พึ่บ!
ร่างบางถูกรั้งให้ขึ้นมานั่งบนกายหนาราวไร้น้ำหนัก ขัติมากรรีบยกมือกอดอกไว้เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธออยู่ในชุดนอนแสนบางเบา
“ปะ… ปล่อยหนูนะคะ”
เธอยังงงงวยอยู่ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมตื่นมาถึงได้โดยอีกคนรุกหนักแบบที่ไม่เคยมีมาก่อนเช่นนี้
“ฉันขอโทษ ครั้งนี้ฉันปล่อยเธอไม่ได้จริง ๆ”
นี่ความรู้สึกของเขา
ความรู้สึกที่ถูกกักเก็บเป็นความลับมานานแสนนาน ความรู้สึกที่เขาอยากจะส่งต่อมันให้สาวน้อยตั้งแต่วันแรกที่พบเจอ
เขาต้องการให้เธอเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์ แล้วเขาก็จะเป็นของเธอเพียงคนเดียวเช่นกัน
“นะ...หนู”
ใบหน้าเนียนแดงก่ำเมื่ออยู่ในท่วงท่าน่าหวาดเสียว
เธอกำลังถูกอีกคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบังคับให้นั่งทับหน้าท้องหนัดแน่นที่แม้จะมีเสื้อผ้าขวางกั้นอยู่แต่ส่วนนั้นช่างโล่งหวิวแทบใจหาย
“ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหม ถ้าเรียกคุณเพลิงกัลป์อีกจะโดนลงโทษแบบไหน”
สายตาเย้ายวนนี่ก็ขยันส่งมาจริง
“หนูตกใจนี่คะ” อ
