บทที่8.ขอร้องไห้ได้ไหม
หากยืนอยู่ลีนาอาจจะล้มทั้งยืนเลยก็ได้ แต่ทั้งนั้นเพราะเธอกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้เลยไม่ตกตะลึ่งจนน่าเกลียด แต่ก็ไม่วายนั่งตัวเกร็งตาเบิกโต อาคันตุกะที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ เดินเอื่อยๆ เข้ามาใกล้ ด้านหลังท่าน มีอีกสองชีวิตเดินตามมาติดๆ
“ที่นี่สวยดีนะคะแม่ พวกเขาคงจะร่ำรวยไม่น้อยทีเดียว” เสียงแหลมแปร่งหูของน้องสาวต่างบิดาดังกระหึ่ม ท่าทางเลิ่กลั่กหันซ้ายหันขวานั่นอีก ลีนาได้แต่ร้องเหอะในใจ
เวลาหมุนผ่านไปหกปีกว่าๆ สันดานคนกลับไม่มีทางแก้หาย
คนที่เธอเคยรู้จักก็ไม่เคยคิดจะปรับเปลี่ยนตัวเอง ยังคงความหยาบกร้าน และละโมบได้อย่างไม่มีทีท่าว่าจะสิ้นสุด
“ตระกูลไกรเกริกเขาเอาเรื่องอยู่นะลูกหนา” เจียมใจกระซิบบอกบุตรสาว อดอิจฉาความโชคดีของลูกเลี้ยงไม่ได้ ขนาดอับเปหิออกจากบ้านยังสู้อุตส่าห์ไปคว้าสามีมั่งคั่งมาจนได้
“เบาๆ สิคุณ คนบ้านนี้จะดูถูกเราได้” จรัญปรามภรรยาและลูกสาว มองลีนาต
