บทที่10[70%]
1089 Words
“ห่วงฉันอะดิ..”
“อะ เอ๋? บะ บ้า..ก็แค่ซื้อมาให้เท่านั้นอ่ะ ก็นายอุตส่าห์ให้เงินมาใช้”
“เหรอ? แน่ใจ”
“เออ กินๆ ไปเถอะน่า..แต่ฉันไม่ได้ซื้อมายัยป้าบนห้องนายหรอกนะ” เพเบ้ปากที่พูดถึงผู้หญิงที่มานอนกับโช..แต่กลับเป็นโชที่นั่งยิ้มอยู่แบบนั้นจนเพงงทันที
“ยิ้มบ้าอะไรของนาย?”
“เปล่า แค่อยากจะถามเธอไงว่า..อยากจะลอง..อะไรบ้างหรือเปล่า?”
“ละ ลอง? อะไรของนาย..” โชไม่ตอบแต่กลับลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปนั่งข้างๆ เพจนร่างเล็กถอยหลังแต่ก็โดนมือหนาคว้าเอวไว้แน่นจนเพตกใจใช้มือผลักอกเขาทันที
“ปะ ปล่อยนะ!!”
“หึเก่งแต่ปากนะเธอนะ..”
“ไม่ใช่นะ นาย..จะทำอะไร?”
“อะไรดีล่ะ? เธอเคยบอกว่า..จะยอมทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่างซะด้วย เอาไงดีน่า” เพมองโชที่ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาจนเพหน้าร้อนไปหมดแล้วเบือนหน้าหนีทันที
“อย่านะ..”
“หึปอดว่ะ..”
“อะ ไอ้บ้า ปล่อยเลย!!” โชไม่ปล่อยแต่กลับโน้มใบหน้าลงไปหอมแก้มเพจนร่างเล็กนิ่งไปทันที ปล่อยให้ใบหน้าหล่อหอมแก้มอยู่แบบนั้นจนผละออกไป
“ขอบคุณสำหรับข้าวต้ม..”
“....”
“อย่าลืมที่เคยสัญญาไว้นะ..ฉันจะยังไม่ทวงตอนนี้ แต่หลังจากได้เจอเพื่อนของฉันแล้ว..ฉันจะมาทวงต่อ ทันที” น้ำเสียงของโชที่กระซิบที่ข้างหูของเพทำให้เธอขนลุกไปหมด ก่อนจะมองร่างหนาที่ลุกขึ้นยีหัวเธอแล้วเดินออกจากครัวไปทันทีทันใด ทิ้งให้ร่างเล็กยกมือปิดหน้าตัวเองกับคำพูดและการกระทำของเขา
“ไอ้บ้า..ไอ้แก่โรคจิต!!”
รุ่งเช้าของวันเพออกมานั่งรอโชที่โซฟาห้องรับแขก มองนาฬิกาที่ตอนนี้บ่งบอกว่าเที่ยงแล้ว..แต่คนที่นัดเธอกลับยังไม่เห็นหัวเลย เมื่อเช้าเธอก็กินมาม่าไปเห็นมีอยู่ซองเดียวเท่านั้นแถมออกไปข้างนอกยังเห็นลูกน้องของเขาสองสามคนกำลังช่วยกันทำความสะอาดสวนอยู่ แต่เจ้านายกลับนอนอยู่กับหญิงของตัวเอง..
“วันนี้โชจะไปรับนีน่าหรือเปล่า?”
“ไม่อ่ะ วันนี้ฉันมีงานต้องทำ”
“เหรอค่ะ แต่เมื่อคืนนีน่ามีความสุขมากเลยนะคะ” เสียงสนทนาของคนสองคนทำให้เพหันไปมองที่บันไดก็ถอนหายใจออกมาทันที พร้อมกับใบหน้าจิ้มลิ้มที่งอเป็นตัวกุ้ง โชที่ยิ้มให้สาวอยู่มองใบหน้าของเพก็กระตุกยิ้มทันทีก่อนจะโน้มใบหน้าไปหอมแก้มสาวของตัวเอง
“เอาน่า..ยังไงถ้าฉันว่างจะโทรหานะ”
“ค่ะ งั้นนีน่าไปก่อนนะคะ”
“อือ” โชมองสาวของตัวเองที่เดินออกไปก่อนจะมองร่างเล็กของเพที่กอดอกมองไปทางอื่นอย่างหงุดหงิด เออแล้วเธอเป็นอะไรเนี้ย? จะต้องอารมณ์เสียทำไมกัน..เฮ้ออ!!
“จะไปได้ยัง? ชักช้าชะมัด”
“ชักเร็วก็เมื่อยมืออะดิ”
“พูดบ้าอะไรของนาย!!” เพมองโชที่ยิ้มมุมปากก่อนจะเดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกไปจากบ้าน เพที่มองท่าทางกวนๆ ของโชก็วิ่งไปทำท่าจะต่อยเขาจนลูกน้องเขาที่เห็นต่างพากันหัวเราะจนโชหันมามองทันที
“ทำอะไร?”
“ทำ? ทำอะไร..อย่ามามั่วนะ”
“เดี๋ยวเถอะตัวแสบ..” โชชี้หน้าเพแต่ร่างเล็กกลับยิ้มหน้าระรื่นแล้วขึ้นไปนั่งบนรถ โชขับรถตรงไปทันทีก่อนจะหันไปมองร่างเล็กที่มองตรงออกไปด้านนอกอย่างนิ่งๆ ความจริงเพกำลังหวั่นใจอยู่ว่าเพื่อนที่โชพูดถึงจะเป็นคนยังไง? ขนาดโชยังเลวและหื่นขนาดนี้ แล้วเพื่อนเขาล่ะจะขนาดไหนไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ รถหรูของโชมาจอดที่ลานจอดรถของคอนโด ก่อนจะหันไปมองร่างเล็กที่กุมมือตัวเองแน่น..
“เป็นอะไรกลัวหรือไง?”
“เปล่าสักหน่อย แค่..หวั่นเท่านั้นต่างหาก” เพหันไปทำหน้าบูดๆ ใส่โชที่ยิ้มออกมากับท่าทีหวาดหวั่นของเพก่อนจะปลดสายเข็มขัดนิรภัยออก จับไหล่บางให้หันมาเผชิญหน้ากับเขาทันที
“ทำบ้าอะไรของนาย ปล่อยเลยนะ!!”
“หึเรียกกำลังใจให้เธอไง..”
“เรียกกำลังจะ..อะ อื้ออ!!” ริมฝีปากของโชประกบจูบเพทันทีจนร่างเล็กตกใจใช้มือเล็กๆ ผลักอกแกร่งให้ออกไปแต่ก็ไม่ได้ผลเพราะโชกำลังทำให้ร่างเล็กอ่อนระทวยไปทั้งตัว ลิ้นร้อนของเขากำลังกวาดเลียเข้าไปในโพรงปากของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ว่าจะกี่ครั้งจูบ..ของเพก็ทำเอาเขาถอนจูบไม่ได้..และอยากจะลิ้มรสชาติทุกอย่างบนตัวของเธอทั้งหมด มือหนาประคองใบหน้าเล็กไว้แล้วดูดดึงลิ้นเล็กก่อนจะค่อยๆ ถอนจูบออกมองเพที่หอบหายใจหนักพร้อมกับใบหน้าที่แดงไปหมดทันที
“มายังกำลังใจอ่ะ..”
“อะ ไอ้บ้า..”
“อ้าวยังไม่มาเหรอ? งั้นอีกที..”
“มะ ไม่เอาแล้ว..จะฆ่าฉันหรือไงเล่า จูบบ้าอะไรนานขนาดนั้น...” น้ำเสียงขาดห้วงของเพทำให้โชยิ้มมุมปากก่อนจะเอียงใบหน้าไปจูบแก้มนุ่มอีกครั้งทันทีจนเพตกใจ
“ก็..ปากเธอมันอร่อยอ่ะ”
“!!!!”
“อยากดูดดึงทั้งวันทั้งคืนเลยนะ..”
“ชะ โช..ไอ้แก่หื่น!!!”
“เหรอ? ฉันหื่นกว่าที่เธอคิดนะ..ลงมาได้แล้วเพื่อนฉันไม่ใช่ยมทูต มันไม่เอาชีวิตเธอหรอก..แต่ถ้าฉันอ่ะ ไม่แน่ หึ” ร่างหนาลงจากลงไปทำให้เพถึงกับทึ้งหัวตัวเองทันที คิดถูกหรือเปล่าที่มาอยู่กับหมอนี่..แค่ต้องการชีวิตที่ดีขึ้นแต่ทำไมคนๆ นี้ถึงได้หื่นและตอแหลแบบนี้นะ เพชะโงกดูกระจกก็พบว่าใบหน้าตัวเองแดงซ่านไปหมด
“คนบ้า..ไอ้แก่ตอแหล!!” เพลงจากรถแล้วมองหน้าโชที่ยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะพากันขึ้นไปที่ชั้นที่สูงที่สุด ลิฟต์มาหยุดที่หน้าห้องของเพื่อนเขาซึ่งเพก็ได้แต่ก้มหน้าลงทันทีอย่างหวาดหวั่นอยู่ดี ถึงแม้คนข้างๆ จะทำให้เธอรู้สึกตกใจและเขินก็ตามที ห้องถูกเปิดออกพร้อมกับภายในห้องที่กว้างจนเพตกตะลึง
“นะ แน่ใจนะว่าที่นี่คือ..คอนโด”
- Writer
