You are My Baby!! Chapter 1.2

2171 Words

“เราว่านะพี่แบงค์ ม.๖ อ่ะเท่สุด หล่อด้วยแมนมากๆ” เสียงเด็กนักเรียนแรดๆ พูดภาษากลางแบบกกลิ้นแข็งๆ ดังแว่วมาครับผมกำลังนอนอยู่ ไม่สนใจได้ยินทุกวันอยู่แล้ว “แต่เราชอบพี่เดี๋ยวม.๕ นะ เลว ดิบเถื่อน สเป็ค” อ้าวเชี่ยแล้วมีกูด้วยวะ “นั่นดิ หล่อนะแต่เลว กร่างมากๆ เห็นอีพรมันบอกว่าใหญ่ด้วยนะเธอ กรี๊ด” เอ่อ แบบนี้เขาเรียกเผากูป่ะวะเนี่ย แต่เอาเถอะ เพราะได้ยินท่อนหลังว่าใหญ่ ก็โอเคแล้วล่ะ และผมก็นอนต่อไปสักพักล่ะครับ เสียงเด็กแรดๆพวกนั้นก็ยังดังแว่วๆอยู่ “โตๆ จารย์บ่อยู่ว่ะ เวียนหัวเบาะ” อีกเสียงดังแว่วเข้ามาครับ “อืม เราอยากนอนสักพัก แต่เอ๊ะ เหม็นอะไรอ่ะ หนูตายป่าว” เสียงนี้มัน คุ้นจริงๆเลย ให้ตายเถอะ ผมลืมตาขึ้นเงี่ยหูฟังเต็มที่ “อ๊วก เหม็นมากเลยอ่ะ ใครเอาหนูตายมาปล่อยไว้ในนี้แน่เลยอ่ะนาย” หนูตายห่านอะไรวะ กลิ่นตีนกูเองเว้ยเชี่ย “อ้าว นักเรียนใหม่ ไม่สบายเหรอคะ” เสียงอาจารย์ประจำห้องดังมาอีกครับ คงจะกลับเข้ามาแล้ว เสียงเด็กนักเรียนแรดๆเงียบไปแล้ว คงเข้ามาเมาท์ผู้ชาย ตามประสาแล้วคงออกไปเมื่อมีคนเข้ามา เขาให้มาเรียนหรือพวกมึงมาหาผัววะเนี่ย “ผมเวียนหัวนิดหน่อยครับ” “นอนพักก่อนไหมเผื่อจะดีขึ้น เอ๊ะ เหม็นอะไรเนี่ย ไอ้เดี๋ยวแน่ๆ” อ้าวเจ๊ รู้อีก ตายห่านล่ะกู “ไอ้เดี๋ยว มึงมาแอบนอนอีกแล้วใช่ไหม” เสียงดังก้องห้องมาครับ เออกู เอง โว้ยจะงีบสักหน่อย “จะนอนน่ะ รองเท้าไม่ต้องถอดเหม็น จะอ๊วก” ยังอีกแหมนะกลิ่นออกจะรัญจวนใจทำไมวะ “อ้อ นักเรียนที่นี่เองล่ะจ๊ะ ไม่ต้องไปสนใจ สกปรก เกเร” เอ่อ ชมผมใช่ ไหมครับเนี่ย ผมทนไม่ไหว ดีดตัวเดินออกจากเตียงทันทีครับ ไปยืนมองหน้ามัน ไอ้เล็กกับไอ้หน้าจืดนั่น ดูครับดู มันมองหน้าผมแล้วอมยิ้ม มองเชี่ยไรวะยิ้มห่านไร ยิ้มที่มึงจะโดนตีนกูน่ะเหรอ “ไม่นอนแล้วครับ ผมคิดว่าคงนอนไม่ได้หรอก กลิ่นแบบนี้น่าจะเวียนหัวกว่าเดิมอีกนะ” มันพูดครับผมกัดฟันแล้ว หนอยแน่มึง หกกระทงแล้วนะวันนี้ “ไม่สบายหรือมาอู้ไอ้เดี๋ยว ออกไปเลย นักเรียนใหม่เขาจะนอนพัก เหม็นเน่ามาก หัดซักบ้างนะถุงเท้ามึงน่ะ” “โหยจารย์ ซักกะบ่แม่นบักเดี๋ยวตั้ว บ่ไปเด้อ ผมมาก่อน อยากนอนกะ ทนเอาติ๊ เป็นเทวดามาจากไส สิมาไล่คนมาก่อนออก” ผมไม่ยอมดิครับเรื่องอะไร “นี่เดี๋ยวพูดจาไม่ดีนะ” “หรือบ่แม่นติ๊จารย์ จารย์บ่เกี่ยวออกไปเลย” ผมยักคิ้วให้ “โอ๊ย นักเลงจริงๆ งั้นครูไปห้องธุรการก่อนนะ เอายาไหมคะนักเรียนใหม่” ไปเลยครับ เป็นไงล่ะ ผมบอกแล้วผมน่ะเจ้าที่ ไอ้นี่มันเป็นใคร “ไม่เป็นไรครับ ผมก็จะไป” “เดี๋ยว มึงจะไปไหน” “นี่ไอ้เดี๋ยว อย่ามามีเรื่องในห้องพยาบาลนะ มึงโดนแน่” “บ่มีดอกจารย์ ผมบ่ได้ซั่วปานนั้นดอก” “เออๆ งั้นครูไปนะคะ มีอะไรวิ่งไปห้องปกครองนะคะ” อ้าวนะ มีกระซิบบอกมันอีก อะไรวะเนี่ย เห็นกูเป็นยักษ์เป็นมารไปได้ แต่ว่าไอ้นี่มันไม่ไปครับ มันยืนนิ่งๆมองไปรอบๆห้อง ผมได้ที เดินเข้าไปใกล้มัน “มึงกวนตีนกูมากนะวันนี้” ผมจับบ่ามันไว้ครับ มาหากูเองนะมึง คราวนี้ล่ะกูจะเอาให้น่วมเลย เอาแบบเบาะๆก่อน ของว่าง อาหารหนักรอตอนเย็น แม้กูจะซ้อมบอลก็ตามทีเถอะ “ใคร เราน่ะเหรอ เราไม่ได้กวนนะ นายเองอ่ะที่มากวน” “เถียงเหรอ” ผมดันตัวมันเข้าไปข้างในครับ ทำตาแบบจะกินหัวมันลงท้องให้ได้ “บักเล็ก มึงออกไป” ผมหันไปบอกไอ้เล็กครับ มันเริ่มหน้าซีดแล้ว จะ ซีดทำเชี่ยไร ยิ่งหน้าดำๆอยู่ไอ้ห่านนี่ “นายจะทำไร” แหมๆ ทำร้องทีแบบนี้มาทำหน้าซีด “ทำไร ใครจะทำไร กูจะสั่งสอนมึงไง ไอ้หน้าจืด ลองดีกับกูเหรอมึง” “อ๊ะ ผอ.” “อย่าๆ ไม่ได้ผลเว้ย กูโง่แค่ครั้งเดียว สัด” ผมไม่หันตามเสียงมันครับ ดูท่ามันเหมือนกำลังจะหาทางหนี แต่ไม่มีทางมึงไปไหนไม่รอดแล้ววันนี้ไอ้หน้าจืด ตายแน่ๆ “เออๆ จะทำอะไรก็ทำ” อ้าว ทำไมยอมง่ายขนาดนี้วะ มันทำท่าเซ็งๆแล้วอยู่นิ่งๆ หนอยแน่ท้าทายอำนาจกูนะมึง “มึงท้าทายกูเหรอ หรือมึงจะเอา” “ไม่เอา” “ย้อนๆ ปึ๊ก” ต่อยท้องมันครับ แม่งคนอะไรท้องอ่อนเป็นบ้า ต่อยเบาๆตัวงอ ผมกระชากตัวมันขึ้นมาหน้ามันแดงก่ำแล้ว “ปากดีอีกนะมึง จะตายอยู่แล้วยังปากดี มึงรู้จักกูน้อยไปนะ” “เฮ้ย” มันไม่พูดครับแต่มันกุมท้องน้ำตาไหล ไม่ร้องสักแอ่ะ เว้ยไอ้นี่เก่งนี่หว่า แต่ทำไมกูตกใจเนี่ย จะตกใจทำไมวะ เอ๊ะ หรือว่ากระเพาะมันแตก ตายห่านแล้ว “สำออยนะมึง” “เรา เราปวดท้อง” มันครางออกมา แล้วทรุดตัวลงกับพื้น มือมันยังกำแขนผมไว้อยู่ครับ มันแสดงละครอีกล่ะสิ ไม่มีทางเว้ย กูไม่เชื่อมึงแล้ว เด็กในเมืองมันลีลาเยอะ อย่าคิดว่าจะหลอกกูได้ ไม่มีทาง “ไม่ต้องมาโกหก กูไม่เชื่อ” “เจ็บ เจ็บ” เอ่อ ท่าทางมันนี่ เหมือนคนกำลังจะตายเลยครับ หน้าซีดมากๆ เหงื่อไหลออกมาน้ำหูน้ำตาไหล ทำไมมันแสดงละครเก่งจังเลยวะ แม่งกูล่ะ เชื่อเลยลงทุนขนาดนี้ “ไม่ต้องมาสำออย” ผมกระชากตัวที่งอๆของมันขึ้นมาให้ยืน ผมจะได้จ้องหน้ามันได้ แต่ตัวมันหนักมากครับ ไอ้เชี่ยนี่ขืนตัวไว้อีก เดี๋ยวมึงจะโดนไม่ใช่น้อย ผมไม่ยอมเหมือนกันครับกระชากๆ สนุกดี “ทำอะไรกัน ไอ้เดี๋ยว” อ้าวอาจารย์มาครับ ผมรีบปล่อยตัวมันลงมันก็ฟุบลงกับพื้นทันที “ว้ายตายแล้ว เป็นอะไรคะนักเรียนใหม่” อาจารย์ร้องเสียงดังแล้วเข้าไปชอนตัวมันขึ้น “ผมปวดท้อง ปวด” มันครางออกมา “ตายแล้ว เป็นโรคกระเพาะหรือเปล่าคะนักเรียน” ผมยืนมองอยู่ครับ มันพยักหน้าแล้วเสียงอาจารย์ก็ร้องลั่น อ้าว กูผิดไหมเนี่ยต่อยเบาๆเองนะเว้ยเฮ้ย เป็นโรคกระเพาะเลยเหรอ ผมรีบถอยครับเดี๋ยวจะซวย วิ่งออกจากห้องพยาบาลเลย ไม่ได้หนีนะเว้ย แค่เอาตัวรอดก่อน อิอิ “เออมึงบักเดี๋ยว นักเรียนที่มาใหม่น่ะ ไปโรงบาลเด้อมึง” สัดเคนมันบอกผมครับ ตอนเข้าเรียนคาบแรกช่วงบ่าย “มาบอกกูเฮ็ดหยัง” ผมตะเบ็งเสียงใส่มัน ให้มันรู้ว่าผมไม่อยากรู้ครับ “กะกูเห็นเขาบอก ว่ามึงตีท้องเขาเด้ เขาลือกันทั้งโรงเรียน” “สัด กูผิดติ๊” อ้าวซวยจริงๆเลยกู “แม่น มึงเตรียมไปพ้อจารย์เดชโลด ลูกปลัด เด้อเฮ้ยนั่น” กลัวเหรอวะ ลูกนายกกูก็ไม่กลัว กวนตีนกูก่อนนี่หว่า สัตว์ ซวยแล้วกู ทำไงดีวะเนี่ย อย่าเข้าใจผิด ว่าผมจะกลัวอาจารย์เดช หรือกลัวพ่อของไอ้หน้าจืดนั่นนะครับ แต่ที่ผมกลัว และคิดว่าต้องซวยคือ แม่ผมต้องรู้แน่ๆเพราะเรื่องมันดังขนาดนี้ น้าติ๋วกับน้าเต๋าต้องไปบอกแม่แน่ๆ ตายแล้วกู “เออๆ” ผมตอบออกไป แม่งเอ้ยไม่น่าเลยว่ะ เสือกสำออยอีก ไอ้เดี๋ยวนะไอ้เดี๋ยว น่าจะใจเย็นรอตอนเลิกเรียน ค่อยจัดหนักให้มัน แต่ก็นั่นล่ะพอเย็นก็ต้องซ้อมบอลอีก โว้ย อะไรมันจะมะรุมมะตุ้มกูขนาดนี้วะเนี่ย ผมเดินออกจากห้องทันทีไปที่ห้องปกครอง เบื่อจะฟังคำด่าครับ จะอะไรล่ะ ก็อาจารย์เดชเป็นโค้ชทีมฟุตบอลด้วยน่ะสิครับ แกน่ะไม่ทำอะไรผมหรอกเพราะผมน่ะตัวสำคัญ แต่แกจะบ่นเหมือนพ่อยิ่งกว่าพ่อนี่สิครับมันทรมานหูกูนี่เซ่ โว้ย “กูว่าแล้ว ทำไมมึงอยู่นิ่งๆเฉยๆ เหมือนชาวบ้านเขาไมได้บ้างเหรอวะ ไอ้เดี๋ยว สร้างแต่เรื่อง เรียนเก่งเล่นกีฬาเก่ง แล้วยังไง ความประพฤติเลว ระยำ เป็นนักเลงนี่มันดีตรงไหน หา บอกกูมา มึงไปทำมันทำไมเด็กมันเพิ่งย้ายมา มันหน้าตาน่ารัก ท่าทางไม่มีอะไรเลย แล้วมึงไปทำมันทำไม มึงรู้ไหม พ่อมันเป็นปลัดนะมึง ถ้าเรื่องถึงผอ กูก็คงช่วยไม่ได้หรอกนะมึง เก่งดีนัก โดนซะบ้าง” นี่ถามเหรอ หรือว่าบ่น ปล่อยช่องให้พูดบ้างไหมเนี่ย ผมทำหน้าเซ็งสุดๆครับ “จารย์เดช ผอ.เรียก” อ้าวไหนบอกว่าจะไม่ถึง ถึงจนได้ อะไรวะ แม่งเอ้ย ซวยฉิบหายเพราะไอ้เชี่ยนั่นคนเดียว คอยดูนะมึง กูจะเอาให้เจ็บเลย “ซวยแล้วมึง ใครวะ ปากไวไปบอก” อาจารย์เดช แกคุยกับอาจารย์แอ๊ดล่ะครับ ส่วนผมก็ทำหน้าแบบไม่สนใจ เซ็งแต่ก็ไม่ใช่จะทำหน้าแบบกูกำลังจะตาย ทำไงได้ก็กูทำไปแล้วนี่จะให้กูร้องไห้ไงวะ “รออยู่นี่ล่ะอย่าไปไหน” เออๆ กูจะไปไหนได้ล่ะ พออาจารย์เดชออก จากห้องไป ผมก็เดินไปที่โต๊ะแกล่ะครับ ค้นหากุญแจตู้ จะเอาอะไรน่ะเหรอ หนังสือโป๊ไง แกยึดมาสะสมกองพะเนิน ดูไปพลางๆแก้ขัดครับท่าน เผื่อได้สักน้ำ ฮ่าๆ ผมไม่ได้ลามกนะเว้ยเฮ้ย ทั้งทีมฟุตบอลมันก็มาทำประจำล่ะในห้องนี้ เรารู้กันทั้งทีม จะถามหาว่าใครเป็นคนพาเพื่อนๆทำไม่ต้องถามครับ กูเอง “นายเดี๋ยว ผอ.เรียกให้ไปพบ” ผมรอนานมากครับ นานจนหลับไปเลยมั้ง สะดุ้งตื่นขึ้นมาก็ตอนที่มีคนมาปลุก ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาแล้วมองไปตามอาจารย์ที่มาเรียก แล้วก็เดินตามขึ้นไป กลัวไหมไม่เลยครับ “เสียดายนะวิชพงศ์ เสียดายความสามารถเธอจริงๆ แต่ครั้งนี้ผอ.คงต้องให้บทเรียนเธอบ้าง” แม่กู แม่กูมาครับ แว้กก ตายๆ ตายทั้งเป็น แม่ผมมาตั้งแต่ตอนไหนกันวะเนี่ย พ่อไม่มา มีแต่แม่มา สายตามองผมนี่นะเสียวไปถึงสันหลัง ตายๆกู “อย่าทำอะไรให้มันรุนแรงเกินไปนะคะ ผอ.” แม่ผมขอร้องครับ ไม่เคยเห็นเลยนะ ไม่ว่าผมจะมีเรื่องกับใคร เตะต่อยตีใคร ไม่เคยเห็นแม่ผมต้องวิงวอน ผอ.เลย ครั้งนี้ครั้งแรก “ไม่หรอกคุณสาวิตรี แต่ผอ.คงต้องให้พักการเรียนสักอาทิตย์นะ ถ้ายังคงเป็นอีก ฮึ่ม” ถอนหายใจเพื่อ เว้ยจะพูดอะไรก็พูดมาเลยสิวะ “จะอะไรคะ ท่านผอ.” แม่ผมร้องขึ้นครับ หน้าตาเหมือนคนเจอผี ผมนี่ เริ่มซีดแล้วครับ “เราก็คงต้องจำหน่ายออก” “กรี๊ดด” จะให้เล่าต่อไหมว่าเกิดอะไรขึ้น แม่ผมแทนที่จะขอร้องผอ.ต่อนะ กลับโผเข้ามาหาผม ตบตีจิกทึ้ง โอยๆ ตายกูตาย ใครตีก็ไม่เจ็บเท่าแม่นะครับท่าน ตีต่อหน้าครูอาจารย์ด้วย อายว่ะเฮ้ย “มึงอยู่ในช่วงควบคุมการประพฤติ ไม่ให้ออกจากบ้าน ไปอยู่ที่ร้านขายส้มตำอย่างเดียว จำไว้ เก่งนักเป็นยังไง เรียนเก่งแล้วยังไง เล่นบอลเก่งแล้วเห็นไหม ใครเขาจะเอา มีใครจะเอามึงไหม สันดานเลว คนเลวอยู่ไหนก็ไม่มีใครเอา มึงจำไว้ ต่อให้มึงเสกน้ำ เสกดินได้ ไอ้เดี๋ยว นี่ก็ต้องลำบากกู แบกหน้างามๆไปหาปลัดใหม่สิเนี่ย กรี๊ด ลูกทรพี” นี่คือบริบทย่อยๆครับ ก่อนหน้านี้ในรถ ก็สวดเอาซะผมยับเยิน หน้าตาผมอย่ามาขอดูเลย แดงเขียวขึ้นมาทันที เสื้อผ้าก็ขาดวิ่น แม่ผมไม่เคยลงไม้ลงมือกับผมเลยนะ ครั้งแรกเหมือนกัน ฮึ่ม เจ็บนี้หนักหนาสาหัสนัก เพราะมึงไอ้หน้าจืด ชาตินี้มึงกับกู อย่าได้หวังจะได้ญาติดีกันเลยมึง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more