หมับ..
"ฮะ เฮ้ย! นะ นี่เธอ"
"ฉันก็เป็นแฟนของเฮียตีสอง ญาติผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอยังไงล่ะ ใช่ไหมคะ เฮียตีสอง" ฉันเพิ่มแรงกอดที่มือแกร่งจนตีสองต้องเล่นไปตามน้ำพยักหน้าให้คนที่ถามคำถามก่อนหน้าค้างไว้
"อ้อ เหมาะสมกันดีนะคะ ว่าไหมไท"
เธอหันไปถามคนข้างกายด้วยรอยยิ้มที่สดใส
"..." ไททันไม่ตอบเขาเอาแต่จ้องมาที่ฉันไม่ละสายตาไปไหน
"งั้นพวกเราขอตัวนะคะ พอดีแฟนมารับแล้ว เชิญ 'เพื่อน' สนิททั้งสองคุยกันตามสบาย" ฉันเน้นคำว่าเพื่อนด้วยการจ้องลึกเข้าไปนัยน์ตาสีฟ้าอมเทานั้น
ก่อนจะลากตีสองที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรออกมาจากวงสนทนา
"นี่เธอ ปล่อยฉันก่อน"
เมื่อคิดว่าเราออกมาไกลจากสองคนนั้นแล้ว ตีสองก็โวยวายทันที
ผลัก!
ไม่ต้องรอให้เขาพูดทวนซ้ำ ฉันรีบสะบัดแขนเขาออกจากอ้อมกอดเช่นกัน
"อ้าวเฮ้ย ทีงี้ทำเป็นรังเกียจ เมื่อกี้ยังใช้ประโยชน์จากฉันอยู่เลย" ตีสองแขวะฉัน
"ไปล่ะ" ฉันบอกลาเขาเพราะเห็นแก่ประโยช
