ฮูหยินคนงามของคุณชายหยาง

ไป๋ฮวน

ไป๋ซู่ฮวาค่อยๆขับเกวียนวัวไปยังทางหมู่บ้านฝั่งตะวันตก ชาวบ้านที่เห็นนางขับเกวียนผ่านไปก็ตะลึง เด็กคนนี้เมื่อก่อนทำไร่ไถนาเก็บผักป่าให้หมู เสื้อผ้าไม่เคยได้ใส่ดีๆรองเท้ายังแทบจะไม่มีใส่ แล้วตอนนี้เล่า

ชุดกระโปรงสีเขียวตัดกับเสื้อแขนยาวสีขาว ใบหน้าเนียนละเอียดศรีษะเกล้ามวยต่ำทรงสตรีออกเรือนแล้ว ยังมีดอกไม้ป่าดอกเล็กๆแล้วแซมตามร่องมวยผม ดูแล้วเหมือนเทพธิดาก็ไม่ปานช่างงดงามนัก

"เสี่ยวฮวา จะไปไหนหรือวันนี้แต่งตัวงามเชียว"

"อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะท่านป้า อรุณสวัสดิ์ทุกคนข้าจะไปบ้านท่านน้าฮวนเจ้าค่ะ พอดีจะเก็บเกี่ยวแล้วจะขอซื้อกระสอบเจ้าค่ะ"

"เฮ้อ ระวังหน่อยนะแม่หนู ได้ข่าวว่าย่าเจ้าน่ะตามพี่ชายเจ้ากลับมา ให้พาลูกน้องที่ร้านเมียเขากับร้านเถ้าแก่เขามาด้วย คงตั้งใจมาแย่งเจ้านั่นแหละ" ชาวบ้านที่นี่ไม่ได้เลวร้ายทุกคนคนส่วนมากจิตใจดี

"เฮ้อ พูดก็พูดเถอะนะ ไม่รู้จางชุนคนนั้นเหตุใดถึงตาต่ำนักเจ้างามถึงก็เพียงนี้ยังไม่พอใจอีกถอนหมั้นดีๆก็ได้ไยต้องสร้างเรื่องให้คนเขาเสียหาย"

"ทุกท่านอย่ากล่าวอีกเลย ข้ากับเขาไร้วาสนา ตอนนี้ข้ามีชีวิตที่ดีแล้ว สามีข้าท่านหมอบอกว่าปีหน้าก็เดินได้คล่องถึงเวลานั้นก็สามารถลงสอบได้แล้วเจ้าค่ะ ว่าไปต้องขอบคุณจางชุนคนนั้นหากเขาไม่ให้ร้ายข้าวางยาสามีข้าเพื่อให้เสื่อมเสียจนไปสอบไม่ได้ ข้าคงไม่ได้เจอท่านพี่อาจต้องแต่งงานกับเขาซึ่งไม่รู้ว่า...."

ไป๋ซู่ฮวากลั้นสะอื้นชาวบ้านยิ่งเกลียดจางชุนหนักเข้าไปอีกคนมีการศึกษาอะไรอิจฉาคนอื่นเกรงว่าเขาจะเก่งกว่าถึงขนาดใช้คู่หมั้นตัวเองเป็นเครื่องมือ

"อย่าร้องๆ เจ้าสี่ยวฮวาเจ้าหลุดพ้นคนเช่นนั้นมาก็ดีแล้ว ส่วนเรื่องเสบียงนั่นพวกข้าจะช่วยเองไม่ให้คนบ้านย่าเจ้ามาเอาเปรียบหรอก"

"ฮือๆขอบคุณป้าเจ้าค่ะ ข้าแค่อยากรักษาที่ดินไว้เป็นสมบัติอนาคตซูหยางแต่งงานได้มีสินสอดบ้างจะได้มีภรรยาที่ดี ยังไงเขาก็แซ่ไป๋ถึงแม้ว่าจะถูกรังเกียจแต่ในตัวก็มีสายเลือดสกุลไป๋ไหลเวียนอยู่ ข้าๆ...."

ไป๋ซู่ฮวาวันนี้นางแต่งหน้าอ่อนๆ จงใจใส่เสื้อผ้าสีอ่อนให้ดูน่าทะนุถนอม ยามน้ำตาหยดลงมาช่างดูน่าปลอบประโลมอย่างมากชาวบ้านเห็นเช่นนี้ก็พากันปลอบใจ นางร้องไห้ดั่งดอกสาลี่ต้องสายฝนไหล่บางสะท้านขึ้นลงกลั้นสะอื้นเต็มที่

"โถๆๆไม่ร้องๆเด็กดี ไปเถอะเดี๋ยวสายแดดจะร้อนเอา มีพวกเราอยู่จะไม่ให้ใครรังแกเจ้าพี่น้องแน่ๆตอนจิงถิงอยู่ก็มีน้ำใจกับชาวบ้านนัก"

ไป๋ซู่ฮวาใช้นิ้วเรียวสวยค่อยๆปาดน้ำตา ช่างเป็นภาพที่น่าสงสารสำหรับคนที่พบเห็นนัก ไป๋ซู่ฮวากล่าวขอบคุณก่อนจะเคลื่อนเกวียนไปต่อ จางชุนที่ได้ยินเสียงชาวบ้านเอ่ยชื่อเขาก็เดินมาดู

ทันทีที่เห็นไป๋ซู่ฮวาเหมือนถูกมนต์สะกด นั่นนางหรือเหตุใดงามเยี่ยงนี้ นางเป็นคู่หมั้นเขามาก่อน ไอ้หน้าอ่อนหยางหนิงเฉิงคนนั้นได้นางไปก็แค่คืนเดียว

ไม่เป็นไรเขารับได้ตอนนี้นางมีที่ดินมีเงินและยังมีเสบียงมากมาย อีกทั้งนางงามนักเมื่อก่อนเขาไม่ใส่ใจตอนนี้เขาต้องการนางคืน จางชุนทำทีเดินออกมาจึงถูกเกวียนชนล้มลงไป

"โอ๊ย ใครขับเกวียนชนข้าผู้ใดกัน อ้อน้องซู่ฮวาเองหรือ พี่ก็นึกว่าใครคนดีของพี่เจ้าเจ็บหรือไม่"

จางชุนแสร้งพยุงตนเองลุกขึ้นมา ชาวบ้านมองดูเขา จางชุนจึงทำท่าเซถลาจะไปกอดไป๋ซู่ฮวาที่นั่งอยู่บนเกวียนเพื่อให้ชาวบ้านเป็นพยานว่านางคิดถึงเขาทนไม่ได้จึงมาหาเพื่อพรอดรัก หากชาวบ้านเห็นต้องเข้าข้างเขาแน่ๆ

นางเป็นคู่หมั้นเขามาก่อนนางอาลัยอาวรณ์เขาจึงไม่แปลก ทันทีที่ถลามาไม่ทันได้ถึงตัวก็หงายท้อง กระเด็นไปสามจั้งมองไปเห็นเพียงไป๋ซู่ฮวายืนขึ้นยกเท้าขึ้นมาใช้ผ้าเช็ดหน้าของเขาปัดรองเท้าผ้าสีขาวที่ปักดอกเหมยสีแดงนางค่อยบรรจงเช็ด

"อืม...สกปรกจริงๆดูสิทำเท้าข้าเลอะหมด สามีข้าเพิ่งจะซื้อให้ด้วยคู่นี้"

จากนั้นก็ปาผ้าเช็ดหน้าคืนก่อนจะขับเกวียนออกไป

"ฮ่าๆๆเมื่อกี้เจ้าเห็นอะไรกันไหม แหม่ยายหนูนี่เท้าหนักดีจังถีบทีเดียวกระเด็นสามจั้ง"

"ใช่ๆ คนอะไรน้องเสี่ยวฮวาอย่างนี้อย่างนั้นเฮอะบัณฑิตจอมปลอมถุยหน้าไม่อาย"

"ใช่ ใส่ร้ายเขาแล้วจะมาทำเป็นขอคืนดีเพ้ย"

ชาวบ้านมองจางชุนหยามเหยียด เขาเองก็โกรธจนหน้าเขียวนั่งโง่นี่รู้จักตอบโต้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ดูท่าทางคงตั้งใจถอนหมั้นกับเขานานแล้วสิหึรู้อย่างนี้ไม่ให้เจ้าสมหวังหรอก จากนั้นก็พาร่างที่จุกค่อยๆเดินกลับบ้าน ไป๋ซู่ฮวาเคยอยู่ค่ายทหารฝึกความอดถึงสามปี เวลาเดินป่าจำเป็นต้องมีทักษะลูกถีบเมื่อกี้แค่น้ำจิ้มเอง

มาถึงท้ายหมู่บ้านก็พบกระท่อมดินหนึ่งหลัง มีรั้วไม้ไผ่กั้นไว้ในรั้วมีเด็กผู้หญิงอายุเจ็ดขวบกำลังให้อาหารไก่และเด็กผู้ชายห้าขวบกำลังตักน้ำรดแปลงผัก

"เสี่ยวชิงเสี่ยวฉุนท่านน้าฮวนอยู่หรือไม่ พี่ซู่ฮวามีเรื่องอยากปรึกษา"

ไป่ชิงกับไป๋ฉุนเงยหน้ามามองผู้มาเยือนจึงเอ่ยทัก

"พี่ซู่ฮวาท่านสบายดีหรือเจ้าคะ ท่านแม่ไม่ค่อยสบายอยู่ในบ้านเจ้าค่ะ"

"อ๋อ พาพี่ไปหาท่านแม่ได้หรือไม่"

เสี่ยวชิงพยักหน้าก่อนจะพานางเดินเข้าไปในบ้าน ไป๋ฮวนนอนหลับอยู่ เสียงไอเป็นระยะๆเสี่ยวชิงเรียกนางไป๋ฮวนค่อยๆลืมตา

"สวัสดีเจ้าค่ะท่านน้า ข้าเองซู่ฮวาบุตรสาวโจวซิ่วเหม่ยเจ้าค่ะ"

"อ้อ เสี่ยวฮวาหรือ แค่กๆๆ มีเรื่องอะไรให้น้าช่วยหรือเปล่าแค่กๆ"

"ท่านน้าป่วยมานานหรือยังเจ้าคะ เหตุใดท่านปิดบ้านจนแสงแดดไม่ส่องแบบนี้เล่า ข้าช่วยเปิดให้นะเจ้าคะ"

ไป่สู่ฮวาเปิดหน้าต่างออกไปก็เห็นภายในบ้านยุ่งเหยิง ข้าวของระเนระนาด มีร่องรอยของการทุบตีเด็กๆด้วย

"ท่านน้า เกิดอะไรขึ้นเหตุใดถึงมีร่องรอยถูกทำร้าย"

"ฮือๆๆๆ ท่านพ่อมาแย่งเสบียงท่านแม่ไม่ให้เขาเลยทุบตีเจ้าค่ะ ฮือน้องเล็กเป็นใบ้ไม่ยอมพูดเขาหาว่าท่านแม่เป็นตัวอัปมงคลให้กำเนิดเด็กอัปมงคลเจ้าค่ะฮือๆๆๆๆ"

ไป๋เสี่ยวชิงร้องไห้น่าส่งสาร ต้องสารเลวแค่ไหนกันไอ้ชั่วหม่าซุน เรื่องนี้ต้องจัดการเจ๊ทนไม่ได้จริงๆนะผู้ชายตีผู้หญิงเนี่ย

"ท่านน้าฮวนข้ามาขอซื้อกระสอบจากท่าน แต่ว่าเรื่องเงินข้าขอขายผลผลิตก่อนค่อยจ่ายได้ไหมเจ้าคะ"

"ได้ ข้ามีอยู่แค่สี่สิบใบเจ้าใช้เยอะหรือไม่ข้าขายเจ้าใบละยี่สิบอีแปะเท่านนั้นคิดแค่ค่าผ้าพอ"

"ท่านน้าไม่ต้องเกรงใจเจ้าค่ะ คิดราคามาเถอะอ้อท่านน้าข้ามีวิธีให้คนสกุลหม่าไม่มาวุ่นวายกับท่านหากท่านเห็นด้วยข้าจะช่วย"

ไป๋ซู่ฮวาเอ่ยขึ้น ไป๋ฮวนร้องไห้นางไม่ต้องการเห็นหน้าคนเหล่านั้นอีกแล้ว พวกเขาทำเหมือนเสี่ยวฉุนไม่ใช่บุตรชายแค่เขาพูดไม่ได้เท่านนั้นเอง

"ข้าฟังเจ้า ขอแค่ไม่มาทำร้ายเสี่ยวชิงกับเสี่ยวฉุนอีกก็พอ เขาจะขายเสี่ยวชิงให้บ้านเศรษฐีเพราะภรรยาใหม่เขาคลอดบุตรชายจึงต้องการเงิน เสี่ยวฮวาเขาเป็นพ่อแบบใดกันฮือๆๆๆๆ"

"ท่านน้าอย่าห่วงเลย เอาเช่นนี้วันนี้ท่านไปกับข้าใกล้ๆบ้านข้ามีกระท่อมเก่าๆหลังนึงมันเคยเป็นของบิดาข้า อาจจะไม่ใหญ่นักมีแค่สองห้องแต่นับว่าคุ้มแดดคุ้มฝนได้ดี หากไม่ใช่เพราะซูหยางยังเด็กข้าไม่วางใจ อาจให้เขาอยู่ที่นั่นแล้ว ตอนนี้ซูหยางพักอยู่กับข้าและสามี ท่านเก็บของเถอะข้าเอาเกวียนมา"

หลังจากเก็บข้าวของเรียบร้อยเกวียนก็เคลื่อนกลับบ้านเชิงเขา นางแวะบ้านไป๋จ้านพูดคุย ตอนนี้ภรรยาของไป๋จ้านไม่กล้ามองหน้านางตรงๆ เมื่อวานมีคนของทางการมาหาสามีนางแล้วบอกว่านังเด็กนี่ฉลาดหากไม่เสียเกียรติเกินไปเรื่องบางอย่างปรึกษานางได้ เพ้ย คงไปยั่วยวนใครอีกล่ะสิ

"เฮ้อ ที่เจ้ากล่าวมาจริงหรือ ได้ข้าจะคุยกับผู้นำสกุลหม่า ช่างเลวร้ายจริงๆส่วนย่าเจ้าข้าเป็นผุ้นำสกุลไป๋นางข้าจะจัดการเอง เจ้าไปเถอะ"