บทที่3[100%]
1619 Words
“เหรอ? งั้นคุณยังอยากได้เงินเดือนจากผมอยู่หรือเปล่าล่ะ” ผู้จัดการฝ่ายบุคคลถึงกับหน้าถอดสีทันทีแล้วพยักหน้ารับรู้ว่าควรจะทำยังไงไม่ให้ตัวเองโดนไล่ออก..คือการที่ต้องไล่เพออกนั่นเอง โชถอนหายใจออมาแล้วมองผู้จัดการฝ่ายบุคคลเดินออกไปแล้วเท้าเอวอย่างหงุดหงิดก่อนจะหยิบบุหรี่ในลิ้นชักมาจุดสูบให้หายเครียด ยัยเด็กเปรต!! จะตามฉันไปถึงไหนว่ะ..
“คุณโชค่ะ..” เสียงหวานๆ ของหญิงสาวทำให้โชหันไปมองก็พบว่าพนักงานสาวสวยของเขากำลังเดินตรงมาหาเขาพร้อมกับใช้ทรวงอกอวบดันแขนเขา ก่อนจะผลักร่างหนาให้นั่งลงที่เก้าอี้แล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆ ร่างหนาที่พ่นควันบุหรี่ออกมามองทรวงอกอวบแล้วแสยะยิ้มทันที ก่อนจะมองหญิงสาวที่คุกเข่าระหว่างขาเขาแล้วใช้มือบางปลดเข็มขัดของเขาทันทีอย่างรู้งาน
“แจนจะทำให้คุณโช..หายโมโหเองนะคะ” ร่างหนายิ้มแล้วกดหัวร่างสาวสวยให้แนบชิดกับตัวตนของเขาแล้วเงยหน้าดูดบุหรี่อยู่แบบนั้นพร้อมกับบิดหน้าไปมาทันทีที่หญิงสาวทำให้เขาด้วยปาก
“อืมมม..แรงอีก ซี๊ดดด!!” มือหนากดหัวหญิงสาว มืออีกข้างก็จับบุหรี่เข้าปากดูดจนควันลอยคลุ้งไปทั่วห้อง..หญิงสาวยิ้มออกมาที่ทำให้โชหายโกรธแล้วเร่งจังหวะในการโรมรันทันทีจนโชกระตุกเกร็งและมองเธอคนนี้ที่ใช้ลิ้นเลียน้ำขุ่นจนหมดก่อนจะดึงใบหน้าสวยขึ้นมาแล้วบีบขย้ำทรวงอกเธออย่างแรง
“ไปได้แล้ว..และเย็นนี้รอฉันด้วย”
“ค่ะ คุณโช..จุ๊บ!!” โชยิ้มแล้วมองหญิงสาวที่จัดการแต่งตัวให้เขาตามเดิมก่อนจะส่งสายตายั่วยวนมาให้เขาอีกครั้ง ร่างหนาลุกขึ้นถอดเสื้อออกทำให้เห็นรอยสักรูปแมลงป่องตัวใหญ่อยู่ที่แผงอกก่อนจะมองประตูที่เปิดเข้ามาพร้อมกับคนที่ทำให้เขาโมโห เพที่เห็นโชถอดเสื้ออยู่ก็เลยจะหันหลังกลับไป
“เข้ามา!!” ร่างเล็กถอนหายใจออกมาแล้ววางเสื้อผ้าชุดใหม่ของเขาไว้ที่โต๊ะแล้วมองหน้าเขานิ่งๆ อันที่จริงเรื่องนี้เธอผิดเพราะฉะนั้นก็คงต้องขอโทษและรีบไปให้เร็วที่สุด เพราะต้องรีบไปหางานรายวันทำไม่งั้นวันนี้เธออดตายแน่..
“ขอโทษนะที่ทำให้นายเป็นแบบนี้..”
“รู้ตัวเองก็ดี”
“อืม..ไปล่ะ” โชถึงกับงงทันทีที่ร่างเล็กไม่ตอแยเขาอย่างที่ผ่านมาจนเขาถึงกับไปไม่ถูก แต่เพก็รีบออกจากห้องแล้วไปหางานทันทีที่ใกล้ที่สุด..ไม่งั้นวันนี้กินแกลบแน่เลยฉัน!! วันนี้ไม่มีเวลามาตามตื้อหมอนั่นหรอก เอาไว้วันหลังแล้วกัน โชที่แต่งตัวเสร็จแล้วก็ขมวดคิ้วอย่างมึนงงทันที..ทำไมยัยเด็กนั่นถึงได้รีบแบบนั้น ปกติต้องมากอดแขนกอดขาเขาอ้อนวอนให้ไปทำงานด้วยแต่ทำไม..
“คุณโชคะ รายงานรายได้ของเดือนนี้ค่ะ”
“อืม..เดี๋ยวนะคุณเพ็ญ เด็กที่มาทำงาน..”
“เพ เหรอค่ะ?”
“ใช่ ทำไมเด็กนั่นถึงได้ดูรีบร้อนมาก..ไม่เห็นเดือดร้อนในการที่ตัวเองโดนไล่ออกเลยสักนิด” ร่างหนามองผู้จัดการฝ่ายบุคคลที่ยิ้มแล้วมองเจ้านายของตัวเองที่ปกติไม่ค่อยสนใจเรื่องพนักงานของตัวเองสักเท่าไหร่
“ก็เพต้องไปหางานทำที่อื่นนะค่ะ”
“หมายความว่าไง ผมไม่เข้าใจ?”
“ก็ที่ดิฉันรับเธอก็แค่ชั่วคราวเท่านั้นค่ะ..จ้างแค่สามร้อยบาทและเธอก็ตกลง เพราะบอกว่าวันนี้เดินหางานที่ได้เงินเลยมันไม่มี”
“....”
“เธอต้องใช้เงินนะคะ..เห็นบอกว่าถ้าไม่ได้เงินก็ไม่มีเงินซื้อข้าวกิน”
“!!!!”
“พอดิฉันบอกว่าเธอทำให้เจ้าของร้านต้องเสียหน้า เธอก็เลยเข้าใจและบอกว่าไม่เป็นไรไม่เอาเงินก็ได้ และก็รีบเอาเสื้อผ้ามาให้คุณ..เพื่อไปหางานที่ทำแล้วได้เงินเลยต่อค่ะ” โชที่ได้ฟังถึงกับสะอึกทันทีหมุนเก้าอี้ไปมองวิวด้านนอกที่ตอนนี้ก็เกือบจะเย็นแล้ว ร่างหนาไปไม่ถูกที่ได้ฟังเรื่องจากปากพนักงานเขา..ช่างสิว่ะ ก็ดีแล้วนี้ไม่ต้องมายุ่งกับเขานั่นแหละดีแล้ว..ไปซะได้ก็ดี โชเดินล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อกลับบ้านแต่ก็เห็นพนักงานวันนี้ที่เขานัดไว้ก่อนจะยิ้มมุมปากทันที รถหรูขับรถไปตามทางที่แสนมืดมิดแล้วมาหยุดที่ร้านสะดวกซื้อก็หันไปมองหญิงสาวที่มองเขาควักเงินมาให้จำนวนหนึ่ง
“ซื้อถุงยาง เอากลิ่นไหนก็ได้ตามใจเธอเลย..แต่ต้องมีแบบไม่เรียบนะ”
“ค่ะคุณโช แล้วเอาอะไรอีกไหมค่ะ?”
“ไม่อ่ะ ที่เหลือฉันให้..” หญิงสาวยิ้มแล้วลงจากรถไปซื้อของที่เขาสั่งก่อนที่โชจะนั่งอยู่ในรถเพื่อรอเวลาไปสนุกสุดเหวี่ยง..สายตาคมมองไปที่ประตูร้านสะดวกซื้อก็เห็นร่างเล็กที่คุ้นตากำลังนั่งลงที่ข้างฟุตบาทในมือถือถ้วยมาม่าอยู่พลางถอนหายใจออกมาด้วยสีหน้านิ่งๆ ก่อนจะจัดการมาม่าในมือไปเรื่อยๆ สายตาของโชยังคงจับจ้องไปที่ร่างเล็กที่นั่งมองมาม่าถ้วยในมือ
“ไปเถอะค่ะคุณโช..”
“เดี๋ยวเธอรอฉันก่อน..” โชลงจากรถแล้วมองเพที่ไม่ได้เงยหน้ามองว่าใครเดินผ่านไปมา แต่เขากลับมุ่งตรงเข้าไปในร้านสะดวกซื้อแล้วหยิบของกินทุกอย่างไม่ว่าจะขนมปัง มาม่า ขนม น้ำ นม ล้วนแล้วแต่ที่เป็นของกิน..จนล้นตระกร้าสองใบ พนักงานมองโชด้วยสีหน้าตกใจแต่โชไม่ได้สนกำลังมองร่างเล็กที่กำลังจะลุกออกไปทันที
“โธ่เว้ย เท่าไหร่?”
“เออ 1,258 ครับ..”
“เอาไปเลย 2,000 ไม่ต้องทอน!!!” ร่างหนาคว้าถุงของกินมาสามถุงใหญ่ๆ แล้วมองร่างเล็กที่เดินไปไม่ไกลเท่าไหร่ก่อนจะก้าวขายาวๆ ตามไปทันที เพที่เดินมองรถไปมาก็รู้สึกได้ว่ามีคนตามมา ทำให้เธอหันไปมองก็ต้องสะดุ้งกับร่างหนาของโชที่มองเธออย่างนิ่งๆ
“โช..นายมาทำอะไรแถวนี้อ่ะ?”
“ไม่ต้องถาม เอาไป..”
“อะไรของนาย?” เพรับถุงมาไว้ในมือแล้วมองลงไปก็พบว่าเป็นของกินทั้งหมด แล้วเงยหน้ามองโชที่ไม่พูดอะไรแต่กลับเดินหันไปทำให้เพวิ่งไปขวางหน้าเขาไว้ทันที
“เอาคืนไป ฉันไม่รับฝาก..”
“บอกให้เอาไปก็เอาไปสิว่ะ!!”
“ก็ฉันไม่เอา ของนายอ่ะ เอาไปดิ..” ร่างเล็กยื่นถุงคืนให้ แต่ร่างหนากลับผลักมือบางออกไปแล้วเดินสวนเพไปทันทีจนเธอได้แต่งง อะไรของหมอนี่เนี้ย!!
“นี่หยุดนะโช..เอาของนายไป ฉันไม่เอานะ”
“เธอนี่แม่งโคตรดื้อเลยนะเพ บอกว่าเอาไปก็เอาไปดิว่ะ!!”
“ก็ฉันไม่เอาอ่ะ นายไม่ได้ให้ฉัน..เอาคืนไป”
“โธ่เว้ยยัยเอ๋อ ฉันให้เธอโว้ย!!”
“!!!!”
“เออ ให้..เอาไป จะได้ไม่อดตายเพราะขาดอาหาร!!” เพที่ได้ฟังโชพูดถึงกับอึ้งไปทันทีมองใบหน้าหล่อที่ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดแล้วยิ้มออกมาทันที ก่อนจะกระโดดกอดคอหนาทันทีจะโชเซถ้าไม่โอบรัดเอวบางไว้
หมับ!!
“ให้ฉันเหรอ..ขอบคุณนะ”
“....”
“เท่านี้ก็มีแรง..ตื้อนายต่อไปได้แล้วล่ะ อิอิ” ร่างเล็กมองของในมือแล้วยิ้มออกมาทันที แต่เป็นโชมากกว่าที่นิ่งอึ้งไปกับร่างบางที่กอดเขาอยู่แบบนั้น แถมยัยเด็กนี้ยังเตี้ยจนเอาขาทั้งสองข้างของตัวเองเกี่ยวขาเขาเอาไว้..
“คุณโช..ทำอะไรนะ?” เพเห็นหญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากรถของโชก็รู้สึกตัวผละกอดจากโชทันที แต่โชที่ตกใจเหมือนกันก็เลยเผลอหันหน้าไปทางเดียวกับเพ ทำให้จมูกของโชเฉียดแก้มนุ่มของเพไปนิดนึง
“เออ..ป้ามาตามแล้ว ฉันไปล่ะ”
“เดี๋ยว!!”
“อะไร? อย่าบอกนะจะเอาของคืนอ่ะ”
“เปล่า แค่จะบอกว่าคงไม่มีครั้งที่สี่แล้วล่ะ..เพราะฉันไม่อยากเจอเธออีกเหมือนกัน” โชยิ้มเยาะเพที่อุตส่าห์ดีใจที่เขามีน้ำใจ..แต่มาพูดแบบนี้มันดูถูกกันชัดๆ เลยนะ เพเงยหน้ามองโชที่เหยียดยิ้มให้เธอ
“ฝันไปเถอะ ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้ทำงานกับนาย..ฉันจะไม่มีวันล้มเลิกความตั้งใจเด็ดขาด!!”
“....”
“เชิญนายไปสนุกกับป้าเถอะ..และพรุ่งนี้เตรียมตัว โดนฉันตื้อแน่นอน แบร่!!” ร่างเล็กแลบลิ้นแล้วตบตูดตัวเอง ทำให้โชถึงกับอึ้งไปจะยกเท้าเตะไปที่ก้นของเด็กบ้านี้!!
“ว้าย ไม่โดน..ไปนะ แล้วเจอกัน..พี่โชขา จุ๊บ!! 5555” โชเท้าเอวมองเพที่ส่งจูบให้เขาแล้ววิ่งไปทันทีจนเขาเสยผมขึ้นแล้วมองยัยเด็กแสบนั่นอย่างหงุดหงิด พลางถอนหายใจออกมามองหญิงสาวที่ยิ้มให้แล้วพากันขึ้นรถขับไปทันที..คิดถูกเปล่าว่ะที่ซื้อของให้ยัยเด็กนั่นอ่ะ? โดนวุ่นวายแน่นอนเลย
- Writer
