Loren's POV
Napaupo na lang muna ako sa gilid ng kalsada. Maraming dumadaang sasakyan kaya hindi natakot na tumambay na lang muna sa tabi. Hihintayin ko na lang na mag-umaga bago ako hahanap ng paraan para makauwi.
Habang nakaupo ako ay napapatingala naman ako sa mga bituin. Kusa na lang tumutulo ang luha ko tuwing may dumadaan sa harapan kong mag-pamilya na naglalakad.
Hindi ko maiwasang malungkot at ma-miss sila Inay at Itay. Ganito rin kami noon. Masaya kahit naglalakad sa kalsada.
Bata palang ako noon tuwing namamasyal kami sa park ay naalala ko pa na tuwing meron akong pinapabili na pagkain sa itay ko ay napapabilang ito sa kaniyang barya.
Napapansin kong hindi na iyon kasya ngunit wala akong pakialam noon dahil bata pa lang ako at hindi alam na nahihirapan na pala sila pero kapa
