เมื่อเช้าตื่นมาผมยังจำได้ดีว่าเรื่องเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง มันก็ไม่เชิงว่าจำได้ เพราะภาพเหตุการณ์หลายอย่างไม่ค่อยปะติดปะต่อกันเท่าไหร่
แต่เท่าที่จำได้ก็คือเรื่องในห้องน้ำ ตอนตื่นมาลำคอผมแห้งผาดจนแทบจะไม่มีเสียง หนำซ้ำยังไม่เจอเจ้าของการกระทำ มีเพียงแค่โน้ตทิ้งติดตู้เย็นไว้ว่าให้อุ่นอาหารเอา
ทำคนอื่นเขาคอแห้งขนาดนี้ยังหายหน้าตั้งแต่เช้าอีกต่างหาก
เวลาทั้งวันผมแทบจะไม่มีสมาธิกับการเรียน เหม่อลอยจนหมดชั่วโมงเลยก็มี ยิ่งมีสามชั่วโมงรวด ผมแทบจะอ่อนระทวยลงไปนอนกองกับพื้น
“มึงเป็นเด็กดีมากวา”
“เด็กดีของกู”
อะไรของพี่มัน เมื่อก่อนยังบอกว่าผมเป็นเด็กผีอยู่เลย
ผมยืนอยู่หน้าประตูห้อง สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะผ่อนปรนปัดเป่าความประหม่า
ไม่รู้ว่าพี่ชาร์กลับมาหรือยัง แต่ตอนนี้ผมกำลังแตะคีย์การ์ดเพื่อเข้าห้อง ก่อนจะชะงักฝีเท้าลงเมื่อเห็นรองเท้าผ้าใบคุ้นตาของเขาถอดอยู่
ทันทีที่เดินเข้ามา
