เพื่อพ่อหมวยทำได้
1120 Words
3 เดือนต่อมา
อรพรรณียังคงตามตื้อคุณหมอศิรวิทย์ทุกวัน และทุกครั้งที่มีโอกาสเข้าไปถึงตัวเขา แต่เขาก็ไม่ใจอ่อนให้เธอง่ายๆแถมยังไล่เธอกลับมาอย่างกะหมูกะหมา
“นี่แกยังไม่ถอดใจที่จะเลิกจีบหมอซีอีกหรอ..?”
“ไม่มีวัน..ฉันจะต้องจีบเขาให้ได้”
“นี่พวกพยาบาลเขารู้กันไปทั่วแล้วนะว่าแกตามจีบหมอซีอยู่..ระวังนะระวังจะเจอพวกพยาบาลสาวๆในแผนกที่เล็งหมอซีเหมือนกันเขม็นเอา..”
“ก็กลัวๆเหมือนกัน..ถึงได้ต้องเอาขนมมาล่อนี่ไง..ยังดีนะที่พวกพี่ๆเขายังเอ็นดูฉันอยู่บ้าง”
“แต่ถ้าหมอซีเขาชอบแกขึ้นมาจริงๆ แกจะทำยังไง ถ้าเขารู้ว่าจริงๆแล้วที่แกไปตามจีบเขาอยู่เนี้ย...เพราะแค่แกอยากให้เขาช่วยเรื่องพ่อแกเท่านั้น..?”
“ฉันยังไม่ได้คิดไปถึงขั้นนั้นเลยวะ..เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าคุณหมอเขาจะชอบฉันจริงๆได้เมื่อไหร่..มันอาจจะไม่มีวันนั้นเลยก็ได้นะ..”
“คู่แข็งแกมีทั้งโรงพยาบาล แกคงเหนื่อยฟน่อยนะ..”
เธอทำสีหน้าหนักใจมากเพราะนี่เธอก็ตามจีบคุณหมอมา 3 เดือนกว่าแล้วแต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะชอบเธอเลยสักนิด
...
อรพรรณีมาเฝ้าพ่อทุกวันก่อนกลับบ้าน เธอจะรู้จักทุกแผนกในโรงพยาบาลและคุ้นเคยดีแบบทุกซอกทุกมุมให้หลับตาเดินยังได้เลย
“สวัสดีค่ะ คุณพยาบาลคนสวย...”
เธอเดินเข้ามาในแผนกดูแลผู้ป่วยด้านใน กล่าวคำทักทายพยาบาลที่เฝ้าหน้าห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
“อ้าวน้องหมวย นึกว่าจะไม่มาแล้ว ทำไมวันนี้มาเย็นจังละ..?”
“แวะคุยกับกุ๊กไก่เพลินไปหน่อยนะคะ เลยมาสะเย็นเลย...นี่ขนมค่ะหมวยซื้อมาฝาก...เจ้านี้อร่อยมากๆเลยนะคะ...”
เธอเอาถุงขนมวางลงบนโต๊ะให้พี่ๆพยาบาลประมาณ 2-3 ถุง
“ขอบใจมากนะ ซื้อขนมมาฝากพวกพี่บ่อยขนาดนี้ ดูหุ่นพวกพี่ซิจะเป็นหมูกันอยู่แล้ว...”
“ถึงจะหมูแต่ก็เป็นหมูสวยนะคะ...”
“ปากหวานจริงๆเลย...”
พยาบาลทุกคนยิ้มให้เธอด้วยความอารมณ์ดี
เธอจึงขอตัวเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยด้านในภายในห้องมีผู้ชายวัยกลางคน อายุประมาณ 43 ปี อยู่ภายในห้องโดยถูกมัดมือไว้กับเตียงนอน
“พ่อจ๋าาา....”
เธอเดินเข้าไปในห้องเห็นสภาพของผู้เป็นพ่อที่นอนติดกับเตียงนอนด้วยสายตาเหม่อลอย
“...”
“พ่อกินอะไรหรือยังจ๊ะ นี่ดูสิ...หมวยซื้อขนมที่พ่อชอบมาฝากทั้งนั้นเลยนะ”
เธอชูถุงขนมในมือให้พ่อดู โดยผู้เป็นพ่อก็ไม่ได้สนใจหันมามอง
“...”
“พ่ออยากกินไหมจ๊ะ เดี๋ยวหมวยแกะใส่ชามให้เอาไหม..?”
“...”
พ่อไม่ตอบอะไรเลยสักคำ เอาแต่มองเหม่อไม่รับรู้เรื่องที่เธอพูด เธอเริ่มน้ำตาคลอเดินเข้าไปใกล้ๆเตียงนอนของพ่อมากขึ้น
“พ่อจ๋า...”
น้ำตาเธอค่อยๆไหลออกมาด้วยความสงสารพ่อจับใจ เพราะยิ่งเห็นพ่อเป็นแบบนี้เธอก็ยิ่งเสียใจมากขึ้นเท่านั้น
“หมวย...”
“พี่จันทร์...”
พยาบาลที่คอยเฝ้าคอยดูแลพ่อให้กับเธอเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“พี่ให้พ่อของหมวยทานข้าวแล้วละ เขาคงไม่อยากทานแล้ว...เอาไว้ถ้าพ่อหิวพี่จะแกะใส่ชามให้พ่อของหมวยให้แล้วกันนะ”
“ขอบคุณค่ะพี่จัน...”
“แล้วพ่อของหมวยเป็นไงบ้างค่ะ พ่อพูดอะไรบ้างหรือเปล่า...ถามถึงหมวยบ้างไหม?”
“...”
พี่จันพยาบาลสาวที่สนิทกับเธอส่ายหน่าแทนการตอบ เธอจึงมีสีหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
“พ่อไม่ดีขึ้นเลยหรือคะ...?”
“ก็มีตอบโต้บ้าง แต่ส่วนใหญ่จะนั่งเหม่อลอยแล้วก็พอพี่เผลอก็จะนั่งดึงผมตัวเอง พอพี่ห้ามแกก็จะโวยวายเลยต้องจับมัดไว้แบบนี้แหละ...”
“...”
เธอหันไปมองหน้าพ่อตัวเองด้วยความสงสาร
“หมวย...เรื่องค่ารักษาพยาบาลที่หมวยค้างอยู่พี่ลองคุยให้แล้วน๊ะ ถ้าหมวยยังไม่มีจ่ายก็ให้ผ่อนจ่ายเป็นงวดๆได้ แต่ถ้าไม่จ่ายเลย...เอ่อคือ..”
พี่จันไม่กล้าจะบอกว่าถ้าเธอไม่จ่ายเธอต้องพาพ่อเธอกลับบ้าน แต่เธอคงไม่ยอมเพราะที่บ้านไม่มีใครดูแลพ่อได้ เพราะเธอก็ต้องไปเรียนหนังสือตกเย็นก็ต้องไปทำงานด้วย
“หมวยเข้าใจค่ะพี่จันทร์ หมวยจะรีบหาเงินมาจ่ายให้ทันเวลานะคะ...”
“แล้วหมวยจะหามาจากที่ไหน หมวยค้างโรงพยาบาลไว้ตั้ง 3 เดือนแล้วน๊ะ รวมๆแล้วก็เกือบ 5 หมื่นแล้วไม่ใช่น้อยเลยน๊ะ...”
“หมวยไปรับจ๊อบงานอีเว้นที่ต่างจังหวัด 1 อาทิตย์นะคะ งานนั้นหมวยน่าจะได้หลายบาทอยู่ อีก 2 วันข้างหน้าหมวยก็ต้องไปแล้ว หมวยฝากพี่จันทร์ดูแลพ่อก่อนนะคะ...”
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงพ่อของหมวยก็เหมือนพ่อพี่...แล้วไปทำงานต่างจังหวัดกับใคร...?”
อรพรรณีนิ่งไปแล้วหยุดคิดนิดหนึ่ง
“หมวยไปกับรุ่นพี่ที่คณะนะคะ พอดีพี่เขาแนะนำงานมาให้เขาบอกว่างานนี้เงินดีมากเลยค่ะ...”
“ก็ดีนะ ส่วนทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วงพี่จะดูแลพ่อให้อย่างเต็มที่...”
...
2 วันผ่านไป
หมอศิรวิทย์ต้องเดินทางไปสัมนางานที่ต่างจังหวัด 1 อาทิตย์ เขาจึงเตรียมตัวออกเดินทางจัดกระเป๋าและสิ่งของไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
“หมอซี...เดินทางปลอดภัยนะลูก”
“ขอบคุณครับแม่...”
“ไปต่างจังหวัดรอบนี้ หาเมียกลับมาให้แม่สักคนนะ แม่อยากอุ้มหลานจะแย่แล้ว...”
แม่แซวเขาขำๆเพราะลูกชายเขาอายุปูนนี้แล้ว ยังไม่เคยพาเมียเข้าบ้านสักคน
“แม่ครับ...ผมไปทำงานนะครับไม่ได้ไปเที่ยวสักหน่อย”
“ก็นั่นแหละ ไปทำงานก็หาเมียไปด้วยก็ได้ เดี๋ยวจะแก่ก่อนแล้วจะไม่มีใครเอา...”
“แม่...”
“ไปได้ละ รีบไปทำงานไปเดี๋ยวจะตกรถ...”
แม่แซวเขาขำๆแล้วก็บอกให้เขารีบอกเดินทาง
“ไปนะครับแม่ อีก 1 อาทิตย์เจอกันครับ...”
...
- Writer
