İpek
Sabahın erken ışıkları odayı doldururken yavaşça gözlerimi açtım. Yanımda Kara’nın huzurlu uyuyuşunu izlerken, kalbimde tarifsiz bir sıcaklık hissettim. Yaşadığım korkular, yalnızlık, ve içimdeki boşluk Kara'ya aşık olduğumu anladığımdan beridir silinmişti. Onun sakin nefes alışları, yanımda olmanın verdiği huzurla birleşmişti. Dahası aşık olduğum adama ilaç olmuş olmam mutluluğumu arıtıryordu. Çünkü gerçekten ona ilaç olup geçmişteki zorlu günlerini yapabildiğim kadar unutturmak istiyordum.
Gün başlıyordu, ama ben hâlâ dün gecenin anılarını sızlayan bedenimde taşıyordum. Bana söyledikleri, hayatıma kattıkları, sıcak dokunuşları, yorulmayan ama beni yoran hareketleri... Her şey o kadar gerçek, o kadar bizimdi ki. Sessizce yataktan kalkmaya çalışırken, elimi tuttu.
“Günaydın,” diye
