?วิศวะหวงรัก EP.4

1292 Words

GALEN UNIVERSITY "หาวววว ง่วงจังเลยแฮะ" ร่างบางที่เดินในมอด้วยความงัวเงียพร้อมกับใบหน้าที่ดูก็รู้ว่านอนไม่เต็มอิ่ม หลังจากที่เมื่อคืนเธอไปดื่มมากับเพื่อน พอตื่นเช้ามาเธอก็อยู่ในห้องนอนของตัวเองแล้วก็จำอะไรไม่ได้แล้ว จนเธอต้องไปถามพี่ชายเธอถึงรู้ว่าคนที่พามาส่งก็สองสาวฝาแฝดนั้นเป็นคนมา เพราะเธอเป็นคนส่งโลเคชั่นบ้านให้ในแชทกลุ่ม กลัวว่าตัวเองจะเมาแล้วยัยสองคนนั้นจะหาที่อยู่ไม่เจอ "แล้วฉันทำอะไรไปบ้างเนี่ย!" เธอหยุมหัวตัวเองอย่างรู้สึกหงุดหงิด เพราะไม่เคยเมาเลยไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น "คงไม่ได้ทำอะไรบ้าๆ เหมือนที่เธอเคยเห็นคนเมาเป็นกันหรอกนะ" เธอเดินไปเรื่อยๆ จนมาหยุดที่ทางเดินไปที่ห้องใหญ่ห้องหนึ่งแถมยังมีป้ายติดไว้ว่าห้ามเข้า แต่เธอก็พอรู้ประวัติของห้องนี้มาบ้าง ด้วยความอยากรู้ว่าอยากเห็นเธอไม่รีรอที่จะเดินเข้าไปเหมือนกับครั้งแรกที่เข้ามาด้วยความไม่ตั้งใจ กึก! "เช้าขนาดนี้คงไม่มีใครอยู่มั้ง" แกร๊ก! เธอลองบิดกลอนประตูแล้วก็ถึงกับยิ้มขึ้นมาเมื่อรู้ว่าไม่ได้ล็อก ก่อนที่จะค่อยๆ ชะโงกหน้าเข้าไปด้านใน "นี่มันห้องอะไรกันเนี่ย" เธอถึงกับอึ้งไปเลย เพราะคิดว่ามันจะเป็นห้องเปล่าๆ โล่งๆ แต่กลับไม่ใช่ เธอเดินเข้าไปด้านในแล้วมองไปรอบๆ ห้องด้วยความอึ้ง แปลกใจ สับสนมึนงง เพราะคิดว่าเป็นแค่ห้องธรรมดาที่มีหนุ่มหล่อเก่งฉลาดอยู่เท่านั้น แต่ไม่ใช่เพราะภายในแบ่งเป็นห้องอีก4ห้อง และตรงกลางจะเป็นโซฟารวมถึงเทคโนโลยีต่างๆ ที่ทำให้เธอถึงกับพูดไม่ออก "ไหนว่าที่นี่ไม่มีสิทธิพิเศษให้กับนักศึกษาไง แล้วดูห้องสำหรับพวกเขาสิ!" เธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย เมื่อคิดได้ว่าตัวเองต้องออกจากห้องนี้ ทำให้เธอที่กำลังจะเดินออกไปกลับต้องรีบเดินกลับมาอยู่ที่เดิมอีกครั้ง เพราะเห็นว่ามีคนกำลังเดินมาทางนี้และผู้ชายที่เดินมาก็คืออีธาน! ตายแล้วทำไงดีเนี่ยไอรีน! เธอเดินไปเดินมาอย่างกังวล เพราะถ้ารุ่นพี่เปิดเข้ามาเจอเธออยู่ที่นี่ เธอซวยแน่! พอคิดได้ดังนั้นเธอจึงสุ่มเลือกห้องห้องหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นห้องของใคร แต่ขอหลบก่อนแล้วกัน! "หวังว่าคงไม่ใช่ห้องของรุ่นพี่อีธานหรอกนะ" ____________ อีกด้านหนึ่ง ตึก...ตึก...ตึก ชายหนุ่มในเสื้อช็อปวิศวะกำลังเดินไปที่ห้องของพวกเขาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เขามองไปรอบๆ ที่มีนักศึกษาส่วนน้อยที่อยู่บริเวณนี้ อาจเพราะยังเช้าอยู่ และเขาจะมามหาลัยเช้าแบบนี้ประจำ แต่ก็คงไม่เท่าอีธานที่มาก่อนพวกเขาเสมอ แกร๊ก! เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปในห้องก็เจอเข้ากับอีธานที่กำลังชงกาแฟอยู่ในห้อง "ดื่มกาแฟมั้ยครับ" "ไม่ล่ะ ส่งรายชื่อเด็กปี1ให้กูด้วยแล้วกัน" "ได้ครับ ว่าแต่คุณโลเวลเพิ่งมาเหรอครับ" "อืม" "หรือว่าเมื่อวานจะลืมล็อกประตู..." อีธานพึมพำคนเดียวแล้วเดินเข้าไปในห้องตัวเองทันทีโดยไม่ได้คุยอะไรกับโลเวล หลังจากนั้นเขาก็เดินเข้าห้องของตัวเองทันที เพราะต้องเตรียมเอกสารเพื่อประชุมพวกสภานักศึกษาในเย็นวันนี้เกี่ยวกับกิจกรรมรับน้องของมหาวิทยาลัยที่เขามีหน้าที่รับผิดชอบโดยตรง โดยเฉพาะคณะวิศวะที่จะรับน้องนอกสถานที่ทุกปี ซึ่งเป็นธรรมเนียมของเกเลนอยู่แล้ว ตุบ! แต่จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นภายในห้อง นั่นทำให้เขาต้องเงยหน้าจากเอกสารแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่นเมื่อเห็นอะไรบางอย่าง "ใคร!" เสียงเข้มเอ่ยขึ้นด้วยความดุดันท่ามกลางความเงียบสงัดภายในห้อง "เอ่อ...คือว่า" "ใครให้เข้ามาในนี้!!" เขาจ้องมองผู้หญิงคนหนึ่งที่หลบอยู่มุมห้องด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาและน้ำเสียงของเขามันช่างดูแตกต่างกันมาก "คะ...คือไอ เอ่อ...ไอบังเอิญ..." พรึ่บ! "ออกไป!" เขาไล่เธอทันทีโดยไม่ปล่อยให้เธอได้พูดจบ "ขอโทษที่ถือวิสาสะเข้ามาค่ะรุ่นพี่" โลเวลไม่ได้พูดอะไร สายตาเขามองออกไปด้านนอกก็เห็นว่าไอ้พวกเพื่อนอีกสองคนของเขากำลังเดินมาที่นี่ นั่นทำให้สีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที พรึ่บ! "Damn!!" เขาสบถออกมาเสียงดังในขณะที่เดินมุ่งตรงมายังผู้หญิงที่กำลังจะเดินออกไป หมับ! มือหนาคว้าคอเสื้อของเธอจากด้านหลังขึ้นทำให้เธอตกใจจนร้องออกมา "ว้าย! ระ...รุ่นพี่ทำอะไรคะ!" "เงียบ!" ".....!!" "อย่าเพิ่งออกไป" "หมายความว่าไงคะ?" "พูดมาก!" เขากดเสียงต่ำด้วยความหงุดหงิด ก่อนที่จะกระชากแขนเธอให้กลับไปอยู่ที่เดิม และทันใดนั้นก็มีคนเคาะประตูแล้วเปิดเข้ามาพอดี เขาจึงรีบไปที่ประตู แต่ไม่ลืมที่จะส่งสายตาดุดันไปที่เธอเพื่อให้เงียบ แกร๊ก! "มีเรื่องคุยด้วยหน่อยว่ะ" "เวลาอื่น" เขาบอกไอ้เบลซที่เป็นคนเปิดประตูเข้ามา "แต่กูว่างตอนนี้ไอ้เวล" "แต่ตอนนี้กูไม่ว่าง!" "มึงทำไร?" "เคลียร์เอกสาร เรื่องอะไรที่มึงจะคุยกับกู" "เรื่องรับน้อง" "ไปคุยกันที่ประชุม" เขาบอกมัน แล้วทำท่าจะปิดประตูแต่ก็ถูกมือหนาของมันคว้าไว้ก่อน "กูไม่เข้าไม่ได้เหรอวะ" "ไม่ได้! ยิ่งเป็นมึงยิ่งต้องเข้า!" "อย่าลืมไอ้เบลซมึงอาสารับผิดชอบเรื่องหาสถานที่รับน้องเอง" ลูเซี่ยนเอ่ยขึ้นแทรกขึ้นมาแล้วเดินเข้าห้องของตัวเองไป "ตามที่ลูเซี่ยนพูด เย็นนี้อย่าเลท!" "เดี๋ยวก่อนดิวะ!" ปัง! โลเวลไม่รอฟังที่เพื่อนเขาพูดก็ปิดประตูใส่หน้ามันทันทีด้วยความรำคาญและไม่ลืมที่จะล็อกประตู ถึงแม้ทุกครั้งเขาจะแค่ปิดไว้เฉยๆ แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่เพราะยังมีอีกคนในห้อง! "ไอไปได้แล้วใช่มั้ยคะ?" "อีกครึ่งชั่วโมง" เขาพูดแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง "ทำไมต้องครึ่งชั่วโมงด้วยล่ะคะ หรือว่ารุ่นพี่อยากคุยกับ..." "ฉันไม่อยากให้พวกมันรู้ว่ามีใครอยู่ที่นี่ ไม่งั้นได้วุ่นวายอีก!" เขาเงยหน้าขึ้นแล้วพูดกับเธอตามตรง ถ้าไอ้พวกนั้นรู้ว่ามีใครอยู่ในห้องนี้และยิ่งเป็นผู้หญิงด้วยแล้ว ถึงแม้เขาจะบอกว่าไม่มีอะไรแต่พวกมันไม่ยอมหยุดถามเขาเรื่องนี้แน่นอน เขาจึงยังไม่อยากให้เธอออกไป จนกว่าพวกมันจะเข้าไปในห้องตัวเองก่อน "งั้นรุ่นพี่จะไม่ว่าอะไรไอใช่มั้ยคะถ้าจะนั่งตรงนั้น" โลเวลไม่ตอบแต่กลับก้มลงไปพิมพ์งานในโน๊ตบุ๊คต่อ และไอรีนที่เข้าใจว่าไม่ตอบก็แปลว่าตกลง เธอจึงเดินไปนั่งที่โซฟาตรงกลางแล้วแอบมองเขาด้วยรอยยิ้ม "อ่อ ยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย ชื่อไอรีนค่ะ เรียนอยู่คณะเดียวกับรุ่นพี่ สาขาเดียวกันด้วยนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะรุ่นพี่โลเวล :⁠-⁠)" ???? ?เป็นยังไงกันบ้างคะ ?อย่าลืมกดไลก์ ?คอมเม้นท์กันนะคะ ?

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more