บทที่11[30%]
1787 Words
Cho & Pay
11
เพตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็ออกมาหาอะไรกินในครัวแต่ก็ไม่มีอะไรกินเลยนอกจากกาแฟ ก็เลยจำต้องกินไปก่อนเพราะถ้าขืนรอให้คุณชายตื่นพอดีเธอหิวตายแน่ คนอะไรสมองมีแต่ความหื่นของครัวกลับไม่มีอะไรเลยมันน่านักนะ..เพนั่งเล่นที่โซฟาก่อนจะมองคนตัวสูงที่ลงมาจากห้อง
“ไปได้แล้ว..”
“ไปไหนอ่ะ?”
“ก็ไปหาไอ้อิฐไง เรื่องงาน..หรือจะไม่ทำ?”
“ทำดิ รอแป๊บ” โชมองร่างเล็กที่วิ่งเข้าห้องไปหยิบกระเป๋ามาก่อนจะนั่งรถออกไปพร้อมกัน ระหว่างที่รถติดไฟแดงอยู่ต่างคนก็ต่างเงียบทันทีโดยไม่มีใครพูดอะไร
ก๊อกๆ..
“ว่าไงน้อง?”
“พี่ครับ ช่วยผมซื้อดอกไม้หน่อยได้ไหมครับ?” เพหันไปมองเด็กที่ขายดอกกุหลาบก็จะหยิบเงินออกมาช่วยซื้อแต่เป็นโชที่ควักแบงค์ห้าร้อยแล้วส่งให้เด็กคนนั้นไปทันทีโดยไม่ต้องทอน เพได้แต่ยิ้มให้กับร่างสูงที่พยักหน้าให้เด็กคนนั้นก่อนจะหันหน้าหนีเขาทันที
พรึ่บ!!
“อะ อะไร?”
“เอาไปดิ..”
“ให้ฉัน...เหรอ?” ร่างหนาหันไปมองเพด้วยสีหน้านิ่งๆ ที่ส่งช่อดอกกุหลาบให้ก่อนจะยักคิ้วให้เป็นอันว่าตกลง เพมองเขาด้วยสีหน้าตกใจแต่ในใจกลับยิ้มออกมาทันทีกับสิ่งที่อยู่ในมือ
“ให้จริงนะ..”
“อือ อย่าถามมากน่า..เดี๋ยวก็เอาคืนซะนี้”
“ไม่ได้นะ ให้แล้วให้เลย..อย่ามาเสียนิสัยสิ!!” เพทำหน้าบูดๆ ใส่โชก่อนที่รถจะขับตรงไปที่คอนโดของอิฐทันที เมื่อคืนหมอนั่นโทรมาหาเขาและขอโทษที่เอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับงาน แต่ถึงยังไงหมอนั่นก็เป็นห่วงเพอยู่ดี..และนั่นมันทำให้ต่อมอาการแปลกๆ ของโชรู้สึกหงุดหงิด ยัยเด็กนี้ไม่เห็นจะมีอะไรดีเลยนอกจากความแก่น แต่ทำไมถึงทำให้เสืออย่างอิฐที่อยู่แต่ในถ้ำต้องรู้สึกสนใจเด็กนี้เป็นพิเศษด้วยนะ..ไม่รู้ล่ะ อิฐก็อิฐเถอะนะ เพราะคนอย่างเขาไม่ยอมปล่อยคนที่พร้อมจะตายแทนเขาไปให้มันเด็ดขาด และอีกอย่างสิ่งที่เขาต้องการจากตัวเด็กนี้มันยังมีอีก..ใช่มันยังมีอีกเยอะเลยด้วย หึ
“ถึงแล้ว..จะชื่นชมดอกไม้ฉันอีกนานไหม?”
“อะ เออ..” โชมองเพที่ทำหน้าหงุดหงิดก่อนจะวางช่อดอกไม้ไว้อย่างทะนุถนอม แล้วพากันขึ้นไปที่หาอิฐทันทีที่ห้องเปิดออกเพก็กวาดสายตามองหาอิฐทันทีจนคนข้างๆ เริ่มจะมีน้ำโหขึ้นมาแล้ว..
“อ้าวมาแล้วเหรอ? ฉันทำอาหารเสร็จพอดี กินก่อนนะ..เพ”
“ลุงทำอาหารเหรอ? กำลังหิวเลยอ่ะ” อิฐมองเพที่วิ่งมาหาเขาทันทีอย่างอ้อนๆ มองอาหารบนโต๊ะที่เขาลงมือทำเองจนโชที่เห็นอดสงสัยไม่ได้
“ทำอาหาร? ปกติแกไม่เคยเข้าครัวเลยนะอิฐ..”
“เออ ก็อยากให้เพได้ชิมฝีมือฉันไงว่าอร่อยหรือเปล่า?”
“อืมม..อร่อยมากเลยลุง โชมากินดิ” เพกวักมือเรียกโชที่เท้าเอวอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ เพที่ตักข้าวกินอย่างหิวโหยจนโชถอนหายใจออกมา
“ปอบลงหรือไงว่ะ กินให้มันดีๆ ดิ!!!”
“เฮ้ยโช..อย่าดุเพดิ” อิฐตวัดสายตาไปมองโชที่หงุดหงิดทันทีเมื่อมองทั้งสองคนนั่งกินข้าวด้วยอย่างสนิทสนม เหอะกูเป็นส่วนเกินใช่ไหมว่ะ!! หลังจากที่อิ่มท้องกันแล้ว อิฐก็ขอตัวไปอาบน้ำก่อนเพราะตื่นมาทำอาหารแต่เช้าเลยยังไม่ได้อาบน้ำทำให้เพกับโชนั่งรออิฐเพื่อคุยเรื่องงานกัน แต่เพกลับหยิบรูปของอิฐมาดูแล้วยิ้มไปมาจนโชถึงกับอารมณ์เสียทันที
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่? เป็นบ้าอะไร?”
“ก็..ลุงหล่อดีนะ หุ่นดีด้วยอ่ะ” โชถอนหายใจออกมาอีกครั้งที่เพชมคนอื่นว่าหล่อ หุ่นดี..แล้วกูล่ะ? เป็นหมาใช่ไหมเนี้ยว่ะ!! โชวางหนังสือลงโต๊ะอย่างดังจนเพเงยหน้ามองเขาที่กอดอกมองออกไปที่ระเบียงอย่างอารมณ์ไม่ดี และเพก็ยิ้มทันทีเพราะรู้สาเหตุที่เขาเป็นแบบนี้ สายตากลมโตมองขึ้นไปที่บันไดก็ต้องอ้าปากค้างทันทีกับหุ่นของอิฐที่สวมกางเกงห้าส่วนสีขาวลงมา แต่แผงอกแกร่งที่โชว์รอยสักรูปนกอินทรีนี้ทำให้ร่างเล็กถึงกับอึ้งจนกรอบรูปในมือตกลงพื้นทันที โชที่เห็นแบบนี้เลยหันไปมองอิฐที่เช็ดหัวตัวเองอยู่ หารู้ไหมว่ากำลังทำให้ยัยเด็กนี้ช๊อคตาย..และใช่กูหงุดหงิดชิบหาย เห็นกูในแบบนี้ไม่เห็นจะค้างแบบนี้เลย ยัยเด็กเปตร!!
เฟี๊ยววว!!!
ตุ้บ!!
“วะ เว้ยย!!”
โครม!!
“เฮ้ยยย เพเป็นอะไรว่ะ!!!” อิฐเงยหน้าจากผ้าขนหนูที่เช็ดหัวอยู่มองเพที่ตอนนี้ลงไปนอนหงายอยู่ที่พื้นก่อนจะค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้นพร้อมกับกุมหัวตัวเองก่อนจะหยิบหมอนเขวี้ยงหน้าโชทันที
“ไอ้บ้า!! ทำบ้าอะไรว่ะ..เจ็บหัวนะเว้ย ถ้าฉันหงายหลังคอหักตายจะว่ายังไงว่ะ!!”
“ดีเด่ะ เด็กลามกที่จ้องหน้าอกไอ้อิฐตาเป็นมันส์จะได้ไม่มีตาไว้มองอีก!!”
“บะ บะ บ้า!!! คะ ใครมองกัน..อย่ามามั่วนะโช”
“เหอะแล้วอะไรที่ติดอยู่มุมปาก น้ำลายหรือน้ำเปล่าล่ะ?”
“มะ ไม่ใช่นะ..อะ เออลุง..” โชมองอิฐที่ผุดยิ้มขึ้นมาทันทีกับสิ่งที่โชพูด..มองซิกแพ๊คเขาแล้วน้ำลายไหลเนี้ยนะ ยัยเด็กนี้จะทำให้เขาหลงไปถึงไหนกันว่ะ? ไอ้อิฐมึงแม่ง..หลงเด็กแล้วจริงๆ สินะ เพที่ฟังโชพูดก็โบกมือไปมาทันทีแต่สองหนุ่มที่นั่งอยู่ต่างไม่สนใจคำแก้ตัวของเด็กสาวเลย อีกคนก็หงุดหงิด อีกคนก็อมยิ้มอยู่แบบนั้นจนเธอเอามือปิดหน้าตัวเองทันที
“เปล่ามองนะ..”
“ยัยเด็กลามก!!”
“น่ารักดีนะ..” ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบทันทีกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนจะเป็นโชที่ลุกขึ้นไปหยิบเอกสารมาโยนให้เพทันทีจนร่างเล็กเงยหน้ามองเขาที่เท้าเอวมองเธออย่างไม่พอใจ
“เลิกเขินได้แล้ว..งานอยู่ตรงหน้า เปิดดู!!”
“ทำไมชอบตะคอกจังเลยอ่ะ?”
“ทำไม? ไม่ชอบหรือไง ฉันไม่ใช่ไอ้อิฐที่จะมาพูดจาดีๆ ด้วย” อิฐมองโชที่หันไปมองเขาด้วยแววตาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ปกติเพื่อนเขาคนนี้จะไม่ค่อยแสดงสีหน้าแบบนี้ให้เห็นสักเท่าไหร่..แต่ตั้งแต่เมื่อวานเขาก็เห็นโชมักจะอารมณ์เสียทุกครั้งที่เพกับเขาใกล้ชิดกัน..แต่ไม่หรอกมั้ง เขาอาจจะคิดมากไปเองล่ะ โชไม่ชอบเด็กที่จุ้นจ้านมากเกินไปและอีกอย่าง..แบดบอยอย่างโชเนี้ยไม่มีทางแน่นอนที่จะคิดอะไรกับเพ เพราะว่ามัน..มีคนที่รักอยู่แล้วนี่น่า? ไม่มีทางหรอก คนๆ นั้นสำคัญกับมันมากด้วยสิ อีกไม่กี่เดือน ‘เธอ’ คนนั้นก็จะกลับมาหามันแล้ว และที่มันหาหญิงกินไปทั่วก็เพราะเหงาและมีนิสัยฟันหญิงไม่เลือก ผู้หญิงที่มานอนกับมันไม่มีใครเป็นตัวจริงได้นอกจากเธอคนนั้น เขายังจำได้ดีว่าโชกับเธอคนนั้นสัญญาอะไรกันไว้..มันบอกว่าถ้าเธอกลับมา แบดบอยอย่างโชจะหายไป..และจะเป็นคนดีให้เธอคนนั้น หึ น่าขำนะที่คนอย่างโชจะทำแบบนั้นได้ แต่มันต้องทำได้แน่เขาเชื่อใจเพื่อนคนนี้และที่สำคัญ เขาคิดมากไปจริงๆ ละมั้งที่รู้สึกแบบนั้น..โชไม่มีทางคิดอะไรกับผู้หญิงคนไหนจริงจังนอกจากเธอคนนั้นคนเดียวที่ได้หัวใจของมันไป..
“เอาล่ะ..งานนี้สำคัญมากกว่าตอนไอ้เจ เพราะไอ้ไนล์มันเป็นผู้ชายที่กะล่อนนิดนึง..และสิ่งที่เธอต้องทำคือ ไปเอาข้อมูลของมันมาเรื่องการส่งอาวุธ ทำแบบคราวไอ้เจ..แต่จะใช้วิธีไหนก็แล้วแต่ ไอ้ไนล์ไม่หมูแบบไอ้เจนะ”
“ไม่ต้องห่วง เห็นพูดคราวเจแล้ว..ฉันก็ทำได้ป่ะว่ะ”
“แต่ไอ้ไนล์ไม่ง่ายนะเพ” โชมองอิฐที่เดินมานั่งข้างๆ ร่างเล็กที่ทำหน้างงงวยอยู่ก่อนจะหยิบรูปไอ้ไนล์มาดู แล้วหันไปมองเพทันที
“ความจริงฉันไม่อยากให้เธอไปหาข้อมูลเลยจริงๆ นะเพ..ไอ้ไนล์มันบ้าผู้หญิงก็จริง แต่..”
“ไม่ต้องห่วงฉันนะลุง อะไรที่เป็นประโยชน์ต่อโชและลุง ฉันยินดี” เพหันไปยิ้มให้อิฐที่ถอนหายใจออกมาก่อนจะยกมือวางที่หัวของเธอแล้วลูบไปมาเบาๆ
“ฉันจะตามเธอห่างๆ มีอะไรไม่ชอบมาพากล ฉันจะเข้าไปช่วยเธอเอง..ต้องระวังตัวด้วยนะ”
“งานนี้แกจะไปด้วยเหรออิฐ?”
“อือ ฉันเป็นห่วงเพ”
“....”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้พวกนั้นคงจำฉันไม่ได้หรอก..ปกติมันก็จำแต่แกได้แค่คนเดียวโดยลืมไปมั้งว่าฉันเองก็มีชีวิตอยู่อ่ะ” โชพยักหน้าแล้วมองสองคนที่ยิ้มให้กัน ก่อนที่อิฐจะบอกเพว่าให้เริ่มงานได้อีกสองวันเนื่องจากไอ้ไนล์จะกลับจากต่างจังหวัดเพราะไปรับอาวุธเถื่อนที่นั่นและจะกลับมาส่งของชุดใหญ่ เพราะงั้นพวกเราจำเป็นต้องตัดหน้ามัน..เพราะมันแย่งลูกค้าของเราไป อีกอย่างหาทางแก้แค้นมันด้วยที่ทำให้ลูกน้องของเขาตายไปหลายคน แต่ทำไมโชถึงได้รู้สึกว่าตัวเองตอนนี้กลายเป็นส่วนเกินแบบนี้ว่ะ..ไอ้อิฐมันชอบเพ ใช่เขารู้เพราะมันบอกแต่ไม่คิดว่าเด็กที่มันพูดถึงจะเป็นยัยเด็กนี้..แล้วทำไมเขาจะต้องหงุดหงิดแบบนี้ด้วยว่ะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
“กลับได้แล้ว..”
“อือ ฉันกลับก่อนนะลุงอีกสองวันเจอกันนะ”
“เออ..อยู่นี้ก่อนไม่ได้เหรอ?”
“อิฐ ถ้าแกอยากจะสานต่อความสัมพันธ์ ฉันขอให้งานเสร็จก่อนได้ไหมว่ะ?”
- Writer
