บทที่10[30%]
1322 Words
Cho & Pay
10
ร่างเล็กของเพเดินออกมาจากห้องในช่วงสามทุ่มเพราะหิว แต่เข้าไปในครัวก็ไม่มีอะไรเลย..จึงออกจากบ้านเขาไปหาซื้ออะไรกิน ระหว่างทางเดินไปกลับรู้สึกว่ามีคนเดินตามมาตลอด ทำให้ร่างเล็กหันไปมองตลอดเวลา ดีที่ยังไม่ค่อยดึกมากเท่าไหร่ผู้คนยังคงพลุกพล่าน เพหยุดที่ร้านข้ามต้มรอบดึกก่อนจะนั่งลงสั่งอาหารมากินโดยอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วย แต่สายตาเหลือบไปมองตรงข้ามโต๊ะของตัวเองเห็นว่ามีคนมานั่ง..
“มีคนนั่งไม่เห็น..ละ ลุง!!”
“ว่าไงยัยเด็กแสบ..” ใบหน้าหล่อคมของอิฐกำลังส่งยิ้มให้เพทันทีอย่างดีใจสุดๆ ความจริงสิ่งที่เพรู้สึกว่ามีคนเดินตามก็คืออิฐเนี้ยล่ะ เขาไม่รู้ว่าเด็กนี้หายไปไหน? หรือทำอะไรอยู่? เพราะเขาเองก็ตามหาเพอยู่แต่ก็ไม่เจอ พูดง่ายๆ เลยนะคือคิดถึงสุดๆ
“หายไปไหนมาเกือบสามวันอ่ะ?”
“ก็..ไปทำงานมา”
“ทำงาน? หมายความว่าไง”
“คนที่ไม่รับฉันเข้าทำงาน เขารับฉันแล้วไงลุง” เพยิ้มให้อิฐก่อนจะมองข้าวต้มที่มาเสิร์ฟแล้วสั่งให้อิฐด้วยตามที่สัญญากันไว้
“อะไรล่ะเนี้ย?”
“ฉันเคยสัญญากับลุงไว้ไง..ถ้าหมอนั่นรับฉันเข้าทำงานตามที่ลุงให้พร ฉันจะเลี้ยงข้าวลุงเพราะงั้นลุงมาได้จังหวะมากเลยนะ..กินอะไรสั่งเลย ฉันเลี้ยงเอง!!”
“แน่ใจ..”
“อืม เอาเลย..เพื่อลุงฉันเต็มที่”
“เหรอ? เต็มที่จริงอ่ะ”
“เออ หรือไงจะไม่กินก็ได้นะ ถามมากจริง!!”
“กินๆ กินดิ..โหอุตส่าห์มีคนเลี้ยง” อิฐอมยิ้มออกมาแล้วมองใบหน้าจิ้มลิ้มของเพที่ยิ้มให้อย่างดีใจ ก่อนจะนั่งกินข้าวต้มด้วยกันและพูดคุยกันจนกระทั่ง..
“คิดถึงนะ..”
“หือ? คิดถึง? คิดถึงใครอ่ะลุง” เพเงยหน้าจากถ้วยข้าวต้มมองอิฐที่ยิ้มเล็กยิ้มน้อย ก่อนจะส่ายหน้าไปมา..แล้วกูทำไมต้องใจเต้นแบบนี้ว่ะ? พูดเหี้ยอะไรออกไป ไอ้อิฐ ไอ้เวร!!
“ก็..คิดถึงคนแถวนี้แหละ ไม่มีอะไร”
“เหอะลุงนี่แปลกจริง..คิดถึงหมู หมาที่ไหนเป็นด้วย?”
“โธ่..ก็คิดถึงหมาเพเนี้ยล่ะ ยัยบื้อเอ๋ย!!”
“อะ ห๊ะ!! อะไรนะ..หมาอะไร?”
“ไม่มี๊..อะ เออ กินอีกได้ป่ะ..พี่ครับเอาข้าวต้มอีกถ้วย” อิฐรีบเบี่ยงประเด็นทันที แต่เพกลับมองอิฐด้วยสายตาที่สงสัย แต่ช่างเถอะ..ลุงไม่ได้มีอะไรน่ากลัวสักนิดนี่น่า หลังจากที่กินกันเสร็จเพก็ไม่ลืมที่จะซื้อไปฝากไอ้แก่ตัณหากลับที่นอนกกหญิงอยู่จนอิฐถามด้วยความสงสัย
“ซื้อไปกินอีกเหรอ?”
“เปล่า ก็ซื้อไปฝากหมอนั่นล่ะ..”
“หมายความว่าไง? เธอ...อยู่กับหมอนั่นเหรอ?” ร่างสูงของอิฐเท้าเอวมองเพอย่างหงุดหงิดทันทีที่เห็นเด็กสาวที่ตัวเองหมายปองไปอยู่กับผู้ชายคนอื่น เพเงยหน้ามองอิฐที่ตอนนี้ใบหน้าเริ่มจะบูดบึ้งจนเพเอื้อมมือไปจับคิ้วของอิฐให้ยกขึ้นพร้อมกับริมฝีปากให้แยกออก
“ทำหน้าเป็นยักษ์วัดแจ้งไปได้..ไม่มีอะไรหรอกน่า เขามีห้องให้ฉัน”
“แล้วไง? ไปอยู่กับมัน..ไว้ใจมันได้หรือไง”
“ลุงล่ะไว้ใจได้ปะล่ะ 5555”
“ไม่ตลกนะเพ” น้ำเสียงเข้มและใบหน้าของอิฐทำให้เพถึงกับปล่อยมือออกแล้วมองด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงได้ดูเป็นห่วงเธอขนาดนี้นะ..ทำไมกัน?
“ก็...ฉันดูแลตัวเองได้น่าลุง อย่าทำหน้าแบบนี้ดิ ฉันกลัวนะ”
“....”
“เวลาลุงทำหน้าแบบนี้ทีไร..ทำให้ฉันนึกถึงตอนที่ลุงไปจัดการไอ้กี้จนเข้าโรงพยาบาล ฉันไม่รู้ว่าลุงใหญ่มาจากไหนนะ..แต่ฉันก็กลัวที่ลุงเป็นแบบนี้” เพพูดเสียงอ่อยลงทำให้อิฐที่ได้ฟังถึงกับอึ้งแล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะเอื้อมมือไปวางบนหัวของเพแล้วลูบไปมาเบาๆ
“ก็..แค่เป็น..ห่วง”
“ลุง..ห่วงฉันเหรอ?”
“ก็เออนะสิ..ถึงจะเพิ่งรู้จักกัน แต่ฉันก็ห่วงเธอ” เออหวงด้วย..ชัดยังว่ะยัยเด็กบ้า!!
“ไม่ต้องห่วงฉันหรอกน่าลุง ฉันโอเค..อีกอย่างหมอนั่นก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้น ฉันกลับก่อนดีกว่าพรุ่งนี้มีธุระด้วย..” อิฐมองเพที่หันหลังจะเดินไปแต่มือหนากลับคว้าข้อมือเล็กไว้แน่นจนเพถึงกับงงทันทีที่มองสีหน้าของอิฐ
“แล้วเราสองคนจะได้เจอกันไหม?” น้ำเสียงของอิฐทำให้เพถึงกับอึ้งไป มันคือน้ำเสียงที่ดูเว้าวอนและห่วงหาจนเธอยิ้มออกแล้วเดินไปสวมกอดร่างหนาทันทีจนอิฐตกใจ
“เจอสิ..เราสองคนต้องได้เจอกันลุง”
“....”
“ขอบคุณลุงมากนะที่ห่วงฉันอ่ะ ลุงเป็นเหมือนเพื่อนคนหนึ่งที่คอยอยู่เคียงข้างฉันเลยนะ..” เพพูดออกมาจากใจจริง เพราะเธอไม่เคยเจอใครที่ดูจะเป็นห่วงเธอมากเท่าเขามาก่อน ถึงเราสองคนเพิ่งจะรู้จักกันและเธอก็ไม่เคยรู้ว่าเขาเป็นใคร? แต่การที่เขาดีกับเธอมันคือสิ่งที่เธออยากให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไปจริงๆ อิฐมองเพที่สวมกอดเขาก่อนจะยกมือหนาของตัวเองกอดตอบเด็กนี้อย่างดีใจ
“ตัวแสบ..มาซะดราม่าเลยนะ ไปไม่ถูกเลยฉัน”
“หึดีแค่ไหนแล้วเนี้ย ที่มีเด็กเอ๊าะๆ มากอดลุงเนี้ย..”
“เหอะว่าฉันแก่ตลอด ระวังเถอะ..จะตกหลุมพรางคนแก่”
“ไม่มีทาง แบร่!! ไปนะ” อิฐมองเพที่แลบลิ้นให้เขาอย่างยิ้มๆ ก่อนจะวิ่งไปทันทีปล่อยให้ร่างหนายืนเท้าเอวมองร่างเล็กที่ลับตาไป ก่อนจะผุดยิ้มขึ้นมาทันที
“แต่ว่าคนแก่อย่างฉันอ่ะ..มันตกหลุมพรางเด็กอย่างเธอไปแล้วล่ะ เพ” ร่างเล็กของเพเดินกลับมาถึงบ้านของโชก็ตรงเข้าครัวไปทันทีก่อนจะนั่งมองถุงข้าวต้มอย่างนิ่งๆ เฮ้อออ..จะซื้อมาทำไมก็ไม่รู้? ก็รู้อยู่ว่ายังไงหมอนั่นก็ไม่มีทางลงมากินข้าวหรอก เพราะมัวแต่สำเริงสำราญกับป้าที่พามาด้วย
“มานั่งทำอะไรในครัว?”
“อะ เออ..ตกใจหมดเลย!!” เพมองโชที่เดินเข้ามาในครัวพร้อมกับถอดเสื้อสวมแค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวสีดำ ก่อนจะถอนหายใจออกมาที่มองของในตู้เย็น..หิวชะมัด กินน้ำไปก่อนแล้วกัน ว่าแล้วโชก็ยกน้ำขึ้นดื่ม เพที่นั่งมองเขาอยู่ก็กุมมือตัวเองแน่นทันที เอาว่ะเพ..
“โช..”
“ว่า?”
“หิวไหม?”
“ถามทำไม?”
“ก็...พอดีฉันไปกินข้าวต้มมาก็เลยซื้อมาให้”
“....” ใบหน้าหล่อหันมามองร่างเล็กทันทีแล้วมองถุงข้าวต้ม เพที่เห็นเขามองแล้วไม่พูดอะไรก็เลยลุกขึ้นยืนมองโชที่ต่างก็เงียบไปทันที
“ถ้าไม่กินก็ไม่เป็นไรนะ ฉันจะได้..”
“กินดิ หิวชิบหาย” เพยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อโชก็เดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวก่อนที่เพจะยิ้มออกมาหยิบถ้วยข้าวต้มไปให้เขาทันที โชเทข้าวต้มปลามาก่อนจะตักกินอย่างหิวๆ มองเพที่นั่งมองเขากิน..
“แล้วทำไมถึงซื้อมาฝากฉันล่ะ?”
“อ่อก็..”
“ก็อะไร?” ร่างเล็กนิ่งไปทันทีก่อนจะคิดว่าทำไมเธอถึงได้ซื้อมาฝากเขา..ทั้งๆ ที่เธอต้องโกรธเขาเรื่องที่เขาจูบเธอ แต่ทำไมกัน? โชที่เห็นเพเงียบไปก็เลยยิ้มออกมาทันที
- Writer
