย่างตามมาด้วยเสียงร้องของฮันทำให้ฉันหันไปก็พบว่าหลินยืนอยู่ด้วย
"จะมาแตะต้องคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตไม่ได้สิ" หลินพูดเสียงเรียบนิ่งและมองหน้าของฮัน
"นาย...หัวหน้าทีมแบล็คดราก้อน?" ฮันมองหน้าหลิน
"ถ้าไม่อยากโดนมากกว่าตีมือก็อย่ามาจับเอ็มเพอีก" เขาพูดกับฮันซ้ำ
"นายเองก็คงมาทาบทามคุณเอ็มเพเหมือนกันละสิ แต่ว่าวันนี้ต้องเสียใจด้วยนะเพราะว่าฉันต้องเอาคุณเอ็มเพเข้าทีมให้ได้" ฮันบอกกับหลิน
"แต่ที่ได้ยินเมื่อกี้เหมือนว่าเอ็มเพจะไม่ตกลงนะ ขนาดว่ายื่นข้อเสนอขนาดนั้นเธอยังไม่เข้าเลย"
"แต่อีกไม่นานก็เข้า! เพราะทีมของแข็งแกร่ง!"
"เอาชนะแบล็คดราก้อนให้ได้สักครั้งค่อยมาบอกว่าตัวเองแข็งแกร่งเถอะ กลับไปซะอย่าทำให้เอ็มเพรำคาญไปมากกว่านี้"
"เหอะ! ไม่ไปเว้ย! ไปเพื่อให้นายได้ยื่นข้อเสนอและดึงตัวคุณเอ็มเพไปหรือไง?" โอ๊ยย!! อ๊ากกก!! ฉันได้แต่กรอกตาและกรีดร้องภายในใจคนพวกนี้ไม่เข้าใจหรือไงว่าฉันไม่ต้องการเข้าทีมใครทั้งนั้น!!
"ฉันไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกแต่สิ่งที่นายทำกำลังละเมิดสิทธิของเอ็มเพ"
"ฉันไม่ได้ละเมิดเว้ย!!แค่มาข้อเสนอ"
"แต่เอ็มเพปฏิเสธแล้วเพราะงั้นนายน่ะกลับไปได้แล้วและเอาเวลาที่นายมาตามตื้อเอ็มเพไปหาคนอื่นเถอะเพราะเอ็มเพจะไม่เข้าทีมนาย" หลินพูด
"ทำไมคุณเอ็มเพจะเข้าทีมหรือไง?"
"นั่นเป็นสิ่งที่เอ็มเพจะตัดสินเองส่วนนายกลับไปได้แล้ว อย่ามาทำหน้าตาเสร่อโง่แต่อวดฉลาดแถวนี้"
"มึง!"
หมับ!! ฮันชี้หน้าของหลินแต่ก็โดนเขาจับข้อมืออย่างแรงท่าทางจะโดนบีบนะน่ะ
"อย่ามาชี้หน้าฉัน...ถ้าไม่อยากโดนดี" ปึก! หลินผลักฮันออกไปก่อนเขาจะหันมาหาฉันและจับมือฉันออกมา
หมับ!
"นะนาย 0.0" จับที่นี่ไม่ได้นะ!!!
"ไม่มีใครเห็นหรอกน่ะ" เขาพูดเหมือนกำลังรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่
"ก็ปล่อยสิ!"
"ไม่" เขาเสียงนิ่งมาก
"เป็นอะไรอีกเนี่ย??" ฉันก้มหน้ามองหน้าเขา
กึก! และเขาก็หยุดเดินกะทันหัน
"มีผู้ชายมายุ่งกับเมียตัวเองต้องยิ้มมั้งเอ็มเพ?" เขามองหน้าฉันแต่ว่า
"นายจะมาพูดเรื่องนี้ที่นี่ไม่ได้นะ!" ฉันทะลึ่งตาใส่เขา
"ทำไมจะพูดไม่ได้ถ้าเมื่อกี้ฉันเข้ามาไม่หันไอ้นั่นมันคงจะตัวเธอไปแล้ว! ฉันไม่ชอบให้ใครมาโดนตัวเมียตัวเอง!" เพี๊ยะ!
"หลินหลิน! บอกว่าอย่าพูด!!" ฉันตีปากของเขาที่เรียกฉันว่าเมียอีกแล้ว
"เรื่องจริง"
"ก็ใช่มันเรื่องจริง! แต่มันเป็นเรื่องจริงที่ไม่สามารถเปิดเผลอได้ไง?!"
"แล้วจะปิดให้มันวุ่นวายทำไมละฉันก็อยากออกไปไหนมาไหนก็เธอนะทำตัวอย่ากับฉันเป็นชู้งั้นแหละ เผลอ ๆ คนที่เป็นชู้ยังได้รับการเปิดตัวมากกว่านี้เลย..." เขาพูดและทำหน้าเศร้าส่วนฉันได้แต่ถอนหายใจและกัดริมฝีปากตัวเอง
"อย่ากัดปาก" เขาพูด
"ทำไมนี่มันปากฉันย่ะฉันจะกัดยังไงก็ได้!" ฉันพูดและยังไม่ยังไม่เลิกกัด
"เอ็มเพหยุด"
"?" ฉันทำหน้างงใส่เขาแต่ก็ยังไม่เลิกกัดสักทีอยากรู้ว่าเขาจะทำยังไงและเป็นอะไรกับการที่ฉันกัดปากตัวเอง
"ถ้าไม่อยากโดนฉันจูบตรงนี้ก็หยุดซะ..."
"...!!"
"ตอนเธอกัดปากตัวเองมันน่าจูบไม่รู้หรือไง?"
"พะพะพะพูดอะไรเนี่ย?!" 0////////0
"พูดเรื่องจริงปากเธอตอนกำลังกัดปากตัวเองมันน่าจูบมากเลยละเอ็มเพ ^^"
"กะกลับ!!!"
หอพัก GM
ห้องเอ็มเพ
"อื้ออออ~~อ่าส์~~~จ๊วบบบ"
"อื้ออออออ~~~"
"พอใจหรือยังละจูบขนาดนี้?" ฉันนั่งคร่อมหลินหลินอยู่ก็ผละออกเพราะว่าเราจูบกันตั้งแต่ที่มาถึง ในเมื่อเขาบอกว่าปากฉันน่าจูบเพราะงั้นเลยจัดให้เลย กลับมาปุ๊บฉันก็ผลักให้เขานั่งลงที่โซฟาก่อนจะนั่งคร่อมและจูบปากของเขาอย่างดูดดื่ม
"ก็นิดหน่อย"
"นิดหน่อยเองเหรอฉันจะปากเปื่อยแล้วนะ" ฉันบอกกับเขา
"หึ ล้อเล่น" หมับ! เขากอดเอวของฉันเอาไว้
"ชิ!"
"ไม่คิดว่าเธอจะร้อนแรงขนาดนี้แหะ"
"มีผัวแล้วก็ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์สิ"
"ฉันเป็นของใช้ของเธอหรือไง?"
"ใช่ของฉัน..." กึก! ฉันสะดุดกับคำพูดของตัวเองเขาจะมาเป็นของฉันได้ยังไงละ?
"เธอ...ไม่สนใจเข้าทีมเกมจริง ๆ เหรอ?" เขามองหน้าและถามฉัน
"ไม่"
"แม้ว่าข้อเสนอจะดีแค่ไหนก็ไม่เข้าเหรอ? ทำไมละ?"
"เพราะฉันไม่ชอบ ฉันเกลียดการเล่นอะไรแบบเป็นทีมอย่างนั้นและฉันก็หัวร้อนด้วยฉันควบคุมตัวเองไม่ให้ด่าไม่ได้หรอก อีกอย่างเกมแบบนี้ไปด่าป่าว ๆ เดี๋ยวก็ชาวเน็ตด่าเอาหรอกแม้ว่าฉันจะไม่ได้สนใจเท่าไหร่ก็เถอะ"
"แล้วทำยังไงถึงจะเข้าทีมอะไรที่ทำให้เธอปฏิเสธไม่ได้...?"
"อืม..." ฉันทำหน้าแบบใช้ความคิดและเพื่อทดสอบเขาฉันเลยอยากรู้ว่าถ้าฉันพูดที่สิ่งต้องไปแล้วมันจะเป็นยังไง... ถ้าเขาเองก็ต้องการให้ฉันเข้าทีมเขา
"ว่าไงอะไรที่ทำให้เธอตกลงร่วมทีม"
"อืมมมม ชุดทีม"
"ฮะ?" เขาทำหน้างง
"ถ้าทีมไหนเป็นชุดสีห้าสีแบบหมอลำฉันจะตกลงเลย สมัยนี้มีแต่ขาวดำอะไรก็ไม่รู้ไม่เห็นเท่เลย ไม่ก็ดำแดง ขาวชมพูน่าเบื่ออะฉันอยากเข้าทีมที่ใส่ชุดลายห้าสีแบบหมอลำมากกว่าแบบนั้นดูมีสีสันกว่าเยอะเลยอะ ^0^"
"ชะชุดอะไรนะ?"
- Writer
