บทที่9[100%]
1359 Words
“โอ๊ยย..เจ็บนะเว้ย ซาดิสต์ไม่เปลี่ยนเลย!!”
“มาอยู่ที่นี่ได้ไงอ่ะ?”
“มาเที่ยวกับครอบครัวก็ได้เปล่าว่ะ..คิดถึงแกชะมัดเลยเพ เป็นไงบ้าง?”
“ก็สบายดี..ทำงาน เก็บเงิน รอรวยไง”
“หึมาอยู่กับฉันป่ะ ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่แหละ..อยู่หอ เอาไหม?”
“เสือก!!”
“ชะ โช..” ร่างสูงของใครบางคนที่นั่งมองอยู่ก่อนแล้วอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นมายืนข้างๆ เด็กสาวที่กำลังมองคนข้างตัวเองอย่างงุนงง โชยกมือโอบไหล่เพทันทีจนเยลขมวดคิ้ว..
“ใครกันเพ?”
“เออ..คือ..เจ้านายฉันอ่ะ?”
“เหรอ ไม่ยักรู้นะว่า..เจ้านายของแกจะมีสิทธิ์กอดแกด้วย” โชมองเยลที่กอดอกมองเขาอย่างไม่เกรงกลัวอะไรเขาเลยแม้แต่นิด ส่วนเพที่ได้ฟังก็ค่อยๆ บิดตัวออกมาจากวงแขนกว้างของเขาทันที
“ไม่มีอะไรหรอกน่าเยล..เออว่าแต่แกมีเบอร์ปะล่ะ เพื่อว่าฉันอาจจะโทรหาแกเวลาคิดถึงไง?”
“มีดิ..ป้าครับขอยืมกระดาษกับปากกาหน่อยครับ” เพมองเพื่อนตัวเองแล้วหันไปมองโชที่กอดอกมองอย่างนิ่งๆ ก่อนจะจับแขนหนาไว้จนเขาตวัดสายตามามองทันที
“ไปนั่งรอที่โต๊ะก็ได้..หิวไม่ใช่เหรอ?”
“รอไปพร้อมกัน!!”
“อะ เออ..แล้วหงุดหงิดอะไรเนี้ย?” โชไม่ตอบได้แต่รู้สึกหงุดหงิดทันทีที่เห็นเพกับไอ้เวรนี้คุยกันอย่างสนิทสนม..ตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม?
“อ่ะนี่..มีอะไรโทรมาหาได้ทุกเมื่อ ตอนนี้ฉันมีรถและก็อยู่หอแล้ว ถ้าแกอยากจะมาอยู่กับฉันก็ได้นะ ฉันจะได้หางานให้แกทำและเรียนไปด้วยดีป่ะ?”
“อืม ขอบใจนะเยล..ฉันดีใจมากเลยนะที่ได้เจอแก”
“เออ..ไปล่ะ จุ๊บ!!” เยลโน้มใบหน้ามาหอมแก้มเพจนเธอตกใจตีไปที่ไหล่หนาทันที แต่กลับทำให้อีกคนอึ้งไปตามๆ กันที่มองภาพเมื่อกี้..โธ่ไอ้เวร!! กล้าดียังไงว่ะ..
พรึ่บ!!
“อ่ะ เอาคืนมานะโช..”
“ไม่ อยู่ดีๆ ไปขอเบอร์มันทำไมว่ะ!!”
“ก็เขาเป็นเพื่อนฉัน..เอาคืนมานะโช!!” เพพยายามยื้อแย่งกระดาษเบอร์โทรของเพื่อนตัวเอง แต่ร่างหนากลับไม่ให้และชูมันสูงขึ้นจนเพกระโดดเอื้อมไม่ถึง โชเองก็หงุดหงิดที่เห็นเพทำแบบนี้.. เออแล้วเขาก็แค่เป็นเพื่อนกัน ทำไมกูต้องหงุดหงิดด้วยว่ะเนี้ยไอ้โช!!
“เป็นบ้าอะไรของนายเนี้ย!!”
“อยู่ดีๆ ก็ไปให้มันหอมแก้ม..เพื่อนประสาห่าอะไรว่ะ!!”
“แล้วนายจะยุ่งทำไมล่ะ..แก้มก็แก้มฉันอ่ะ เอาคืนมานะ!!” โชยังคงไม่ให้กระดาษเบอร์โทรของเพื่อนเพ แต่กลับเอาใส่กระเป๋ากางเกงไว้แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทันทีจนเพหอบหายใจหนัก..
“ได้..งั้นเจอกันที่บ้านแล้วกัน!!”
“จะไปไหน..เพ ถามว่าจะไปไหน เพ!!!” เสียงของโชยังคงตะโกนตามหลังร่างเล็กที่เดินไปที่รถหรูของเขาก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้ออกมาสะพายแล้วเดินไปทันที จนโชสบถออกมาจ่ายเงินค่าข้าวแล้ววิ่งขึ้นรถขับตามเพไปที่เดินอยู่ข้างถนน
“ขึ้นรถเดี๋ยวนี้เพ..”
“ไม่!! เจอกันที่บ้าน โอเค?”
“ขึ้นรถ ก่อนที่ฉันจะโมโหไปมากกว่านี้”
“ไม่!!” ร่างเล็กตะโกนใส่โชที่จอดรถทันทีแล้ววิ่งตรงไปกระชากแขนเล็กจนเพหันไปมองด้วยสีหน้าหงุดหงิดเช่นกัน..เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้? เธอไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ นะ
“ปล่อยด้วย..”
“ทำไมว่ะ? มันสำคัญมากใช่ไหม ไอ้เบอร์แฟนเธอเนี้ย!!”
“บอกแล้วไงว่าเขาเป็นเพื่อนฉัน เพื่อนๆๆๆ ได้ยินไหม!!!” โชมองเพที่บิดแขนไปมาแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะมือหนาของเขาเหนียวแน่นยิ่งกว่ากาวตาช้างซะอีก..
“เพื่อน? เพื่อนห่าอะไรหอมแก้มกันด้วย..เพื่อนหรือแฟนเอาให้แน่ๆ”
“ก็แล้วแต่จะคิดแล้วกัน..เพราะงั้นปล่อย นายเป็นบ้าอะไรของนายเนี้ยโช? ฉันไม่เข้าใจอารมณ์ของนายเลยนะ”
“ก็ไม่ต้องมาเข้าใจอะไรฉัน!!”
“ฉันก็ไม่ได้อยากจะเข้าใจอะไรนายหรอกนะ แต่สิ่งที่นายทำ..มันก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของฉัน!!”
“....”
“ฉันจะให้ใครหอมแก้ม จะขอเบอร์ใครมันก็สิทธิ์ของฉัน..นายก็แค่นายจ้าง ไม่ควรยุ่งกับชีวิตของฉัน!!”
“เหรอ? จะให้ใครทำอะไรก็ได้งั้นสิ..”
“ใช่ มันสิทธิ์ของฉันเพราะงั้นปล่อย!!” โชผลักเพให้พิงกับประตูรถก่อนที่เพจะบิดหน้าไปมาด้วยความเจ็บมองแขนทั้งสองข้างของโชที่กันเธอไม่ให้ไปไหน พร้อมกับใบหน้าหล่อที่หอบหายใจหนัก ใบหน้าแดงกร่ำไปด้วยความโกรธจนเพเองถึงกับอึ้งไปทันที พยายามใช้มือผลักอกหนาออกไป
“งั้นฉันขอใช้สิทธิ์นั้นกับเธอบ้างก็แล้วกันนะเพ..”
“จะทะ อะ อื้ออ...!!” ร่างเล็กเบิกตาโพลงทันทีที่ถูกร่างหนาประกบจูบ โชจับใบหน้าเพให้อยู่นิ่งก่อนจะสอดแทรกลิ้นร้อนๆ เข้าไปในโพรงปากบางดูดดึงลิ้นเล็กทันทีอย่างรุนแรงเพราะเหตุการณ์และหลายสิ่งวันนี้มันทำให้เขาขุดสันดานดิบของตัวเองออกมาโดยไม่เกรงกลัวสายตาของรถที่ขับผ่านไปมาเลย เพพยายามเบือนหน้าหนีจูบของเขาและใช้มือผลักไปมาแต่จู่ๆ กลับเปลี่ยนเป็นโอบกอดคอหนาแน่น รสจูบที่เขามอบให้มันร้อนแรงและหอมหวานจนร่างเล็กอ่อนแรงลงทันที ใบหน้าหล่อค่อยๆ ถอนจูบออกมามองใบหน้าจิ้มลิ้มที่แดงซ่านพร้อมกับมือเล็กที่ขยับแว่นตัวเอง ลมหายใจก็ขาดห้วงเนื่องจากจูบกันนาน
“นายมัน..มัน...”
“ขึ้นรถ ก่อนที่ฉันจะทำมากกว่าจูบ”
“!!!!”
“หรืออยากเล่นหนังสด..ก็ลองดู เพราะฉันไม่อาย”
“นะ หน้าด้านที่สุด ไอ้บ้า!!”
“เออ..หน้าฉันอ่ะ มันด้านมากแล้ว..จะเล่นหนังสดตรงนี้ก็ไม่อายหรอก”
“....”
“จะขึ้นไม่ขึ้น..?”
“ขะ ขึ้นแล้ว!!” เพรีบขึ้นรถทันทีก่อนจะนั่งจับริมฝีปากของตัวเองอีกครั้งทันที ครั้งนี้เธอไม่ได้สลบ..เธอไม่ได้เมา? เธอรับรู้แล้วว่าจูบของเขามันทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวและเต้นแรงจนแทบจะบ้าตาย..โชที่ขึ้นรถมามองเพที่หันหน้าหนีเขา พร้อมกับมือเล็กที่ยังคงจับไปที่ริมฝีปากตัวเองอยู่แบบนั้น มือหนาหยิบกระดาษในกระเป๋ากางเกงมาก่อนจะยื่นไปให้ร่างเล็กที่หันมามองอย่างนิ่งๆ แล้วรับไปทันที
“เดี๋ยวพรุ่งนี้..ฉันจะพาไปหาเพื่อนฉัน เพราะมันคือหุ้นส่วนของฉันอีกคน”
“อืม..”
“หิวเปล่า?”
“ไม่..” โชถอนหายใจออกมาทันทีที่จู่ๆ ร่างเล็กที่เงียบไม่กวนประสาทเขาเหมือนเดิม..หรือกูจะทำเกินไปว่ะ? เออแล้วเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องโกรธเพแบบนั้น..ทั้งๆ ที่คนที่ผิดคือไอ้เวรนั่น ไม่ใช่เด็กนี้ซะหน่อย และตัวเขาล่ะเป็นอะไร? ทำไมถึงต้องไม่พอใจและลงโทษเด็กนี้แบบนี้ด้วย ทั้งสองคนเลือกที่จะเงียบทันที..เพเองก็ไม่กล้าแม้แต่จะกวนเขาสักนิด เพราะไม่รู้เลยว่าสาเหตุที่แท้จริงของการจูบมันคืออะไร? รถหรูมาจอดที่หน้าบ้านในเวลาเกือบพลบค่ำ เพลงจากรถทันทีโดยที่ไม่หันไปมองโชเลยก่อนจะ..
“พะ..”
“โชค่ะ..”
“นีน่า? มาได้ไง” หญิงสาวที่เขาควงเดินมาคล้องแขนโชทันทีทำให้เพที่หันไปมองก็รู้สึกไม่พอใจทันทีแล้วตรงเข้าไปในบ้าน..โชที่เห็นแบบนั้นก็เลยส่ายหน้าไปมาแล้วพาหญิงของตัวเองขึ้นห้องไปทันที ช่างสิว่ะ!! อยากจะเงียบก็ตามใจ..ถึงยังไงยัยเด็กนี้ก็แค่นกต่อคนหนึ่งเท่านั้น พอถึงเวลาใช้งานเสร็จ..ก็เฉดหัวไปก็เท่านั้น
- Writer
