Mr. Fox สยบหัวใจนายเจ้าเล่ห์

ซ่าส์! “...ทำอะไรวะ?” เจ้าของแก้วเหล้าที่ฉันเพิ่งคว้ามันมาสาดทิ้งหันมามองด้วยความไม่พอใจหลังจากที่เอาแต่นั่งยกกระดกแล้วก็เหม่อลอยมาเป็นชาติแล้ว “เลิกดื่มได้แล้วมั้ง” “เสือก” “...” OoO ฉันแค่เห็นเขานั่งดื่มตั้งแต่ร้านเปิดจนตอนนี้ร้านปิดแต่พนักงานยังไม่ได้กลับ เพราะอะไรรู้ไหม? เพราะแขกโคตรวีไอพีอย่างเขากำลังนั่งดื่มอยู่ไง “ไปไกล ๆ” นอกจากด่าว่าเสือกก็ยังถูกไล่ให้ไปไกล ๆ หึ! ดีจริง ๆ แต่อยากจะบอกเหมือนกันว่าไม่อยากมาเสือกหรอกแค่สงสารพนักงาน! “พนักงานเขาต้องปิดร้านนะ” ฟุบ! ฉันพูดออกไปแทนที่เขาจะคิดได้ว่าคนทำงานเขาก็อยากพักผ่อนแต่คนตรงหน้าฉันดันล้วงหยิบบัตรเครดิตออกมาโยนลงที่โต๊ะ “ค่าเสียเวลา” “...เฮ้อ~” ฉันจะทำยังไงกับคนคนนี้ดี?​ “จะไปไหนก็ไป” “ญ่าไปแน่แต่พี่ก็ต้องไปเหมือนกัน จะไปไหนก็ไปอย่ามารบกวนเวลาคนอื่นเขาจะได้กลับบ้านไปพักผ่อน พี่ไหวแต่คนอื่นเขาไม่ไหวนะฟีนิกซ์!” “...” ทั้งที่ขึ้นเสียงใส่แต่เขาก็ยังนั่งนิ่ง “ขอร้องล่ะ ที่ยืนรอบริการพี่ตอนนี้เขาเป็นแค่คนทำงาน เขาขัดพี่ไม่ได้ทั้งที่เขาอาจจะกำลังเหนื่อยมากจนแทบล้ม ตอนนี้พวกเขาต้องการเวลาพักผ่อนไม่ใช่เงิน” ฉันพยายามพูดแต่ไม่รู้จะกระแทกใจคนเมารึเปล่าเพราะเขาเอาแต่มองนิ่งไปข้างหน้าแล้วมือก็คว้าขวดเหล้ามากระดกเข้าปาก เฮ้อ~ ที่พูดไปคงมีค่าแค่เสียงหมาเห่าใส่หูควาย -_-! ปึก! ฉันตกใจกับเสียงก้นขวดเหล้ากระทบกระจกของโต๊ะทำเอาเสียวสันหลังกลัวมันแตกแต่โชคดีที่ไม่แตกแล้วจากนั้นคนทำก็ลุกขึ้นแล้วเดินโซซัดโซเซออกจากโต๊ะไปโดยที่ไม่พูดไม่จาอะไรเลยซะงั้น ...??? What! คิดอยากนั่งก็นั่งคิดอยากไปก็ไป ให้มันได้อย่างนี้สิ! ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด ติ๊ด! (ว่าไงครับ) “ญ่าไล่แขกโคตรรวีไอพีให้พี่ตินแล้วนะ” (หึ ๆๆ ขอบคุณครับที่รัก) “เฮ้อ~ สงสารพนักงาน วันหลังลากออกไปเลยก็ได้นะ” (ใครจะกล้าทำแบบนั้น ช่างเถอะไม่ได้มาทุกวันหรอก) “แต่ก็เกือบทุกวัน” (หึ ๆๆ ไม่เป็นไรมันจ่ายหนัก) “เหอะ! ถ้างั้นแค่นี้นะคะญ่าก็จะกลับแล้วเหมือนกัน” (โอเค ขอบคุณนะครับ ขับรถดี ๆ นะ) “ค่ะ” ติ๊ด! ฉันวางสายจากพี่ตินเจ้าของผับกึ่งเรสเตอรองท์ชื่อดังที่กำลังคุย ๆ กันอยู่แล้วเดินออกจากร้านไปที่ลานจอด เดินตามหลังเพื่อนสนิทลูกพี่ลูกน้องของฉันที่เดินโซซัดโซเซอยู่ตรงหน้า ...เฮ้อ~ สภาพ “เดี๋ยวญ่าไปส่ง” “ไม่ต้อง กลับเองได้” พี่ฟีนิกซ์ตอบกลับมาเสียงเขาไม่อ้อแอ้เลยนะคะ เมามากแต่เสียงโคตรจะปกติขัดกับการทรงตัวที่โคตรจะไม่ปกติ “สภาพนี้นี่นะ?” เมาเหมือนหมา “อืม” “ไม่ได้เดี๋ยวก็ไปชนอะไรจะทำยังไง” “ไม่ตายหรอก ยังไม่ได้อึ๊บเธอเลย” “ญ่าเป็นเพื่อนเล่นพี่เหรอ?” ถ้าไม่ใช่ว่าพูดเพราะเมาฉันจนตบหน้าให้สักสองสามฉาดเลยคอยดู แต่ถ้าไม่เมาเขาก็คงไม่พูดหรอกเพราะเราไม่ค่อยได้คุยกัน  “หึ ๆๆ ไม่ใช่เพื่อนเล่นหรอก แต่อยากให้เป็นเพื่อนนะ” “ไม่เอาอ่ะ เป็นเพื่อนของพี่ชายญ่าก็พอแล้ว เลิกพูดได้แล้ว ทิ้งรถไว้ที่นี่แหละเดี๋ยวญ่าไปส่งเอง” “พี่ขับได้” “ไม่ได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นตายคนเดียวก็ดีไปแต่ถ้าคนอื่นตายมันแย่นะ” “หึ ๆๆ โอเค~ ไปสิ” เขากระตุกยิ้มแต่ตัวแทบยืนไม่อยู่ฉันก็เลยพยุงเขาไปที่รถของฉันแล้วพาพี่ฟีนิกซ์สุดหล่อแถมบ้านยังโคตรรวยแต่ไม่รู้ว่ามีปัญหาชีวิตอะไรนักหนาถึงได้ชอบมานั่งเมาอยู่คนเดียวในมุมเงียบ ๆ ประจำ แต่ช่างเถอะปัญหาของเขาไม่ใช่ปัญหาของฉัน รีบไปส่งให้เสร็จจะได้กลับไปนอนเหมือนกัน -ยี่สิบนาทีต่อมา- “ถึงแล้วพี่ฟีนิกซ์” “อืม~” เขาหลับบนรถของฉัน พามาส่งถึงหน้าคอนโดก็เลยปลุก แต่สภาพพี่ฟีนิกซ์ก็คือแค่ส่งเสียงครางออกมาแค่นั้นจริง ๆ “เฮ้อ~” ฉันได้แต่ถอนหายใจแล้วขับรถเข้าไปจอดจากนั้นก็เรียกรปภ. ให้เข้ามาช่วยพยุงเขาขึ้นไปส่ง เสียเวลานอนไปอีก! “เดินดี ๆ ได้ไหมพี่ฟีนิกซ์!” ฉันดุตลอดทาง แขนข้างหนึ่งที่หิ้วปีกคือฉันอีกข้างคือพี่รปภ. ถามว่าห้องชั้นไหนอะไรก็ไม่ตอบดีนะที่พี่รปภ. เขาจำได้ก็เลยไม่ต้องซักจากคนเมาให้เสียเวลา “เดินดีแล้วน่า” “ตรงไหนที่เรียกว่าเดินดีญ่าถามจริง” “จะถึงแล้วครับคุณ” พี่รปภ. บอก พี่แกก็ท่าทางจะเหนื่อยเหมือนกันแต่สุดท้ายก็พามาส่งถึงหน้าห้อง จับนิ้วพี่ฟีนิกซ์ไปสแกนนิ้วมือให้เรียบร้อย เดี๋ยวเอาไปโยนลงโซฟาแล้วก็กลับเลย ฟุบ! “อือ~” “เฮ้อ~ เหนื่อย! นี่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ฉันถอนหายใจมองสภาพคนเมาบนโซฟาแล้วยื่นค่าเหนื่อยให้พี่รปภ. จากนั้นพี่เขาก็รีบลงไปเลยเพราะต้องรีบลงไปดูแลความปลอดภัยข้างล่างต่อ “พี่ฟีนิกซ์” ฉันเรียกเขา แต่ไม่ได้แค่เรียกเฉย ๆ ฉันเอามือเขย่าแขนเขาด้วย  “อืม~” “ญ่ากลับแล้วนะ ที่เหลือก็ดูแลตัว...” หมับ! “จะทำอะไรพี่ฟีนิกซ์!” เขาไม่ได้ทำอะไรมากหรอกค่ะแค่จับมือฉัน แต่ตกใจไงคะเลยร้องเสียงดังเกินไปหน่อย  “อย่าเพิ่งกลับ อยู่เป็นเพื่อนก่อน” “อยู่เป็นเพื่อนเพื่อ? เมาก็นอน” “ไม่เมา” “เมา” “ไม่เมา” “เมา” คนเมาทำไมชอบบอกว่าตัวเองไม่เมา น่าเบื่อนะที่ต้องเถียงกับคนเมา  “หึ ๆๆ ไม่เมาหรอก ถ้าเมาทำแบบนี้ไม่ไหว~” “อื้อ!!!”