ยี่สิบนาทีผ่านไป...
"นี่โต๊ะอะไรเหรอคะ" เมษามองโต๊ะและเก้าอี้เข้าชุดสีขาวใหม่เอี่ยมอย่างงงๆ ว่าเขาเอามันเข้ามาทำอะไรในนี้
"โต๊ะประจำตำแหน่งของเลขาส่วนตัวไง ชอบไหม? "
"โต๊ะของฉันเหรอคะ" ชายหนุ่มพยักหน้าแทนคำตอบ
"แต่...ที่ฉันเข้าใจคือโต๊ะเลขาน่าจะอยู่หน้าห้องนะคะ คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า"
"เธอต่างหากที่เข้าใจผิด ฉันว่าฉันพูดชัดแล้วนะว่า'เลขาส่วนตัว' เพราะฉะนั้นเธอก็ต้องอยู่กับฉันแบบส่วนตัว โอเค๊" เมษาหมดปัญญาจะโต้แย้ง และหลังจากนั้นเลขาคนใหม่ก็นั่งทำงานแบบหน้างอๆ ทั้งวัน
"เอาล่ะ...ได้เวลาเลิกงานแล้ว กลับบ้านกันเถอะ" เมษารีบเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่แขวนไว้บนผนังซึ่งบอกเวลาห้าโมงตรงเป๊ะเมื่อได้ยินน้ำเสียงทุ้มต่ำของพ่อเลี้ยงนฤนาทเอ่ยขึ้น หญิงสาวยิ้มแล้วรีบลุกจากเก้าอี้ทันทีเพราะเธอรู้สึกอึดอัดกับการที่ต้องอยู่ใกล้เขา
"ดีใจขนาดนั้นเลยเหรอที่จะได้กลับบ้าน" เขาถามไม่จริงจังนัก
ดีใจที่สุดในโ
