ร่างบางยืนส่องกระจกเงากรอบไม้แกะสลักลวดลายเถาวัลย์ข้างฝาบ้านเพื่อตรวจตราดูความเรียบร้อยบนใบหน้าอีกครั้งระหว่างที่รอเพื่อนขับรถมารับถึงบ้าน
“ดูแลตัวเองดีๆล่ะ อย่าดื่มเยอะนัก ถึงจะเรียนจนทำงานแล้วก็เถอะ ผับเลิกแล้วก็รีบกลับบ้านอย่าไปต่อที่ไหน ถ้ามีเรื่องอะไรก็รีบโทรหาพ่อเอ็งเลยนะชฎาเอ้ย คนสมัยนี้ยิ่งไว้ใจยาก เห็นผู้ชายยิ้มให้ใช่ว่ามันจะใจดี อย่าไปสนใจผู้ชายที่เข้ามาจีบตอนเมา ตอนเราอยู่ในผับนะ พวกนั้นมันไม่จริงใจ ถ้าเมาแล้วยืนไม่ไหวก็มาก่อนผับปิดก็ได้ อย่าให้ใครมาส่งล่ะถ้าไม่ใช่เพื่อน ไม่ก็โทรมาหาพ่อ.... บลาๆๆ”
“โอยย แม่ครับ ผับมันอยู่ห่างจากบ้านเราแค่กิโลกว่าเอง บ่นยังกับหลานสาวออกไปเที่ยวต่างจังหวัดแน่ะ”
“เอ๊า ก็ข้าเป็นห่วงมันนี่”
“โอ๊ย เลิกเถียงกันได้แล้วค่า ออ เพื่อนมาแล้ว หนูขอตัวนะคะ สัญญาว่าจะรักษาเนื้อรักษาตัวให้ดี”
หญิงสาวหอมแก้มลาทั้งสองก่อนจะวิ่งปร๋อลงบันได ไม่วายมีเสียงบ่นไล่
