ย้อนรอยรักสายใยสวาท

บทที่1.แค่ทำวันนี้ให้ดีที่สุด          ลีนามองเหม่อไปที่ท้องทะเลเบื้องหน้า ภาพในอดีตย้อนกลับเข้ามาในใจเป็นระลอก เธอพยายามสลัดภาพความทรงจำเลวร้ายนั่นทิ้ง...แต่กลับทำไม่ได้อย่างที่นึกไว้ ความทรงจำเหล่านั้น มีทั้งสุข และทุกข์ปะปนกัน บางครั้งบางช่วงก็มีแต่ความสุข ช่วงเวลานั้นลีนาแทบไม่รู้สึกถึงความทุกข์ในอนาคตเลย รู้ทั้งรู้ว่าความหวังของเธอไม่มีทางเป็นจริงได้ แต่ก็อดไม่ไหวที่จะตั้งความหวังลมๆ แล้งๆ นั้น ในเมื่อ...ผู้ชายคนนั้น คือคนคนเดียวที่เธอมอบดวงใจทั้งดวงให้          “เหม่ออีกแล้วนะ ยังไม่ลืมผู้ชายเฮงซวยคนนั้นอีกหรือไง?”          เสียงอ่อนๆ ปนความระอาดังจากเบื้องหลัง ลีนาหลุบเปลือกตาลง ข่มความรู้สึกเศร้าไว้ในใจ แล้วจึงหมุนตัวกลับไปฝืนยิ้มเซียวๆ ให้          “เปล่าสักหน่อย เรื่องมันนานมาแล้ว อย่าพูดถึงอีกเลย”          ไอรีนแค่นยิ้ม เอียงคอมองเพื่อนสนิทคนเดียวด้วยแววตาเวทนา ลีนาซ่อนความหม่นหมองไว้ในใจ พยายามเก็บความรู้สึกชนิดนั้นไว้ก้นบึ้งหัวใจตัวเอง แต่ไม่มีทางปิดคนที่สนิทสุดๆ อย่างตนเองได้ ไอรีนอยากเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นนัก ผู้ชายที่ป้ายคราบสกปรกไว้บนตัวเพื่อนรัก แบบที่ไม่มีทางลบเลือน          “จนป่านนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี คนที่คิดก่อนลงมือทำอย่างแก สติหลุดได้ยังไงเหอะ”          ไอรีนไม่ยอมหยุด ยังพยายามล้วงความลับแสนดำมืดจากใจลีนาให้ได้ เธอไม่เข้าใจสักนิด ชั่วเวลาแค่ไม่เดือนกว่าๆ ลีนาถึงลุ่มหลงผู้ชายคนนั้นนักหนา          “พอเถอะ” ลีนายกมือห้าม พลางหมุนตัวเตรียมจะเดินหนี          “ก็ได้ๆ ฉันสัญญาจะไม่พูดถึงหมอนั่นอีก ว่าแต่หลานสาวคนสวยของฉันไปไหนเสียล่ะ” ผลผลิตความระทมทุกข์ของลีนาทั้งน่ารักน่าเอ็นดู จนไอ   รีนพอจะคลายความชิงชังผู้ให้กำเนิดของลาลิตาลงได้          “นู้นไง...เสียงแป๋นๆ ตั้งแต่เช้า ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลย”          เด็กในเมืองโตมากับอาคารสูงๆ รอบตัวแทบไม่มีที่วิ่งเล่น พอเจอสถานที่กว้างๆ มีแต่สิ่งแปลกตา เลยอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ ลาลิตาเลยวิ่งไม่หยุด ยิ่งมีพี่เลี้ยงคอยให้ท้าย เด็กร่าเริงเลยปล่อยพลังเต็มที่          “แกก็พาลาลิมาหาฉันที่นี่บ่อยๆ สิ” ไอรีนยิ้มกว้าง โบกมือไหวๆ ให้หลานสาวที่วิ่งหน้าตั้งตรงมาหา          “งานฉันยุ่งหัวปั่น ถ้าไม่มีธุระสำคัญจริงๆ ปลีกตัวมาลำบากน่ะแก” ลีนาตอบพร้อมกับยิ้มอ่อน พลางเดินเลยไปที่ม้านั่งพลาสติกที่มีไว้สำหรับให้นักท่องเที่ยวนั่งพักขา          “ลาออกเถอะ ฉันจ้างแกเอง ลาลิจะได้มีเพื่อนเล่นด้วย”          รีสอร์ตแห่งนี้สร้างรายได้ไม่น้อยเลย หากได้คนทำงานเก่งอย่างลีนามาช่วยดูแล ไอรีนจะได้หมดห่วง ลูกสาวคนเดียวอย่างเธอ มีกิจการที่บิดา มารดาสร้างไว้ให้หลายอย่าง ดูแลแทบไม่หวาดไม่ไหว          “ขอคิดก่อนนะ ฉันเองก็เหนื่อยเหมือนกัน” ลีนาเองก็ไม่ใช่คนในเมือง เธอถูกครอบครัวตัดหางปล่อยวัด ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุครั้งนั้น ชีวิตแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ไม่มีครอบครัวสนับสนุนหนักหนาสาหัสจนอยากตายวันละหลายรอบ มันติดตรงที่ว่า...หากไม่มีตนเอง ลูกน้อยทีเป็นกำพร้าตั้งแต่ยังไม่ทันเกิด คงไม่แคล้วไม่มีที่พึ่ง ลีนาเลยกัดฟันยืนหยัดสู้จนมีวันนี้ได้          “หาใครสักคนมาช่วยสิ หรือจะให้ฉันช่วยหาให้” ไอรีนเปรย          ลีนาส่ายหน้า ยิ้มกร่อยๆ ให้เพื่อน          ในหัวใจของเธอภาพจำเก่าๆ ยังย้ำอยู่เสมอ ผู้ชายที่เข้าใกล้และได้ทุกสิ่งที่ตนเองมีทั้งหมดไปนั้น ยังตราตรึอยู่ในก้นบึ้ง ไม่มีผู้ชายคนไหนแทนที่ได้ แบบนี้ ลีนาจะเริ่มต้นใหม่ได้ยังไง          “แกเถอะ...แน่ใจแล้วเหรอกับคนคนนี้”          มันออกจะฉุกละหุกนิดหน่อย ลีนาแทบไม่รู้จักผู้ชายที่กำลังจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของไอรีนเลย เธอมัวแต่วุ่นๆ เรื่องลาลิตา เลยพลอยทำให้ห่างเหินกับเพื่อนไปเกือบครึ่งปี จู่ๆ การ์ดงานหมั้นของไอรีนก็ถูกส่งมาให้ เพื่อนเพียงคนเดียวสละโสด ลีนาเลยต้องหาเวลาว่างมาด้วยตัวเอง          “ก็ไม่เลวนักหรอก เสียนิดเดียว...” ไอรีนแค่นยิ้ม          ลูกสาวคนเดียวที่ถูกประคบประหงมอย่างเธอ ถูกเลี้ยงมาแบบยิ่งกว่าไข่ในหิน เรื่องคู่ครอง ไม่ใช่เธอคนเดียวที่ตัดสินใจได้ บิดา มารดามีส่วนไม่น้อย แต่ก็ไม่เลวนักหรอกกับคู่ครองคนล่าสุด ถึงบิดา มารดาจะบังคับส่วนหนึ่งหากเธอไม่ชอบ ไอรีนก็คงค้านหัวชนฝาเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ ไอรีนตกลงปลงใจ ทันทีที่เผลอสบตากับเขาครั้งแรก เสียงระเบิดดังขึ้นในใจของเธอ พร้อมกับคำว่า...รักแรกพบ          กุมภาหน้าตาดี จัดอยู่ในหมวดเทพบุตร เขานิ่งและเย็นชา นั่นอาจทำให้ไอรีนสะดุดก็เป็นได้ ผู้ชายร้อยคนที่เดินเข้ามาในชีวิตเธอ ล้วนแล้วแต่สยบให้อำนาจเงินที่ไอรีนหรือครอบครัวครอบครอง กุมภาแตกต่างจากผู้ชายร้อยคนนั้น เขาไม่ได้แคร์เธอเพราะเงินสักนิด ในเมื่อพื้นฐานครอบครัวเขา ก็ไม่ได้ด้อยกว่าเธอเท่าไหร่          ผู้ชายอายุสามสิบกลางๆ แต่โสดนั้น สิ่งแรกที่ต้องคิดไว้ล่วงหน้า เขามีปมหลังที่ไม่น่าไว้วางใจหรือเปล่า เท่าที่ตรวจสอบมาแล้ว ชายที่เป็นว่าที่สามีของเธอคนนี้ ไม่มีประวัติซุกซ่อนแบบนั้น เขาเหมือนผู้ชายฐานะดีคนอื่นๆ นั่นแหละ ประวัติเรื่องผู้หญิงโชกโชนนับไม่ถ้วน นั่นทำให้ไอรีนโล่งใจไปหนึ่งเปราะ          “ทำไมเหรอ...” ลีนาถาม กางแขนรับแรงโถมของบุตรสาวที่จู่ๆ ก็กระโจนใส่          “ฉันกลัวว่าตัวเองจะใจนิ่งไม่พอนี่สิ...” เคยควบคุมคนอื่นได้อย่างง่ายๆ มาตลอดชีวิต พอเจอคนที่ควบคุมลำบาก ไอรีนเองก็รู้สึกหวั่นๆ ใจ          “แม่ขาคุยอะไรกับน้าไอคะ?” ลาลิตาเอียงคอมอง สีหน้ามารดาและคุณน้าคนสวยเคร่งเครียดพิกล          “ไม่มีอะไรหรอกลาลิ น้าไอแค่...เป็นโรควิตกจริตก่อนงานแต่งค่ะ” ไอรีนตอบหลานสาวพลางยิ้มหวาน          “ทำไมต้องวิตกคะ น้าไอถูกคุณตา คุณยายบังคับให้แต่งงานหรือไงคะ” เด็กฉลาด แถมยังรู้จักถาม ซึ่งลักษณะนิสัยแบบนี้แทบจะถอดแบบจากใครคนหนึ่งมาเลย          ลีนาถอนใจแรงๆ ยกมือลูบหลังทายทอยบุตรสาว “บางครั้งผู้ใหญ่เองก็จนแต้มกับปัญหาเหมือนกันนะลาลิ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะแก้ปัญหาด้วยตัวเอง ได้ทั้งหมดหรอกนะ ทุกอย่างต้องมีสติและใช้เวลา”          ไอรีนหัวเราะ “คุณตากับคุณยายหรือจะกล้าบังคับน้าไอ น้าไอกำลังกลุ้มใจเรื่องแม่ขาของลาลิต่างหากล่ะ น้าไอจะแต่งงานแล้ว แม่ขาของลาลิยังไม่มีแม้แต่คนคุยเลย”          ลาลิตาเบ้ปากย่นปลายจมูกทุกครั้งที่ใครก็ตามแวะเวียนมาพูดถึงสถานะของมารดาตัวเอง เด็กหวงแม่ตอบเสียงแข็งทันที “แม่ขามีแค่ลาลิพอแล้วค่ะ ไม่จำเป็นต้องมีคนอื่น”          “อ้าว...ไงงั้นล่ะ ไม่อยากให้มีคนมาช่วยแม่ขาทำงานหาเงินเลี้ยงลาลิหรือไงคะ”          “ลาลิกินไม่เยอะค่ะ แม่ขาคนเดียวก็เลี้ยงลาลิได้”          “แน่ใจ...ตั้งแต่มาถึงน้าไอยังไม่เห็นลาลิหยุดกินเลย”          ไอรีนสัพยอกหลานสาว “เพราะลาลิเสียดายหรอกค่ะ เลยฝืนๆ กิน หากลาลิไม่กิน คุณยายจะเสียใจค่ะ”          ลีนาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ลาลิตาพูดจาฉะฉานแถมไม่เคยจนมุมง่ายๆ ไปที่ไหนก็มีแต่คนรัก หากไม่รู้ปมเรื่องชาติกำเนิด บุตรสาวของเธอแทบไม่มีข้อตำหนิเลย          “อ้อ...ลาลิเลยกินเอาใจคุณแม่ของน้าไอ ไม่ใช่ตะกละใช่ไหมจ้ะ”          “ค่ะ” ลาลิตาตอบเสียงขึงขัง          “แหมมมมม น้าไอเข้าใจผิดเสียนาน ขอโทษทีนะหลานรัก”          เสียงหัวเราะของบุตรสาวคือกำลังใจให้ลีนาสู้ชีวิต วันนั้นหากไม่รู้ว่าตัวเองมีอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังเติบโตอยู่ในร่างกาย วันนี้ลีนาอาจไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้ ทุกอย่างพังทลายลงทันทีที่ถูก ‘ทิ้ง’ ความหวัง ความรักที่เกิดขึ้น เป็นแค่ความคิดตัวเองฝ่ายเดียว ลีนากลายเป็นส่วนเกินที่คนคนนั้นไม่ต้องการ เขาสลัดเธอทิ้งเพียงเพราะเจอคนใหม่ที่ถูกใจมากกว่า ผู้หญิงอ่อนเดียงสาแบบเธอเลยถูกกำจัดและกลายเป็นแค่ส่วนเกินที่เขาไม่ต้องการ “สนุกไหมคะ ครั้งหน้ามาอยู่กับยายหลายๆ วันหน่อยสิลาลิ” มารดาของไอรีนตกหลุมรักลาลิตาเหมือนผู้ใหญ่ใจดีรายอื่นๆ ที่ได้ทำความรู้จักกับเด็กหญิงฉลาดคนนี้ “แม่ขางานยุ่งค่ะแทบไม่มีเวลาพักเลย” ลาลิตาตอบผู้ใหญ่เสียงอ่อย