Chapter 4
1565 Words
"ยิ้มอะไรกันนะพวกแกสองคน"
ฉันมองหน้ายัยสองคนนั้นหลังจากที่พี่ฟิวเจอร์เพิ่งรู้ว่าเป็นรุ่นพี่ปี4 มหาวิทยาลัยเดียวกันกับฉัน แต่ว่าเรียนคนละเอกนะ พี่เขาคุยสนุกมากๆแถมโสดด้วย แล้วดูท่าจะสนใจในตัวฉันอยู่ไม่น้อย แต่ใจฉันมันยังอยู่กับผู้ชายคนนั้นไง เหอะ ป่านนี้คงจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงโชว์คนทั้งผับแล้วมั่ง แล้วทำไมฉันต้องเจ็บด้วยเนี้ย
"ก็แกดูเข้ากับพี่ฟิวเจอร์เขาได้ดีนะ"
ฉันพยักหน้ายิ้มๆเหมือนจะเห็นด้วยสุดๆ
"อื้มพี่เขาคุยเก่ง บางทีเขาอาจจะทำให้ฉันลืมทิวลิปได้นะ"
ยัยมุ้งมิ้งยื่นมือมาจับมือฉันไว้แน่น
"แกตัดใจได้แล้วใช่ไหม"
ฉันส่ายหน้ารัวๆ
"ไม่อ่ะฉันรักทิวลิป"
"เห้ออออ/เห้อออออ"
ฉันยิ้มแห้งๆส่งไปให้พวกมันหลังจากที่พวกมันเบ้ปากแรงๆใส่ฉัน สักพี่ฟิวเจอร์ก็เดินกลับเข้ามาหาฉัน
" พี่ลืมขอไลน์เราไปเลย"
ฉันยื่นมือไปรับโทรศัพท์ของเขาที่ยื่นมาตรงหน้าฉัน ฉันรับมาแล้วกดไอดีตัวเองลงไปแถมแอดให้เสร็จสรรพ
"นี่ค่ะทักมาได้ตลอดนะลูกปลาว่าง"
ฉันเอ่ยยิ้มๆนี่ไม่ได้อ่อยนะเนี้ย พี่เขาหัวเราะขำๆก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้าฉัน
"ไปแดนซ์กับพี่ได้มั้ย"
ฉันทำท่าทางเหมือนจะลังเลเล็กน้อยก็ไม่เคยเต้นป่ะ แต่เหลือบสายตาไปสบตาเข้ากับทิวลืปที่ยืนเป็นเสาให้อิน้องจ๋าลูบไล้ไปมา หึ!
" ไปสิคะ"
ฉันยื่นมือส่งไปหใ้พี่เขาพร้อมกับส่งยิ้มกระชากใจชายไปให้
"ขอบคุณครับที่ให้เกียรติพี่"
"หูยยยงานนี้สนุกแน่อ่ะไอ้มุ้งมิ้ง ฮ่าๆๆ"
เสียงไอน้ำดังตามหลังฉันมา หึ ใช่สิงานนี้สนุกแน่
"เต้นเป็นไหมเนี้ยเรา"
พี่เขาเอ่ยถามยิ้มๆ ฉันยื่นมือไปโอบรอบคอพี่เขาไว้ เหมือนเขาจะชะงักไปแต่ก็ยิ้มออกมาพร้อมกับยื่นมือมาโอบรอบเอวฉันไว้ ฉันเหลือบสายตามองไปยังทิวลิปที่ตอนนี้จ้องหน้าฉันเหมือนจะไม่พอใจอะไรสักอย่าง หึ! นายเริ่มออกอาการแล้วนะ ทิวลิป ดูว่าจะทนได้สักแค่ไหนกัน
"พี่ฟิวเจอร์หล่อขนาดนี้ทำไมยังไม่มีแฟนคะ"
ฉันถามออกไปชวนเขาคุยหน่อยไม่งั้นพี่เขาจะสงสัยว่าฉันกำลังใช้เขาเป็นเครื่องมือประชดอีกคนอยู่
"พี่ยังไม่เจอใครที่ถูกใจนี่นา"
"งั้นเหรอคะ"
"แต่หลังจากนี้ไม่แน่เพราะพี่เจอคนที่ถูกใจแล้ว ถ้าเขายอมให้พี่จีบอ่ะนะ"
ฉันยิ้มออกมาทันที ผู้ชายงานดีอยู่ตรงหน้าแท้ๆถ้าตอนนี้ฉันไม่ได้รักทิวลิป ฉันคงลงเอ่ยกับเขาได้แน่ๆ
"โอ๊ย"
ฉันรู้สึกเหมือนจะสะดุดส้นรองเท้าตัวเอง แหมไอน้ำให้ฉันใส่4นิ้วจ้าา แล้วฉันปกติไม่รองเท้าผ้าใบก็คัดชูธรรมดาอ่ะ
" เป็นอะไรมากไหมลูกปลา พี่พาไปนั่งนะ"
พี่เขาโอบเอวฉันไว้คงกลัวฉันจะล้มลงไปแหละ
"ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะสะดุดนิดหน่อยไม่ได้เป็นอะไรมาก"
"ลูกปลาขอคุยด้วยหน่อย!"
ฉันเงยหน้ามองไปตามเสียง ทิวลิปเดินมาหน้าบูดบึ้งก่อนจะมาดึงตัวฉันออกจากการเกาะกุมของพี่ฟิวเจอร์
" อ่าวทิวลิปนี่นา"
" ผมดูแลเพื่อนผมเอง มานี่"
เขาลากฉันออกไปจากตรงนั้นทันทีโดยมีอิน้องจ๋านั้นตามติดไม่ห่าง เหอะ ตามติดกันขนาดนี้ทำไมไม่สิงร่างกันเลยหละ
"ไปเอากระเป๋ามาฉันจะไปส่งกลับบ้าน"
ฉันเหลือบสายตามองไปยังยัยน้องจ๋าที่กอดอกมองมาทางฉันเหมือนไม่พอใจสุดๆ
" ไม่อ่ะปลาจะกลับเองทิวไปกับเด็กทิวเถอะ"
ฉันส่งยิ้มไปให้ทั้งที่ในใจนี่อยากจะกริ๊ดออกมาดังๆ
"บอกให้กลับแต่งตัวน่าเกลียดออกบ้านมาได้ยังไง"
เขาตะโกนด่าฉันเสียงดังลั่น ฉันเข้าข้างตัวเองบ้างได้ไหมว่าเขาหวงฉันอ่ะ
"เด็กทิวก็ใส่โป๊กว่าปลาอีกทำไมทิวถึงมองว่าสวยหละ"
ฉันถามออกไปเขาถึงกับเงียบไป
" ถ้าทิวจะไปส่งปลา ทิวต้องไปกับปลาแค่สองคนไม่งั้นปลาไม่ไป"
ฉันยื่นคำขาดออกไปให้มันรู้กันไปเลยสิว่าเขาจะเลือกใคร
"ก็ไปส่งพี่ปลาก่อนไงคะแล้วจ๋ากับพี่ทิวลิปก็จะกลับไปต่อกันที่ห้อง"
" งั้นปลาก็ไม่ไปนะถ้าทิวอยากจะไปสนุกกับเด็กขทิวก็เชิญ เพราะปลาก็จะไปสนุกพี่พี่ฟิวเจอร์เหมือนกัน"
พูดจบฉันก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันที แล้วเขาก็ไม่ตามฉันมาด้วยแค่นี้ฉันก็พอจะรู้แล้วหละว่าเขาเลือกใคร
" เจ็บดีไหมละลูกปลา ฮึกๆ"
ฉันเดินมาถึงโต๊ะก็ร้องไห้ออกมาทันที
" เป็นอะไรแก"
ไอน้ำถามออกมาฉันส่ายหน้าเบาๆก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้น
" ฉันขอกลับก่อนนะไม่ไหวจริงๆ"
พวกมันสองคนพยักหน้าเบาๆฉันเดินออกไปทันที เห้ออ ฉันควรจะตัดใจจากเขาแล้วใช่ไหม
"มานี่ ขึ้นรถ"
ฉันเดินมาถึงหน้าร้านกำลังจะโบกแท็กซี่ก็มากับไอน้ำนี่นา ทิวลิปเดินมากระชากแขนฉันบีบแน่นจนฉันเจ็บไปหมด
"เจ็บนะ ปล่อยยย"
ฉันเริ่มทำหน้าเหยเกเมื่อเขาออกแรงบีบข้อแขนฉันมากยิ่งขึ้น
"กลับบ้าน"
"ทำไมไม่กลับไปกับเด็กของทิวละ มายุ่งกับปลาทำไมปลาจะไปหาพี่ฟิวเจอร์"
"อย่ามายั่วฉันนะลูกปลาบอกให้กลับบ้านไงจะไปส่ง"
ฉันร้องไห้ออกมาทันที เขาในตอนนี้น่ากลัวสุดๆ
" อย่าลงนะไม่งั้นอย่างหาว่าไม่เตือน"
ฉันนั่งเงียบตลอดทางเขาก็ไม่พูดอะไรจนมาถึงที่คอนโดฉัน เขาจอดรถแล้วหันมามองหน้าฉันนิ่ง
" ลงไปแล้วอย่าออกไปไหนเข้าใจไหม"
" ทำไมทีทิวยังจะกลับไปหาน้องจ๋าอะไรของทิวเลย ทำไมปลาจะไปบ้างไม่ได้"
ฉันตะโกนใส่เขาน้ำตานองหน้า เขาถอนหายใจออกใจออกมาเบาๆ
" น้องเขากลับไปแล้วฉันจะกลับห้อง ง่วง"
"ไม่เชื่อหรอกทิวจะไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นใช่ไหม ตอบมาสิ"
"อย่ามาล้ำเส้นนะลูกปลา ลงไป"
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วยื่นไปตรงหน้าเขา
" ทิวไปเถอะเพราะปลาก็จะไปเหมือนกัน ปลาจะโทรให้พี่ฟิวเจอร์มารับเหมือนกัน"
ฉันเปิดประตูรถลงไปแล้วกดโทรศัพท์จะโทรออกยังไม่ได้กดโทรเขาก็มากระชากโทรศัพท์ออกไปจากมือฉัน
" อยากตายใช่ไหม"
เขาลากแขนฉันขึ้นไปบนห้องของฉัน
"ห้องอยู่ตรงไหน"
ฉันเงียบไม่ตอวอะไรเขาบีบแขนฉันจนข้อมือฉันแดงไปหมด
" ฉันถามว่าห้องเธออยู่ตรงไหน"
"ฮึก! ชั้น8 ฮือ ห้อง6"
ฉันร้องไห้ออกไปทันทีเพราะเขาบีบข้อแขนฉันจนมันเจ็บไปหมดแล้ว
"หยุดร้องแล้วเข้าไป"
ฉันหยิบคีย์การ์ดมาแสกนเข้าไปด้านในก่อนจะเดินเข้าไปแล้วปาดน้ำตาเบาๆ
"ทำไมทิวถึงไม่รักปลาบ้างเลย"
ฉันพูดกับเขาด้วยแววตาตัดพ้อสุดๆ เขามองหน้าฉันนิ่งไม่ยอมพูดอะไร
"ปลาน่ารังเกลียดมากขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมทิวถึงไม่รักปลาบ้างเลย ปลาแย่กว่าเด็กๆของทิวอีกเหรอ ฮึกๆ ปลามันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ"
ฉันร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น มันเจ็บไปหมดตอนนี้สภาพจิตใจฉันมันพังไปหมดแล้ว
"อยากเป็นของเล่นฉัน"
ฉันส่ายหน้าเบาๆ
"ไม่ใช่อย่างนั้นปลาแค่อยากรู้ว่าทิวเคยรักปลาบ้างไหม เคยรู้สึกอะไรกับปลาบ้างไหม "
เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมา
" อยากรู้เหรอ"
"อื้ม"
"งั้นลองแก้ผ้าแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงดูสิ กล้าไหมละ ถ้ากล้าทำฉันก็จะบอก"
เขาหัวเราะหึหึ ฉันเดินไปนั่งลงบนเตียงก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นทีละชิ้น นี่ฉันไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรเลยเหรอ แต่ทำไงได้ฉันรักเขามาหลายปีแล้ว รักมาตลอดฉันยอมเขาได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ฉันถอดเสื้อผ้าจนหมดก่อนจะมองสบตากับเขา เขามองฉันด้วยใบหน้าราบเรียบไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร
" แน่ใจเหรอว่าจะทำแบบนี้"
ฉันพยักหน้าเบาๆ เขาเดินเข้ามาแล้วคล่อมตัวฉันไว้ ก่อนจะกระซิบข้างๆหูฉัน
"ถึงฉันจะเอาเธอก็ไม่ได้หมายความว่าฉันรักเธอหรอกนะ แต่ที่ฉันทำเพราะเธอแก้ผ้าให้ฉันเอาเอง หึ"
- Writer
