“ไอ้เค”
“ครับเฮีย”
“มาพยุงน้องกูไปรถเฮียฟีนิกซ์ที”
“...” ผมฟังไอ้เวลที่เรียกลูกน้องคนสนิทของมันมาพยุงวีญ่า ฟังเงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไรแล้วเดินไปพยุงเบเบ้ที่กำลังเมาจนแทบจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย ตอนแรกก็เต้นกันสุดเหวี่ยงแต่พอสาว ๆ โต๊ะนี้ถูกสั่งให้หยุดก็ดูเหมือนจะจำได้ว่าตัวเองเมามาก เมาที่อยู่ในขั้นต้องนอนซึ่งก็พอ ๆ กับอีกคนนั่นล่ะ
“ลุกเร็วเบเบ้เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ผมเดินไปพยุงเบเบ้เพราะมันดึกมากแล้ว โชคดีที่เธอเมามากแต่ไม่ได้ดื้องี่เง่าเหมือนคนเมาบางประเภทเลยพยุงให้ลุกขึ้นได้ง่าย ๆ ส่วนเพื่อนคนอื่นอีกสามคนก็มีไอ้ลูคัสกับพนักงานช่วยกันพยุง
“วีญ่า”
“อื้อ~”
“ลุกได้แล้ว”
“อื้อ~ ลุกปายหนาย~”
“กลับคอนโดไง เร็วเลยเด็กขี้เมา” ผมที่พยุงเบเบ้อยู่หันไปมองไอ้พีเคที่คุยกับคนเมาอีกคน คำพูดดูสนิทสนมกันจนผมแปลกใจว่าไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่
“อื้อ~ ญ่าม่ายมาว~”
“หึ ๆๆ ตรงไหนที่ไม่เมา ลุกเร็วพี่จะไปส่งที่ร
