วันนี้เป็นวันที่คุณเพลิงกัลป์จะกลับจากสิงคโปร์และเป็นวันที่ลำบากของฉันวันแรกเพราะต้องนอนซมอยู่บนที่นอนในห้องคนเดียวเงียบ ๆ
ติ๊ง!
เสียงข้อความเด้งขึ้น พยายามลากสังขารเพื่อเอื้อมมือไปหยิบมาดูว่าใครส่งมา
Cholthicha : วันนี้ไม่มาเรียนเหรอ?
เป็นชลนั่นเองที่ส่งมาถาม
ฉันเหลือบมองดูเวลาที่เลยนัดปกติที่เราจะจับกลุ่มกันที่หน้าตึกไปห้านาที ท้องก็ปวดหน่วงไม่กล้าขยับแรง แต่ต้องกัดฟันเพื่อพิมพ์บอกเพื่อนไป
Me : เหมือนจะเป็นไข้ทับฤดู
ปกติไม่เคยเป็นหนักถึงขั้นไข้ขึ้นแบบนี้ แต่ทำไมเดือนนี้ถึงได้ร่างกายอ่อนแอขนาดนี้กันนะ
Cholthicha : กินยาหรือยัง
ฉันพิมพ์คุยกับชลต่อสักพัก เธอก็แสดงความเป็นห่วงเป็นใยมาจนถึงขั้นอยากมาหาที่บ้านแต่ฉันรีบห้ามไว้
ก๊อก ๆ ประตูห้องถูกเคาะ ฉันเดาว่าอาจจะเป็นเจ้ลิลลี่
“เข้ามาได้ค่ะ” ปกตินอนไม่ล็อกห้องอยู่แล้วน่ะ
“อ้าว ทำไมยังนอนบนเตียงอีก” สีหน้าสงสัย แววตาเป็นห่วง น้ำเสีย
