ในตอนรุ่งเช้าของวันต่อมา มู่หลินตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกใจหวิวๆ นางลุกขึ้นไปเตรียมอาหารเช้า เพราะรู้ว่าต้องออกเดินทางไปส่งเจินฮุ่ยหมิงที่ชายแดน นางมั่นใจในสมุนไพรของตัวเองหนักหนา ว่าจะสามารถทำให้เจินฮุ่ยหมิง กลับมาแข็งแรงได้เหมือนปลิดความเจ็บปวดทั้งปวงทิ้งไป
ตลอดเวลาที่เตรียมอาหาร ในใจของหญิงสาวก็เอาแต่คิดถึง ความรู้สึกประหลาดที่เกิดขึ้นมาในหัวใจของตัวเอง นางไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนจึงไม่รู้แจ้งว่ามันคืออะไร
ฝ่ายเจินฮุ่ยหมิงนั้น เขาค่อยๆ ขยับตัวตื่นขึ้น เมื่อได้กลิ่นหอมของซุปกระต่ายที่มู่หลินต้มอยู่ในครัว เขารู้สึกว่าความเจ็บปวดที่เคยมีมันสลายหายไปราวกับเป็นเพียงความฝัน ชายหนุ่มลุกขึ้นจากที่นอนอย่างระมัดระวัง แขนขามีแรงมากว่าปกติจนสามารถลุกยืนขึ้นได้ในที่สุด
“นี่ยาของแม่นางมู่...มีสรรพคุณประหนึ่งยาวิเศษขนาดนี้เชียวหรือ” เขากล่าวพลางก้มมองที่แขนขาตัวเองอย่างไม่เชื่อ ก่อนจะหลับไปเมื่อคืนน
