5
1087 Words
กลีบปากของเธอบดเข้าหาปากของเขาเสียแล้ว เรียวแขนคล้องต้นคอหนาของเขา เสียงอื้อ ๆ ๆ อ้า ๆ ๆ ในลำคอเหมือนจะบ่งบอกถึงภาวะอารมณ์ของเธอที่กำลังลุกโชนสุด ๆ
ใบหน้าพริ้มเพราของนภาเพ็ญแดงเข้ม ความรู้สึกส่งผลถึงเรือนร่าง แน่นเปรี๊ยะไปเสียทุกส่วน เต้านม แม้กระทั่งน้องสาวที่ดูเหมือนจะอูมบวม ขนกายลุกซู่ชูชัน
ถ้าหากเขายังคงจูบเธอต่อไปเรื่อย ๆ เธออาจจะขาดใจตายเสียก็เป็นได้
ทว่า...เขาหยุด ถอนจูบ ขยับออกห่าง ปล่อยแขนที่รั้งร่างของเธอเข้าหา
นภาเพ็ญงงงัน แล้วสะบัดฝ่ามือเข้าหา
เพี๊ยะ!
“นายมันถ่อยมาก!”
เขาลูบแก้ม แววตาเหมือนจะสำนึกผิดที่ทำลงไป “ผมขอโทษครับ ผมระงับใจเอาไว้ไม่ไหวจริง ๆ ผมจะมีอารมณ์ฉุนเฉียวมากที่ถูกใครว่าแบบนี้”
ไม่รู้จริงหรือเปล่า ที่แน่ ๆ นภาเพ็ญเบือนหน้าออกไปอีกทาง ใจยังคงเต้นรัวเร็ว ลึก ๆ แล้วนึกเสียดายหรือเปล่าไม่รู้นะ...มันควรจะนานกว่านี้ ราวกับว่ามันเพิ่งจะเริ่มต้น อยากถูกจูบนาน ๆ ทุกอย่างในร่างกายตอบสนองสุด ๆ เธอรู้สึกเหมือนจะเสร็จสม แม้จากเพียงแค่การบดริมฝีปากอย่างดูดดื่มเพียงอย่างเดียว ไม่มีอย่างอื่น
“ไปเถอะ”
“คุณหนูไม่โกรธผมแล้วเหรอครับ คุณหนูยกโทษให้ผมแล้ว”
“เปล่าหรอกย่ะ” เธอหันขวับ “แค่พักไว้ก่อน ดูสิ สายโทรเข้ามาเป็นสิบ ๆ สายแล้ว”
“เอ้อ...ครับ ๆ”
ชายหนุ่มขยับรถ บังคับให้ออกเข้าสู่เลนถนนทันที
นภาเพ็ญยังคงเบือนหน้าออกไปอีกทาง ใจยังคงเต้นรัว นึกไม่ถึงเหมือนกันว่า...จะปล่อยให้เกิดเหตุการณ์ไปแบบนี้เฉย ๆ
ไม่... มันไม่ควรจะจบแบบนี้
เขาเป็นแค่คนงานไม่ใช่หรือ ทำแบบนี้ต้องเรียกว่าหยามกันมาก มันไม่ควรจะปล่อยเลยตามเลย เพราะนั่นจะแปลว่า เธอจะเสียหายทันที
อย่างน้อย ๆ ที่สุด เขาจะต้องได้รับผลของการกระทำที่เป็นรูปธรรม…
เสี่ยชูศักดิ์เห็นนภาเพ็ญกลับเข้ามาในอีกชั่วโมงต่อมา...
“เป็นไงบ้างลูก”
“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ เรามีประกันอยู่แล้ว ตอนนี้ประสานหมดแล้วค่ะป๊า”
“แต่ทำไมพ่อรู้สึกว่าไม่เรียบร้อย”
“คะ? ไม่นี่คะ เรียบร้อยดี”
“หนูหน้าตาไม่สู้ดี”
“คงเหนื่อยใจมากกว่าค่ะ ป๊าก็ทราบนี่คะว่า ทุกครั้งที่มีอุบัติเหตุ ก็วุ่นวายทั้งหมดนั่นแหละ”
“มีแค่เรื่องนี้จริง ๆ แน่นะ”
“ป๊าอ่ะ...ถามแปลก ๆ”
“ไม่รู้สิ สังหรณ์ป๊าว่า ป๊าไม่ค่อยพลาดนะ”
“สังหรณ์อะไรกันคะป๊า ไม่เห็นรู้เรื่องเล้ย หนูขอตัวนะคะ”
ใบหน้าของหญิงสาวที่ระเรื่อขึ้นผิดสังเกตนั่นเอง ทำให้เธอต้องรีบผละจากไป โดยมีสายตาของเสี่ยชูศักดิ์มองตามหลังอย่างครุ่นคิดเหมือนเดิม...ที่เพิ่มเติมก็คือ...ต้องหาความลับเรื่องนี้ให้ได้ว่าใครกันจึงทำให้ลูกสาวของเขามีท่าทางผิดปกติแบบนี้
สุดเทพเดินออกมาจากรถ...ที่เพิ่งขับกลับเข้ามาจอด สีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด นั่นเป็นเพราะว่ามีคำสั่งหลุดออกมาจากปากของนภาเพ็ญตอนที่ยังอยู่ในรถ...ไล่เขาออกทันที!
“เฮ้ย ไอ้สุด จะไปไหนวะ มาช่วยกันก่อนซี่ ได้ขับรถแค่ครั้งเดียวจะไม่ทำงานหนักเชียวหรือวะ”
“ไม่ได้หรอก” เขาตอบเสียงเครียด
“ทำไมวะ”
“คุณหนูไล่ผมออกแล้ว”
“เฮ้ย!”
“มันเรื่องอะไรกัน”
“ผมไม่รู้”
“งั้นก็แย่แล้วละ”
“ผมจะรอถามคุณหนูอีกที”
“คุณหนูเดินมาโน่นแล้ว”
ร่างสูงใหญ่ของสุดเทพหันไปตามการบุ้ยใบ้ของเพื่อนคนงาน แล้วเป็นฝ่ายก้าวเข้าไปหา
“คุณหนู...”
“นายคิดจะทำอะไร”
หญิงสาวชะงักเท้าหยุด
“ผมอยากทำงานต่อ”
“ไม่! นายทำผิด”
“ผมไม่ได้ทำผิด ไม่มีอะไรผิด”
“ผิด คำสั่งต้องเป็นคำสั่ง ไม่งั้นใครหน้าไหนจะเชื่อ”
“คุณหนูต้องบอกก่อนว่าผมผิดอะไร”
“ก็...” จะบอกว่าเขาจูบเธอ จูบดูดดื่มด้วย ใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวแดงเข้มไปหมดแล้ว
“ผมไม่มีความผิด ผมจะทำงานต่อ”
พูดแล้ว เขาผละกลับเข้าไปในกลุ่มคนงานที่กำลังเร่งงานอย่างขะมักเขม้นทันที หญิงสาวขึงริมฝีปาก รู้สึกเหมือนกับว่าเธอกำลังถูกลองดี เพราะว่าแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยมีใครกล้ากับเธอเหมือนกับเขาคนนี้เลย
การถูกท้าทาย มันทำให้โทสะพลุ่งพล่านเดือดดาลดีเหลือเกิน
“นายกล้าดีนักใช่ไหม ก็ได้...ฉันจะจัดให้”
หญิงสาวหลุดปากออกมาอย่างมาดร้าย....
การจ่ายค่าแรงรายวันนั้น จะมีขึ้นตรงเวลาเสมอ และคนที่จ่ายเงินให้กับคนงานด้วยตัวเองก็คือ นภาเพ็ญ...
คนงานที่ต่างทำงานเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน เห็นเงินสด ๆ อันเป็นน้ำพักน้ำแรงของตัวเองก็จะหน้าบานรื่นเริงเป็นธรรมดา
ความเหน็ดเหนื่อยหายไปเป็นปลิดทิ้ง
สุดเทพ...ยืนต่อแถวรั้งท้ายคนอื่น ท่าทางของชายหนุ่มดูเงียบขรึม สงบนิ่ง ใบหน้าเข้มนั้น...ดูดีเสียจนสาว ๆ คนงานยังต้องเหลียวมองซ้ำ
คงไม่นับในเวลานี้เขาถอดเสื้อทำงาน เพราะอากาศที่ร้อนอบอ้าว รูปร่างก็น่าสน ใบหน้าก็หล่อชนิดเลือกสาว ๆ ได้ ไม่แปลกอะไรหรอกถ้าหากจะมีคนงานชายแอบระแวงแฟนของตัวเองเหมือนกัน
เขาก้าวมาหยุด...
ขณะนภาเพ็ญก็หยุดการจ่ายเงินเหมือนกัน เพราะว่า...ได้จ่ายคนสุดท้ายไปแล้ว และคนสุดท้าย ไม่ใช่เขา
เธอถือว่า เธอได้ไล่เขาออกแล้ว ไม่มีการจ่าย
ถ้าต้องการจริง ๆ ก็คือ ลูกปืน!
นี่คือมาตรการเด็ดขาดเพื่อตอบแทนคนหนุ่มที่บังอาจกับเธอ
รอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนริมฝีปากคู่สวย ดวงตาที่กล้าจะประสานกับเขากลางอากาศนั้น ราวกับจะยืนยันได้ว่า เธอเอาจริง
คำพูดของเธอต้องเป็นคำพูด
การลงแรงของเขาในวันนี้จะต้องสูญเปล่าอย่างไม่ต้องสงสัย
“ทำไมผมไม่ได้เงินค่าแรง”
เขาถามเสียงเรียบ น้ำเสียงไม่ได้เกรี้ยวกราดอย่างที่เธอคาดคิดเอาไว้แต่แรก
“เพราะนายไม่ใช่คนงานของฉันแล้ว”
“คุณหนูอย่าบังคับให้ผมต้องทำ”
- Writer
