นริศราก้าวออกมาจากลิฟท์ พอเห็นใบหน้าพอคุ้นเคยของชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดนักศึกษา เธอจึงทักออกไป
"อ้น นั่นอ้นเพื่อนยุ้ยใช่มั้ย อยู่หอนี้หรอ ทำไมเราไม่เคยเห็นเลยล่ะ" ใบหน้าหวานระบายยิ้มก่อนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เพราะนอกจากเคยพบกันบ้างที่มหาวิทยาลัยรวมทั้งอีกครั้งที่โรงพยาบาล เธอก็ยังไม่เคยเห็นผู้ชายท่าทางเรียบร้อยคนนี้ที่นี่เลยสักครั้ง
"คือ… ลูกเกด หายดีแล้วหรอ เผอิญ... เราเข้ามาซื้อน้ำน่ะ กำลังจะออกไปเรียนเเล้วเหมือนกัน" คนถูกถามตอบพลางยกกระป๋องน้ำอัดลมขึ้นมายืนยัน ว่าเขาเเค่มาซื้อน้ำที่ใต้หอพักนี้จริงๆ
‘แต่หน้านาย มันไม่ได้บอกอย่างนั้นเลยนะอ้น’ แม้จะคิดอยู่ในใจ แต่นริศราก็พยักหน้ารับรู้เหมือนจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูด
"อือ เราดีขึ้นมากแล้วล่ะ ก็ตั้งเป็นอาทิตย์แล้วนี่"
“ดีแล้วล่ะ”
"งั้นเดี๋ยวเราจะไปเรียนก่อนนะ" เสียงใสตัดบทเมื่อเหลือบไปเห็นเข็มนาฬิกาที่ติดอยู่บนฝาผนัง แต่ยังไม่วายทิ้งระเบิดลู
