กว่าสามเดือนที่นางเฝ้ามองเขา เฝ้ามองทุกการกระทำ นางเห็นถึงความใส่ใจ เห็นถึงความรักที่เขามอบให้ และเห็นว่ามีสาวใช้หลายคนในขบวนคาราวานที่พยายามจะเชื้อเชิญทอดสะพานให้เขาข้ามผ่าน แต่เขากลับไม่เคยเหลียวแลหญิงใด สายตาของเขามองตรงมายังนางเพียงผู้เดียวเท่านั้น
“ข้ารักท่านพี่ ข้าเชื่อใจท่านพี่ ชีวิตของข้า หัวใจของข้า เลือดเนื้อทุกหยดในร่างกายข้าเป็นของท่านพี่แต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น”
“เด็กดื้อของข้า”
เขาบีบที่ปลายจมูกนางเบาๆ อยากจะทำมากกว่านั้นแต่เกรงว่าจะประเจิดประเจ้อเกินไปจนทำให้นางเสื่อมเสีย จึงได้แต่หักห้ามใจ
“มาเถอะ เข้าไปในจวนสกุลเหวินกับข้า”
เขาจับจูงมือเล็กๆ ให้ก้าวเดินผ่านประตูไม้ขนาดใหญ่เข้าไป บ่าวรับใช้ที่ทำหน้าที่เวรยามรีบโค้งคำนับและเปล่งเสียงแสดงความเคารพด้วยเสียงดังฟังชัด
“คารวะคุณชายหก”
“คุณชายหกกลับมาแล้ว! คุณชายหกกลับมาแล้ว”
เสียงสาวใช้จากทางด้านในดังขึ้น ราวกับตะโกนบอกต่
