ย้อนรอยรักสายใยสวาท

ย้อนรอยรักสายใยสวาท บทที่6.

“คุณหัวเราะทำบ้าอะไรคะ!!” ลีนาตวาด

“สมัยก่อนเธออ่อนหวานกว่านี้นะลีนา” กุมภาท้วงเสียงแข็ง

“ลีนาผู้อ่อนแอคนนั้นตายไปตั้งแต่ก่อนกลับจากปารีสแล้วล่ะค่ะ” ลีนาตอบเสียงแข็งไม่ต่างจากน้ำเสียงที่กุมภาใช้เลย

“ผมสินะที่ทำให้คนน่ารักอ่อนหวานคนนั้นหายไปจากโลกใบนี้” ความรู้สึกผิดที่ยังคงค้างอยู่ในใจผุดขึ้นมากลางหว่างอก

“อย่าพูดถึงอดีตนั่นเลยค่ะ คุณมีอะไรก็พูดออกมาตรงๆ ได้เลย” ป่วยการฟังคำแก้ตัว เวลานี้ไม่มีประโยชน์ วันเวลามันผ่านมาแสนนาน จนลีนาไม่ต้องการคำพูดปลอบประโลมเหล่า เวลาที่เธอต้องการจริงๆ ทำไมเขาไม่พูดออกมาล่ะ

“พอผมพูดขึ้นมา เธอก็สั่งให้หยุด” กุมภาแย้งเสียงแข็ง

“ฉันฟังคุณได้ทุกเรื่องค่ะ ยกเว้นเรื่องลาลิเรื่องเดียว”

“ผมก็มีเรื่องที่จะพูดกับเธอเรื่องเดียวเช่นกัน”

“งั้นคุณก็คงเสียเวลาเปล่า ฉันไม่มีอะไรต้องตกลงกับคุณหรอก ลาลิไม่เกี่ยวกับคุณสักนิดเดียว”

“ผมไม่มีทางเสียเวลาหรอกลีนา และเป็นไปไม่ได้ที่ลาลิจะไม่เกี่ยวกับผม”

ลีนาตวัดตามองหน้ากุมภา แววตาเธอแข็งกร้าว เมื่อชายตรงหน้าเฉียดเข้าใกล้จุดที่เธอไม่คิดจะทน แต่ก่อนที่ลีนาจะระเบิดอารมณ์ออกมา กุมภาก็ชิงตัดหน้าเสียก่อน เขาโน้มตัวลงมาใกล้ กระซิบเสียงแหบแห้ง “ลาลิคงเกิดมาไม่ได้หรอก หากไม่มีผม”

เปลือกตากะพริบปริบๆ พอตั้งสติได้ ลีนาก็ผงะถอยหลัง มือเรียวเล็กยกขึ้นชี้หน้าเขา ปลายนิ้วสั่นจนเห็นได้ชัด

“คะ คุณ...”

“เธอเองก็รู้ดี พอๆ กับที่ผมรู้นะลีนา ผมเป็นผู้ชายคนแรกที่เข้าใกล้เธอเกินกว่าผู้ชายคนอื่น ตั้งแต่เธอกลับมาจากที่นั่นเธอไม่เคยมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่นเลย แบบนี้ ลาลิจะเป็นลูกใครได้ ถ้าไม่ใช่ลูกผม”

“ไม่จริง คุณจะมารู้ดีกว่าฉันได้ยังไงคะ ลาลิเป็นลูกฉันกับผู้ชายคนอื่น ไม่ใช่คุณหรอก”

“ไหนล่ะผู้ชายคนที่ว่านั่น จนป่านนี้เธอยังไม่บอกใครเลยว่าลาลิเป็นลูกใคร เธอกลัวอะไรเหรอ”

ลีนาเม้มปาก มองหน้ากุมภาตาวาว “ฉันไม่ได้กลัว ฉันแค่เกลียด” เสียงกระซิบรอดไรฟันทำให้กุมภาใจโหวงวูบ ความเกลียดที่พวยพุ่งออกมาทางแววตาของลีนา ทำให้เขารู้สึกผิดมากขึ้น แต่เขาถอยไม่ได้อีกแล้ว

บทที่6.ดงเสือ

เสียงกรี๊ดกราดของลาลิตาดังทุกครั้งที่รถยนต์คันใหญ่วิ่งผ่านทุ่งดอกไม้ที่กำลังผลิดอกชูช่อไสว ลีนาแอบเบ้ปากกับความสนิทสนมที่ทั้งสองคนมีต่อกัน มันคงเป็นผลพวงของสายสัมพันธ์นั่นแหละ ลาลิตาที่ระวังตัวจัดกับคนแปลกหน้า แต่กลับไว้ใจกุมภา ทั้งที่เพิ่งเจอกันไม่นาน

หนุ่มนักเรียนนอก ลูกหลานเศรษฐีเก่า โปรไฟล์ของเขาไม่น่าเอาดีทางการเกษตร ยิ่งเป็นสวนดอกไม้นี่ยิ่งนึกภาพไม่ออก แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้าช่วยยืนยันได้ กุมภาไม่ใช่คนมั่งมีที่เหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อ เขามีฝีมือพอตัวเชียวล่ะ

“ตรงโดมนั่นกำลังทดลองปลูกสตอร์เบอร์รี ถ้าลาลิอยากชิมสดๆ ต้องมาช่วงต้นปีนะ ลูกใหญ่กว่ามือลาลิเลยล่ะค่ะ”

เสียงกุมภาชี้ชวนให้บุตรสาวเธอสนใจอาณาจักรของเขา ลีนาแอบเบ้ปาก นั่งหน้าตึงมาตลอดทาง

เธอเถียงเขาไม่ชนะ และจำนนด้วยหลักฐาน ลีนาเลยยื่นข้อเสนอให้ เธอจะไม่ปิดกั้นเขา ข้อแม้เดียวคือห้ามให้ไอรีนรู้ เธอยังหาคำตอบเพื่ออธิบายให้ไอรีนเข้าใจไม่ได้

“แม่ขาลาลิชอบที่นี่” ลาลิตาหันมาพูดกับมารดา แววตาเป็นประกายจนลีนาต่อว่าไม่ลง

เด็กในเมืองโตมากับห้องแคบๆ มีผนังบ้านเป็นเพื่อนเวลาที่เธอกลับดึก ข้อนี้เป็นจุดบอดจุดเดียวที่ลีนาให้ลาลิตาไม่ได้ เธอกำลังสร้างตัว เพื่ออนาคตนั่นแหละ คนที่ติดลบอย่างเธอให้บุตรสาวเท่าที่กำลังพอไหว ความพยายามของเธอหลายปีมานี่ เพื่อลาลิตาคนเดียว

พอกุมภาโผล่เข้ามา ความพยายามของเธอแทบจะไร้ค่า

หากต้องสู้เพื่อแย่งชิงลาลิตากันจริงๆ เธอคงไม่มีทางเอาชนะเขาได้

พอรถยนต์จอดสนิท ลีนาก็เริ่มลังเล เธอไม่รู้ว่าจะวางหน้ายังไงกับคนในครอบครัวเขา ไม่กล้าที่จะหวังว่าลาลิตาจะได้รับการยอมรับด้วย

“ลาลิลงมาสวัสดีคุณปู่คุณย่าสิคะ” เสียงกุมภากระตุ้นอยู่ด้านนอก

ลาลิตาหันมามองหน้ามารดา พอเธออนุญาต บุตรสาวของเธอก็แทบจะกระโจนลงจากรถยนต์ ลีนามองภาพอบอุ่นนั้นจนน้ำตาซึม ลาลิตาไม่เคยได้รับอ้อมกอดจากญาติผู้ใหญ่ฝ่ายเธอเลย ไม่คิดเหมือนกันว่าบิดา มารดาของกุมภาไม่รังเกียจบุตรสาวของเธอ

“มาเหนื่อยๆ ขึ้นไปพักก่อนดีไหม สายๆ ย่าจะทำขนมอร่อยๆ ให้ชิม” วิเวียนไล่ต้อนหลานสาวที่ปรากฏตัวแบบไม่ให้ตั้งตัวเดินเข้าบ้าน รั้งท้ายด้วยมารดาของหลานคนใหม่ที่ดูกระอักกระอ่วนพิกล วิเวียนพยายามไม่ซักถามมากกว่าที่บุตรชายอธิบายให้ฟังคืนก่อน

ความเอ็นดูที่มีเป็นทุนเดิม ตอนที่พบกับลาลิตาที่บ้านของคู่หมายบุตรชาย เพิ่มพูนขึ้นทันทีที่ได้สัมผัสตัวตนจริงๆ ลีนาเลี้ยงลูกได้ดีแทบไม่มีทีติ วิเวียนอดแปลกใจไม่ได้ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงไม่ส่งข่าวเรื่องลูก ให้พ่อของเด็กรับผิดชอบบ้างเลย

นางถอนใจแรงๆ กุมภาไม่ใช่หนุ่มน้อยแล้ว เขาโตจนรู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด

ดังนั้นนางจึงทำได้แค่ให้คำปรึกษา

“หิวหรือเปล่าจ้ะ เดี๋ยวน้าเมไปหาขนมในครัวมาให้ลาลิกินรองท้องก่อนดีกว่า” น้องสาวเพียงคนเดียวของกุมภาก็หลงใหลลาลิตาไม่น้อย เมษาวิ่งตัวปลิวหายไปทางหลังบ้าน

“ดูยัยเมสิคุณ ท่าจะเห่อหลาน” สิงหาพูดกลั้วเสียงหัวเราะ

ครอบครัวไกรเกริกไม่ได้ครึกครื้นนานแล้ว ไม่ว่าจะบุตรชายคนโตหรือลูกสาวคนสุดท้อง ไม่มีสักคนที่อยากสร้างครอบครัวใหม่ บ้านหลังนี้เลยห่างหายเสียงหัวเราะของเด็กๆ

“ลาลิชอบที่นี่ค่ะคุณปู่ คุณย่า”

โดนพะเน้าพะนอแบบนี้มีเหรอลาลิตาจะไม่ชอบ

“ชอบก็ย้ายมาอยู่ที่นี่เลยสิจ้ะ ย่าจะทำขนมอร่อยๆ ให้ลาลิกินทุกวันเลย” วิเวียนรีบชักจูงด้วยการเอาของกินล่อ

“มาแล้วๆ แยมกุหลาบนี่น้าเมทำเองเลยนะลาลิ กุหลาบที่สวนเราดอกเท่าชามตาไก่ เย็นๆ น้าเมจะพาไปดู”

บิตกิตกับแยมสีหวานเมษาวางตรงหน้าลาลิตาและแอบลุ้น กลัวว่าหลานจะไม่ชอบ

ตืดดดด...

โทรศัพท์ส่วนตัวสั่นเตือนจนลีนาผวา เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองหน้าจอ สีหน้าค่อยๆ เผือดซีดลง ไอรีนคงตื่นแล้ว พอรู้ว่าเธอพาลูกกลับเลยโทรศัพท์มาถาม ลีนาพะว้าภวังค์ เธอควรแก้ตัวกับเพื่อนยังไง ก่อนที่ความจริงจะเปิดเผย

“ขอตัวไปรับโทรศัพท์สักครู่นะคะ ลาลิอย่าซนนะลูก”

พอลีนาเดินพ้นประตูห้อง เมษาก็เอียงตัวกระเซ้าพี่ชาย “สวยปานนางฟ้าแบบนี้นี่เอง พี่กุมเลยพลาดท่าได้” ขนาดไม่แต่งตัวไม่แต่งหน้า ท่าทางเคร่งเครียดหัวคิ้วแทบผูกเป็นปม ยังสวยผุดผาดบาดตา ผู้หญิงด้วยกันยังแอบอิจฉา แล้วผู้ชายเจ้าชู้อย่างกุมภา มีหรือจะไม่เห็นข้อนั้น “เดี๋ยวนะพี่กุม ลาลิอายุห้าขวบ แม่ลาลิอายุเท่าไหร่แน่คะ ไม่ได้พรากผู้เยาว์ใช่ไหม?”

เมษาถามเสียงหลง เดาอายุลีนาไม่ถูก

“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ยัยนั่นแค่หน้าเด็ก อายุไม่น้อยแล้ว”

“ค่อยโล่งอกไปหน่อย แต่เก่งจัง เลี้ยงลูกคนเดียวก็ได้ ทำไมพ่อแม่เขาใจดำขนาดนั้นนะ ลูก กับหลานทั้งคนเลยนะคะ”

เขตต์ขันสืบคร่าวๆ มาให้แล้ว กุมภาเลยตัดสินใจเปิดอกบอกความจริงบิดา มารดา ลีนาทุกข์มามากเกินพอ สมควรมีความสุขอย่างแท้จริงสักที

“แล้วเรื่องคุณไอ พี่กุมจะเอาไงล่ะ”

งานหมั้นจบลงด้วยดี แก้ไขอะไรก็ไม่ทันแล้ว กุมภาส่ายหน้า ตอบเสียงแผ่วๆ “ยังไม่ได้คิด”

เวลานี้ในหัวเขามีแต่ภาพเงาของสองแม่ลูก เรื่องไอรีนคงต้องไตร่ตรองอีกที แต่ที่แน่ๆ เขาไม่มีทางปล่อยมือจากลาลิตา หรือลีนาแน่ๆ