บทที่8[70%]
1021 Words
“ก็ได้..” ร่างหนาหันไปดุเพที่ทำหน้าหงอยๆ ทันทีที่เขาดุ บ้าจริง!! กะว่าจะแกล้งซะหน่อยกลายเป็นว่าเธอจะต้องยอมงั้นเหรอเนี้ย? เฮ้ออ..เอาเถอะ เดี๋ยวเจอจัดแน่ โชเอารถมาคืนที่ร้านก่อนจะเดินล้วงกระเป๋ากางเกงไปทันที
“เดี๋ยวสิ..หิวข้าวแล้วอ่ะ”
“เฮ้ออ..เธอนี่มันเป็นชูชกหรือไงว่าเนี้ย?!!”
“ก็ตอนนี้มันสายแล้วนะ”
“เออๆ” โชเดินนำเพไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งก่อนจะสั่งอาหารฝรั่งมากินจนเพได้แต่งงกับอาหารที่เขาสั่งและมาเสิร์ฟ เงยหน้ามองโชที่ตักอาหารกินอย่างนิ่งๆ
“กินดิ..มองแบบนี้มันคงทำให้เธอหายหิวได้อ่ะนะ”
“อาหารอะไร? ฉันกินไม่เป็นหรอก”
“มันจะไปยากอะไรว่ะ แค่เอาเข้าปากแล้วก็เคี้ยวแค่นี้!! อย่าเรื่องมาก” โชตักสปาเก็ตตี้ใส่จานของเพแล้วตักของตัวเองกินทันทีโดยไม่สนว่าเพจะทำหน้าแบบไหน ร่างเล็กตักไอ้เส้นๆ นี่ขึ้นมาแล้วกินทันที..คือตั้งแต่เธอเกิดมาก็ไม่เคยกินของแพงแบบนี้เท่าไหร่เลยโดยเฉพาะอาหารฝรั่ง โชมองร่างบางที่ฝืนกินแล้วอดหงุดหงิดไม่ได้เลยเรียกบริกรมาแล้วสั่งข้าวผัดปูให้เพทันที
“เอ๋? ข้าวผัดเหรอ”
“กินได้ไหมข้าวผัดปูอ่ะ”
“อะ อืม..ขอบคุณนะโช” ร่างเล็กยิ้มทันทีแล้วดันจานสปาเก็ตตี้ออกแล้วตักข้าวผัดกินทันทีอย่างอร่อย จนกระทั่งเย็นทั้งสองคนก็พากันไปเดินเล่นที่ชายทะเลมองพระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน
“โอ๊ยย!!”
“อ้าวเป็นอะไรอีกล่ะ?” โชมองเพที่ล้มลงกับพื้นทรายก่อนจะเดินเข้าไปหาก็เห็นว่าเพกำลังจับข้อเท้าตัวเองอยู่..
“ล้มอะดิ..เจ็บจัง”
“ซุ่มซ่ามก็ที่หนึ่ง ปากดีก็ที่หนึ่ง เหอะ..มีอะไรดีไหมเนี้ย?”
“งือ อย่าบ่นสิ..เดินไม่ไหวแล้ว ขอขี่หลังหน่อยดิ” เพยิ้มในใจทันที ความจริงแล้วเธอไม่ได้เจ็บหรอกแต่แค่อยากให้เขาหายงอนเรื่องที่ไม่ชมว่าหล่อก็เท่านั้น..โชที่ได้ฟังก็ทำหน้านิ่งๆ ทันที
“ไม่ต้องอ่ะ ฉันประคองเอง..ลุก”
“ไม่เอา จะขี่หลังนาย”
“เพ..”
“งั้นก็ไปดิ ฉันจะไม่ลุกไปจากตรงนี้..จนกว่าจะได้ขี่หลังนาย” เพกอดอกแล้วมองตรงไปที่ทะเลทันที ส่วนโชก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา..วันนี้วันเดียวนะยัยตัวแสบที่เธอจะทำอะไรแบบนี้กับฉันได้อ่ะ!!
“เออ วันนี้แค่วันเดียว พรุ่งนี้จะมาเรียกร้องอะไรอีกไม่ได้แล้วนะ!!”
“เย้!! โชน่ารักจังเลย..” ว่าแล้วเพก็กระโดดขี่หลังโชทันทีจนร่างหนาเซเกือบล้ม แต่เดี๋ยวนะ..ไหนว่าเจ็บข้อเท้าไง เหอะยัยตัวแสบ..โชแบกร่างเล็กที่ตัวไม่หนักเท่าไหร่มาถึงที่นั่งก่อนจะเท้าเอวมองไปที่ตลาดคนเดินที่ตอนนี้เริ่มจะเปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าไปเดินได้แล้ว เพที่มองโชอยู่ก็หันไปมองบ้างว่ามีอะไร..
“อ่อนัดเหรอ ไปเดินกันเถอะ..”
“ไหนว่าเจ็บข้อเท้า?”
“เออ..ก็หายแล้วไง ได้ขี่หลังนายก็เลยหายเร็ว แหะๆ ไปเถอะ” มือเล็กคว้ามือหนาไปทันทีอย่างตื่นเต้น จนโชได้แต่ส่ายหน้าไปมากับความเป็นเด็กของเพ..ทั้งสองคนเดินไปตามทางจนกระทั่งโชดึงมือเล็กไว้เพื่อหยุดดูของที่ร้านแห่งหนึ่ง
“ซื้ออะไรเหรอ?”
“ดูไปงั้นแหละ..” โชหยิบหมวกใบแล้วใบเล่ามาดูก่อนจะมองร่างเล็กที่มองของร้านข้างๆ แล้วดึงหมวกที่หัวของเพออกทันทีจนเธอตกใจ
“ทำอะไรอ่ะ เอาคืนมานะ!!”
พรึ่บ!!
“เอาใบนี้ครับ เท่าไหร่?”
“390 ครับ..” เพมองโชที่จ่ายเงินเสร็จก็เดินไปทันทีจนเพได้แต่มึนงง หยิบหมวกที่อยู่บนหัวตัวเองออกมาแล้วยิ้มทันทีกับสิ่งที่ตัวเองถือ..หมวกที่โชซื้อให้เป็นลายน้ำสีแดงพื้นของหมวกเป็นสีดำซึ่งต่อให้จะเป็นสีอะไร เธอก็จะสวมมันเพราะโชเป็นคนซื้อให้เธอนี่น่า ร่างเล็กวิ่งไปเดินข้างๆ เขาทันที
“ขอบคุณนะโช..”
“....”
“ฉันจะใส่มันติดหัวตัวเองตลอดเวลาเลยล่ะ” โชไม่พูดอะไรแต่กลับหันหน้าไปอีกทางแล้วผุดยิ้มขึ้นมาทันทีกับสิ่งที่ได้ฟัง ทั้งสองคนเดินเล่นกันจนถึงดึกโชก็เข้าร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อเหล้าไปกินเพราะตั้งแต่มาที่นี่แม้แต่บุหรี่เขาสูบไปแค่ไม่เท่าไหร่เอง ก่อนจะมองร่างเล็กที่กำลังเลือกขนมอยู่อย่างนิ่งๆ
“จะเอาอะไรก็เอา จะได้ขึ้นห้องได้แล้ว..”
“ค่า..พี่โช” เพหยิบขนมมาวางที่เคาร์เตอร์ก่อนจะมองโชที่วางของมึนเมาและบุหรี่หลายซอง เหอะกินขนาดนี้คงจะไปรบกับยัยป้านั่นอีกล่ะสิ เพกอดอกมองโชที่จ่ายเงินแล้วเดินขึ้นห้องมาทันที..เพเข้าไปอาบน้ำก่อนจะออกมามองโชที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงพร้อมกับขวดเหล้า
“ไม่อาบน้ำเหรอ?”
“ไม่ เดี๋ยวค่อยอาบ..”
“เหอะ จะไปรบกับยัยป้านั่นอะดิถึงได้ไม่อาบน้ำอ่ะ” ร่างหนาหันไปมองเพที่นั่งลงข้างๆ เขาแล้วเบ้ปากอย่างหงุดหงิด
“ทำไม? หรือเธอจะไม่ให้ฉันไป..กลัวผีว่างั้น”
“ไม่มีทาง และอย่างฉันนะเหรอจะไปห้ามนายได้..”
“ได้สิ”
“เอ๋? อะไร..” โชยิ้มมุมปากทันทีก่อนจะหยิบขวดเหล้ามาวางที่ตรงหน้าของเพ จนร่างเล็กได้แต่งงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า..หมอนี่คิดจะทำอะไรอีกอ่ะ?
“กินให้หมดขวด แล้วฉันจะไม่ไป..”
“และทำไมฉันจะต้องทำตามนายด้วยล่ะ!!”
“แล้วแต่นะ..อย่างว่า ไม่กล้าก็เงี้ย ไปๆ ไปกินนมนอนซะเด็กน้อย..เดี๋ยวฉันจะตบตูดกล่อมเธอเอง หึ”
- Writer
