มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟน Ep6
777 Words
>>{"ฮัลโหลใครคะ"} เสียงของเธอยังคงงัวเงียครึ่งหลับครึ่งตื่น
{"สวัสดีค่ะ ใช่เบอร์โทรของคุณจ๊ะเอ๋ไหมคะ"}
>>{"ใช่ค่ะ"}
{"ทางบริษัท PN อิเล็กทรอนิกส์ ขอเชิญคุณมาสัมภาษณ์งานในวันพรุ่งนี้ค่ะ"}
>>{"ค่ะ"} ว่าแล้วหญิงสาวก็วางสายไป คิดว่าจะงีบต่ออีกสักหน่อย ..แต่ประโยคของคนที่โทรเมื่อสักครู่ค่อยๆ ก้องเข้ามาในหู บริษัท PN อิเล็กทรอนิกส์?? "บริษัท PN อิเล็กทรอนิกส์!! กรี๊ดดดดดดด เราทำอะไรลงไปเนี่ย" จ๊ะเอ๋รีบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อที่จะโทรกลับไป เพราะเธอเสียมารยาทวางสายไปก่อน แต่พอโทรกลับเบอร์เดิมก็ไม่ว่างแล้ว เพราะพนักงานต้องโทรไปแจ้งข่าวผู้สมัครท่านต่อไป..
ครื่นนน ครื่นนนน
ขณะที่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี..โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
"สวัสดีค่ะพี่ เมื่อสักครู่ฉันขอโทษด้วยนะคะที่เสียมารยาท"
"พี่ที่ไหนวะ"
"อ้าว ขวัญแกเองเหรอ" จ๊ะเอ๋ก็เลยมองไปดูที่หน้าจอโทรศัพท์ ลืมดูเลยว่าเป็นเบอร์ของใครที่โทรเข้ามา
"ใช่..ฉันโทรมาหาแกเรื่องที่บริษัทโทรมาบอกให้ไปสัมภาษณ์งาน"
"เขาโทรมาหาแกด้วยเหรอ?"
"อย่าบอกนะว่าเขาโทรไปหาแกเหมือนกัน"
"ใช่ กรี๊ดดดดด" ทั้งสองกรี๊ดขึ้นพร้อมกันแบบลืมตัว ถ้าอยู่ใกล้คงได้กระโดดกอดกันไปแล้ว
เย็นวันเดียวกันนั้น..
ถึงแม้ว่าจะถูกบริษัทเรียกสอบสัมภาษณ์ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะสัมภาษณ์ผ่านไหม เธอก็ต้องได้กลับมาทำงานที่บาร์ก่อน
"น้องสาวนั่งเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิจ๊ะ..พี่ขี้เหงา"
"ขอโทษค่ะฉันเป็นพนักงานเสิร์ฟ"
"เดี๋ยวพี่ให้พิเศษ" ลูกค้าคนที่นั่งอยู่พูดพร้อมกับยื่นมือออกมาหวังจะลูบคลำสะโพกของเธอ
"น้องเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟ ถ้าคุณพี่ต้องการคนมานั่งคุยด้วย เดี๋ยวผมจะตามเด็กคนอื่นมาแล้วกัน"
"ขจร!" เจ๊ณีคนที่รับจ๊ะเอ๋เข้าทำงาน เดินมาลากตัวสามีให้ออกจากตรงนั้น "ฉันรู้นะว่าคุณคิดอะไรกับเด็กนั่น อย่าไปขัดขวางแขกได้ยินไหม"
"เราเป็นเจ้าของร้าน ก็แค่อยากจะช่วยเด็ก"
"อยากกินเองน่ะสิไม่ว่า อย่าให้ฉันเห็นอีกนะ!"
เสี่ยขจรเจ้าของร้านได้แต่มองตามตาละห้อย ที่อยากเข้าไปช่วยไม่ใช่เพราะอะไรหรอก..กลัวว่าแขกคาบไปรับประทานเสียก่อน
01 : 45 น.
"หนูจ๊ะ"
"คะเสี่ย"
"คืนนี้เดี๋ยวเสี่ยไปส่งที่บ้านนะ"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันนั่งแท็กซี่กลับเองได้"
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกหนู เดี๋ยวเสี่ยไปส่ง" เสี่ยขจรยังคงกระซิบกระซาบ เพราะกลัวคนอื่นจะได้ยินด้วย
02 : 00 น.
"เจ๊คะ"
"หือ" เจ๊ณีที่ก้มหน้าก้มตานับเงินอยู่ก็ได้เงยขึ้นเมื่อมีคนเรียก
"อีกนานไหมคะกว่าเจ๊จะกลับ"
"ทำไมเหรอจ๊ะ"
"ก็เสี่ยขจรน่ะสิคะบอกว่าจะไปส่งจ๊ะ"
"อะไรนะ?"
"เสี่ยบอกว่าจะไปส่งค่ะ จ๊ะก็เลยสงสัยว่าเจ๊ยังไม่กลับเหรอทำไมเสี่ยถึงจะไปส่งจ๊ะได้"
"ไอ้แก่!"
จ๊ะเอ๋แอบยิ้ม แล้วก็เดินมาทางหลังร้าน ปล่อยให้เจ๊ไปจัดการกับสามีตัวแสบเอง
กลับมาถึงบ้านจ๊ะเอ๋ต้องได้ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ กลัวว่าจะตื่นไม่ทัน
เช้าวันต่อมา..
"จ๊ะ.. ถึงแล้วลูก" จอยต้องได้ปลุกลูกสาวที่ยืนหลับอยู่บนรถเมล์ จริงๆ เธอก็ไม่ได้หลับสนิทหรอก แค่หลับตาเอาแรงเฉยๆ
พอลงจากรถทั้งสองก็แยกกัน เพราะจ๊ะเอ๋ต้องไปที่ห้องสอบสัมภาษณ์
"พวกเราก็ถูกเรียกตัวมาสัมภาษณ์เหมือนกันเหรอ" คนที่มีประสบการณ์ในการทำงานต่างก็สงสัย เพราะรู้ดีว่าสองคนนี้เป็นนักศึกษาจบใหม่
"ใช่ค่ะ"
"แปลกนะไหนบอกว่าจะรับแค่คนที่มีประสบการณ์ในการทำงานไง"
"เธอว่าระหว่างประสบการณ์ กับหน้าตาเขาจะเลือกอะไร" คนที่ไม่ได้คุยด้วยแต่นั่งอยู่ใกล้สะกิดพูดกัน
"คนต่อไปเข้ามาได้เลยค่ะ" พอคนสัมภาษณ์ก่อนนั้นออกไป พนักงานก็เรียกคนต่อไปให้เข้ามา
"ไฟท์ติ้งนะเพื่อน" ของขวัญให้กำลังใจจ๊ะเอ๋ เพราะคิวต่อไปคือจ๊ะเอ๋นั่นเอง
พอประตูห้องนั้นเปิดออกขาเรียวก็ก้าวเดินเข้าไป
เข้าไปถึงหญิงสาวก็ไหว้แบบสวยงาม
"สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อนางสาว..." ขณะที่พูดใบหน้าสวยหวานได้เงยขึ้น เพื่อมองคนที่นั่งรอสัมภาษณ์อยู่ "???..ดะ..ดิฉันชื่อ นะ..นางสาวจ๊ะเอ๋... "
- Writer
