ฉัตรชฏาเงยหน้าขึ้นมองเขาที่ก้าวเท้าเชื่องช้าเข้ามา ดวงตาคู่สวยชื้นน้ำตาดูมีความหวัง รอฟังคำขอโทษว่าเขาเข้าใจเธอผิด แต่ความหวังนั้นกำลังจะเลือนลางเมื่อดวงตาของเขาไม่เหมือนคนที่รู้ความจริงแม่แต่น้อย ก็ยังเป็นไอ้ยักษ์ใจคอโหดเหี้ยมดวงตาเขม็งมองราวจะกินเลือดกินเนื้อคนเดิม
“คะ เค้าบอกว่ายังไง” แต่หัวใจคนสิ้นไร้ไม้ตอกก็ยังเอ่ยคำถามโง่ๆออกมาอยู่ดี
“เธอใม่มีข้ออ้างจะยื้ออะไรห่าเหวอีกแล้ว สาวน้อย”
เขาเอ่ยพร้อมนั่งยองๆต่อหน้าหล่อน ใบหน้าคมเข้มคิ้วขมวดพร้อมเอียงคอมอง
“โกหกเก่งนี่”
“งั้นก็ฆ่าฉันให้ตายๆไปเลยสิ” เธอเอ่ยเสียงรอดไรฟัน
เหนื่อยจะยื้อชีวิตเพื่ออยู่ต่อในนรกแห่งนี้อีกแล้ว
“ว่าไงนะ พูดให้ชัดๆ”
เขาใช้สมาร์ทโฟนเชยคางเรียวขึ้นเพื่อเผชิญหน้ากัน
“พ่อแม่ไม่สอนเหรอ ว่าจะพูดอะไรต้องจ้องตาผู้ฟัง”
“ฆ่าให้ตายๆไปเลยเซ่!!”
รอบนี้เธอตะคอกเสียงดังฟังชัดไกลจนถึงพวกบอดี้การ์ดหน้าห้อง
“เฮอะ ดี” เขาหลั
