อ้อมกอดแสนร้าย โดย ปณิชา

พากลับห้อง

ผ่านไปไม่นาน ทั้งสองมาอยู่ในห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาลเอกชนที่อยู่ไม่ไกลจากที่เกิดเหตุนัก เธอถูกทำแผล

“ไม่น่าจะมีแตกหักเสียหายนะคะ เพราะถ้าแตกนั่งนิ่งอยู่ไม่ได้แล้ว จะต้องร้องโอดโอย ทำแผลเสร็จแล้วก็กลับบ้านได้ อาจจะต้องกินยาแก้อักเสบ แล้วก็ล้างแผลทุกวัน ไม่ทราบจะสะดวกมาล้างแผลที่นี่ไหมคะ หรือว่าจะสะดวกล้างเองที่บ้าน”

“ขอล้างเองที่บ้านค่ะ ขออุปกรณ์กลับไปทำที่บ้านด้วยค่ะ” เธอบอกอย่างรวดเร็ว การมาที่นี่ ก็ต้องเสียค่าใช้จ่ายอยู่ดี

สีหน้าของเธอไม่ค่อยดีนัก นอกจากจะตกงานกะทันหัน เพราะทำไม่ได้ เธอไม่ชอบสายตาของผู้ชายที่เหมือนเสือหิวขณะมองเธอมาแบบนั้นเลย

แล้วตอนนี้ความทะเล่อทะล่าของเธอ ยังทำให้ตัวเองเจ็บตัวอีก

ใบหน้าของหญิงสาวซีดเซียวมาก เธอรู้สึกในคอฝืดไปหมด

ทีนไม่วายมองหน้าของเธอ หญิงสาวคงไม่รู้ เขาชอบจัง เครื่องสำอางโปะอยู่แบบบาง ๆ ไม่หนาจัดเหมือนผู้หญิงบางคน

“เรียบร้อยแล้วนะคะ ไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ได้เลยนะคะ และรอรับยากลับบ้านได้ค่ะ”

ทีนรีบพยุงเธอ

“อยู่รอผมอยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวผมจะไปรับยาให้” เขาเดินหายไปทางที่รับจ่ายเงิน

ตอนนี้หัวสมองของหญิงสาวคิดอะไรไม่ออกเลย เงินก็ไม่มี งานก็ไม่มี ห้องพักที่อยู่ตอนนี้ เพื่อนข้างห้องเพิ่งส่งข้อความและรูปถ่ายมาบอกว่าถูกล็อกข้างนอก ก็แหงล่ะ ติดค่าเช่าสามเดือนรวมเดือนนี้ แล้วเธอจะไปพักที่ไหนดีล่ะ ในใจเต็มไปด้วยความกังวล ชีวิตของเธอก็เป็นแบบนี้แหละระหกระเหิน การเป็นหญิงสาวหน้าตาดีและรูปร่างแบบนี้ก็ตกเป็นเป้าสายตาของผู้ชายที่มักลวนลามเธอด้วยสายตาเช่นกัน

ทีนเดินกลับมา

“นี่ยาและก็อุปกรณ์ทำแผล” เธอรีบยกมือไหว้

“ขอบคุณมากค่ะ แต่คือ… ค่ายา” จะบอกกับเขาว่าอย่างไรดีว่าเธอไม่มีเงินในกระเป๋า ตอนนี้เหลือติดตัวแค่สองร้อยบาท

“ไม่เป็นไร ผมจ่ายให้เอง ผมก็ทำให้คุณตกใจเหมือนกัน ถ้าคุณเป็นอะไรมากผมคงเสียใจมากกว่านี้” ชายหนุ่มคิดแบบนี้จริง ๆ เมื่อเขาได้พิจารณาใบหน้าของเธอและรูปร่างของเธอแล้ว ทีนก็พอใจเป็นอย่างมาก เขาอยากจะสานสายสัมพันธ์กับเธอเอาไว้

“อย่างไรฉันก็ขอขอบคุณมากค่ะ เพราะถ้าไม่มีคุณบีบแตร ป่านนี้ฉันก็คงแย่กว่านี้ หรือบางทีอาจจะไม่มีชีวิตรอดก็ได้ อาจจะถูกรถชน” ผีซ้ำด้ำพลอย เวลาที่เราดวงตกมันก็จะมีเรื่องเข้ามาอย่างสม่ำเสมอ คนดวงซวย มักจะมีแต่เรื่องถาโถมเข้ามาอย่างไม่รู้จักจบจักสิ้น สำหรับเธอแล้วชีวิตมันบัดซบตลอด

“จะให้ผมไปส่งคุณที่ไหนล่ะครับ คุณชินุตา” เขาคงเห็นจากบัตรประจำตัวประชาชนของเธอนั่นแหละ ทีนจึงได้เรียกชื่อเธอแบบเต็ม ๆ

“เรียกชุบเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ” ชินุตาเอ่ยแนะนำตัวเอง

“หา! ชื่ออะไรนะ ชุบหรือ?”

“ลูกชุบค่ะ แต่ไม่ชอบให้ใครมาเรียกชื่อนั้น มันฟังดูแปลก ๆ นะคะถ้าใครจะมาเรียกว่าลูก” หญิงสาวยิ้ม ๆ ทีนจึงพูดล้อเล่นออกมา

“อ้อ ลูกชุบ ชุบ ชุบ ชุบ เป่ายิ้งชุบ”

“ก็ได้ค่ะ อย่างนั้นก็ได้ค่ะ” ทั้งสองคนหัวเราะเบา ๆ

เวลาที่ทีนเจอคนที่เขาถูกใจ มุกเขาจะเยอะ ๆ คำพูดหวาน ๆ ชวนแหวะก็จะลั่นออกมา เขามองเธออย่างพึงพอใจ

“ว่าแต่… คุณยังไม่ตอบผมเลยนะครับว่า จะให้ผมไปส่งที่ไหน”

“เออ... คือว่า...” เธอพ่นลมหายใจแรง ๆ

“ฉันรอเพื่อนให้มารับค่ะ โทรไปบอกเพื่อนแล้วค่ะ” เธอโกหกคำโต

“เหรอ... แต่นี่มือถือคุณ” เขาหยิบกระเป๋าที่เขาเป็นคนสะพายเอาไว้อยู่ตลอดเวลา ชินุตาถึงกับทำหน้าไม่เป็น

“บอกความจริงมาเถอะครับ”

“เพิ่งโดนล็อกห้องนะคะ ไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าห้องมาสามเดือนแล้ว และเพิ่งจะลาออกจากงาน ก็คงไม่มีเงินไปจ่ายค่าห้องเหมือนกัน เจ้าของห้องก็จะยึดของข้างในนั้น ตอนนี้ชุบจะนั่งอยู่ที่นี่ก่อน รอเช้า ค่อยไปหาเพื่อนค่ะ และไปขอให้เพื่อนช่วย”

“หื้อ... แล้วคุณคิดว่า ผมจะให้คุณนั่ง หรือนอนที่นี่หรือครับ ไม่มีทางแน่นอน”

“แค่นี้ ฉันก็เกรงใจคุณจะแย่แล้วค่ะ”

“ไป” เขาจับข้อมือของเธอ แล้วดึงเบา ๆ ชินุตาที่รูปร่างบอบบางแต่ได้สัดส่วนถึงกับลุกขึ้นตามติดมือเขาไป

“ไปไหนคะ”

“ก็ไปหาที่นอนนะสิ”

“แต่ว่า...” หญิงสาวทำหน้าเหลอหลา เขากับเธอเพิ่งรู้จักกัน ยังไม่สนิทกันเลยด้วยซ้ำไป

“ไม่มีแต่ว่าอะไรทั้งนั้น ไป... ไปกับผมครับ” ทีนพยุงเธอไปขึ้นรถ รถคันโก้ของเขาจอดอยู่ด้านหน้าในโซนวีไอพี ซึ่งลงจากตรงล็อบบี้ไม่ถึงยี่สิบก้าว

“คือคุณ... ฉัน...” ชินุตาอึกอัก เธอยังคิดคำปฏิเสธไม่ออก ชินุตาอึดอัด แต่เธอก็ไปนั่งอยู่ในรถของเขาเสียแล้ว

“ผมชื่อทีน ทีน นามสกุลพันสืบครับ” ทีนดูจะภูมิใจที่ได้เอ่ยชื่อของตัวเอง

ทีนเป็นคนมีชื่อเสียง ในความหมายของเขา คือเธอน่าจะรู้จักเขาแน่ ๆ

ทว่าชินุตาได้ยินชื่อเสียงของเขามาก่อน ‘ทีน พันสืบ’ เธอเคยอ่านเจอในอินเทอร์เน็ต ไฮโซดังที่เมื่อก่อนเคยควงกับแพรวา นางเอกที่แสดงเรื่องโซ่รักแสนร้ายทางช่องสิบแปด’

“ชุบกับทีน” ชินุตาถึงกับทำหน้าไม่ถูกที่เห็นรอยยิ้มกริ่มแบบนั้นของเขา และกับคำพูดที่เขาเอ่ยขึ้นมา

ทีนขับรถตรงไปที่คอนโดมิเนียมของเขา เขาไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแม้เธอจะทัดทาน ชายหนุ่มเขาพาเธอขึ้นคอนโดมิเนียมชื่อดังกลางกรุง ที่อยู่ในย่านคนรวย หญิงสาวยิ่งพูดไม่ออก ชินุตาแทบไม่อยากออกจากลิฟต์ เมื่อไปถึงชั้นที่ทีนอยู่

“มาเถอะ ผมรับประกันว่า ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก จริง ๆ ให้เชื่อใจผมนะ”

ได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็เลยยอมเดินทีนออกไป

ชินุตามองไปรอบ ๆ ที่พักที่หรูหราแบบนี้ เธออยากมีปัญญาหาเงินมาจ่ายจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นโถงทางเดิน ไฟประดับ ยันไปถึงประตูห้อง ดูมีราคาไปหมด เปรียบกับที่เธออยู่ไม่ได้เลย มันราวฟ้ากับเหว

ทีนเปิดประตูห้องเข้าไป เพียงเห็นภายในตอนไฟเปิดสว่าง ชินุตาก็อ้าปากกว้าง ทุกอย่างดูดีไปเสียหมด ห้องหับถูกตกแต่งราวกับที่พักของเจ้าชายในเทพนิยาย หรูหราหมาเห่า ทั้งเฟอร์นิเจอร์ และของที่ประดับราคาแพงหูฉี่