ฮูหยินคนงามของคุณชายหยาง

ทำไมไม่กลั้นใจตายล่ะ

เสียงฟ้าร้องครืนๆดังกระหึ่ม มีสายฟ้าแลบแปล๊บปล๊าบไปทั่วบริเวณบ้าน บนเตียงมีบุรุษคนหนึ่งนั่งมองร่างบางที่ถูกทุบตีจนสลบ นางถูกห่อด้วยเสื่อขาดเก่าๆแล้วเอามาโยนไว้ที่หน้าประตูบ้าน

"โอ๊ย เจ็บชิบทำไมเจ็บแบบนี้วะ เหมือนถูกกระทืบมาเลยพับผ่าสิแม่งเอ๊ย" ไป๋ซูฮวาลูบคลำเนื้อตัวที่เจ็บก่อนจะรู้สึกแปลกๆ ฉันผอมขนาดนี้ได้ไงวะ เดี๋ยวนะทำไมมือมีแต่กระดูก ไป๋ซู่ฮวาพยายามลืมตาก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณสิบแปดนั่งอยู่บนเตียงอิฐใส่ชุดโบราณเก่าๆ ข้างๆมีเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงอายุไม่เกินห้าขวบนั่งอยู่ ทั้งหมดกำลังมองมาที่เธอ

"เอ่อ ที่นี่ที่ไหนพวกคุณเป็นใครคะ"

"ไป๋ซู่ฮวา อย่ามาทำปัญญาอ่อนเจ้าทำเรื่องน่าอายเช่นนี้อย่ามาทำกลบเกลื่อนไขสือ"

หยางหนิงเฉิงเกลียดสตรีตรงหน้า สองคืนก่อนเขาพลัดลื่นตกเขาจนบาดเจ็บ ตกค่ำมีไข้เล็กน้อยใครจะรู้ว่าสตรีคนนั้นวางยางเขาเพื่อให้ร่วมหลับนอนกับนางทั้งๆที่มีคู่หมั้นอยู่แล้ว ตอนนี้ไป๋ซูฮวาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าพูดเรื่องอะไร แต่เธอเริ่มปวดหัวและเห็นภาพแปลกๆของผู้หญิงอีกคน

การใช้ชีวิตการกระทำทุกอย่างของผู้หญิงคนนั้นหลั่งไหลเขามาเหมือนกับเธอกำลังเชื่อมต่อข้อมูลใส่เมมโมรี่ตนเอง ไป๋ซูฮวาทนต่อความเจ็บปวดไม่ไหวจึงสลบไป หยางหนิงเฉิงไม่สนใจผู้หญิงตรงหน้า เขาสั่งให้น้องชายน้องสาวปิดประตูบ้านปล่อยให้ไป๋ซูฮวา นอนตากฝนตรงประตูจนรุ่งเช้า

ไป๋ซู่ฮวาลืตามาอีกทีก็สว่างแล้ว แสงอาทิตย์แยงเข้าตา ลุกขึ้นนั่งก็เห็นว่าตัวเองอยู่หน้าประตูบ้านหลังนึง ในบ้านมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งมองเธออยู่ ทบทวนเรื่องที่เกิดดูเหมือนเธอจะตายแล้วจากที่พลัดตกเขาตอนฝนตก

ไป๋ซู่ฮวาหรือ ยกมือขึ้นดูเห็นมือผอมบางคู่หนึ่ง มีร่องรอยการถูกทำร้าย ไป๋ซู่ฮวาทบทวนเรื่องราวที่ได้รับมาเมื่อคืน เธอตายแล้วพลัดตกจากหน้าผาตอนที่สำรวจพืชชนิดใหม่ พลัดตกหรือถูกผลักกันแน่ ร่างนี้ชื่อไป๋ซู่ฮวาเหมือนกัน

คืนก่อนหน้าเพิ่งจะโจ๊ะพรึมๆกับไอ้หน้าอ่อนที่นั่งตาขวางอยู่บนเตียงนั่น ดูเหมือนว่าจะเป็นแผนของจางชุนอดีตคู่หมั้นแสนดี ที่วางยาสลบนางแล้วนำไปไว้ในบ้านเชิงเขานั่นมิหนำซ้ำยังจุดยาปลุกกำหนัดในห้อง จนหยางหนิงเฉิงกับแม่สาวน้อยนี่ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก เดี๋ยวนะขนาดขาเป๋ขาเจ็บยังเล่นเอาซะเอวแทบหัก

หยางหนิงเฉิงเป็นคนรักซุนเย่วเล่อบุตรสาวอาจารย์สำนักศึกษาในเมือง ไอ้สารเลวจางชุนคงอยากให้นางตายจริงๆ เขาขอยืมปิ่นเงินของนางไปจำนำเพื่อนำเงินไปสอบ เมื่อวานนางไปทวงของคืนจึงถูกทำร้าย

"ชีวิตบัดซบดีแท้นังหนู ญาติเฮงซวย คู่หมั้นสันดานหมา อยากให้ตายหล่อนก็ตายแล้วจากนี้ไปเจ๊จะให้พวกมันชดใช้เธอทีละคน ไปอย่างสงบเถอะ"

ไป๋ซู่ฮวามองเห็นร่างเลือนรางของเด็กสาวร้องไห้ จากนั้นก็ค้อมศีรษะขอบคุณเธอ จนได้ยินเสียงทุ้มดังมาจากบนเตียง

หยางหนิงเฉิงเห็นสตรีที่ถูกทุบตีมาก็แค่นเสียง

"ไป๋ซู่ฮวา เจ้าอาลัยอาวรณ์บุรุษผู้นั้นถึงเพียงนี้ก็ไม่ควรปีนเตียงข้า ไปขอร้องให้เขารับเจ้าเป็นอนุแต่กลับถูกทุบตีแล้วมาโยนไว้หน้าบ้านข้าช่างน่ารังเกียจนัก"

"นี่หยางหนิงเฉิง ข้าไม่ได้ไปอาลัยอาวรณ์ไอ้หน้าปลาในนั่นข้าไปทวงเงินที่เขายืมข้าไปสอบต่างหาก "

ไป๋ซู่ฮวาเพิ่งฟื้นก็ถูกคนบนเตียงด่าทอแถมยังขับไล่ ต้องไปจัดการไอ้สารเลวนั่นก่อนบังอาจนักมากล่าวหาเจ๊ว่าคบชู้ ถึงจะไม่ใช่คนเดิมแต่ตอนนี้นางอาศัยร่างนี้แล้วใครจะแบกชื่อเสียงไม่ดีกันเล่า

"ไป๋ซู่ฮวาถ้าเจ้าไม่อยากอยู่กับพวกเราเจ้าก็กลับบ้านตนเองเถอะ ยังไงก็ไม่ได้กราบไหว้ฟ้าดิน เป็นป้าสะใภ้เจ้ายัดเยียดเจ้ามาใช่ว่าข้าอยากแต่งงานกับสตรีไร้ยางอายเช่นเจ้าเมื่อไหร่ ข้ามีคนรักแล้วใช่ว่าเจ้าไม่รู้" บุรุษบนเตียงยังคงกล่าวต่อ

"นี่หยางหนิงเฉิงอย่าปัญญาทึบนัก เจ้าและข้าต่างก็ถูกคนใช้เป็นเครื่องมือ แต่แล้วอย่างไรล่ะถ้าเจ้ารังเกียจข้านักเหตุใดคืนนั้นเจ้าไม่กัดลิ้นตัวเองให้ตายไปเสีย กลับขึ้นขย่มข้าเอาเป็นเอาตายทั้งคืนจนเอวข้าปวดเมื่อยอยู่จนถึงตอนนี้"

ไป๋ซู่ฮวาพูดเสร็จก็ไม่มองหน้าเขาแต่หันไปสนใจเด็กทั้งสอง คนตัวโตหน้าแดงเขายอมรับว่าเมื่อคืนวานแม้จะถูกวางยาแต่ยามที่นางร้องครวญครางเสียงหวานอยู่ใต้ร่างเขานั้นช่างหอมหวานเร่าร้อนจริงๆ แต่เขาไม่ยอมรับยังคงด่าทอสตรีตรงหน้า

"เจ้ามันสตรีแพศยา หน้าด้านนัก"

"หนิงจิน หนิงหรง ดูแลพี่ชายแสนโง่เจ้าด้วยข้าจะไปเอาเงินของข้าคืนวันๆ กินแต่น้ำข้าวจะรอดได้กี่วันเชียว"

ไป่ซู่ฮวารำคาญไอ้ทึ่มที่โวยวายนางอยู่บนเตียง เลยหันไปหาเด็กทั้งสองคนที่ยืนอยู่

เด็กทั้งสองมองหน้าพี่ชายสลับกับพี่สะใภ้สุดท้ายก็พยักหน้ารับ

ไป๋ซู่ฮวาโมโหไอ้คนตัวโตนั่น เมื่อคืนนี้เขาใจดำจริงๆ ปล่อยนางนอนตากฝนยันสว่างดีที่นางไม่ตายรอบสอง ไป๋ซู่ฮวาเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกออก นางถูกคนบ้านใหญ่ไล่ออกมามีเสื้อผ้าเพียงสองชุดเท่านั้น พ่อแม่เคยค้าขายเลี้ยงดูคนทั้งบ้านหลังจากพวกถูกโจรปล้นขบวนสินค้าฆ่าตายบ้านใหญ่ก็เปลี่ยนไป เงินทองที่พ่อแม่นางหามาถูกยึดไปจนหมด

เดินมาจนถึงกลางหมู่บ้านก็เห็นชาวบ้านชี้มือมายังนาง พี่สาวลูกพี่ลูกน้องไป๋ซิ่วยืนผสมโรงอยู่ด้วย

"ต๊าย นึกว่าใครนี่ไม่ใช่ว่าแม่คนไร้ยางอายหรอกหรือ มีคู่หมั้นอยู่แล้วยังปีนเตียงบุรุษอื่นอีก เหอะ"

"นั่นสิ ได้ยินว่าเมื่อวานนี้ยังไปหาจางซิ่วไฉเพื่อขอร้องให้รับนางเป็นอนุก็ได้จนถูกตีกลับมาเหมือนสุนัขก็ไม่ปาน หึน่าสมเพช"

ชาวบ้านหลายคนทั้งด่าทั้งขับไล่ไป๋ซู่ฮวานางไม่ใส่ใจเดินจนถึงบ้านไป๋จ้านผู้นำหมู่บ้านไป๋ฮวา ซุนซื่อภรรยาไป๋จ้านทันทีที่เห็นนางยืนอยู่ก็เอาน้ำสาดไล่ไม่ยอมให้เข้าบ้าน

"ไปๆๆให้พ้น ไร้ยางอายหมู่บ้านพวกเราเพิ่งจะมีซิ่วไฉคนแรก เจ้าอย่ามาทำให้ชื่อเสียงเขามัวหมอง"

"ใช่ๆๆ"

เสียงด่าและขับไล่ดังลั่นลานหมู่บ้าน ไป๋จ้านเพิ่งกลับมาจากตำบลจึงเอ่ยห้ามปราม เด็กคนนี้ปกติเป็นเด็กดีเขาไม่อยากเชื่อเลยว่าจะกระทำเช่นนั้น

"เสี่ยวฮวาเอ๊ย เจ้ามาหาปู่หรือ"

"ท่านปู่ผู้นำ มีเรื่องหนึ่งข้าอยากปรึกษาท่านหากท่านจัดการไม่ได้ข้าจะทำเรื่องนี้เอง"

"ถุย ไปให้พ้นบ้านข้านี่ตาเฒ่าอย่าไปฟังนังเด็กไร้ยางอายคนนี้เลย"

ไป๋จ้านส่งสายตาห้ามปรามภรรยาตนเอง รวมถึงชาวบ้านที่มาล้อมจะใช้ก้อนหินขว้างปานาง

"เสี่ยวฮวาบอกปู่มาเถอะอยากให้ช่วยสิ่งใด หากช่วยได้ปู่ก็ยินดี"

"ท่านปู่ผู้นำ ข้าต้องขายที่ดินดีสิบหมู่ที่มารดาเก็บไว้เป็นสินเดิมของข้า แม้ว่าท่านปู่ ท่านย่ากับป้าสะใภ้ใหญ่จะยึดครองแต่โฉนดเป็นชื่อข้า ส่วนขายแล้วข้าต้องการซื้อที่ดินเชิงเขาที่ติดกับบ้านสามีตรงนั้นน่าจะยี่สิบหมู่ ท่านปู่รบกวนหาคนมาซื้อและขายให้ด้วย ราคาท้องตลาดหมู่ละห้าตำลึงเจ้าค่ะ"

"ไม่ได้ นังสารเลวนั่นเป็นของครอบครัวไป๋เจ้ามันไร้ยางอาย ถูกขับไล่ออกไปแล้วยังจะคิดมาเอาสมบัติตระกูล ทุกท่านเรื่องนี้ไม่สมควรใช่หรือไม่"

ไป๋ซิ่วไม่ยอม ที่ดินแปลงนั้นท่านแม่กับท่านย่าจะเก็บไว้เป็นสินเดิมให้นาง

ชาวบ้านก็รังเกียจต่างเข้าข้างไป๋ซิ่ว ไป๋ซู่ฮวาถูกคนขว้างจนหัวแตกเลือดไหล นางไม่ร้องขอกลับยืนนิ่ง ไป๋จ้านตวาดทุกคนจึงหยุด

ไป๋จ้านรู้สึกไม่ดีเลย สายตาคู่นั้นของนางมีแววสังหารชัดเจนเขาเคยเป็นทหารมองไม่ผิดแน่

"เสี่ยวฮวา เรื่องขายที่ดินอย่าเพิ่งเลยในมือเจ้าเมื่อโฉนดเป็นชื่อเจ้าเช่นนั้นก็เก็บค่าเช่าจากบ้านใหญ่เถอะ ส่วนที่ดินยี่สิบหมู่นั่นเป็นที่รกร้างราคาหมู่ละหนึ่งตำลึง หากต้องการซื้อเจ้าต้องมีเงินนะ"

ไป๋จ้านไม่ต้องการให้นางขายที่ดินไป๋ซู่ฮวารู้ดีว่าเขาห่วงใยเกรงว่าขายไปแล้วจะรักษาเงินที่ได้มาไม่ได้

"เช่นนั้นทำตามที่ท่านปู่บอกเถอะเจ้าค่ะ เขียนสัญญาเถอะข้าไม่ต้องการให้ท่านปู่กับท่านย่ารับปากลอยๆ"

"เขียนสัญญาหรือ ข้าไม่เขียนให้เจ้าหรอกสตรีไร้ยางอาย มีคู่หมั้นอยู่แล้วยังสำส่อน เมื่อวานยังมาขอร้องเป็นอนุข้าอีกน่าขยะแขยงนัก"

เสียงที่แทรกนั้นคือซิ่วไฉหมาดๆของหมู่บ้านจางชุนคู่หมั้นสารเลวของร่างเดิมและเป็นคนวางแผนทั้งหมด ชาวบ้านแม้แต่ไป๋ซิ่วก็เยาะเย้ยนาง

"ไม่จำเป็นต้องไหว้วานไอ้หน้าปลาในอย่างเจ้าหรอกข้ารู้หนังสือสามารถเขียนเองได้"

"ฮ่าๆๆๆไป๋ซู่ฮวาสตรีไร้ยางอายเช่นเจ้ารู้หนังสือไหนๆอ่านให้ข้าฟังสักตัวสิ"

จางชุนและชาวบ้านหัวเราะเยาะไป๋ซู่ฮวาคนโง่อวดฉลาด ไป๋จ้านกระแทกไม้เท้าเสียงดังก่อนจะส่ายหน้าให้นางเขาเป็นห่วงนางๆรู้ดี

"ท่านปู่ผู้นำ พี่ไป๋ชวนกำลังศึกษาอยู่แม้ว่าภรรยาท่านจะน่ารังเกียจแต่ท่านเป็นคนดี ได้ข้าจะเว้นครอบครัวของท่าน ส่วนเจ้าอยากรู้ว่าข้าอ่านออกไหมมาฟังข้าอ่านที่ศาลาว่าการที่อำเภอก็แล้วกัน"

ทุกคนงงว่านางพูดอะไรไป๋ซู่ฮวาจากไปแล้วนางเดินไปทางอำเภอ ชาวบ้านอยากรู้จึงตามไปทันทีที่ชาวบ้านในอำเภอเห็นสตรีผอมบางศีรษะถูกคนปาจนแตกเลือดไหลแห้งกังน่ากลัวอย่างยิ่ง สอบถามจากชาวบ้านที่มาก็ทราบว่านางถูกคนในหมู่บ้านรังเกียจเพราะคบชู้หลายๆคนจึงสมน้ำหน้า

แต่บางคนก็ไม่เข้าร่วมการสนทนาเหล่านั้น ไป๋ซู่ฮวาตีกลองร้องเรียน สักพักก็มีเจ้าหน้าที่ออกมา นายอำเภอว่านเป็นคนมีคุณธรรมนับเป็นโชคดีของชาวบ้าน

"ใครมาตีกลองร้องเรียนกัน"เจ้าหน้าที่สอบถามไปสู่ฮวาจึงเดินออกมาด้านหนา