กรุงเทพฯ ....ยี่สิบห้าปีที่แล้ว
"โอ๊ย.....ทำไมต้องเรียนทำอาหารด้วยก็ไม่รู้ แม่ครัวมีตั้งเยอะตั้งแยะก็ให้พวกเธอทำไปสิคะ ทำไมต้องให้หนูมาเรียนด้วย" อรอุมาในวัยยี่สิบปีกำลังบ่นในขณะที่เรียนทำอาหารจากคุณย่าของเธอ
"บ่นอะไรนักหนาน่ะเราแม่อร ดูสายพิณสิเธอยังไม่บ่นสักคำเลย" ผู้อาวุโสที่เป็นทั้งคุณย่าและอาจารย์ดุหลานสาวเบาๆ พร้อมกับเอ่ยเปรียบเทียบกับสายพิณที่เป็นสาวใช้และเพื่อนสนิทของอรอุมา
"ก็ยัยพิณน่ะชอบทำอาหารอยู่แล้วนี่คะ แต่หนูไม่ได้ชอบเสียหน่อย" หญิงสาวยังบ่นกระปอดกระแปดตามประสาลูกคุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูมาตามใจ แต่ตอนนี้เธอไม่อาจขัดคำสั่งของผู้อาวุโสได้
"เสน่ห์ปลายจวักน่ะจะเป็นสิ่งที่มัดใจสามีและจะช่วยดำรงครอบครัวให้เป็นครอบครัวสืบไป เรียนไปก็ไม่ได้เสียหายอะไร อีกอย่างสูตรอาหารเหล่านี้ก็เป็นสูตรชาวรั้วชาววัง ชาวบ้านร้านตลาดทั่วไปไม่มีวันได้ลิ้มรสอาหารเหล่านี้แน่นอน ต่อไปแต่งงานมีลูกมีเต้าเรา
