ตอนที่ 2
1021 Words
ขยี้สวาทเจ้าสาวนางบำเรอ ตอนที่ 2
“ทำไมกลับบ้านเอาป่านนี้ล่ะตาภู”
เสียงแหบแห้งของคุณหญิงกรรณิการ์ดังขึ้น เมื่อเห็นหลานชายเพียงคนเดียวที่กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เล็กๆ เดินหัวหูยุ่งเหยิงกลับเข้ามาในบ้านตอนสาย
ร่างสูงใหญ่ไซส์ฝรั่งหยุดก้าวเท้า ก่อนจะหมุนตัวมามองเจ้าของเสียง
ภูผา อมรเดชณรงค์ หลานชายสุดที่รักของคุณหญิงกรรณิการ์ อมรเดชณรงค์ เศรษฐีนีเจ้าของที่ดินมากมายในย่านใจกลางเมืองหลวง รวมไปถึงเป็นเจ้าของบริษัทรับเหมาก่อสร้างขนาดใหญ่อันดับต้นๆ ของเมืองไทย
ลูกชายเพียงคนเดียวเสียชีวิตพร้อมกับลูกสะใภ้ด้วยอุบัติเหตุเครื่องบินตก ทิ้งลูกชายวัยเพียงแค่ขวบเศษเอาไว้ให้เป็นตัวแทน ดังนั้นหล่อนจึงทั้งรักทั้งตามใจภูผามาก จนกระทั่งภูผากลายเป็นคนเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้แบบนี้
“ผมไปค้างกับแอนนี่มานะครับ”
คนเป็นย่าถอนใจยาวเหยียด กวักมือเรียกหลานชายให้มานั่งฟังเทศน์
“มานั่งนี่เลยตาภู”
แม้ภูผาจะดื้อ จะเอาแต่ใจแค่ไหน แต่เขารักคุณย่าของตัวเองมาก ทั้งรักทั้งบูชา คุณหญิงกรรณิการ์จึงเป็นเพียงแค่คนเดียวในโลกที่เขายอมฟัง
“วันนี้คุณย่าจะเทศน์ผมกัณฑ์ไหนล่ะครับ”
กายสูงใหญ่ของภูผาหย่อนลงนั่งกับโซฟานุ่ม เขาเอนแผ่นหลังพิงกับพนักโซฟา ดวงตาคมกริบยาวรีและก็หวานฉ่ำราวอิสตรีจ้องมองคุณย่า
“เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวเป็นพ่อพวงมาลัยเสียทีล่ะตาภู”
“มันก็ไม่เห็นมีอะไรเสียหายนี่ครับคุณย่า ผมนอนกับผู้หญิงเยอะก็จริง แต่ผมก็ป้องกันตลอด รับรองไม่มีเชื้อโรคมาติดคุณย่าแน่นอนครับ”
“นี่ย่าไม่ได้อยากพูดกับหัวหน้าคณะตลกหรอกนะ ย่ากำลังซีเรียส”
ภูผาอมยิ้ม ก่อนจะพูดประจบหญิงสูงวัยผู้ที่ตัวเองทั้งรักทั้งเคารพ
“ผมหยอกคุณย่าเล่นน่ะครับ”
คุณหญิงกรรณิการ์มองค้อนหลานชาย ก่อนจะพูดในสิ่งที่ตัวเองปรารถนาออกมา
“ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วล่ะตาภู”
คนถูกถามเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะตอบ
“ 35 ครับ”
“35 แล้วเหรอ งั้นหลานก็ควรจะมีครอบครัวได้แล้วสินะ”
“ไม่ครับ ผมรักอิสระ ผมไม่อยากมีเมียเป็นตัวเป็นตน ผมเบื่อง่าย คุณย่าก็รู้นี่ครับ” ภูผาส่ายหน้าดิก ปฏิเสธหัวชนฝาทันควัน
“แต่คนเรามันก็ต้องมีคู่นะตาภู จะอยู่คนเดียว ทำตัวเป็นพ่อพวงมาลัยลอยไปลอยมาแบบนี้ไม่ได้หรอก แก่ตัวไปใครจะเลี้ยงดูล่ะ”
“แหม สมบัติคุณย่าตั้งเยอะแยะ ผมใช้ทั้งชาติยังไม่หมดเลยครับ”
“ไม่ได้ๆ หรอก ยังไงหลานก็ต้องแต่งงาน อย่างน้อยๆ ก็มีลูกชายเอาไว้สืบสกุลก็ยังดี”
“ไม่ครับ ผมยืนยันว่าไม่ครับ”
ภูผาย้ำคำเดิมออกมาด้วยเสียงหนักแน่น
“แสดงว่าจะขัดใจย่าเหรอตาภู”
“ผมไม่ได้อยากจะขัดใจคุณย่านะครับ แต่ผม... ไม่พร้อมนี่ครับ ผมยังไม่อยากมีเมียเป็นตัวเป็นตน”
“ย่าก็ไม่ได้บอกว่าให้หลานหยุดมีคนอื่น หลังจากแต่งงานแล้วทีไหนล่ะ หลานก็ยังทำตัวได้เหมือนเดิม แค่มีเมียเอาไว้ออกหน้าออกตาเฉยๆ”
ภูผาชะงักกับคำพูดของคุณย่า
“นี่คุณย่าหมายถึง...”
“ย่ารู้ว่าแบบนี้มันไม่ถูกต้อง แต่ย่าไม่มีทางเลือกนี่ ในเมื่อหลานไม่อยากแต่งงาน แต่ย่าอยากให้แต่ง ดังนั้นเราก็ต้องมีทางสายกลางร่วมกัน”
“งั้นก็แสดงว่าผมแต่งงานตามใจคุณย่า แต่ผมก็ยังเที่ยวกับผู้หญิงคนอื่นได้เหมือนเดิมหรือครับ”
“อืม”
ภูผาหัวเราะร่วนเพราะไม่เชื่อว่าจะมีผู้หญิงคนไหนรับการกระทำแบบนี้ของตัวเองได้
“ไม่มีผู้หญิงคนไหนยอมให้ผัวไปเที่ยวสำราญนอกบ้านหลังจากที่หล่อน ได้กอดทะเบียนสมรสหรอกครับ ไม่มีทาง...”
“แล้วถ้าย่าหาผู้หญิงที่ยอมให้หลานทำแบบนั้นให้ได้ล่ะ หลานจะยอมแต่งไหม”
ภูผายืดตัวตรง มองหน้าคุณย่าด้วยสายตาเหลือเชื่อ และก็มั่นใจว่าไม่มีผู้หญิงแบบนั้นในโลกแน่นอน
“ถ้าคุณย่าหาได้ ผมก็จะแต่งครับ”
รอยยิ้มของคุณย่าเกลื่อนใบหน้าเลยทีเดียว แต่เขาก็ยังไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงแบบนั้นในโลก
“โอเค งั้นก็ตามนี้ แล้วอย่าผิดคำพูดกับย่าล่ะ”
“ผมเป็นคนรักษาคำพูดอยู่แล้วครับ”
ผู้เป็นหลานชายผุดลุกขึ้นยืน
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับคุณย่า จะไปอาบน้ำนอนสักหน่อย เพลียมาก”
คุณหญิงกรรณิการ์มองหลานชายด้วยสายตาหมั่นไส้ยิ่งนัก
“เมื่อคืนทำอะไรอยู่ล่ะ ถึงต้องมานอนเอาตอนเช้าเนี่ย”
“แหม คุณย่าก็รู้อยู่แล้ว ยังจะมาถามผมอีก ขอตัวก่อนนะครับ ทั้งง่วงทั้งเพลีย แอนนี่เล่นผมทั้งคืนเลย” หลานชายยกมือขึ้นปิดปากแล้วก็หาว
“เออ จะไปไหนก็ไปเถอะ แล้วอย่าลืมที่รับปากกับย่าเอาไว้ล่ะ”
“ไม่ลืมหรอกครับ”
คุณหญิงกรรณิการ์มองหลานชายที่เดินหาวหวอดๆ ไปจนลับตา จากนั้นก็กวักมือเรียกสาวใช้ที่เดินผ่านมาพอดิบพอดี
“ไปตามแม่ปรานีมาหาฉันหน่อย”
“ค่ะคุณท่าน”
สาวใช้รับคำก่อนจะรีบเดินออกไปจัดการทำตามคำสั่ง ซึ่งไม่นานปรานีคนสนิทก็เดินเข้ามาหา
“คุณท่านเรียกอิฉันเหรอคะ”
“ใช่ มานั่งตรงนี้ ฉันมีเรื่องจะถาม”
ปรานีเดินไปทรุดตัวลงนั่งบนพื้นใกล้ๆ กับร่างของเจ้านาย
“คุณท่านจะถามอะไรอิฉันเหรอคะ”
“ฉันจะถามเรื่องลูกสาวของแม่วาสนาลูกหนี้ของฉันน่ะ”
ปรานีรายงานหล่อนเมื่อเช้าถึงลูกสาวทั้งสองคนของวาสนาว่าหน้าตาสะสวย
“อ๋อ ค่ะ คุณท่านจะถามอะไรเหรอคะ”
“คนพี่หรือว่าคนน้องสวยกว่ากัน”
- Writer
