ดวงใจนฤนาท

ตอนที่ 10 ข้อแลกเปลี่ยน

แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามากระทบใบหน้าคนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง แก้มป่องๆของเธอมีร่องรอยของคราบน้ำตาติดอยู่

กึกๆๆๆ

"อืม..." เมษาขมวดคิ้วและขยับตัวเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงกุกกักๆอยู่หน้าประตู

"แม่หนู...ตื่นได้แล้วจ้ะ" ป้าแมวเดินเข้ามาให้ห้องพร้อมกับถือเสื้อผ้าอีกสองสามชุดที่มีสีเหมือนกับชุดที่แกใส่อยู่

"ป้าแมว...เช้าแล้วเหรอคะ" หญิงสาวถามอย่างงัวเงียเพราะว่าเธอเพิ่งจะหลับได้แค่ไม่กี่ชั่วโมง

"ตะวันขึ้นนานแล้วล่ะแม่หนู รีบลุกขึ้นมาอาบน้ำอาบท่าแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าซะนะ จะได้ออกไปข้างนอก"

"หืม...ข้างนอก!" พอได้ยินว่าข้างนอกเมษาก็ถึงกับหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง

"ใช่ แต่นอกห้องนะ ไม่ใช่นอกบ้าน"

นอกห้องก็ยังดี แล้วเราค่อยหาวิธีออกไปนอกบ้านวันหลัง เมษาแอบคิดอยู่ในใจ แต่ดูเหมือนป้าแมวจะรู้ทัน

"อย่าคิดให้เสียเวลาเลย ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากพ่อเลี้ยง ไม่ว่าใครก็ออกไปไม่ได้หรอก ป้าต้องออกไปแล้ว อีกสิบนาทีจะมีคนมาตามเอ็งรีบแต่งตัวเข้าเถอะ" ว่าแล้วป้าแมวก็กลับออกไป หญิงสาวจำต้องลุกไปอาบน้ำและแต่งตัวตามที่ถูกสั่งไว้ แต่เมื่อลงมายืนแล้วร่องรอยความเจ็บเมื่อคืนก็ยังคงหลงเหลืออยู่ เธอจึงเดินได้ไม่ค่อยถนัดนัก

"ผ้าถุงอีกแล้วเหรอเนี่ย! จะรอดไหมเนี่ยเรา" เมษาสวมผ้าถุงแบบเงอะๆงะๆหลังจากอาบน้ำเสร็จ พอเสร็จแล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำ พอดีกับมีเสียงเคาะและเรียกเธอจากหน้าประตู

ก๊อก...ก๊อก....

"เสร็จหรือยังแม่คุณ...ตะวันสายป่านนี้มัวแต่พิรี้พิไรอยู่นั่นแหละ" เดือนถูกป้าแมวใช้ให้ขึ้นมาตามเมษา ตอนนี้เธอยืนหน้าง้ำหน้างออยู่หน้าห้อง เพราะรู้สึกไม่ถูกชะตากับคนที่มาใหม่แม้จะไม่เคยเห็นหน้าคร่าตากันมาก่อน

"เสียงใคร? แค่ได้ยินก็ไม่ถูกชะตาแล้ว" เมษาเองก็รู้สึกไม่ถูกชะตาเช่นกัน เธอจึงผลักประตูออกไปแรงๆ ส่งผลให้คนที่ยืนอยู่หน้าประตูร้องลั่นขึ้นมาทันที

"โอ๊ย!" เดือนเซถลาไปตามแรงกระแทกของประตู

"เปิดประตูยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือ" เดือนบ่นขณะที่ลูบป้อยๆต้นแขนของตัวเอง

"ใครจะไปรู้ว่าม้ามีเรืออยู่แถวนี้ เห็นแต่โอ่ง!" เมษาเห็นคนตัวป้อมๆกลมๆยืนก้มหน้าบ่นอยู่เลยตอบกลับกวนๆ

"นี่!...." เดือนเงยหน้าขึ้นจะด่าแต่ก็ต้องอ้าปากค้าง เมื่อเห็นเมษายืนเท้าสะเอวอยู่หน้าประตู

โห...นี่เหรอคนที่พ่อเลี้ยงพามา ทำไมถึงได้สวยแบบนี้วะ ขาวก็ขาว หุ่นก็ดี แล้วชุดที่ใส่อยู่ทำไมมันถึงได้ดูดีขนาดนี้วะ เดือนคิดในใจแล้วก็ก้มลงมองชุดที่ตัวเองใส่อยู่ ทั้งๆที่ชุดก็เหมือนกันทุกอย่างแต่พอเมษาใส่แล้วมันกลับดูดีราวกับไม่ใช่ชุดสาวใช้

"จะยืนอ้าปากอีกนานไหม ถ้าไม่ไปฉันจะได้กลับไปนอน" เมษาเห็นอีกฝ่ายยืนอ้าปากไม่พูดไม่จาเลยทำท่าจะกลับไปนอน

"นี่หล่อน! เป็นคนใช้ไม่ใช่ว่าจะทำอะไรตามใจตัวเองได้ ออกมาจากห้องแล้วตามฉันมา" พอได้สติเดือนก็รีบวางท่า

"คนใช้? ฉันเนี่ยนะคนใช้" เมษาชี้หน้าตัวเอง

"ก็ใช่น่ะสิยะ ฉันพูดกับหล่อนแล้วจะหมายถึงใครถ้าไม่ใช่หล่อน เลิกพูดมากแล้วตามมา" เดือนเชิดหน้าแล้วรีบเดินนำหน้าไป เมษาจึงเดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

"นั่งรออยู่ตรงนี้แหละย่ะ ห้ามออกไปเพ่นพ่านที่ไหน" เดือนหันกลับมาสั่งเมษาเมื่อเดินลงบันไดมายังชั้นล่างและเข้ามาในห้องห้องหนึ่ง ที่ตกแต่งสวยงามรอบๆห้องทำด้วยกระจกซึ่งสามารถมองออกไปยังด้านนอกได้ แต่ตอนนี้มันถูกบดบังไว้ด้วยผ้าม่านสีเข้ม

"เอ๊ะ! นังนี่ นั่งลงบนพื้นสิยะ เป็นแค่คนใช้อย่าสะเออะขึ้นไปนั่งบนโซฟา" เดือนร้องลั่นเมื่อเห็นเมษากำลังจะหย่อนก้นลงบนโซฟา

"ก็ไม่เห็นมีป้ายห้ามไว้นี่ ว่าห้ามนั่ง" เมษาตอบพลางมองซ้ายมองขวา

"ฉันบอกว่าห้ามนั่งก็ห้ามนั่งสิ อย่ามาเถียงฉันได้ไหม ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นหล่อนนะ!"

"โอ๊ย! ยังกับฉันอยากจะเป็นเพื่อนกับเธองั้นแหละ"

"เสียงดังอะไรกัน! หนวกหูจริงๆ" ขณะที่ทั้งคู่กำลังต่อปากต่อคำกันอยู่ เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้น เดือนตกใจรีบคุกเข่าลงกับพื้น ส่วนเมษาจำได้ดีว่าเป็นเสียงใครเธอจึงหันหลังกลับไปมอง

"นี่เธอ..." นฤนาทมองหญิงสาวด้วยความตกตะลึง ชุดแม่บ้านที่สุดแสนจะธรรมดา แต่พอมาอยู่บนเรือนร่างของเมษามันกลับดูดีขึ้นมาอย่างประหลาด เสื้อแขนสามส่วนสีขาวที่มีกระดุมผ่าหน้าที่เข้ารูปโดยเฉพาะที่ช่วงเอวคอดนั่น และช่วงหน้าอกที่รัดจนกระดุมแทบจะปริ ผ้าถุงสีเข้มยาวถึงข้อเท้า ผมสีดำสนิทถูกเกล้าขึ้นไปไว้กลางศรีษะ มองใกล้ๆเธอเหมือนกับหลุดออกมาจากภาพวาดก็ไม่ปาน

"นี่หล่อน...นั่งลงสิยะ" เดือนกระตุกผ้าถุงของเมษาเบาๆ เธอจึงหันมาตีมือเพื่อให้เดือนปล่อย

"นี่! อย่าดึงได้ไหม เดี๋ยวมันจะหลุด" หญิงสาวบ่นให้ได้ยินแค่สองคน และนั่นจึงทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มเรียกสติกลับมาได้

"เธอออกไปได้แล้ว" นฤนาทหันไปสั่งเดือน เมษาได้ยินดังนั้นก็แอบหันไปเบ้ปากใส่เธอเพื่อกวนประสาท แต่ชายหนุ่มก็แอบเห็นอยู่ดี

"มาได้ไม่เท่าไหร่ก็สร้างศัตรูซะแล้ว เดี๋ยวก็อยู่ยากซะหรอก" พ่อเลี้ยงหนุ่มพูดลอยๆ แต่เมษารู้ดีว่าเขาหมายถึงเธอ

"ใครบอกคุณว่าฉันจะอยู่ที่นี่ ฉันก็บอกไปแล้วไงว่าฉันไม่ใช่ลูก..." เมษาพูดยังไม่ทันจบเขาก็โบกมือห้ามไว้ก่อน

"ฉันรู้แล้ว! แล้วเธอก็ช่วยเงียบและนั่งลงซะที เพราะเราต้องคุยกันอีกยาว"

"แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ! "

"แล้วเรื่องแม่เธอล่ะ? แต่ถ้าไม่อยากคุยก็ตามใจ" ว่าแล้วพ่อเลี้ยงหนุ่มก็ลุกจากโซฟาแล้วจะเดินออกไป

"เฮ้ย! เดี๋ยวสิ" เมษารีบวิ่งไปขวางทางเขาไว้

"แม่ฉันทำไม? ตอบมาสิ!" หญิงสาวเขย่าแขนเขาแรงๆ ในขณะที่ชายหนุ่มได้แต่จ้องมองหน้าเธอโดยไม่พูดอะไร

"เออ! ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก ไม่รู้ก็ได้" เมษาหมุนตัวจะเดินหนีแต่ก็ถูกมือใหญ่คว้าแขนไว้แล้วรั้งร่างเธอเข้ามากอด

ตึกตัก...ตึกตัก...

ใบหน้าของเมษาซุกอยู่ที่อกกว้างของนฤนาท เธอได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรง แต่ไม่รู้ว่าเป็นเสียงหัวใจของใครกันแน่

"แม่เธอหายออกไปจากบ้าน ตั้งแต่วันที่ฉันพาเธอมาที่นี่" เมษาได้ยินเสียงของพ่อเลี้ยงหนุ่มที่ดังอยู่ข้างหู

"แม่...ฉันจะไปตามหาแม่" หญิงสาวผละตัวออกจากอ้อมแขนของเขา แต่ก็ถูกเขารัดไว้แน่นกว่าเดิม

"ไม่! เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น และนี่คือเรื่องที่เราต้องคุยกัน เธอต้องตั้งใจฟังพูดให้ดีๆเข้าใจหรือเปล่า" เมษาไม่ตอบได้แต่พยักหน้าหงึกๆ

"แต่ตอนนี้คุณปล่อยฉันก่อนเถอะ ฉันหายใจไม่ออก" นฤนาทยอมคลายวงแขนออก หญิงสาวจึงรีบดันตัวออกและถอยออกมายืนห่างๆ

"นั่งลงก่อนสิ" เมษาทำตามอย่างว่าง่าย เธอนั่งลงบนพื้นตามที่เดือนเคยบอกไว้

"ใครบอกให้เธอนั่งตรงนั้น ขึ้นมานั่งข้างบนนี่"

"เอ้า! ก็แม่คนนั้นบอกให้ฉันนั่งบนพื้นนี่นา"

"แล้วเธอจะเชื่อใครล่ะ ระหว่างฉันกับคนใช้"

"ก็ได้" หญิงสาวลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาตัวที่อยู่ไกลจากชายหนุ่มที่สุด

"หึ...ไปนั่งซะไกลเชียว" พ่อเลี้ยงหนุ่มพึมพำในลำคอ

"เอาล่ะ...ตั้งใจฟังดีๆก็แล้วกัน แม่เธอหายไปตั้งแต่คืนนั้น และคิดว่าคงจะออกไปตามหาเธอนั่นแหละ ฉันจะให้คนออกตามหาแม่เธอให้ แต่ในระหว่างที่รอเธอก็ต้องทำงานอยู่ที่นี่เพื่อเป็นค่าตอบแทน ส่วนหนี้สองแสนของไอ้สิงห์ฉันจะไปคิดบัญชีกับมันเอง เธอคิดว่ายังไง"

"แต่ฉันอยากไปตามหาแม่เอง ป่านนี้แม่จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้"

"เธอตัวคนเดียวจะไปตามหาแม่ได้ยังไง ดีไม่ดีถ้าออกไปแล้วไปเจอไอ้สิงห์ เธอคิดว่ามันจะปล่อยเธอหรือไง" เมษาครุ่นคิดอย่างหนัก ใจหนึ่งก็อยากออกไปตามหามารดาด้วยตัวเอง แต่อีกใจก็กลัวจะเจอกับสิงห์อย่างที่เขาว่า

"ก็ได้ค่ะ ฉันจะทำงานรอแม่อยู่ที่นี่ แต่คุณต้องตามหาแม่ฉันให้เจอนะคะ"

"ตกลง ฉันจะตามหาแม่เธอให้เจอโดยเร็ว" แม้จะตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ในใจของนฤนาทกลับกำลังเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งเมื่อเขาสามารถเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้ได้โดยที่เธอเต็มใจที่จะอยู่ไม่ใช่เพราะถูกบังคับ