อะไรคือซาแซง

3751 Words
ถึงจะเป็นแค่ฝันแต่ความรู้สึกดีจัง คริคริคริ...ปากหายบวมแล้ว ขาก็หายเจ็บแล้วแต่ก็เดินไม่สะดวกเพราะเฝือกมันหนัก ป่านนี้แม่กับพ่อคงตามหาเราให้วุ่นแล้ว ฉันเดินไปกินอาหารเช้าที่ล็อบบี้เห็นดิวนั่งอยู่ก่อนแล้ว "อ้าว..คุณ..เป็นไงบ้าง...ฉันปวดหัวมากต่อไปจะไม่กินอีกแล้ว..ตอนกินก็สนุก..ตื่นมาทุกข์เลย แล้วดรีมล่ะ?" "ยังไม่ตื่น..คออ่อนกันทั้งคู่แล้วก็ทำเก่งแข่งกันดื่มสมควรและ..ว่าแต่เธอเป็นยังไงบ้าง..จำอะไรได้มั๊ย?" "หึ..จำไม่ได้เลย..จำได้แต่ฝัน" "ฝันอะไร..?" "ไม่มีอะไรช่างเถอะ" ใครจะกล้าบอกเล่าว่าฉันฝันว่าจูบกับคุณน่ะแค่นึกถึงตัวก็ร้อนหน้าก็ร้อนแล้วถ้าเป็นเรื่องจริงฉันก็ละลายคาจูบคุณไปแล้ว "นี่เธอเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย...หน้าแดงหูแดงเชียวมีไข้หรือเปล่าทีหลังห้ามดื่มแล้วนะ..." เขาเอามือมาแตะที่แก้มแล้วก็หน้าผาก บ้าเอ๋ย...ฉันจะละลายให้ได้ตรงนี้ อาการแบบนี้เขาเรียกว่าความรักใช่หรือเปล่าหนอ... "ตัวก็ไม่ร้อนสักหน่อยสงสัยเมาค้าง..กินข้าวต้มร้อนๆแล้วกันเดี๋ยวชั้นไปตักให้" อะไรมันจะดีขนาดนี้มีผู้มาคอยเทคแคร์ เราทั้งคู่กินอาหารเช้าเสร็จแล้วก็ไปเดินเล่นชายหาด พึ่งรู้ว่าทะเลตอนเช้าสวยขนาดนี้ หรือว่าเป็นเพราะมีเขาเดินอยู่ข้างๆก็ไม่รู้ รู้สึกดีจัง คนอะไรหล่อได้ตลอดดูดีได้ตลอด หยุดหล่อสักวันเถอะ คนที่อยู่ใกล้จะไม่ไหวแล้ว...ใจจะละลาย "นี่มึง..ออกมาก็ไม่ชวนเลย" "ดรีม...มึงส่างเมาแล้วเหรอ?" "อืมมม...กูไม่ได้คออ่อนขนาดนั้นหรอก" "แต่ดิว..คงครั้งแรกที่ดื่มแหละมั้งเห็นยังหน้าแดงตัวแดง อยู่เลย "ดิว..หืมอะไรมึง..มึงหาชื่อใหม่ให้เขาเถอะกูงงแล้วนู้นก็ ดิวนี่ก็ดิว" "บ้าเหรออยู่ดีๆไปเปลี่ยนชื่อที่แม่เขาตั้งให้" "ดิว...มึงว่าสวยมั๊ยดิวน่ะ..?" "อืม...สวย....." "ดิวมึงชอบดิวเหรอ?" "อะไร..มึงถามว่าอะไรสวย...กูหมายถึงทะเลตอนเช้าสวย" "แต่กูเห็นมึงยืนมองเขาตลอดไม่ละสายตาเลยขนาดกูเดินมาใกล้จนจะเข้าสิงมึงอยู่แล้วมึงยังไม่รู้ตัวเลย มึงหวั่นไหวแล้ว กูว่ามึงรักเขาแล้วล่ะ" "รู้ดี..เคยรึไงเคยมีคนรักรึไง?" "ไม่เคยแค่สัมผัสได้...กับอาการของมึงน่ะ" เขาคุยอะไรกันกระหนุงกระหนิง หรือว่าสองคนนี้มีซัมติงกัน ไม่ได้นะ..เสียดายของอย่านะ ทรัพยากรผู้ชายยิ่งมีไม่พอใช้งานอยู่ ฉันเดินไปที่สองคนนี้ อยากเผือกแหละไม่มีไร "ขอเผือกด้วยคนดิ" "เผือกอะไร..อยากกินเผือกหรือ..เธอนี่หาแต่ของกินตลอด" "เออๆ..ขี้เกียจะอธิยาย.." "เธอมีรอยสักที่ไหล่ด้วยหรือ?" "อิอิ..ฉันพึ่งไปเพ้นมาเกร๋ปะ" "อะไรเกร๋.." "ก็สวยนั่นแหละ ศัพท์ใหม่ ในยุคฉันพูดไม่เหมือนยุคนี้หรอก" "แล้วไปเพ้นตรงไหนเนี่ย เพ้นบ้าง..เพ้นบ้าง..จ๊าบมาก" "สายแล้วเข้าห้องพักเถอะอยากนอนแล้ว..ไปฉันจะไปส่งที่ห้อง" "อ้าว..มาเที่ยวทั้งทีอยู่แต่ในห้องน่าเบื่อจะตาย" "มึงก็ไปสิรถก็มีอยากไปเที่ยวไหนก็ไป...แต่ว่ากูอยากนอน..เธอก็ต้องพักผ่อนเมื่อเช้ายังหน้าแดงอยู่เลย..คงยังไม่ส่าง..." "เออกูไปคนเดียวก็ได้...เชอะ" "ฉันอยากไปกับดรีมน่ะขอไปด้วยนะ" "ไม่ได้เธอยังขาเจ็บอยู่" "ฉันไม่เจ็บแล้ว..นี่ไงไม่ต้องใช้ไม้เท้าก็เดินได้นะนะอยากไป" "อืมก็ได้...งั้นฉันไปด้วย" "อ้าวไหนบอกอยากนอน..มึงนะกูรู้นะว่าคิดอะไร..หวงก้าง..หวงก้าง..หวง..อุ๊บ.อะ" "ถ้าไม่หยุดพูด..กูจะเอาทรายยัดใส่ปากมึง" "ใจร้าย..คนใจร้าย" "เออคุณสองคนมีซัมติงกันเหรอ?..บางทีสนิทกันอาจเกิดความผูกพันธ์แบบไม่รู้ตัวก็ได้" "พูดอะไรไม่เข้าใจ.." "ช่างเถอะ...ไปกันเถอะ..อยากเที่ยว..อยากเที่ยว" ดรีมขับรถพาฉันกับดิวเที่ยวไปทั่วไปตลาดปลามีของทะเลเยอะแยะ ดรีมบอกว่าจะพาไปเที่ยวตลาดไนท์พราซ่าของกินเพียบแค่คิดก็ตื่นเต้น กลับมานอนพักที่ห้องแล้วก็ตื่นมาอีกทีตอนเย็น ฉันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวหาของกินตอนเย็น สุขใดๆก็ไม่เท่าหาของกิน "เธอนี่สวยนะ.." "อืม..ยอมรับ.." "แต่กินมูมมามเลอะเทอะสวยไปก็ไม่ช่วยอะไรหรอก" "ฉันไม่สน...แล้วแต่ใครไม่ชอบก็ช่างฉันเป็นแบบนี้รับได้ก็รับรับไม่ได้ก็แล้วแต่" "งั้น..เตรียมตัวนั่งรออยู่บนคานได้เลย" "ช่างเดี๋ยวฉันก็รวยแล้ว..รวยแล้วทำอะไรก็ได้" "คุณๆ ดรีมๆฉันเห็นใครไม่รู้แอบเดินตาเรามา" "โอย..คนเดินเยอะแยะเดินไปทางเดียวกันหมดเขาไม่ได้ตามเราหรอก" "ฉันมั่นใจว่าเขาตามมาจริงๆ" "คงเป็นแฟนคลับน่ะแหละ..เขาอาจจะจำเราได้" "กลัวจะเป็นซาแซงน่ะสิ" "อะไร..คือซาแซง" พูดพร้อมกันอย่างสงสัย "ก็เป็นติ่งที่คลั่งไคล้ดาราที่ตัวเองชอบมากแล้วก็ตามติดจนดาราคนนั้นไม่มีพื้นที่สวนตัวเลยร้ายกว้านั้นคือบางคนส่งของแปลกๆมาให้..น่ากลัวจะตาย" "เธอรู้ได้ไง แล้วอะไรคือติ่ง " "โอย...ติ่งก็คือแฟนคลับที่เป็นมากกว่าแฟนคลับ..จะสะสมของที่เป็นของดาราที่ชอบ...แค่ชอบสะสมของ แต่ไม่ร้ายเหมือนซาแซง..แล้วก็ที่รู้ก็เพราะว่าข่าวออกเยอะแยะดูข่าวไง" "งั้นกลับกันเถอะ...ดรีม..ไปกลับห้อง นี่ก็มืดแล้ว" ฉันกลับมาถึงห้องก็อาบน้ำนอนเลยเพราะเพลียมากจากการเที่ยววันนี้ ฉันหลับไป..สะดุ้งตื่นมาเพราะได้ยินเสียงคนเคาะกระจกหน้าต่าง "ก๊อกๆก๊อกๆ..." "กรี๊ดดดด...ผะผะผะผี...." ฉันหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นมาก็ไม่เห็นสงสัยตาฝาดไปฉันจึงนอนแต่ไม่หลับเพราะกลัวผี "ก๊อกๆๆ" ฉันเดินไปเปิดประตู ไม่มีใครตอนแรกนึกว่าสองหนุ่มนั่นมา ฉันจึงกลับไปนอนอีก "ก๊อกๆๆ" อีกแล้วคราวนี้ที่หน้าต่าง แล้วเงาดำๆก็วิ่งผ่านหน้าต่างไป โดนแล้วฉันโดนแล้วห้องนี้อาจมีประวัติเหมือนในหนังผีทุกเรื่อง ห้องนี้อาจเคยมีการฆ่ากันตายหรือไม่ก็หญิงสาวช้ำรักมาผูกคออยู่ห้องนี้ก็ได้ "ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ" คราวนี้ประตู เคาะนานแล้ว จ้างให้ก็ไม่เปิดไม่ได้กินกูหรอกเดี๋ยวมึงก็ไปเคาะหน้าต่างอีกกูรู้ทันน่า "ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ..นี่เธอเป็นอะไรหรือปล่าว" "อ้าว..เสียงดิวนี่นา" ฉันเดินไปเปิดประตู "คุณมาทำไม?" "มีคนแจ้งว่าห้องเธอทำเสียงดังเดี๋ยวเคาะหน้าต่างเคาะประตูมีเสียงกรีดร้องด้วย ทางฟร้อนเขาโทมาไม่ติดเขาเลยโทรมาห้องชั้น" "เอ่อ..ฉันโดนผีหลอก..น่ากลัวมากเลย คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ นอนที่นี่ก็ได้ นอนเลยนอนบนเตียงเลย ฉันนอนโซฟาเอง" "ไม่ได้ ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันไม่ได้..เขาถือ" "ฉันไม่ถือ .อยู่เถอะ.." "งั้นชั้นจะเฝ้าจนกว่าเธอจะหลับแล้วกัน" ขณะที่ฉันนอนอยู่นั้น เงามาอีกแล้วฉันเห็นมันค่อยๆเข้ามาใกล้ๆ ยังไม่ทันที่ฉันจะบอกดิว เขาก็ค่อยๆคลานไปใกล้หน้าต่าง เขาค่อยๆเปิดกลอนหน้าต่าง โดยนั่งแอบในมุมมืด มันใกล้เข้ามา...ใกล้เข้ามา จนติดกับหน้าต่าง เขาเลื่อนหน้าต่างออกอย่างเร็ว แล้วก็คว้าตัวเจ้าเงาไว้ได้ทันที "เด็กผู้หญิงนี่" "มาแกล้งพี่ทำไม?" "ก็พี่มาใกล้ดิวดรีมหนูทำไม?" "พี่อย่าเอาเรื่องหนูเลยนะ" "ไม่ได้หรอกถึงพี่ไม่เอาเรื่องแต่ทางโรงแรมเขาไม่ยอม" เด็กหญิงเงามืดร้องไห้..สงสารอยู่แต่ก็ทำฉันแสบมากโดนสั่งสอนบ้างก็ดี..ติดคุกสักคืนนึงแล้วกันจะได้จำ "เดี๋ยวพี่จะคุยกับโรงแรมให้นะแต่น้องต้องสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก" "หนูสัญญาค่ะ..ขอโทษค่ะ" ดิวไปคุยกับทางโรงแรมให้ปล่อยเด็กหญิงเงามืดไปทางโรงแรมเห็นว่าดิวไม่เอาเรื่องจึงปล่อยไป เขาเดินมาส่งฉันที่ห้อง แล้วก็กำลังจะกลับห้องแต่ฉันดึงชายเสื้อเขาไว้ "มีอะไร?" "นอนกับฉันนะ" "จะบ้าเหรอเป็นผู้หญิงมาชวนผู้ชายนอนด้วยได้ไง" "ฉันว่า..สิ่งที่น่ากลัวกว่าผีก็คือแฟนคลับคลั่งของศิลปินนี่แหละ..ถ้ามีอีกล่ะ ช่วงนี้คุณฮอตมากนี่ คนคลั่งคุณเยอะฉันมาพัวพันกับพวกคุณ ฉันว่าฉันไม่ปรอดภัย.." "อืมงั้นก็ได้" เขาเข้ามาแล้วนอนโซฟา ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ แอบมองเขาตลอดเลยละสายตาจากเขาไม่ได้เลย พอเขามองมาก็แกล้งหลับ พอเขาหลับตาเราก็ตื่นมอง ว๊าย...ว๊าย..ตื่นเต้นชะมัด แต่ว่ายิ่งดึกยิ่งหนาว เขาหนาวนี่นอนขดเชียว คงหลับแล้วหละ ฉันค่อยไปย่องเอาผ้าห่มสำรองไปห่มให้เขา อุ๊ย..อิอิ เหมือนในซีรีส์เลยอ่ะ... "ว๊าย..!" "ผมทนไม่ไหวแล้วนะ" เปลี่ยนสัพนามจากชั้นมาเป็นผม คือไร..คือไร พูดไปพลางจับตัวฉันนอนลงบนโซฟา หัวใจหนอเต้นตูมตาม จนจะหลุดออกมาแล้ว เขาทับลงมาบนร่างของฉันเบาๆ ริมฝีปากเรียวบางสัมผัสกับริมฝีปากของฉันเบาๆ จุ่มพิตค่อยๆทวีควาลุ่มลึกมากขึ้นเรื่อยๆ เขาถอดถอนจุ่มพิต ออก แล้วก็อุ้มฉันมาที่เตียงนอน...แล้วเขาก็...ห่มผ้าให้ฉัน..อ้าวแค่นี้เหรอ...เสียดายจัง เขากระซิบข้างหูฉันเบาๆว่า "2ครั้งแล้วนะอย่ามาให้ท่าอีก ถ้ามีครั้งหน้าจะไม่ทนอีกนะ" ฉันเขิลคลุมโปงหนีเลยดีกว่าฉันไม่ได้ให้ท่าสักหน่อยแค่เห็นเขาหนาว งั้น2ครั้งก็คือไม่ได้ฝันสิ ฉันจูบเขาก่อนตายห่าละ...อยากวิ่งเอาหัวชนกำแพงตายให้รู้แล้วรู้รอดไป "นี่ๆ..ตาเป็นหมีแพนด้าเลยเป็นอะไรทั้งคู่เลย แอบทำอะไรกัน..กูเผลอหลับไปนี่ไม่ได้เลยนะ ย่องไปหาเขาตลอดเลยอยู่ที่บ้านทำบ่อยน่ะสิ ตอนแรกปฏิเสธชอบอยู่คนเดียว ตอนนี้อะไร ?" "ไม่มีอะไร...เมื่อคืนเกิดเรื่องเดี๋ยวเล่าให้ฟังเรื่องมันยาว" "ยัยนี่ก็มานั่งตาดำหน้าแดง...มีพิรุจจริงๆ..อายๆ..เขิลๆ " พวกเรากลับมาจากทะเลแล้ว กลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิมแบบเดิม ฉันก็ชินกับโลกที่ไม่มีโซเชียลแล้ว กลางวันอยู่2คนกับแม่บ้าน เมื่อก่อนอยากดูอะไรก็เซิร์ทหาในเน็ต แต่ตอนนี้ ต้องรอดูเวลาที่เขาออนแอร์ ไม่สามารถย้อนดูทีหลังได้ เป็นยุคที่ต้องใช้ความอดทน อดทนรอ หลายสิ่งหลายอย่าง รอดูละคร รอเขากลับบ้าน เขาจะกลับตอนไหนไม่มีทางรู้ได้เพราะไม่มีข้อความแชท บางครั้งแม่บ้านกลับบ้านไปแล้วเขาก็ยังไม่กลับ ฉันเหงา...ฉันกลัวการอยู่คนเดียว "นี่เธอ..เธอ..ดิว..ดิว" "อืม..กลับมาแล้วเหรอ?" "มานอนอะไรตรงนี้มันดึกแล้ว" "กินข้าวยัง?" "กินแล้ว แม่บ้านบอกแล้วว่าคุณกลับดึก" "ช่วงนี้งานก็เยอะ..ต้องตอบจดหมายแฟนๆด้วย" "โห..คนเจ้าชู้..เชอะ.." "แฟนคลับน่ะ เนี่ยส่งจดหมายมาเป็นกระสอบเลย" "โอ้โหเยอะ ขนาดนี้จะตอบกี่วันหมด?" "ต้องคัดแยกดูวันที่ใครส่งมาก่อนก็ตอบก่อนมีพนักงานรับแล้วก็จดวันที่ลงที่ซอง" "พรุ่งนี้จะช่วยตอบให้นะ" "อ่ะนี่ โทรศัพท์มือถือซื้อให้ใหม่ แล้วนี่ที่ชาร์จแบบเสียบแบตเตอรี่อาจจะชาร์จเครื่องใหญ่จอดำนั่นได้" "คุณซื้อให้ฉันเหรอคะ แล้วจะโทรหาใครล่ะฉันไม่รู้จักใครนี่ อีกอย่างโทรศัพท์บ้านก็มีนี่" "ดิวไม่รู้จักผมเหรอ ถ้าเหงาก็โทรมา..ถ้าไม่รับเดี๋ยวผมจะโทรกลับเองมีเกมเล่นด้วยนะ" "ขอบคุณมากเลยค่ะ" ฉันยิ้มให้เขาทำท่าแอ๊บว่าชอบมากตื่นเต้นมากกับเกมงูกินหางในมือถือยุค90 เขาเปลี่ยนสัพนามจากชั้นมาเป็นผมตั้งแต่วันนั้น กิ๊ว..กิ๊ว..คิดแล้วเขิล..ฉันคิดว่าถ้า8210ที่พ่อให้มามันดังอีกฉันจะเลือกทางไหนดี กลับบ้านหรือจะอยู่กับเขา โอ๊ยคิดไม่ตก "คุณซื้อหมึกกับกระดาษมาด้วยนะฉันจะตอบจดหมายให้" "หมึกอะไร" "เครื่องพิมพ์ดีดในห้องนั้นไงใช้ไม่ได้เหรอ? ใช้เครื่องพิมพ์ดีดน่ะดีกว่าเขียนเองเพราะอ่านง่ายแล้วก็ไม่เมื่อยมือด้วย" "ใช้ได้ของแม่ผมเอง แม่เคยทำงานบริษัท แล้วดิวใช้เป็นเหรอ " "ใช้เป็นสิเคยเรียนมาแล้วก็ใช้คอมพิวเตอร์บ่อยฉันน่ะเป็นผู้ช่วยครูสอนพิเศษนะงานพาร์ทไทม์น่ะเก็บตังซื้อมือถืออันนั้นน่ะ 30,000บาท ฉันอยากทำตัวให้เป็นประโยชน์น่ะ" "ขอบคุณนะ...น่ารักจัง" อุ๊ย..อย่านะ..อย่านะ มากระซิบข้างหูกันได้ โอยขนลุก "คุณ..อย่ามาอ่อยฉันนะ เดี๋ยวฉันอดใจไม่ไหว แปลงร่างเป็นแม่เสือสาวเขมือบคุณหรอก..แหง่วว" "5555..เธอนี่ตลกจริง ..อ่อยคืออะไร ?" "ก็ให้ท่าไง" "เหมือนที่คุณทำกับผมน่ะเหรอ?" "ฉันไม่เคยให้ท่าคุณนะ..ครั้งแรกฉันนึกว่าฝัน ครั้งที่2ฉันเห็นคุณหนาวเลยเอาผ้าไปห่มให้ หมกหมุ่นนะคุณเนี่ย" "ผมไม่เคยเป็นกับใครหรอกพึ่งเป็นกับคุณนี่แหละ" "ก็ฉันสวยไง..คุณถึงหวั่นไหว...ว้าวุ่นเลยทีนี้" "5555หลงตัวเองจริงๆ.." "ปะไปนอนกันเถอะ" "ไป..." "แล้วคุณจะตามฉันมาทำไมล่ะก็กลับห้องคุณไปสิ" "อ้าว..นึกว่าชวนนอนด้วยกัน" "ก๋ากั่นขึ้นทุกวัน..คนหัวโบราณหายไปไหนเมื่อก่อนห้ามอย่างนู้นอย่างนี้ผู้หญิงผู้ชายอยู่ใกล้กันไม่ได้" พูดยังไม่ทันจบเขาก็ดันร่างฉันเข้าห้องล็อกประตูทันที เฮ้ย..ไม่ได้นะ..ไม่ได้..แบบนี้ไม่ได้ ฉันเห็นท่าไม่ดีถอยกรูดไปอย่างไกลเลย เขาก็ตามมาประชิดเขาโอบเอวไว้พลางดึงร่างบางของฉันเข้าประชิดร่างกายกำยำแน่นหนักของเขา มือข้างหนึ่งประคองท้ายทอยของฉัน เขาก้มลง ฉันก็ไม่ไหวแล้วจริงๆใครจะว่าฉันใจง่ายก็ช่างเถอะ เปลือกตาปิดลงขณะที่ริมฝีปากสัมผัสกัน ริมฝีปากหว่านพรมความร้อนไปตั้งแต่แก้มนวลอิ่ม หู และซอกคอขาว ไล่ลงมาที่ เนินเนียนขาว "มะมะไม่ค่ะ...ไม่..ฉันกลัว.." ก่อนที่อารมณ์ความต้องการจะกระเจิงไปมากกว่านี้ฉันต้องหยุด หยุดแค่นี้ดีกว่า ฉันไม่ได้กลัวเขาแต่ฉันกลัวใจตัวเอง ฉันกลัวว่าฉันจะรักเขามากขึ้นทุกวันทุกวัน จนเมื่อถึงเวลาที่ต้องไปจากที่นี่ ฉันจะทิ้งเขาไปไม่ได้ "ขอโทษนะที่ผมทำให้คุณกลัว" เขากำลังจะออกไปแต่ฉันสวมกอดเขาทางข้างหลัง.. "ฉันกลัวใจตัวเองค่ะไม่ได้กลัวคุณ..กลัวว่าถ้าเราผูกพันธ์กันไป แล้ววันหนึ่ง ฉันหายไปจากคุณเราสองคนจะเจ็บปวดทั้งคู่..." "ดิวอยู่กับผมที่นี่ไม่ได้เหรอ..อย่าไปเลยนะ..ผม..ผมรักคุณ..ไม่รู้เมื่อไร..รู้ตัวอีกทีก็อยากกลับแต่บ้านตลอดเลยอยากคุยตลอด อยากดูคุณกิน อยากดูคุณนอน อยากกอดคุณ อยากจูบคุณ " ฉันก็รู้สึกไม่ต่างจากเขาเลยแต่ฉันต้องหักห้ามใจไว้ ฉันไม่ใช่คนยุคนี้ ทำยังไงดีฉันไม่อยากกลับไปแล้ว แต่ฉันก็เป็นห่วงแม่ ห่วงพ่อ ป่านนี้พวกเขาคงทุกข์ใจแย่ ฉันคงต้องเลือกถ้าวันนั้นมาถึง ฉันเดินอ้อมมาข้างหน้าเขามือเรียวบางของฉันลูบไปที่แก้มของเขาทั้ง2ข้าง ฉันจูบเขาเพื่อเป็นการให้กำลังใจแล้วพูดว่า "ฉันก็..รักคุณ..แต่ฉันให้ได้เท่านี้จริงๆ นะ ขอฉันทำใจหน่อยนะ บางทีฉันอาจจะกลับบ้านไม่ได้ก็ได้ ถึงตอนนั้นฉันจะอยู่ที่นี่ห้ามไล่ฉันออกจากบ้านแล้วกัน " "ก็ได้ผมจะรอ ช่วงนี้ห้ามเข้าใกล้ผมห้ามสัมผัสผม ไม่งั้นผมไม่รับรองความปรอดภัยของดิว รู้มั๊ยว่ามันลำบากขนาดไหนที่ต้องห้ามใจตัวเองไม่ให้ทำอะไรคุณ" "งั้นคุณก็รีบออกไปเลยค่ะดึกแล้ว..ฉันก็ต้องนอนแล้ว" เขาออกไปแล้วหัวใจยังเต้นแรงไม่หยุด..เกือบไปแล้วเชียว หัวใจควบคุมไม่ได้ร่่างกายก็ยังจะควบคุมไม่ได้อีก เขาออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว เขาทำอาหารไว้ให้ โทรศัพท์ที่เขาซื้อให้อยากโทรจังแต่ไม่ดีหรอกเขาอาจจะยุ่งอยู่ ฉันนั่งพิมพ์ตอบจดหมายฉบับแล้วฉบับเล่าจนค่ำแม่บ้านกลับไปแล้ว จดหมายเยอะมากฉันอ่านทุกฉบับอ่านเสร็จก็ตอบ ฉันเปิดอ่านอีก1ฉบับ ฉบับนี้มีรูปด้วย พอเปิดรูปดูมือฉันสั่นใจฉันสั่นไปหมดฉันเห็นรูปของเขาจูบกับผู้หญิงสวยมากคนหนึ่งภายในจดหมายเขียนว่า "ดิวเราคิดถึงดิวมาก..เราจะกลับมาแล้วนะ..อย่าลืมสัญญาที่ดิวให้ไว้กับเรานะ เรายังรักดิวเหมือนเดิม ดิวยังรักเราอยู่เหมือนเดิมมั๊ย..เราจะไปเอาคำตอบนะ รัก ริสา น้ำตาเอ่อล้นออกจากเบ้าตา..มากมาย ควบคุมไม่ได้อีกแล้วร่างกายของตัวเองแท้ๆแต่ควบคุมไม่ได้ เขาหลอกเรา ใช่สิฉันมันก็แค่คนหลงทางอยากจะทำอะไรก็ได้นี่ ไปแล้วไปดีกว่าอย่าอยู่เลย...ความน้อยเนื้อต่ำใจพาให้คิดไปเรื่อย แต่จะไปไหนล่ะเราไม่รู้จักที่นี่เลย ฉันเก็บจดหมายทั้งหมดแล้วก็กลับเข้าห้องนอน ปกติ ทนหิวไม่ได้ แต่วันนี้มันตื้อในคอ กลืนอะไรไม่ลงแม้แต่น้ำ ฉันร้องไห้จนหมดแรงหลับไป สะดุ้งตื่นมาตอนมีมือมาสัมผัสกับใบหน้าของฉัน "ดิวๆ ทำไมไม่กินข้าวเป็นอะไรไม่สบายหรือปล่าวโทรมาตั้งหลายสายก็ไม่รับเลย..ผมเป็นห่วงคุณแทบแย่" "คนหลอกลวง..คุณมีแฟนแล้วมาบอกรักฉันทำไม?" "แฟนอะไร?...เล่ามาสิ" "แฟนคุณเขียนจดหมายมา...ฮือๆ...กระซิก..กระซิก " แล้วฉันก็ร้องไห้หนักมาก...จนพูดอะไรไม่รู้เรื่องทั้งตัดพ้อต่อว่าต่างๆนานา "ขอดูจดหมายนั่นหน่อย.." ฉันยื่นจดหมายให้เขาดูเขาอ่านจบก็พูดว่า "ริษาเราเคยคบกันแต่มันจบไปนานแล้ว เขาเลือกที่จะไปกับใครคนหนึ่งผมไม่อยากพูดถึง แล้วก็ไม่มีสัญญาอะไรผมไม่เคยสัญญาอะไร " "ฉัน..ฉันไม่มีตัวตนเลย ฉันจะอยู่กับคุณในฐานะอะไรได้ ฉันอยากกลับบ้าน.." ปวดใจเหลือเกินไม่ได้ปวดใจที่เขาเคยมีแฟนไม่ได้ปวดใจที่เขาเคยจูบกับผู้หญิงคนอื่นแต่ปวดใจตรงที่ถ้้าฉันเป็นแฟนเขาคงเป็นได้แค่แฟนลับๆของเขาถ้าเขาเป็นแค่คนธรรมดาคงไม่มีปัญหาอะไรแต่เขาเป็นซุปตาร์ เขากอดฉันปลอบประโลมฉันให้ฉันคลายกังวล "คุณถ้าถึงวันนั้นผมจะออกจากวงการเพื่อคุณ..จะอยู่กับคุณที่บ้านนี้ ต้องใช้เงินเท่าไรผมยอมทำให้คุณมีตัวตนในยุคนี้ให้ได้ ผมรักคุณ รักคุณคนเดียว" "คุณจะไม่ทิ้งฉันใช่มั๊ย?" "ไม่หรอกคุณต่างหากล่ะที่จะทิ้งผมไปรู้มั๊ยว่าผมโทรหาคุณเป็นร้อยสายคุณไม่รับผมคิดว่าคุณทิ้งผมไปแล้วซะอีก ทำไมไม่กินข้าวเห็นอาหารยังอยู่ครบเลยไม่สบายตรงไหนบอกสิ" "ฉันกินไม่ลง " "คุณหึงผมเหรอ?..ดีใจจัง " "ดีใจที่ฉันเจ็บปวดรึไง?" "ดีใจที่คุณรักผมมากไง เครื่องนั้นเอาไปทิ้งเถอะนะผมกลัว กลัวคุณจะหายไป ไปกินข้าวกันเดี๋ยวผมอุ่นอาหารให้นะ " แม่จ๋าพ่อจ๋าหนูลาก่อนนะหนูขออยู่ที่นี่นะคะพ่อแม่ ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่กับเขาที่นี่อะไรจะเกิดก็ช่างมันเถอะฉันไม่สนแล้ว ฉันทนอยู่โดยที่ไม่มีเขาไม่ได้จริงๆ ฉันทิ้งเครื่องที่พ่อให้ลงน้ำไป "เชี่ยยย..108สาย ฉันไม่ได้ยินเลย ฉันพิมพ์จดหมายตอบให้คุณแล้วนะ ดูมือสิเลอะหมึกหมดเลยเครื่องพิมพ์ดีดมันติด" "โหเยอะขนาดนี้เชียว คุณก็เก่งเหมือนกันนะนี่ นึกว่ากินเก่งอย่างเดียว" "แล้วถ้าผู้หญิงคนนั้นเขามาหาคุณล่ะคุณจะทำยังไง?" "ผมก็บอกตรงๆสิว่ามีคนรักอยู่แล้วไม่เห็นยากเลย เขาทิ้งผมไปเองนะ ไปกับเพื่อนสนิทผมเองนี่แหละชิงทุนไปเรียนเมืองนอกด้วยกันแล้วก็ขาดการติดต่อกันไปเลย พรุ่งนี้ผมจะพาไปตัดเฝือกนะ ครบกำหนดแล้ว พรุ่งนี้เตรียมตัวเตรียมใจไว้นะถึงเวลาแล้ว ไม่มีไอ้นี่มาเกะกะอีกแล้วจะทำอะไรอะไรได้สะดวกหน่อย" เขายิ้มกริ่ม แค่สายตาที่มองมา ร่างกายและหัวใจก็สั่นสะท้าน เขาจะทำอะไรนะ เขาจะทำอะไร คนอ่านช่วยบอกหน่อย...
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD