ภายหลังจากเสียท่า เอ้ย เสียหลัก จนต้องล้มลงไปนอนกองบนอ้อมกอดพี่ภีมเเทบตลอดทั้งคืนเเล้ว ก็ได้เวลาออกเดินทางกันต่อซะที ที่เดินทางกันมาเป็นวันๆ มาตั้งแต่เมื่อวาน ตอนนี้เพิ่งอยู่ที่สงขลากันเองนะนั่น อะไรมันจะยาวนานขนาดนี้ เเล้วอีกกี่ชั่วโมงจะถึงสตูลล่ะเนี่ย…มัลดีฟที่ใฝ่ฝันของฉัน พี่ภีมนี่ เเย่ซะจริงๆ เลย ขับรถช้ายังกับเต่า ไม่รู้หรือไงนะว่าเขาต้องไปขึ้นเรือต่อไปเกาะให้ได้ก่อนสิบเอ็ดโมงครึ่งน่ะ ถ้าลองเขาตกเรือเที่ยวนี้ เเล้วต้องค้างเติ่งนอนแช่อยู่ท่าเรือเเทนไปนอนอาบเเดดชายทะเลนะ พี่ภีม ฮึมๆ คิดไปก็เข่นเขี้ยวคนข้างๆ ไป ดีนะที่ได้เเค่คิด แต่ไม่พูดออกมา เพราะถ้าลองเผลอพูดออกมาสิ คงต้องโดนสวนกลับเป็นเเน่ว่าเพราะใครล่ะ ที่รู้ทั้งรู้ว่าสาย เเต่ก็ยังอุตส่าห์ชักชวนเเกมบังคับกันไปเดินเล่นซื้อของในตลาดชื่อดังกลางเมืองกันต่ออีกเป็นพักๆ ช้อปกันจนลืมดูเวล่ำเวลา พอท้วงขึ้นมา ก็บอกเเต่ว่าทันๆ เเล้วเป็นยังไ