ฉันนอนหนาวสะบั้นอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหม่เหมือนเดิม นี่ขนาดผ่านมาตั้งหลายชั่วโมงแล้วไข้ยังไม่มีวี่แววจะลดลงสักนิด
เสียงประตูหน้าห้องดังขึ้นพร้อมกลิ่นอาหารหอม ๆ โชยมาเตะจมูก
“แม่บ้านบอกเธอไม่ยอมทานอะไร”
ฉันเพิ่งบอกแม่บ้านแบบนั้นจริง ๆ เพราะรู้สึกขมฝาดในปาก ไม่อยากอาหารแม้จะรับรู้กลิ่นหอมชวนกินแต่กลับไม่รู้สึกอยากกินตาม
“ค่ะ” ตอบเสียงแหบแห้ง คอก็เริ่มเจ็บแล้ว นี่ฉันคงไม่สบายจริง ๆ ไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นอย่างเดียวใช่ไหม
“ไม่กินอะไรไม่ได้นะเดี๋ยวยาจะกัดลำไส้”
คุณเพลิงกัลป์ยกถาดอาหารมาวางไว้ข้างเตียงนอน นั่งลงบนเตียงในลำดับต่อมา เอื้อมมือมาช้อนแผ่นหลังให้ฉันลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง
“เดี๋ยวฉันป้อน โจ๊กอ่อน ๆ ทานง่าย”
เขาตักโจ๊กใส่ช้อนมาจ่อปาก ฉันมองหน้าเขาเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ อ้าปากลองชิมดู
“ขมจัง”
บอกแล้วว่าการรับรู้รสชาติของฉันมันใช้การไม่ได้ ขมปากไปหมด แล้วตอนนี้
“ทนเอาหน่อยนะเด็กดี”
ม
