ดวงใจนฤนาท

ตอนที่ 5 ลูกรักลูกชัง

เมษาค่อยๆพลิกตัวหลังจากที่นอนนิ่งมาเกือบหนึ่งชั่วโมง หลังจากที่มรสุมสวาทสงบลงนฤนาทก็ออกจากห้องไป โดยไม่ได้เอ่ยคำใดกับหญิงสาวเลยแม้แต่คำเดียว หญิงสาวค่อยๆพาร่างอันบอบช้ำลงจากเตียง ตัวของเธอสั่นพั่บๆราวกับลูกนกที่ตกลงไปในน้ำ ก่อนจะค่อยๆก้าวช้าๆไปที่ห้องน้ำ

ซ่า!!!

มือบางยื่นไปหมุนก๊อกฝักบัว แล้วทิ้งตัวลงกับพื้นห้องน้ำอย่างหมดแรง น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วก็ไหลออกมาอีกครั้ง เสียงสะอื้นก้องไปทั่วทั้งห้องน้ำ

"แม่จ๋า...ช่วยเมด้วย.. ฮึก...ฮือ..." เมษานั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ใต้ฝักบัว น้ำที่เย็นจัดไม่ได้มำให้เธอหนาวเย็นเลยแม้แต่น้อย เพราะมันถูกความเจ็บปวดครอบงำไว้ทั้งกายและใจ

วันนี้เป็นวันที่เมษาเข้าพิธีรับใบประกาศนียบัตรในระดับปวส. หญิงสาวตั้งใจว่าจะนำใบประกาศนี้ไปมอบให้แม่สุดที่รักยิ่งของเธอ วันนี้ผู้เป็นมารดาต้องไปขายของที่ตลาดนัด จึงไม่สามารถมาร่วมงานได้เพราะไม่อยากขาดรายได้ แต่ในระหว่างทางกลับบ้าน ก็มีรถตู้แล่นมาจอดเทียบ แล้วมีคนลงมาอุ้มเธอขึ้นรถไป และหลังจากนั้นหญิงสาวก็จำอะไรไม่ได้อีก จนกระทั่งตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องกับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง ที่ประกาศตนว่าเป็นเจ้าหนี้ของพ่อเธอ

"แม่จ๋า...เมอยากกลับบ้าน...ฮือ...."

"มืดค่ำป่านนี้แล้วทำไมยัยเมถึงยังไม่กลับมาอีกนะ" จันทร์ฉายชะเง้อคอมองทางรอบแล้วรอบเล่าอยู่หน้าบ้าน เพื่อดูว่าลูกสาวกลับมาหรือยังแต่ก็ไม่มีวี่แวว ทั้งๆที่พิธีจบการศึกษาก็เสร็จไปตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้ว และแพรวพราวซึ่งเป็นลูกติดของสามีที่เข้าร่วมพิธีเช่นกันก็กลับมาถึงบ้านตั้งแต่เย็นแล้ว

"มันคงจะไปถึงสวรรค์ชั้นไหนแล้วมั้ง" สิงห์เอ่ยปากขึ้นเมื่อเห็นจันทร์ฉายเดินกลับไปกลับมาจนเขาเริ่มเวียนหัว

"พูดอะไรของพี่น่ะพี่สิงห์ ยัยเมไม่ใช่คนเหลวไหลพี่ก็รู้" จันทร์ฉายออกตัวปกป้องลูกสาว

"ใครจะไปรู้...เธอเดินตามมันทุกฝีก้าวหรือไงถึงได้รู้ว่ามันเป็นคนยังไง" น้ำเสียงอ้อแอ้เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เริ่มดังขึ้น เมื่อได้ยินเมียเข้าข้างลูกสาว

"ถึงฉันจะไม่ได้เดินตามมันทุกฝีก้าว แต่ฉันก็เลี้ยงมันมากับมือ เพราะฉะนั้นฉันรู้ดีว่าลูกสาวฉันเป็นคนยังไง" พูดจบจันทร์ฉายก็เดินหนีเพราะไม่อยากทะเลาะกับสามี แต่เสียงตะโกนตามหลังมาของสามีขี้เหล้า ทำให้เธอไม่สามารถก้าวเดินต่อไปได้อีก

"กูส่งมันไปทำงานใช้หนี้พ่อเลี้ยงที่ไร่นฤนาทแล้ว แล้วกูขอสั่งห้ามไม่ให้มึงไปเหยียบที่นั่นเด็ดขาด ถ้ามึงไม่ฟังและขัดคำสั่งกูเอามึงตายแน่อีจันทร์ฉาย"

"อะไรนะ! พี่ว่าอะไรนะ!" จันทร์ฉายตะโกนถามด้วยความตกใจ พร้อมกับปรี่เข้าไปเขย่าตัวสามี แต่ก็ถูกสิงห์ผลักจนล้ม

"กูบอกว่ากูส่งลูกมึงไปใช้หนี้แทนกู ได้ยินชัดหรือยัง" สิงห์พูดย้ำช้าๆชัดๆ

"ทำไม! หนี้ก็หนี้ของพี่ แล้วทำไมถึงส่งลูกฉันไป แล้วยัยแพรวนี่ล่ะทำไมถึงไม่ส่งมันไป!" จันทร์ฉายตะโกนอย่างเหลืออด

เพียะ!!!

"มึงอย่าสะเออะมายุ่งกับลูกสาวกู ถ้าจะส่งแพรวพราวไปเนี่ยนะ กูต้องส่งไปในฐานะเมียของพ่อเลี้ยงเท่านั้น ไม่ใช่ฐานะอื่น!" สิงห์รักลูกสาวของตนมากกว่าสิ่งใด เมื่อได้ยินจันทร์พูดเช่นนั้นเขาก็โมโหหนักจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ จึงตบเข้าที่ใบหน้าของจันทร์ฉาย

"จิตใจของมึงมันทำด้วยอะไร เด็กผู้หญิงที่มึงดูถูกดูแคลนและตบตีมาตั้งแต่เด็ก แต่วันนี้มึงกลับส่งเธอไปใช้หนี้แทน มึงคิดบ้างไหมว่ายัยเมจะเป็นตายร้ายดียังไง มึงคิดบ้างไหม! ไอ้ชาติชั่ว!!!" จันทร์ฉายลุกขึ้นแล้วโผเข้าไปทุบตีคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีอย่างโกรธแค้น

"โว้ย!!! มันจะไปตายห่าตายโหงที่ไหนก็ไม่เกี่ยวกับกู เพราะมันไม่ใช่ลูกกู! เพลี๊ยะ!!!"

ฟุบ!!!

ร่างของจันทร์ฉายเซถลาเพราะแรงตบของสิงห์ เธอล้มลงอย่างหมดแรง มือไม้สั่นเพราะความโกรธแค้น

"คืนนี้มึงนอนอยู่ตรงนี้แหละ ห้ามเข้าไปในบ้านกูเด็ดขาด ไปลูกแพรวเราเข้าบ้านกันเถอะ" พอมีเรื่องต้องขึ้นปากขึ้นเสียงอาการเมาก่อนหน้านี้ก็หายเป็นปลิดทิ้ง สิงห์โอบกอดลูกสาวเข้าบ้านแล้วปิดประตูเสียงดัง

"เมษาลูกแม่...หนูอยู่ที่ไหน...ฮือ..."

เกือบหนึ่งชั่วโมงที่เมษานั่งอยู่ในห้องน้ำ จนเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเธอจึงรู้สึกตัว มือบางยื่นไปหาที่เกาะเพื่อจะพยุงตัวลุกขึ้น เธอมองไปรอบๆแล้วก็เห็นชุดคลุมอาบน้ำแล้วจึงคว้ามันมาคลุมร่างกาย เพื่อปกปิดร่องรอยแหความบอบช้ำ จากนั้นหญิงสาวจึงค่อยๆเปิดประตูห้องน้ำออกไป

หญิงคนหนึ่งอายุอานามน่าจะประมาณหกสิบปียืนอยู่กลางห้อง เมื่อเธอเห็นหญิงสาวก้าวออกมาจากห้องน้ำก็รีบเข้าไปประคอง

"มาค่ะ เดี๋ยวป้าจะพาไปที่เตียง ดูท่าทางแม่หนูคงจะเดินไม่ถึงง่ายๆ" คำพูดดังกล่าวทำเอาเมษาถึงกับกระดาก เพราะนั่นหมายความว่า

อีกฝ่ายรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

"ขอบคุณค่ะ" เมษากล่าวขอบคุณเมื่อนั่งลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว

"เรียกป้าว่าป้าแมวก็ได้ ป้าเป็นคนใช้ที่นี่ เอานี่กินข้าวกินปลาก่อนเถอะนะ จะได้มีแรงแล้วก็จะได้ทานยาด้วย" ป้าแมวรีบยกสำรับอาหารขึ้นมาวางให้บนเตียง พร้อมกับยื่นแผงยาให้กับเมษา

"ยาอะไรคะ" หญิงสาวรับยามาไว้ในมือแล้วพลิกไปมาเพื่อดูชื่อยา แต่แล้วใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เมื่อเห็นชื่อและสรรพคุณของยา

"พ่อเลี้ยงไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยนะ ผู้หญิงทุกคนที่มาที่นี่ พอเสร็จธุระก็ต้องรีบกลับออกไปทุกคน แต่แม่หนูนี่...มันยังไงกันนะ" ป้าแมวเกาหัวแกรกๆพร้อมกับคิดถึงคำสั่งของพ่อเลี้ยงหนุ่มก่อนหน้านี้

'ป้าแมว เดี๋ยวช่วยหาข้าวหาน้ำแล้วก็ยาไปให้เด็กที่อยู่ในห้องด้วยนะ อ้อ! แล้วก็หาเสื้อผ้าให้เธอด้วย'

'จะให้ป้าหายาอะไรเหรอคะพ่อเลี้ยง'

'ยาคุมฉุกเฉิน!"

เป็นที่รู้กันดีว่าพ่อเลี้ยงนฤนาทมักจะพาสาวๆมาที่บ้าน แต่ทุกคนที่มาก็มักจะกลับไปทันที ไม่เคยมีใครเคยได้ทานข้าวทานยา และไม่เคยต้องหาเสื้อผ้าให้ใส่ด้วย ดังนั้นป้าแมวแกจึงยังสงสัยไม่หายแต่ก็ไม่กล้าถามอะไรมาก