เขาไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอมิดีมิร้าายกับเธอเลย ‘พี่ภีม’ ยังคงเป็น ‘พี่ภีม’ ที่เเสนดีกับเธอเสมอ แบบที่เคยเป็น
ดวงตาคู่หวานแอบทอดไปมองยังคนตัวโตกว่าที่กำลังนั่งชันเข่าอยู่บนปลายเท้าเก็บเศษจานเศษเเก้วที่ตกลงมาจากความซุ่มซ่ามของเธอ ภาพนั้นทำให้นริศราเผลอระบายรอยยิ้มบางๆ ออกมาบนใบหน้าโดยไม่รู้ตัว และนึกขอบคุณเขาอยู่ในใจ
‘ขอบคุณนะคะ พี่ภีม’
ครู่หนึ่ง ชายหนุ่มก็จัดการกับผลที่เกิดจากความซุ่มซ่ามของคนตัวเล็กเรียบร้อย ภีมภัทรเดินกลับมานั่งชันเข่าอยู่ด้านหน้า ‘ยัยซุ่มซ่าม’ ที่มองเขาตาเเป๋ว มือยกเเขนเรียวขึ้นมาไล่สำรวจหารอยบาดแผล
"เเล้วโดนเศษเเก้วบาดบ้างหรือเปล่า เรานี่นะจริงๆ เลยนะ" คุณหมอบ่น
“ขอบคุณค่ะพี่ภีม" ทว่าสาวน้อยกลับขอบคุณเขา แทนการตอบคำถาม
"ไม่เป็นไรค่ะ แต่ทีหลังต้องระวังด้วยนะคะ ยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ด้วยเราน่ะ" ภีมภัทรระบายยิ้มมองกลับดวงตาใสแจ๋วด้วยเเววตาเอ็นดู
"เเล้วคราวหน้า จะไปไหนต้องบอก
