ดวงใจนฤนาท

ตอนที่ 9 สืบประวัติ

นฤนาทเดินทางกลับมาถึงไร่เกือบๆสองทุ่ม เขารู้สึกโหยหาอะไรแปลกๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พอเดินเข้ามาในบ้านก็รีบเรียกหาป้าแมวทันที

"ป้าแมว! ป้าแมว!" ครู่หนึ่งป้าแมวก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาจากทางหลังบ้าน

"ค่ะ...พ่อเลี้ยง มีอะไรให้รับใช้คะ" ป้าแมววิ่งมาหยุดตรงหน้าพ่อเลี้ยงหนุ่มพร้อมกับอาการเหนื่อยหอบ

"ไม่ต้องวิ่งก็ได้ป้า แก่แล้วเดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไปจะยุ่งกันไปหมด" หญิงสูงวัยคนนี้เป็นคนเดียวที่นฤนาทให้ความเคารพนอกเหนือจากบิดาและมารดาที่ล่วงลับไปแล้ว

"ก็พ่อเลี้ยงเรียกหา อิฉันก็ต้องรีบมาสิคะ แล้วนี่ทานข้าวเย็นมาหรือยัง จะให้ตั้งโต๊ะไหมคะ"

"ไม่ต้องๆ ฉันแค่จะถามว่า...เอ่อ..." จู่ๆเขาก็พูดไม่ออก

"อ๋อ...แม่หนูนั่นเหรอคะ ดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ" ป้าแมวรู้ทันความคิดของชายหนุ่มที่เธอเห็นมาแต่เล็กแต่น้อย

"เอิ่ม...ก็ดีแล้ว แม่นั่นจะได้เริ่มทำงานซะที" พูดจบเขาก็เดินขึ้นชั้นบน ทีแรกตั้งใจว่าจะขึ้นชั้นสามเลย แต่สุดท้ายก็วกกลับหยุดที่หน้าห้องของเมษาจนได้ ลูกน้องที่เฝ้าอยู่รีบเปิดประตูอย่างรู้งาน

"โอ๊ย!" ทันทีที่ก้าวขาเข้ามาในห้อง พ่อเลี้ยงหนุ่มก็ได้ยินเสียงร้องของหญิงสาวดังออกมาจากห้องน้ำ

เมษากำลังง่วนอยู่กับการนุ่งผ้าถุง เธอจับมันหมุนไปมาก่อนจะพับมาทางด้านขวาแล้วเหน็บไว้หลวมๆ แต่พอจะก้าวมาเปิดประตูห้องน้ำ เท้าของเธอก็ดันไปเหยียบกับขวดแชมพูที่หล่นลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และนั่นจึงทำให้เธอหงายท้องลงอย่างไม่เป็นท่า ก้นงอนงามจ้ำเบ้าลงกับพื้น

"อู๊ย...เจ็บชะมัดเลย" เมษาพยายามจะดันตัวลุกขึ้นแต่รู้สึกเจ็บร้าวขึ้นมาถึงหลัง

ก๊อก...ก๊อก...

"เฮ้ย! เป็นอะไรหรือเปล่า เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้เปิด" นฤนาทตะโกนพร้อมกับพยายามเปิดประตู

"เฮือก! พะ...พ่อเลี้ยงงั้นเหรอ" เมษาตกใจเมื่อได้ยินของพ่อเลี้ยงหนุ่ม

"เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมไม่ตอบ" ชายหนุ่มถามด้วยความร้อนรน

"ฉะ...ฉันไม่เป็นไร คุณออกไปเถอะ" หญิงสาวโกหกเพราะไม่อยากเผชิญหน้ากับเขาตอนนี้

"ไม่เป็นไรก็เปิดประตูออกมา ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"

"ไว้คุยพรุ่งนี้ก็แล้วกัน อู๊ยย...." ยิ่งขยับเธอก็ยิ่งเจ็บ

"แต่ฉันจะคุยวันนี้ ถ้าเธอไม่เปิดฉันจะพังประตูเข้าไป"

"ยะ...อย่านะ..." เมษาได้ยินเสียงเขาหมุนลูกบิดอย่างเอาเป็นเอาตาย จนสุดท้ายประตูก็ถูกเปิดเข้ามาจนได้

"นี่เธอ!..." นฤนาทมองคนที่นั่งอยู่บนพื้น ผ้าถุงที่นุ่งอยู่ถลกขึ้นมาจนเห็นต้นขาขาวเนียน เสื้อกระเช้าคอกว้างเผยให้เห็นร่องอกอวบอัดที่เบียดชิดกัน พ่อเลี้ยงหนุ่มลอบกลืนน้ำลายลงคอ แต่แล้วความคิดของเขาก็สะดุดลงเมื่อได้ยินเสียงอืออาของลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลัง

"กูสั่งให้พวกมึงเข้ามาหรือไง" นฤนาทหันไปตวาดลูกน้อง

"ไม่ได้สั่งครับ" สิ้นเสียงชายหนุ่มสองคนก็รีบออกไป ก่อนจะถูกฟ้าผ่าหัว

"ว๊าย!" เมษาตกใจเมื่อถูกช้อนตัวขึ้นมาจากพื้น มือบางรีบไขว้คว้าหาที่เกาะซึ่งก็คือต้นคอของชายหนุ่ม

"จะร้องทำไม เสียงดังหนวกหูจริงๆ" เขาบ่นเล็กน้อยก่อนจะพาเธอออกมาจากห้องน้ำแล้ววางร่างนุ่มนิ่มลงบนเตียง

"โอ๊ย! ถ้าจะวางแรงขนาดนี้ ทำไมไม่โยนฉันลงเลยล่ะ" เมษาบ่นกระปอดกระแปดเมื่อถูกเขาวางลงอย่างแรง โดยลืมไปว่าเขาคนนี้คือพ่อเลี้ยงนฤนาทที่ทุกคนเกรงกลัว

"ช่วยพาออกมาขนาดนี้แทนที่จะขอบคุณแต่กลับด่าซะงั้น พ่อแม่ไม่เคยสอนเรื่องมารยาทหรือไง" พ่อเลี้ยงหนุ่มเริ่มอารมณ์ครุกรุ่น เพราะไม่เคยมีใครกล้าบ่นใส่เขาแบบนี้

"นี่! อย่ามาลามปามถึงพ่อถึงแม่ได้ไหม ถ้าจะด่าก็ด่าฉันคนเดียว" เมษาเองก็โมโหเมื่อชายหนุ่มพูดพาดพิงมาถึงมารดา

"หึ...คงจะเทิดทูนมันมากสินะ ไอ้พ่อที่ขายลูกกินแบบนี้ อ้อ...ฉันพอจะนึกอะไรออกแล้ว ไอ้สิงห์มันคงกะว่าส่งเธอมาจับฉันแล้วเผื่อฟลุ๊ค หลังจากนั้นก็จะได้มีทางขยับขยายล่ะสินะ แผนตื้นๆแบบนี้ฉันเห็นมาหมดแล้วล่ะ แล้วฉันก็ขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า ไม่มีวัน!" คำพูดร้ายกาจของชายหนุ่มทำเอาเมษาถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

"คุณจะคิดยังไงก็เรื่องของคุณ และฉันก็ขอบอกไว้ตรงนี้เหมือนกันว่า ไอ้ผู้ชายชาติชั่วคนนั้นมันไม่ใช่พ่อฉัน! ฉันไม่ใช่ลูกสาวของมัน! เพราะฉะนั้นก็ปล่อยฉันไปได้แล้ว แล้วไอ้แผนบ้าๆบอๆอะไรของคุณนั่นก็ไม่เกี่ยวกับฉัน ฮือ..." นฤนาทรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวเมื่อได้ยินว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวของสิงห์

"เธอว่ายังไงนะ ไอ้สิงห์มันไม่ใช่พ่อของเธอเหรอ แล้วทำไมมันถึงได้..."

"ก็เออน่ะสิ!"

"โธ่เว้ย!" ความคิดในหัวของชายหนุ่มตีกันอิรุงตุงนังไปหมด เขาเดินออกมาจากห้องแล้วรีบสั่งให้ลูกน้องไปตามคนสนิทมาพบ

"ไปตามไอ้วินขึ้นไปพบกูที่ห้องทำงาน"

"ครับนาย" ลูกน้องหน้าโหดรับคำสั่งแล้วรีบใส่กุญแจหน้าห้องให้แน่นหนา ก่อนที่มันจะถูกพังออกมาจากด้านใน

"เปิดประตูให้ฉันสิ! เปิดสิโว้ย! ปัง!!!" เมษาตะโกนจนแสบคอ มือไม้ก็แดงและเจ็บไปหมด เมื่อไม่เห็นหนทางที่จะหนีออกไปได้ หญิงสาวจึงเลิกพยายามและเปลี่ยนใจมาเก็บพลังงานแทน

ห้องทำงาน...

"ให้คนไปตามมีอะไรเหรอครับนาย" วินรีบขึ้นมาหานฤนาททันทีที่คนไปตาม เพราะหากไม่ใช่เรื่องด่วนเจ้านายก็คงไม่เรียกหาในยามวิกาลเช่นนี้

"เออ...กูอยากให้มึงไปสืบประวัติของไอ้สิงห์มาให้กู เอาแบบละเอียดเลยนะโดยเฉพาะเรื่องลูกเมียมัน" นฤนาทสั่งด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

"ไอ้สิงห์...ที่มันส่งลูกสาวมาใช้หนี้แทนน่ะเหรอครับ"

"ใช่!"

"ทำไมจู่ๆพ่อเลี้ยงถึงได้อยากรู้ขึ้นมาล่ะครับ" วินรู้ดีว่าปกติแล้วเจ้านายของเขาจะไม่ค่อยสนใจใครจนถึงขนาดให้ไปตามสืบประวัติอย่างละเอียดแบบนี้

"กูสั่งให้ทำก็ไปทำ อย่าถามมาก!"

"ครับๆ ผมจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้เลยครับ" วินรีบออกจากห้องไป แม้ไม่รู้ว่าทำไมเจ้านายถึงได้สนใจเรื่องนี้นัก แต่ดูทรงแล้วคงเป็นเรื่องสำคัญไม่น้อย

หลังจากที่วินออกไปนานแล้ว นฤนาทก็ยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม พร้อมกับสารพัดความคิดที่ประเดประดังเข้ามา

ถ้าเธอไม่ใช่ลูกไอ้สิงห์ แล้วมีอะไรเกี่ยวข้องกัน ทำไมไอ้บ้านั่นมันถึงยอมยกเธอให้ฉันง่ายๆ แล้วถ้าสิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง ฉันจะทำยังไงกับเธอดี...เมษา...

คนอย่างพ่อเลี้ยงนฤนาทไม่เคยต้องมานั่งกลุ้มใจกับเรื่องของคนอื่น แต่ทำไมพอเป็นเรื่องของเธอคนนี้เขาถึงได้ร้อนรนแบบนี้ ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินกลับไปกลับมาเพื่อหาคำตอบให้ตัวเอง จนผ่านไปเกือบจะถึงเที่ยงคืนเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

"ว่ามา!"

(รู้เรื่องแล้วครับพ่อเลี้ยง...)