Games 10 เอ็มเพกลายเป็นคนโกหกไปซะแล้ว
1508 Words
อยากจะบ้าตายตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเจอเรื่องน่าอายแบบนี้เลย โดนเพื่อนร่วมหอเอากระดาษมาติดเพราะว่าเมื่อคืนนี้เรามีอะไรกันรุนแรงไปหน่อย เฮ้อออ!! ทำไมนะทำไม...ทำไมไม่ทำห้องเก็บเสียงเดือนละตั้งหลายพันเลยนะ!
"ป้าคะเอาข้าวมันไก่สองกล่องค่ะ" ฉันเดินลงมาจากห้องหอแบบไม่กล้ามองหน้าใครเลยดีนะที่ไม่เจอระหว่างทางลงมา
"รอแปบนะจ๊ะ"
"ป้าคะเอาข้าวหมูแดงจานนึงค่ะ" ระหว่างรอก็มีลูกค้าคนอื่นมาสั่งบ้างฉันก็ยื่นกดโทรศัพท์เล่นไป ช่วงนี้จะมีการแข่งระดับทีมชาติแล้วนี่น่าแต่ทำไมหลินหลินยังมาอยู่กับฉันอยู่ได้นะไม่ไปทำงานหรือไง?
"ได้จ๊ะ"
"เฮ้ออออ~~"
"เป็นอะไรละหนูทำเหมือนคนไม่ได้นอน" เสียงป้าร้านข้าวมันไก่ถามลูกค้าหลังฉันเพราะเธอถอนหายใจและฟุบหน้าลงกับโต๊ะที่ร้าน
"ก็ไม่ได้นอนน่ะสิป้าเมื่อคืนนี้ข้างห้องแม่งเอากันทั้งคืนเลย! หนูเลยไม่ได้นอน นอนไม่หลับค่ะ"
"...!" ขวับ! ฉันรีบหันไปมองทันทีฉันไม่เคยเจอคนข้างห้องฉันหรอกเรียกได้ว่าทั้งชั้นอะไม่เคยเจอแม้จะได้ยินเสียงเปิดปิดประตูบ้างก็เถอะ
"วัยรุ่นก็แบบนี้แหละลูกเครื่องแรงเนอะหนูเนอะ" ป้าหันมาถามฉัน
"คะ ฮะ? มะไม่รู้สิคะ..." ฉันเลยตอบไปอย่างงง ๆ
"เรื่องนั้นเข้าใจค่ะแต่ว่าก็ควรมีมารยาทบ้างนะคะ นี่เล่นเอากันจนคนอื่นนอนไม่ได้เลยง่วงจะตายแล้ววว"
"ได้แล้วลูกข้าวมันไก่สองกล่อง" ป้าส่งข้าวให้ฉัน
"ทะเท่าไหร่คะ?" รีบไปดีกว่าเดียวโดนเห็นหน้า
"80 บาทจ๊ะ อยู่กับแฟนเหรอซื้อไปตั้งสองกล่อง?" ป้าถามฉันและผู้หญิงคนนั้นก็หันมามองพอดี
"คนเดียวจ๊ะ!! หนูอยู่คนเดียวแต่ว่าหนูชอบกินข้าวมันไก่ร้านป้ามากกกก หนูเลยซื้อทีเดียวสองกล่องเลยจ๊ะนี่จ๊ะเงิน" ฉันรีบตอบรีบจ่ายเงินและรีบออกมาจากร้านข้าวมันไก่ทันที เจอใครไม่เจอดันเจอคนข้างห้อง
ห้องเอ็มเพ
ปัง!!
"จะปิดประตูแรงอะไรขนาดนั้น?" ฉันรีบกลับมาที่ห้องรีบเข้าห้องและรีบปิดประตูแต่มันแรงไปหน่อยจนเสียงดัง
"เดี๋ยวข้างห้องเห็นน่ะสิ >.เวลาต่อมา...
"ไอ้เหี้ยยิงดิวะ!!"
"เล่นแบบนี้ไงถ้าเวลไม่ขยับอะ เบอร์สอง!!วิ่งดิ" ฉันเรียกการสตรีมเกมและดีที่หลินไม่ส่งเสียงอะไรและนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น
"ขอโทษครับพี่" เสียงเพื่อนในเกมบอก
"ครับบบบ~~รับคำขอโทษครับแต่ช่วยเล่นให้ดีด้วยเว้ยยยยย" ฉันเลยตอบกลับมันออกไป
"ค้าบบบบบบ"
ฉันเล่นเกมและคุยกับคนในไลฟ์สดไปด้วยเมื่อเริ่มเหนื่อยแล้วฉันก็กดออกจากการไลฟ์ หลังจากร่ำลาทุกคนแล้ว
"วันนี้ขอบคุณทุกคนมากนะคะแล้วเจอกันใหม่" ฉันบอกก็ปิดทันที
"เฮ้ออออ"
"เล่นเกมไม่เหนื่อยหรอกแต่เหนื่อยด่ามากกว่ามั้ง?" หลินเริ่มส่งเสียงเมื่อฉันเลิกเล่นแล้ว
"มันก็ต้องมีคาแรกเตอร์และการเอ็นเตอร์เทนไงถ้าพูดดี ๆ เรียบ ๆ หรือเพราะเกินไปก็ไม่มีใครดู ฉันลองมาทุกรูปแบบแล้ว"
"ชอบไลฟ์เหรอ?"
"ก็...ไม่ได้ชอบหรอกฉันชอบเล่นเกมแต่ว่าอยากได้เงินก็เลยไลฟ์ด้วย เงินก็มาจากคนที่ดูนี่แหละ"
"แล้วไม่ไปแข่งบ้างเหรอ?"
"ไม่อยากอะ" ฉันตอบทันทีเหมือนที่ตอบกับคนอื่น
"ใคร ๆ ก็อยากได้ตัวของเธอนะ"
"เรื่องนั้นฉันรู้และนั่นก็อาจจะเป็นนายด้วยที่ต้องการฉันเข้าทีม..." ฉันพูดและหันไปมองหน้าที่ของหลินซึ่งเขาเองก็กำลังมองฉันอยู่เหมือนกัน
"อืม แต่เรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวกับเรื่องของเราหรอกนะฉันไม่ได้อยากให้เธอรับผิดชอบเพื่ออยู่ใกล้เธอและชวนเข้าทีม"
"ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนิเพราะว่าฉันมั่นใจว่าไม่มีทางเข้าร่วมการแข่งทีมของนายอย่างแน่ใจ อ่อ ไม่ว่าทีมไหนฉันไม่คิดจะเข้าทั้งนั้นแหละ"
วันต่อมา...
มหาวิทยาลัย GM
"ดูดิไอ้เหี้ยต้องเอากันดังแค่ไหนวะเพื่อนร่วมหอถึงต้องเอากระดาษมาแปะอะ ดูดิ ๆ" ระหว่างที่กำลังนั่งเล่นวีวี่ก็เล่นโทรศัพท์และเจอโพสในกลุ่มมหาลัยเป็นรู้ที่เอากระดาษไปแปะเตือนเรื่องการมีเซ็กส์เสียงดังซึ่งพอดูแล้วมันเป็นกระดาษแผ่นเดียวกันกับที่แปะห้องฉัน
"พรวดดดด!!"
"เชี้ยยยย!!"
"ว้ายยยย!!ไอ้เอ็ม!!"
"สกปรกไอ้เหี้ยมึงเป็นอะไรเนี่ย?" เพื่อนฉันมันโวยวายเมื่อฉันเผลอสำลักน้ำที่กำลังดื่มอยู่
"ก็แค่สำลักน้ำโทษที ๆ"
"แต่ว่าประตูเหมือนหอมึงเลยวะ มึงได้ยินเสียงอะไรบ้างไหมวะ?" จำได้ยันประตูความจำจะดีเกินไปไหมวะเพื่อนฉัน -0-
"ไม่ได้ยินอะสงสัยจะคนละชั้นมั้ง" ฉันกลายเป็นคนขี้โกหกตั้งแต่ที่เจอกับหลิน
"นั่นดิเพราะถ้ามึงได้ยินคนจังไรอย่างมึงต้องเอามาเล่าแล้ว"
"แต่ว่านะคนมีอะไรมันก็เรื่องปกติจะว่าเขาทำไม?" ไอ้ฮอนสงสัย
"เพราะว่ามันดังเกินไปไงถ้ามีนอนอยู่แล้วคนเอากันเสียงดังมึงจะไม่หงุดหงิดเหรอ?" ไอ้โมถาม
"ไม่อ่ะ กูชักว่าวตามไปด้วย"
"ไอ้สัสสส!!"
"จังไรเกินคนนน" วีวี่กับแตงโมด่าพร้อมกัน
"แต่ว่าก็เอาไปติดแล้วและจะเอามาลงเพื่ออะไรวะ?? ก็บอกกันดี ๆ ก็ได้ป่ะ?" ฉันตั้งคำถาม
"ก็เพื่อยอดไลท์ยอดแชร์ไงนี่ไงคนแชร์ตั้งเป็นร้อย"
"แค่คนมีเซ็กส์อะนะ?" ฉันทำหน้างง
"เอออออ!! เรื่องแบบนี้แหละคนชอบเสือกนัก!!" ฉันก็แค่พยักหน้าตอบรับไปแต่ก็ไม่ได้อะไรในเมื่อไม่มีใครรู้ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเดือดร้อนนิ
"มึงไม่รู้จริงเหรอวะ?"
"เอออออ!!" ไอ้แตงโมถามย้ำอีก
"ขอโทษนะครับผมมาจาก Racing นะครับชื่อว่าฮัน" เสียงของบุคคลปริศนาแนะนำตัวอีกแล้ว
"ฮัน.." ไอ้ฮอนมันมองและเรียกชื่ออ่อ มันมีน้องชายชื่อฮันนิ
"ผมเป็นผู้เล่นในทีมนะครับพอดีอยากคุยกับคุณเอ็มเพหน่อย" เขาเมินพี่ชายตัวเอง เหอะ!
"ก่อนจะคุยกับฉันเนี่ยคุยกับไอ้ฮอนก่อนเถอะ"
"ผมไม่มีอะไรจะพูดกับเขาครับ ผมมีธุระกับคุณเอ็มเพมากกว่า"
"แต่ฉันไม่มีธุระกับนาย"
"ไอ้ฮันกลับไปเถอะเอ็มมันไม่สนใจหรอก" ไอ้ฮอนบอกน้องชาย
"ไม่ต้องมายุ่งหรอกครับที่ผ่านมาคุณเอ็มเพอาจจะปฏิเสธแต่ถ้าได้ลองคุยกับผมเลยอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้"
"ฉันไม่มีเรื่องคุยกับน้องชายที่มารยาทแย่ใส่พี่ชายตัวเองหรอก นายไม่ได้วิเศษมาจากไหนฉันไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนใจเข้าทีมเพราว่าคำพูดของนายกลับไปเถอะ ถ้าจะมาแสดงมารยาทต่ำแถวนี้"
- Writer
