บทที่1
2919 Words
Cho & Pay
1
How long will I give to you
ฉันจะมอบทุกอย่างให้คุณไปอีกนานแค่ไหน
As long as I live through you
ตราบเท่าที่ฉันยังมีชีวิตอยู่
However long you say..
ไม่ว่ามันจะนานแค่ไหนก็ตาม..
ภายในโกดังสินค้าริมแม่น้ำในขณะนี้กำลังมีการซื้อขายแลกอาวุธกันอย่างเข้มงวด ต่างฝ่ายต่างพากันระแวงว่าอีกฝ่ายจะตุกติกอะไรหรือเปล่า? แต่ก็ไม่..มีเพียงหนุ่มหล่ออายุ 25 ปีที่ตอนนี้ปากกำลังคาบบุหรี่อยู่พร้อมกับยืนล้วงกระเป๋ากางเกงผ้าเนื้อดีที่สวมใส่อยู่ ผมสีดำน้ำตาลถูกเสยขึ้นไปทำให้เห็นใบหน้าหล่อโหดคมที่แสนจะเย็นชาและนิ่ง แต่ความเลวและความตอแหลของเขาคนนี้ไม่มีใครสามารถเทียบได้..
“ไง..อาวุธมาหรือยัง มาเฟียใหญ่ค้าอาวุธเถื่อน ‘โช’ ผู้คงความเลว...” ฝ่ายผู้ซื้อมองชายตรงหน้าด้วยสีหน้าเยาะเย้ยก่อนจะเบ้ปากอย่างหงุดหงิดที่ยังคงเห็นใบหน้าของมาเฟียรุ่นน้องคนนี้ที่แสนกวน..สิ้นดี โชไม่ตอบกลับพ่นบุหรี่ออกจากปากเป็นรูปวงกลมแล้วทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นพร้อมกับใช้รองเท้าหนังราคาเหยียบห้าหมื่นขยี้มันจนแหลกแล้วหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องที่ขนลังอาวุธมาวางตรงหน้าของมาเฟีย ที่กระจอกมากสำหรับโช
“ของมาแล้ว..เงินล่ะ?”
“หึนี่ไง..เฮ้ย เอาเงินไปให้มันดู” ชายคนนี้พยักหน้าให้ลูกน้องตัวเองเอากระเป๋าเงินห้าใบที่บรรจุเงินจำนวนเกือบยี่สิบล้านไว้ ก่อนจะเปิดดูเงินข้างในแล้วหยิบมาดูว่าไม่ได้โดนยัดแผ่นกระดาษโชก็ยิ้มมุมปากอย่างเย็นๆ
“ขอบคุณที่อุดหนุนเรานะครับ..”
“เออ..ทำตัวให้ดีหน่อยแบบนี้ค่อยสั่งกันยาวๆ ไม่เหมือนเพื่อนร่วมธุรกิจของแก..”
“คงจะหมายถึง ‘อิฐ’ ใช่หรือเปล่าครับ?”
“เออ..ไอ้เวรนั่นอ่ะ พูดจาหมาไม่แดก..พวกฉันเอาเงินมาให้ก็คือลูกค้า ไม่ใช่ลูกน้อง..ระวังตัวไว้เหอะไอ้อิฐอ่ะ” โชยิ้มแล้วน้อมรับคำด่าของชายคนนี้ก่อนจะหันไปเหล่ตาให้ลูกน้องของเขาที่กำลังเดินออกไปนอกโกดังแล้วสั่งลูกน้องของเขาที่อยู่ข้างนอกเข้ามาสมทบอีก จนตอนนี้ลูกน้องของโชมีอยู่ในนี้เกือบยี่สิบคน
“ของได้แล้ว งั้นฉันกลับ”
“เดี๋ยวสิครับ..”
“มีอะไร?”
“คือที่เมื่อกี้คุณว่าอิฐ..มันไม่สมควรนะครับ”
“ทำไมว่ะ หรือไง..วุ่นวายนักนะพวกมึงอ่ะ กูไม่เอาแล้วก็ได้อาวุธอ่ะ ไปซื้อที่อื่นเว้ย!!!” ชายคนนี้ถีบลังที่ใส่อาวุธแล้วจะเดินไปหยิบเงินที่อยู่บนโต๊ะ โชก็เตรียมหยิบปืนจากด้านหลัง..
“เฮ้..พวกนาย”
“....”
“ได้สั่ง...พิซซ่ากันป่ะ?”
“????”
“อ้าวเงียบกันทำไม..เอ๊ะ? นั่นอะไรอ่ะ” ทุกคนตอนนี้กำลังตกอยู่ในอาการมึนงงกับเด็กสาวที่สวมแว่นสายตาและสวมชุดพนักงานร้านพิซซ่าก่อนจะขมวดคิ้วอย่างมึนงง แต่เป็นโชที่รู้สึกหงุดหงิดทันทีที่แผนของตัวเองกำลังจะล้มลงเพราะยัยเด็กส่งพิซซ่าที่ยืนเอ๋ออยู่หน้าโกดัง เวรจริง..
“จัดการ!!!”
ปังๆๆ!!
“อ้าวเฮ้ย ยิงกันเหรอ!! เวรล่ะสิ..” เสียงเล็กๆ ของเด็กสาวถึงกับตกตะลึงทันทีที่มองคนในนั้นยิงกันอย่างสนุก เหมือนหนังเลยแหะ..โชหยิบกระเป๋าเงินมาสองใบพร้อมกับลูกน้องที่เดินตามมาก่อนที่ชายคนนั้นกำลังจะจ่อปืนมายิงเขา
“เฮ้ยนาย..ข้างหลัง!!”
ปัง!!
พลั่ก ตุ้บ!!! ร่างเล็กของเด็กสาวกอดร่างของโชทันทีจนร่างหนาล้มลงกับพื้น ก่อนจะลืมตาขึ้นมามองใบหน้าเด็กสาวที่ตอนนี้หมวกที่สวมอยู่หลุดออกไปทำให้เห็นผมสีดำสยายลงมาปรกใบหน้าของเขา ใบหน้าหวานของเด็กคนนี้กำลังจ้องตาของโชด้วยความตกใจ บวกกับลมหายใจของทั้งสองคนที่รดกันไปมา..
ปัง!!
“ยัยบ้าเอ๋ย ชุดฉันเลอะหมด!!”
“โหยย..จะตายอยู่แล้วยังจะห่วงหล่ออีก เวรจริงๆ” โชมองร่างบางที่หยิบถุงพิซซ่ามาดูแล้วทำหน้าตกใจแต่ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้ว..พวกของมาเฟียกลุ่มนั่นเริ่มมาแล้ว โชคว้าข้อมือเล็กแล้วออกแรงวิ่งไปที่เรือของตัวเองทันทีพร้อมกับเงินในกระเป๋าที่ได้มาฟรีๆ โดยไม่ต้องเสียอาวุธเลย หึ
“นี่ปล่อยนะเว้ย!!”
“หุบปาก เดี๋ยวก็จับยิงซะนี่..ยัยเด็กสอด!!” เด็กสาวถึงกับเงียบทันทีกับคำขู่ ไม่ใช่แค่นั้นเพราะเขาเองก็ถือปืนไว้ด้วยนี่สิ..ร่างหนาโยนกระเป๋าเงินใส่เรือแล้วผลักร่างบางลงไปด้วยพร้อมกับสั่งลูกน้องให้จัดการบนฝั่งและสั่งลูกน้องอีกคนให้ออกเรือไปทันที
“อะ เฮ้ย..ฉัน..ฉันต้องทำงานนะ..พิซซ่าเละแบบนี้ ซวยแน่ฉัน แล้วทีนี้ฉันต้องโดนไล่ออกแน่เลยอ่ะ อุ๊บ!!”
“เอาไป และก็หุบปากซะ!!”
“อะไรอ่ะ? อะ หู้ววว..เงิน นายให้ฉันเหรอ?” ร่างบางของเด็กสาวตาโตทันทีที่มองเงินที่เขาคนนี้โยนใส่หน้ามาให้ มันเยอะมากเลยนะ..เยอะกว่าที่เธอได้จากการทำงานที่ร้านพิซซ่าและร้านอื่นๆ อีกอ่ะ
“เออ..เพราะเธอทำให้ฉันไม่ต้องเสียอาวุธไปและได้เงินมาใช้ฟรีๆ ถึงแม้แผนของฉันจะเสียก็ตาม” โชมองเด็กสาวคนนี้ที่ทำหน้ายิ้มๆ แล้วขยับแว่นที่สวมใส่ก่อนจะสำรวจใบหน้าหวานที่หน้าตาน่ารักและจิ้มลิ้มมาก พลันร่างบางจะรู้สึกว่าถูกจ้องเลยเงยหน้ามองเขาที่หล่อมากๆ ใช่หล่อมาก..หล่อซะจนเด็กอย่างเธอใจเต้นแรงทันที
“เธออายุเท่าไหร่? หน้าเด็กมากนะ แถมยังตัวเล็กกระจี๊ดเดียวเนี้ย”
“17”
“17? เหอะแล้วทำไมไม่ไปเรียน..”
“ก็ไม่มีเงิน อยู่คนเดียว..ต้องทำงานเลี้ยงตัวเองไปวันๆ”
“ดี ขยันดีนี่..แล้วชื่ออะไรอ่ะ?”
“ฉันเหรอ..’เพ’ แล้วนายล่ะ?”
“จำเป็นต้องตอบเด็กแบบเธอไหม?” เพมองเขาด้วยสีหน้าหงุดหงิดแล้วจับผมตัวเองที่โต้ลมแม่น้ำทันทีอย่างนิ่งๆ เชอะไม่ตอบก็แล้วแต่..เงินนี้เยอะชะมัดเลยอ่ะ?
“นายทำอะไรเหรอ? ทำไมถึงได้..โดนยิงอ่ะ”
“เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่ควรยุ่ง”
“ทำเรื่องผิดกฎหมายล่ะสิ..และก็ทำมาเป็นบอกไม่ได้ อะโด่..ผู้ใหญ่ก็แบบนี้ล่ะ ชอบเห็นเด็กไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่จริงๆ อ่ะ เด็กบางคนรู้ดีกว่าผู้ใหญ่แถวนี้ซะอีก” โชมองเพด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เช่นกันที่โดนเด็กที่เพิ่งเจอกันว่าแบบนี้ โชจับหัวเพให้หันมามองเขาทันที
“บางทีเด็กบางคนมันก็ดื้อด้านมากก...ซะจนผู้ใหญ่บางคนก็ไม่อยากจะเล่าอะไรให้ฟังหรอก โดยเฉพาะเด็กที่เพิ่งจะเจอกันแบบเธอ!!”
“เชอะ มีเส้นขอบเขตหรือไงกัน..จะเด็กหรือผู้ใหญ่ก็คนเหมือนกัน”
“เถียงคำไม่ตกฟาก..ยัยเด็กนี้!!” เพดึงมือโชออกแล้วหันไปเปิดพิซซ่าดูแล้วมองอย่างหงุดหงิด เฮ้อ..โดนไล่ออกแน่เลย..เพิ่งทำงานได้แค่สามวันเองนะเนี้ย โชมองเพที่ทำหน้าหงอยๆ แต่ก็หันไปเปิดกระเป๋าเงินดูก็พบว่าเงินครบ..สายตาของเพมองไปที่กระเป๋าเงินก็ตาโตทันที หู้วว..เงินเยอะว่ะ ทำงานอะไรของเขาเนี้ย? โชปิดกระเป๋าแล้วหันไปมองเพที่มองกระเป๋าอยู่แล้วเงยหน้ามองเขาก่อนจะหันหน้าหนีทันทีอย่างนิ่งๆ เรือจอดเทียบท่าทันที โชมองลูกน้องของตัวเองที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว
“เฮียโชครับ..เฮียอิฐบอกว่าให้แวะไปหาที่คอนโดด้วยครับ?”
“อืม งั้นแกเอาเงินนี้กลับไปที่บ้านฉันแล้วกัน เดี๋ยวฉันขับรถไปเอง” โชมองลูกน้องของเขาที่พยักหน้ารับแล้วเดินไป ก่อนจะหันไปมองร่างเล็กของเด็กคนนี้ที่กำลังมัดผมขึ้นไปแล้วมองเขาด้วยสีหน้านิ่งๆ
“นาย..”
“อะไร?”
“ขอทำงานด้วยคนดิ”
“!!!!”
“อยู่กับนายคงได้เงินเยอะนะ..ขอร้องล่ะ ถ้าฉันกลับไปนะมีหวังโดนไล่ออกแน่เลย นะๆ” เพพนมมือไว้โชทันทีอย่างอ้อนวอนจนชายหนุ่มถึงกับส่ายหน้าไปมาแล้วจะขึ้นรถแต่ก็ถูกมือบางจับต้นแขนไว้ทันที
“นี่ยัยเด็กบ้า เธอไม่เห็นหรือไงว่างานที่ฉันทำมันเสี่ยงตายมากแค่ไหน..จะมีสักกี่คนที่อยากจะทำงานแบนี้ เก็บชีวิตที่เหลืออยู่ของเธอไว้หางานดีๆ ทำและเรียนต่อเหอะ ไปล่ะ”
หมับ..
“นะๆ ขอร้องล่ะ ทำงานกับนายน่าจะทำให้ฉันมีชีวิตที่ดีกว่านี้นะ เอาเป็นว่าถ้านายรับฉันไปด้วยนะ นายจะสั่งให้ฉันทำอะไร ฉันยอมทำทุกอย่างเลยนะ..”
“พูดไม่รู้เรื่องหรือไงว่ะ!!!” โชจับมือบางให้หลุดจากแขนตัวเองแล้วขึ้นไปนั่งบนรถก่อนจะขับออกไปทันที วุ่นวายดีแท้ยัยเด็กบ้า.. เพมองรถหรูที่ขับออกไปอย่างหงุดหงิดทันทีก่อนจะเดินไปตามทางอย่างครุ่นคิดกับเรื่องที่เธอจะต้องไปทำงานกับโชให้ได้
“ฉันไม่ยอมหรอก..ยังไงฉันก็ต้องได้ทำงานกับนาย คนอย่างเพไม่มีทางยอมแพ้!!” ร่างบางเงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะกลับไปถึงบ้านเช่าของตัวเองที่อยู่ติดริมแม่น้ำ ร่างบางนั่งลงที่แพริมน้ำก่อนจะกอดเข่าตัวเองแล้วหันไปมองภายในบ้านที่ถูกเช่าอยู่ แถมยังค้างค่าเช่าบ้านเกือบสามเดือนแล้วด้วย..แต่ถ้าได้ทำงานกับเขา เธออาจจะหลุดพ้นจากตรงนี้ก็เป็นได้นะ
“เพโว้ยยย..ค่าเช่าสามเดือนแล้วนะ ไม่ไล่ออกก็บุญแล้วนะเว้ยยยย!” เสียงแหลมปรี๊ดของเจ้าของห้องเช่าตะโกนขึ้นมาทำให้เพถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะลุกขึ้นหยิบเงินที่ได้มาจากเขา เปิดประตูออกไปก็เห็นยัยป้าเจ้าของห้องเช่าที่มาพร้อมกับลูกชายหน้าตาดีแต่นิสัยเลวมาก ชอบมาทำหน้าทำตาจีบเธอ..
“เอาไปเลยสี่เดือน”
“ไป..ไปเอาเงินมาจากไหนเนี้ยยัยเพ?”
“ปล้นเขามา”
“เฮ้ยย!!!”
“ก็เห็นมาทวงมากไง เลยไม่ไหวก็เลยไปปล้นเขามา” เพเท้าเอวมองคนสองคนที่มองหน้ากันอย่างไม่เชื่อสายตา แต่กลับเป็นลูกชายของเจ้าของบ้านที่อายุมากกว่าเธอสองปีกำลังยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์
“อย่างเพเนี้ยเหรอจะปล้นใครเขาได้..ตัวเล็ก บอบบางแบบนี้นะ”
“ได้ไม่ได้..ก็ได้เงินมาหรือเปล่าล่ะ?”
“....”
“ได้เงินแล้วก็ไปดิ มายืนขวางเงินฉันทำไม..เนี้ยเงินกำลังจะเข้ามาหาฉันแล้วนะ โอมม..” ทั้งสองคนมองเด็กสาวด้วยสีหน้าประหลาดใจกับท่าทางที่เปลี่ยนไปเลยรีบหันหลังเดินจากไปทันที ดวงตากลมลืมตาขึ้นพร้อมกับถอนหายใจออกมาทันทีกับสิ่งที่ตัวเองต้องพบเจอทุกวัน
“เมื่อไหร่ฉันจะได้ไปจากตรงนี้สักทีว่ะ?” ในขณะที่ร่างบางกำลังเครียดกับสิ่งที่ตัวเองต้องพบเจอ..ร่างหนาของใครบางคนที่ตอนนี้กำลังนัวเนียอยู่กับร่างสาวสวยอยู่ก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นหลังจากที่เพิ่งจะเสี่ยงกับคำว่าตายมา ชายหนุ่มเจ้าของห้องที่ตอนนี้ยืนมองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้านิ่งๆ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาคมและดูดีมาก หากแต่กลับเป็นคนที่เข้าถึงได้ยากแม้แต่ตัวของตัวเอง เขาเองยังไม่เคยเข้าใจเลยว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่ในชีวิต..
“โช..”
“อะ อือ..อ้าวอิฐ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ?”
“นานพอจะดูว่า เมื่อไหร่แกจะไปต่อที่เตียงกันสักที” โชมองเพื่อนร่วมหุ้นของตัวเองแล้วโบกมือไล่สาวสวยให้ไปรอที่ห้องประจำของตัวเอง อันที่จริงคอนโดนี้เป็นของอิฐเพื่อนร่วมธุรกิจของเขาที่อายุมากกว่าเขาสองปี หมอนี่เป็นบุคคลที่อันตรายมากจนไม่ค่อยมีใครชอบขี้หน้าสักเท่าไหร่ในแวดวงธุรกิจค้าอาวุธ แถมยังปากหมาจนเขาต้องเป็นคนขายอาวุธแทนเพราะถ้าใช้มัน..มีหวังจนแน่ๆ
“ไอ้หง..มันเป็นไง?”
“ก็โดนถล่มไปดิ มันว่าแกด้วยนะว่าปากหมา..”
“เหรอ? น่าจะตัดลิ้นมันมาเหยียบเล่นเนอะ” อิฐเทเหล้าใส่แก้วแล้วยื่นให้โชที่รับมาดื่มอย่างสบายใจ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ทันทีกับเหตุการณ์ที่ลูกน้องของอิฐมาเล่าให้เขาฟัง
“เออ เห็นลูกน้องบอกว่า..มีเด็กคนหนึ่งเข้ามาเกี่ยวด้วย ใครกัน?”
“เหอะเด็กส่งพิซซ่า บ้าบอสิ้นดีนะ..แต่ก็ทำให้เราได้เงินมาใช้ฟรีๆ ถึงแม้จะไม่เป็นไปตามแผนก็ตาม”
“เหรอ? จริงสิ ที่ฉันให้แกมาก็มีเรื่องจะปรึกษา”
“ว่ามาดิ” โชมองอิฐที่ทำหน้าเคร่งเครียดนิดหน่อย ปกติหน้าของมันก็เคร่งเครียดอยู่แล้วนะ..ยิ่งมามองแบบนี้ยิ่งทำให้โชใจไม่ดีไปใหญ่เลย
“ไอ้ไดจิน..มันกำลังมานะ”
“อืม อันนี้ฉันพอรู้แล้วล่ะ..มันอาจจะกลับมาเล่นงานเราต่อจากที่หายกลับไปที่ญี่ปุ่น” บุคคลที่อิฐพูดถึงคือมาเฟียที่ค้าอาวุธอย่างถูกกฎหมาย ไดจินมีแบ๊กอัพดีและก็พร้อมจะทำลายเขาและอิฐเสมอมาแต่ก็ไม่เคยทำได้เลยสักครั้ง..เพราะโชมีฉากบังหน้าคือรีสอร์ทและธุรกิจที่ถูกกฎหมาย ส่วนอิฐก็สวมบทเป็นแค่คนธรรมดาที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากเป็นลูกของคนในตระกูลชั้นดี การค้าอาวุธทุกครั้งจะมีสายของแต่ละแก๊งมาดูลาดราวตลอดเวลา..และโชกับอิฐก็ไม่เคยพลาดเลยสักครั้งเพราะมีนกต่อที่ดี ไดจินมันเป็นพวกบ้าผู้หญิงมันจะเสียเครดิตง่ายก็ตรงนี้ล่ะ เพราะถ้ามันเล็งใครไว้คนๆ นั้นคือนกต่อของโชและอิฐ ทุกครั้งที่ไปหลับนอนกันนกต่อของโชและอิฐจะได้ข้อมูลมาทุกครั้งและเขาก็จะส่งนกต่อคนนี้ให้ไปอยู่ที่อื่นเพื่อความปลอดภัย
“แต่มันไม่เหมือนเดิมนะ..”
“หมายความว่ายังไงมันไม่เหมือนเดิม..หรือมันเปลี่ยนเป็นบ้าผู้ชายแทน เฮ้ยๆ อิฐฉันไม่เอาตัวเข้าแลกนะเว้ย”
“ไอ้เวร ไม่ใช่!! ไอ้ไดจินมันรอบคอบกว่าเดิม..เพราะงั้นถ้าเราจะใช้นกต่อแบบขาว สวย อึ๋มและอวบ มันคงจะไม่สนและก็ไม่หลงกลเราแล้วล่ะ”
“งั้นเหรอ? จากข้อมูลที่เคยอ่านมา..สเปกมันก็ประมาณนี้หรือเปล่าว่ะ? แล้วจะไปหานกต่อที่ไหนดีล่ะ ปกติเราก็ใช้ไม่ซ้ำอยู่แล้วแต่ถ้ามันระวังตัวแบบนี้ คงต้องหานกต่อที่กล้าและก็ยอมเสี่ยงมากกว่านี้อ่ะ” โชใช้มือเกาไปมาที่คางตัวเองพลางนึกถึงเรื่องของไดจิน ไอ้หมอนี่มันเป็นศัตรูที่แสบมากกว่าคนไหนๆ ด้วยนะสิ
“ช่างเถอะ เอาไว้ให้มันโผล่หัวมาก่อนแล้วกัน..แต่ตอนนี้ไอ้เจก็กำลังจะส่งอาวุธตัดหน้าเรานะ ไอ้เวรเสี่ยธีดันไปสั่งกับมัน..เหอะแต่ล่ะตัวนี้ดีๆ ทั้งนั้น”
“ทำไมแก๊งเราถึงได้มีแต่คนจะทำลายว่ะ ไม่เข้าใจจริงๆ”
“เออ นั่นดิอาจจะเพราะพวกเรามีอาวุธที่ดีกว่าหรือมีหน้าตาที่ดูจะเชื่อถือได้ล่ะมั้ง? ถึงได้พากันสะกัดดาวรุ่งเราเหลือเกิน” อิฐหยิบเหล้ามากรอกเข้าปากตัวเองทันทีก่อนจะหันไปมองประตูห้องประจำของโชก็เห็นสาวที่อีกไม่นานโชก็จะขย้ำ กำลังจะนุ่งผ้าขนหนูออกมากวักมือเรียกโชที่ยกยิ้มที่มุมปาก
“ดีจริงๆ นะ..มีสาวมาให้กินถึงที่ แต่จะดีมากถ้าแกพาไปกินที่บ้านแกไม่ใช่ที่คอนโดของฉัน”
“โหกว่าจะถึงบ้าน พอดี..แตกกันหมด”
“ไอ้เวร!!!”
“ไปล่ะ ขอไปปลดปล่อยแป๊บ..แต่มีเรื่องจะคุยแค่นี้ใช่ไหม?”
“อือ แล้วก็นะกรุณาเบาๆ เสียงหน่อย คนโสดอย่างฉันมันฟังแล้วเสียวว่ะ”
“5555 งั้นแกก็ช่วยตัวเองไปดิ หรืออยากจะแจมล่ะ”
“ไอ้อุบาทว์!!” โชยักคิ้วให้อิฐแล้วเดินเข้าห้องไปทันทีก่อนที่ร่างสูงของอิฐจะลุกขึ้นออกไปยืนที่ริมระเบียงมองท้องฟ้าด้วยสีหน้านิ่งๆ ไม่เคยมีใครทำให้เขาใจเต้นได้หรอก? ไม่มีจริงๆ ร่างหนาจิบเหล้าเข้าปากทันทีแต่..
“อ๊ะ อ๊า..ชะ โช อ๊า..โช!!!
“ฟู่ดดดด!!! แค่กๆ ไอ้โช เบาๆ ไอ้เหี้ย!!”
“ซี๊ดดด..อ๊ะ ..แม่ง อ๊ะๆ..!!” อิฐเช็ดเหล้าที่พุ่งออกมาจากปากตัวเองแล้วเดินไปปิดหน้าต่างทันทีพร้อมกับหยิบหูฟังมาเสียบใส่หู ก่อนจะหลับตาลงทันที..ไอ้โช ทำกูเสียวเลยไอ้เวร!!
- Writer
