ดามองกัดกระพุ้งแก้ม หรี่เปลือกตาลง “งั้นก็อาจเป็นพ่อเราที่ทำโทษเสียเอง รู้ไหมว่าถนนมีไว้ให้รถวิ่ง ไม่ใช่ให้เด็กเล็กๆ มาวิ่งทะเล่อทะล่า”
“พ่อไม่ทำแบบนั้นหรอกค่ะ บอกแล้วนี่คะ พ่อหนูอยู่ไกลมาก” อะเมลี่ตอบเสียงติดรำคาญ พร้อมกับเบ้ปากใส่ชายแปลกหน้า “อีกอย่างนะคะ ถนนเส้นนี้นานๆ จะมีรถวิ่งสักคัน ที่สำคัญ ไม่มีใครขับรถเร็วๆ หรอกค่ะ แถวนี้เต็มไปด้วยกระต่าย ลุงคงไม่เคยมาสิคะ เลยไม่รู้ หนูยอมให้อภัยลุงก็ได้ค่ะ แม่บอกว่า คนไม่รู้ ไม่ผิด”
อะเมลี่จีบปากพูด ไหวไหล่ใส่ดามองด้วยท่าทางไม่กลัวคน
ชายหนุ่มถอนใจแรงๆ นึกอย่างเปลี่ยนใจหาที่พักในบริเวณอื่นแทน เขาไม่อยากต่อปากต่อคำกับเด็กน่ารำคาญตรงหน้า แต่...เขาเหนื่อยและอยากพักเต็มแก่
“ไม่คุยด้วยแล้ว ฉันไปละนะ” ชายหนุ่มพูดตัดบท
“ใครอยากคุยกับลุงละคะ หนูมีเพื่อนแล้ว” อะเมลี่กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น เม้มปากและจ้องหน้าคนแปลกหน้าตาขวาง
เธอแทบไม่ค่อยได้เสวนากลับภาย
