ANG PAGHIHIGANTI NI MA'AM

THE RESISTANCE

CHAPTER 11

“Wala akong nararamdaman sa’yo, Gjiam. Hindi kita mahal kaya please, tigilan mo na ako, okey?” Iyon na ang pinakamahirap na pagsisinungaling sa tanang buhay ko. Iyon na ang pinakamasakit kong kasinungalingan. Ngunit iyon ang alam kong tama, dapat at kailangan kong sabihin. Kahit alam kong mawawala sa akin ang lalaking pinangarap ko kahit pa sa ngayon, imposible dahil magkalaban sa pulitika ang aming mga pamilya bukod sa istudiyante ko pa siya.

Alam ko sa sarili kong mahal ko si Gjiam ngunit kung hahayaan kong mahulog sa kanya, lalo kaming mahihirapan. Nang unang araw na makita ko siya sa aking klase, hindi ko na mapigilan ang sarili kong titigan siya. It was indeed a first love. Naitatak sa isip ko ang kanyang mukha at ngiti nang unang pagkakataong nagkahulihan ang aming mga paningin. Ang hirap sa aking bawiin ang aking mga mata at ganoon din siya sa akin. Kung hindi ko lang iniisip na mali ang mahulog sa aking istudiyante, baka noon pa man, pinagbigyan ko na ang aking sarili. Kaya para malayo sa kanya, patuloy kong minemorya ang tungkol sa batas na umiiral tungkol sa teacher-student relationship.

Sa umaga, siya na agad ang gustong hanapin ng aking mga mata. Para akong high school student na kinikilig kapag ganoong magtagpo ang aming mga mata habang kumakanta ng Lupang Hinirang. Kahit pa nga tapos na ang kanta, nasa tapat pa rin ng puso ko ang aking kamay kasabay ng hindi ko mabawing mga tingin ko sa kanyang napakaguwapong mukha. Marami naman akong nakitang mga gwapo, nakilala at nakasama ngunit iba si Gjiam. Pang-artista ang dating niya at lalaking-lalaki ang kanyang mga kilos. Boses pa lang niya na mabuo at mababa ay pamatay na.

Tuwing umaga, dahil sila na advisory class ko ang ang first period ko walang umaga na hindi niya ako sinusundo sa Faculty Room. Ewan ko ba. Pwede naman akong pumunta na roon agad pero hinihintay ko pa talaga. Kaninang umaga lang na hindi niya ako nasundo kasi na-late ako ng pasok pero alam kong pinuntahan pa rin niya ako sa faculty room. Kapag na-late siya ng sundo sa akin, nag-aabang ako. Hinahanap-hanap ko siya. Kahit pwede naman ako magpunta na lang sa aking classroom at malre-late na ako sa klase ko ay hinihintay ko pa rin siya. Ang sarap kasi ng pakiramdam na sisilip siya sa faculty room, ngingiti at kakaway. Makikita ko ang kanyang malalim na dimples at ang kanyang mga matang nawawala sa tuwing ngumingiti. Napaka-fresh ang kanyang hitsura dahil halatang bagaong ligo pa. Papasok siya sa Faculty Room na ang mga mata ay nakatuon lang sa akin. Babatiin man niya ang mga teachers pero hindi niya sila tinatapunan ng tingin. Sa akin lang ang kanyang buong atensiyon. Kukunin niya ang aking mga gamit at pagtayo ko sa aking upuan, aayusin niyang ibalik iyon. Mauuna siyang maglakad, pagbubuksan ako ng pintuan at kahit pa puno ng student na magugulo ang hallway, kaya niyang patabihin sila na hindi niya kailangang magsalita. Makita lang siya, gumigilid na sila. Samantalang mga ibang teachers, halos banggain na ng mga students pero si Gjiam, iba ang kanyang command. Kinatatakutan talaga siya ng lahat. Nang unang buwan, wala akong pakialam sa maaring sasabihin ng mga co-teachers kong matatabil ang dila ngunit nang ramdam kong nahuhulog an ako kay Gjiam, noon lang ako nako-conscious.

Alam kong ramdam na ramdam na niya na may gusto ako sa kanya kasi sa tuwing kinikindatan niya ako ay ako ang namumula at napapayuko na para bang kinikilig pa imbes na sana ay pagalitan siya sa kanyang maling pagpaparamdam. Sana noon pa man, nagawa ko nang pagsabihan siya sa kanyang pagkindat-kindat sa akin na para bang kaedad lang ako. Lalo pa akong nahulog sa kanya sa pagtulung-tulong niya sa akin pagkatapos ng aking klase sa kanila. Alam na alam na ni Gjiam kung paano magpakilig. Batid ko rin na siya ang nagpapaabot ng rosas at nagpapaiwan sa aking table. Wala man umaamin pero sino naman ang mangangahas gumawa no’n eh alam ng lahat kung gaano ako ka-terror pero pagdating kasi kay Gjiam, tinatalo ako ng kanyang kaastigan. Napapatitig ako sa kanya habang inaayos niya ang lahat ng gamit ko. Amoy ko ang kanyang lalaking-lalaki na pabango habang halos magkalapat ang aming mga balikat at inilalagay niya sa bag ko ang aking laptop. Dadalhin din niya chalk box ko at ihahatid ako sa aking next class. Bagay na hindi naman niya iyon ginagawa sa iba niyang teacher. Nauuna pa siya sa paglalakad at sinisigawan niya ang mga humaharang. Takot ang lahat kay Gjiam. Isang sigaw lang niya o kahit hindi pa siya sumisigaw kapag alam nilang parating na siya, umiilag na ang mga students sa kanya. Kilala kasi siyang siga sa campus. Siga ngunit matalino. Walang kakanti sa kanya kasi kahit mga guro, ilag din sa katalinuhan niya.

Nang una, nagsusungit-sungitan pa ako ngunit habang tumatagal, nakukuha na rin niya ang kiliti ko. Alam niya kung kailan niya ako mapapatawa. Alam na alam niya kung paano niya ako maasar. Kaya nga nang maisip kong lalo kaming napapalapit sa isa’t isa at kailangan ko nang magpakaguro sa kanya para dumistansiya siya, huli na. Kilala na niya ako. Alam na niya ang kahinaan ko. Hindi ko na kayang magpanggap bilang istriktong guro. Alam na niya kung sino talaga ako.

“Talaga? Wala kang nararamdaman sa akin? Sigurado ka?” Hinawakan ni Gjiam ang kamay ko. Pinisil pa nga niya iyon ng bahagya saka niya ako niyakap.

“Oo, Gjiam. Wala, okey? Hidni kita mahal. Hindi kita magugustuhan kaya bitiwan mo nga ako! Respetuhin mo naman ako!” Pilit ko siyang itinutulak palayo kasi hindi ko na kayang kontrolin pa ang aking nararamdaman. Bumibigay na rin ako kung hindi pa niya ako bibitiwan.

“Hindi kita bibitiwan hangga’t hindi mo sa akin sasabihin ang totoo. Mag-eighteen na ako. Please. Huwag na nating pahirapan pa ang ating mga sarili. Mahal kita at alam ko, natatakot ka lang. Pinipigilan ka lang ng mga batas na sinasabi mo pero nararamdaman mo rin ang nararamdaman ko, Ma’am. Kahit maging tayo, pwede naman nating ilihim hanggang pwede na. Grade 10 na ako, Ma’am. Ilang buwan na lang, Grade 11 na ako at para magkaiba na tayo ng school, para hindi mo ako maging student, sa kabila ako mag-aaral. Please. Hindi ko na kayang pigilan ang sarili ko. Hindi ko na kayang ilihim pa ito. Matagal ko nang gustong magtapat. Matagal kong binalak na makuha ang sagot mo at hindi mo alam kung gaano ko lang nilakasan ang loob ko. Hiyang-hiya ako, nerbiyos na nerbiyos at takot na takot. Hawakan mo ang kamay ko, nanginginig ako hindi ba? Nanlalamig? Takot din ako kung alam mo lang. Nilalabanan ko lang kasi alam kong nakakahiya ito at ngayon ko lang gagawin an ganito. Kung babastedin mo ako. Mabuti pang bumalik na lang ako sa dating akong barumbado kaysa sa nagpapakahusay akong istudiyante iyon pala wala naman pala akong mapapala.”

Naramdam ko ang kanyang panlalamig. Nakita kong pawis na pawis na siya at nanginginig. Totoo ang sinasabi niya, nilalakasan lang niya ang kanyang loob. Alam kong hindi madali sa kanya ang magtapat at hindi ko alam kung anong isasagot ko sa kanya lalo pa’t ramdam ko ang nakalapat pa rin niyang katawan sa akin. Ang bumubukol roon sa gitna ng kanyang mga hita na ramdam kong hindi karaniwan ang taba at haba. Nakatigas na iyon ng bahagya at kung tutuusin, binibabastos na niya ako pero bakit hindi ko siya magawang maitulak palayo sa akin?

“Please Ma’am. Magsabi ka ng totoo mong nararamdaman. Hindi ako manhid. Alam kong mahal mo rin ako kaya hindi ka makatingin ng diretso sa akin sa tuwing sinasabi mong hindi mo ako mahal. Hindi ba pwedeng tayo na lang muna habang hinihintay mong mag-mature pa ako kung ayaw mo nang 18? Hindi ba pwedeng tayo na nang palihim habang nandito pa ako istudiyante mo kasi hindi naman ako magiging forever na student mo lang.”

Kahit pa anong pagtulak ko sa kanya, malakas siya kaya sa tuwing tinutulak ko siya, lalaong dumidiin ang katawan niya sa akin. Huminga ako nang malalim. Tinitigan ko siya. “Hindi ko alam kung anong nangyayari sa’yo? Saan ka ba humuhugot ng tapang at kapal ng mukha na magsabi ng ganyan sa mismong teacher mo? Gjiam, alam mong maging problema lang ito hindi lang dahil student kita. Magkalaban ang angkan mo at angkan ko sa pulitika. Hindi kailanman magkakasundo ang ating mga magulang. Do you think it matters kung papayag ako ngayon? Napakabata mo pa para rito. Ganito na lang, palagpasin mo na muna natin ito. Magtatapos ka na muna ng kahit junior high. Saka mo na lang ako balikan at kausapin kapag nasa Grade 11 ka na. Huwag muna ngayon na nasa advisory class kita. I am sure, makakalimutan mo rin ako. Maraming darating, Gjiam na mas maganda sa akin. Marami ka pang magiging kaklase na kaedad mo. Sa kanila mo itutok ang iyong atensiyon at hindi sa akin. Baka paghanga lang ‘yan. Infatuation kaya huwag kang nagmamadali.”

Dahil sa narinig niya Gjiam na iyon sa akin ay mabilis niyang hinawakan ang aking mukha at nanlaki ang aking mga mata nang magkahinang na ang aming mga labi. Hindi ako nakakilos agad. Hindi ko mailayo ang labi ko sa labi niya. Nanghina ako. Napapikit sa dalang kaibahan ng kanyang mainit na halik. Para akong biglang dinala sa kalawakan. Paano pa ako ngayon tatanggi? Paano ko paninindigan na hindi kami pwede?