ร่างบางที่กำลังหลับอย่างมีความสุขต้องสะดุ้งตกใจตื่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากเข้าสู้ห้วงนิทราอันแสนสุขไปได้ยังไม่ถึงชั่วโมงดีนัก เหตุก็เพราะทั้งเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าอย่างอึกทึกคึกโครมที่ดังอยู่ด้านนอก
ความจริงเเล้ว เธอเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่บอบบางซักเท่าไร ที่จะกลัวเเม้กระทั่งเสียงดังเอะอะหรือเสียงฟ้าผ่าฟ้าร้องอะไรอย่างนี้ เเต่ก็อย่างที่รู้ๆ กันนั่นล่ะ ช่วงนี้สภาพอากาศเมืองไทยมันชักจะเเปรปรวนกันไปทุกที ฟ้าฝนอะไรก็ชักจะไม่ตกกันไปตามฤดู มิหนำซ้ำ ไอเสียงฟ้าร้องวันนี้ มันก็คำรามเสียงดังได้ใจซะจริงๆ
ดวงตาคู่กลมขมวดมุ่นอีกครั้ง พยายามข่มตาให้หลับ เเต่มันก็หลับตาไม่ลงซักที พอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เผลอหันไปมองอีกมุมหนึ่งของห้อง มองหายัยเเพนด้าเพื่อนรักด้วยความเคยชินคิดว่าเป็นห้องพักของตัวเอง เเต่ก็ไม่พบ จะพบซะก็เเต่ภาพคุณหมอภีมภัทรเเละครอบครัวที่ถูกใส่ไว้ในกรอบสวยตั้งไว้อยู่ที่มุมๆ หนึ่งในห้องนั้น
มองไปมอง
