ฮูหยินคนงามของคุณชายหยาง

ขอเวลา

เกวียนเดินทางมาถึงบ้านไป๋ซู่ฮวาเรียกน้องชายออกมาให้ช่วยพาท่านน้าฮวนไปพักบ้านเก่าท่านพ่อที่เดินไปอีกสองร้อยก้าว จากนั้นก็ไปทำอาหารเย็น อาหลี่ผู้นั้นนั่งเล่นอยู่กับเด็กๆ มีบุรุษเพิ่มมาอีกหนึ่งคน

"อาหลี่ เจ้าพักที่ไหนหรือ"

"อ้อ อาซ้อท่านมาแล้ว นี่คือเสี่ยวจิ้งเป็นน้องชายคนเล็กขอรับ ข้ายังไม่มีที่พักกะว่าคืนนี้จะขอพักที่นี่ก่อน พวกเรานอนข้างนอกได้ขอรับ" อาหลี่พูดกับนาง

ไป๋ซู่ฮวาสังเกตลูกพี่ลูกน้องที่หน้าตาไปคนละทางเนี่ยนะ หยางหนิงเฉิงถือว่ารูปงามมากขนาดดาราที่ว่าหล่อแล้วมาเจอเขานี่เทียบไม่ติดเลยนะ ส่วนลูกพี่ลูกน้องสองคนนี้ถือว่าหล่อเหลาเพียงแต่ตาทึ่มนั่นดึงรัศมีไปคนเดียวตนอื่นเลยดูด้อย ขนาดใต้เท้าลู่เมื่อวานที่รูปงามนักเจอตาทึ่มนี่เข้าไปก็ดับเช่นกัน คนอะไรหล่อเกิ้น

"อาหลี่ ถ้าไม่ติดอะไรก็นอนกับซูหยางเถอะ เตียงไม่เล็กเกินไปพอเบียดกันได้ รออาซ้อจัดการเสบียงเรียบร้อยจะยกห้องนั้นให้เจ้ากับน้อง"

"ขอบคุณขอรับ อาซ้อนอกจากท่านจะงามมากแล้วยังใจดีอีกด้วยขอรับ" อาหลี่เอ่ยชมนาง ตอนที่นอนในห้องอยากจะโบกไอ้เด็กบ้านี่สักฝ่ามือ นั่นเมียข้านะอยากไปชายแดนใช่ไหมเดี๋ยวน่าดูแน่

"ข้าขอตัวไปดูพี่ชายเจ้าก่อน เที่ยงแล้วได้เวลากินยาแล้ว" ไป๋ซู่ฮวาเดินเข้าไปในห้องเห็นคนตัวโตนอนหลับอยู่ นางอังหน้าผากเขาก่อนจะรู้ตัวก็อยู่ใต้ร่างเขาเรียบร้อยแล้ว

"ทำไมรู้สึกเหมือนท่านไม่ได้ป่วยเลยนะตา เอ่อท่านพี่"

"เมียจ๋า คิดถึงเจ้าจังข้าหิวแล้ว"

"เดี๋ยวก่อน ข้าลืมไปว่าท่านยังไม่ได้กินข้าว รอเดี๋ยวนะอื้อๆๆ" ไป๋ซุ่ฮวากำลังจะลุกแต่ถูกเขาจุมพิตเว้าวอนเรียกร้อง ไม่นานก็เรื่อยลงมาจนครอบครองทรวงอกแสนหวานนั้น

"ทะท่านพี่ พอ พอก่อน อื้อ ท่านพี่ท่านบาดเจ็บอยู่นะอยากให้แผลที่หลังฉีกหรือไง ข้ายินดีเป็นหม้ายนะถ้าท่านไม่รักตัวเอง" ได้ผลคนตัวโตหยุดทันทีมองนางตาละห้อย

"อยากรักเจ้า อยากกลืนกินเจ้าคนดีสงสารข้าหน่อยไม่ได้หรือ"

"ท่านบาดเจ็บอยู่ อีกอย่างเรื่องของเราเริ่มแรกก็ถูกคนวางแผน ให้เวลาข้าหน่อยได้หรือไม่ขอข้าปรับตัวสักหน่อยนะ"

"นานแค่ไหน ข้าจะลงแดงแล้วเมียจ๋า"

"ให้แผลท่านหายก่อน ว่าแต่ท่านเป็นบัณฑิตเหตุใดถึงถูกธนูยิงได้ไปทำอะไรมา หรือแอบปีนเข้าหาลูกสาวบ้านไหนกัน" หยางหนิงเฉิงบีบจมูกนางก่อนจะกัดเบาๆ

"ข้าเห็นเด็กๆอยากกินเนื้อเลยลองเสี่ยงดู ไม่รู้ว่านายพรานคิดอะไรเขาบอกว่าได้ยินเสียงมาจากพุ่มไม้เลยยิงมา เขาคิดว่าเป็นกวางหรือไก่ฟ้านะ"

"ท่านพี่นี่ท่านดวงซวยถึงเพียงนี้เชียวหรือ เฮ้อหมั่นกราบไหว้โพธิสัตว์บ้างเถอะ จะมีใครเซ่อซ่าเท่าท่านอีกนะ ข้าไปหาข้าวให้ก่อนจะได้กินยา อื้อๆ"

จูบนี่เรียกร้องเว้าวอนจนไป๋ซู่ฮวาตาปรือโอบคอเขาไว้ หยางหนิงเฉิงเสียดายความหวานตรงหน้าเหลือเกิน

"ได้ข้าให้เวลาเจ้า อย่านานนะถ้านานเกินไปข้าปล้ำเจ้าขึ้นมาห้ามโกรธข้าด้วย อีกอย่างเวลากินยามันขมมาก กินยาเสร็จแล้วต้องให้ข้าจูบทุกครั้งจะได้ไม่ขมตกลงไหม"

"ห๊า ทำไมข้ารู้สึกตัวเองขาดทุนยังไงก็ไม่รู้ ข้าซื้อน้ำผึ้งมาให้ท่านแทนดีกว่า ข้าไปเอาอาหารให้ท่านก่อน เอ่อข้าให้แม่ม่ายไป๋มาอยู่บ้านเก่าพ่อข้านะอดีตสามีนางทุบตีเพื่อจะเอาลูกไปขายน่ะข้าเวทนาพวกนางอื้อๆๆๆ"เขาจูบเสร็จก็เอ่ย

"นี่ให้รางวัลเด็กดีไง ไม่ได้เอาเปรียบเลย"

"คนบ้าท่านมันเจ้าเล่ห์ ไม่อยู่ด้วยแล้วให้น้องชายท่านยกอาหารเถอะอยู่กับท่านเปลืองตัวตลอด"นางรู้ทันจึงรีบลุกหนีแล้วบอกจะให้อาหลี่เป็นคนยกยาและข้าวมาให้ คนตัวโตขัดใจใครว่าเขาใจดีกับเจ้าสองคนนั้น หึ ถ้าห้องว่างนางก็ไปหาที่อื่นนอนสิ ให้อาหลี่กับเสี่ยวจิ้งมาอยู่ด้วยแค่นี้ห้องก็เต็มแล้วเมียเขาจะหนีไปนอนที่อื่นได้อย่างไรเล่า ต้องมานอนกับเขาสิฮ่าๆ

ไป๋ซู่ฮวาทำอาหารเย็น นางใช้อาหลี่ไปถอนผักในแปลง ไป๋ซิ่วที่มาเจอเขาตอนแรกจะอ้าปากด่าที่มายุ่งที่ดินบ้านนาง แต่หลังจากที่เห็นใบหน้าคำด่าก็ถูกกลืนลงคอ

หืม หมู่บ้านมีหนุ่มรูปงามเช่นนี้เมื่อใดถึงจะงามไม่เท่าสามีขาเป๋ของนังซู่ฮวากับใต้เท้าลู่คนนั้นแต่คนนี้ไม่ด้อยเลยหล่อเหลาเสียจริงๆ นางชื่นชมแต่อาหลี่รังเกียจ เขาติดตามแม่ทัพมานานอยู่ที่นี่มาสามปีใครเป็นอย่างไรเขาไม่ใช่ไม่รู้ ดูสายตาสิแทบจะกินเขาอยู่แล้วน่าเกลียดจริงๆ

"พี่ชาย ที่นี่เป็นนที่ดินของบ้านข้าไม่ทราบว่าพี่ชายมาจากที่ใดกันเจ้าคะ ข้าชื่อไป๋ซิ่วเจ้าค่ะ"

"แม่นาง ข้าขอตัวก่อนอีกอย่างที่ดินแปลงนี้ดุเหมือนจะเป็นของอาซ้อข้า นางให้ข้ามาเก็บผักที่นี่" อาหลี่ไม่สนใจสตรีหน้าขาวปากแดงคนนี้เขาได้ผักกาดกับหลัวโปเรียบร้อยตามคำสั่งก็จะไป แต่ไป๋ซิ่วขวางหน้าเขาไว้พร้อมส่งสายตา

"นี่พี่ชาย ที่ดินแปลงนี่เป็นของบ้านข้า จะเป็นของอาซ้อท่านได้เช่นไรกันเจ้าคะ" ไป๋ซิ่วไม่รู้ว่าเขาเป็นใครนางจึงบอกว่าที่ดินทั้งสิบหกหมู่นี่คือของบ้านนาง บุรุษตรงหน้าดูแล้วเป็นคนต่างถิ่นหากรู้ว่านางมีที่ดินมากมายเขาย่อมต้องมองนางใหม่ แต่ก็มีเสียงสวรรค์มาดับฝันของนาง

"เอ่อ คุณชายอาหลี่ข้าเก็บเห็ดมามากมายเสี่ยวฮวาสั่งให้ข้าไปเก็บมา เอ่อนี่ใช่หลานรองไป๋ซิ่วหรือไม่ อาเล็กไม่ได้เจอเจ้าเสียนานเชียว"

ไป๋ลู่ทักทายหลานสาว เสี่ยวฮวาบอกว่าให้นางออกมาบ่อยๆคนพวกนั้นเห็นหน้าของนางพวกเขาก็จะไม่ซื้อคน ใครอยากได้สตรีน่าเกลียดกันแต่อาหลี่เอ่ยขึ้นขัดจังหวะ น้ำเสียงที่ใช้กับไป๋ลู่ต่างกับไป๋ซิ่วลิบลับ

"ลู่ลู่ ดูท่าข้าแก่กว่าเจ้าน่าจะปีนึงเจ้าเรียกข้าพี่หลี่เถอะ ว่าแต่อาซ้อให้ท่านไปเก็บเห็ดมามากมายเชียวบนเขาลื่นนักต่อไประวังด้วย เจ้าคงร้อนน่าดูกลับเข้าบ้านเถอะ"

อาหลี่รับตระกร้ามาจากไป๋ลู่ นางขอบคุณเขาเบาๆ ไป๋ซิ่วกระชากแขนไป๋ลู่จนถลาหกล้มเลือดออกทันทีอาหลี่พยุงนางขึ้นมา พร้อมกับมีชาวบ้านที่กำลังกลับจากงานในนามาเจอเข้าก็เริ่มซุบซิบ

" ไป๋ลู่เด็กอัปลักษณ์นั่นรู้จักยั่วยวนบุรุษด้วยหรือ"

"น่านนะสิไม่ดูหน้าตาตนเองเลย บุรุษผู้นั้นเป็นใครกันไม่เคยเห็นหน้ารูปงามนัก"

"เฮ้อ น่าอิจฉานังเด็กซู่ฮวาคนนั้นนะสามีหล่อหลาเชียวเห็นว่าอีกไม่นานก็เดินได้"

"ใช่ๆ เมื่อเช้าข้าเจอนางกลางหมู่บ้าน แต่งตัวขึ้นมางดงามอย่าบอกใครสมกันจริงๆนะ"

ไป๋ซิ่วที่ได้ยินถึงกะกำมือแน่น อีเด็กบ้านั่นสวยใช่น้อยถึงต้องให้อยู่แต่ในนาขาเปื้อนโคลนไง นางไม่ต้องการให้ใครเห็นความงามนังเด็กซู่ฮวานั่นไป๋ลู่ที่ได้ยินคำนินทาดูถูกก็น้ำตาคลอจนอาหลี่สงสาร

"นี่ทุกท่าน ข้าชื่ออาหลี่เป็นน้องชายพี่หนิงเฉิงสามีอาซ้อซู่ฮวาอีกอย่าไป๋ลู่นางไม่ได้ยั่วยวนข้า นางแค่ถูกคนจิตใจชั่วร้ายกลั่นแกล้งจนหกล้มเลือดออกข้าจึงรับนางไว้ ไปเถอะลู่ลู่ไปใส่ยาที่บ้านอาซ้อรอผักกับเห็ดพวกนี้ไปทำมื้อเย็น อ้อแม่นานคนนี้ที่ดินตรงนี้เป็นของอาซ้อข้าไม่ทราบว่าเป็นของท่านตั้งแต่เมื่อไร"

อาหลี่จุงมือไป๋ลู่จากไปชาวบ้านหันมามองไป๋ซิ่ว อะไรคือคนจิตใจชั่วร้ายตรงนั้นมือแค่พวกเจ้าหรือน้องสามีไป๋ซู่ฮวาหมายถึงไป๋ซิ่วกัน ที่แปลงนี้ใต้เท้าผู้ตรวจการคนนั้นเป็นคนเอาคืนมาเองรวมที่ดินของจางชุนด้วย

"หน้าด้านดีจริงๆ ของคนอื่นบอกของตัวเองเหอะ ข้ากลับมาถึงก็เจอเรื่องตลกหัววันเชียว" เซียวผิงผิงเอ่ยขึ้นนางมาหาเพื่อนรักที่ถูกขับออกมา เซียวผิงผิงกลับบ้านท่านยายจึงพึ่งรู้เรื่อง

"ผิงผิง ระวังปากเจ้าด้วยที่แปลงนี้เป็นของบ้านข้า นังไป๋ซู่ฮวาคนหน้าหนานั่นมาแย่งไปต่างหาก"ไป๋ซิ่วไม่ยอมแพ้ชี้หน้าเซียวผิงผิง

"เพ้ย ใครๆก็รู้ว่าที่แปลงนี้เป็นสินเดิมของน้าโจวตอนแต่งกับท่านอาจิงถิง คนบ้านเจ้านี่หน้าหนาเหมือนกันหมดจริงๆไป๋ซิ่ว ไปหาเสี่ยวฮวาดีกว่าเห็นหน้าเจ้าแล้วคลื่นไส้"

กรี๊ดดดเสียงกรี๊ดของไป๋ซิ่วดังไปทั่วบริเวณ ไป๋ซู่ฮวาได้ยินจึงออกมาดูที่ดินติดกับบ้านของหยางหนิงเฉิงเดินไม่ถึงยี่สิบก้าวก็ถึง ยายหนูคนเดิมมารดน้ำพรวนดินคงเห็นเขาทุกวันจึงตกหลุมรัก ไป๋ซู่ฮวาเห็นอาหลี่ประคองอาเล็กมารวมถึงไป๋ซิ่วที่กำลังถกผักในแปลงของนางมาขว้างปาเซียวผิงผิง นางจำได้เด็กคนนี้คือคนที่หวังดีกับร่างเดิมมาตลอดนางพยายามหาทางให้ถอนหมั้นกับจางชุนมาตลอดเช่นกัน

"พี่หญิง ท่านติดเงินข้าอยู่ห้าตำลึง หากท่านยังไม่เลิกถอนผักในที่ดินข้าๆจะแจ้งข้อหาลักทรัพย์ทำลายทรัพย์สินอีกหนึ่งข้าหา ครั้งนี้ข้าไม่ใจดีแน่ควรถูกโบยก็โบยควรชดใช้ก็ชดใช้" ไป๋ซู่ฮวาไม่สนแม่งิ้วโรงเจนี่ แค่ไสหัวไปให้ไกลๆนางก็พอดีแต่ถ้าก่อเรื่องจบไม่สวยแน่

"เอ่อ แม่หนูเสี่ยวฮวาพวกข้าแค่ดูเหตุการณ์เฉยๆเองนะ อย่าเหมารวมล่ะ" ชาวบ้านกลัวใจนางเมื่อวานสามสิบคนที่ไปต้องจ่ายนางคนละตำลึงพรุ่งนี้ทางการจะมาดูการเก็บเกี่ยวต้องจ่ายเสบียงให้นางอีก มีรายชื่อทุกคนอยู่ในมือใครจะกล้าหาเรื่องนางกัน

ไป๋ซิ่วหยุดทันทีก่อนจะสะบัดหน้าเดินกลับบ้าน เซียวผิงผิงยิ้มจนเห็นแก้มบุ๋มวิ่งมาหานางกอดเอวนางเด็กกว่าไป๋ซู่ฮวาสามเดือนๆหน้าไป๋ซู่ฮวาจะอายุครบสิบเจ็ดเต็ม

"เสี่ยวฮวาเจ้าเก่งมากจริง สมน้ำหน้าพี่สาวเจ้า คนอะไรหน้าด้านนี่ข้าซื้อขนมมาฝาก ว่าแต่สามีเจ้าจะว่าอะไรไหมถ้าข้าเข้าไปในบ้าน"

"มาเถอะ เขาไม่ว่าอะไรหรอก เอ่อขอบคุณนะสำหรับขนม อาเล็กท่านเป็นอะไรไปนั่น" พูดกับเพื่อนรักเสร็จก็หันไปหาอาสาวที่อาหลี่พยุงอยู่

"อาซ้อ ญาติผู้พี่น่าเกลียดของท่านกระชากนางจนล้ม เหมือนหัวเข่าจะมีเลือดออกนางเป็นสตรีข้าไม่กล้าล่วงเกินขอรับ"

"พาเข้าบ้านเถอะจะได้ทำแผล พี่หญิงโหดร้ายกับคนอื่นเสียจริงๆ"

เมื่อเข้ามาถึงด้านในก็ลงมือทำแผลให้ไป๋ลู่ จากนั้นก็ไปทำกับข้าวต่อไป๋ซู่หยางไปซื้อไข่ไก่มาให้สิบฟอง ไป๋ซู่ฮวาตุ๋นไข่ให้เด็กสองคน ลุยลำธารได้สาหร่ายน้ำจืดมาทำน้ำแกง ตุ๋นกระดูกหมูกับถั่วลิสวงให้คนเจ็บด้านใน หุงข้าวขาว ผัดหมูสามชั้นกับผักกาด นำเห็ดที่ได้มาผัดไข่ใส่พริกกับไม่ใส่พริก จากนั้นก็ตั้งโต๊ะ

"หนิงจิน หนิงหรง มานั่งกับพี่สะใภ้ใกล้ๆเดี๋ยวพี่สะใภ้ป้อนให้ "

เด็กทั้งสองนั่งกินเรียบร้อยไป๋ซู่หยางก็กลับมาจากเอาสำรับไปส่งไป๋ฮวน ได้ยินว่าหม่าชุนคนนั่นมาอาละวาดที่บ้านพอไม่เจอนางก็ทุบทำลาย สักพักไป๋จ้านผู้นำหมู่บ้านก็มาถึง

"เสี่ยวฮวา มีอะไรหรือถึงให้เสี่ยวหยางไปตามปู่มา"

"ท่านปู่ขออภัยด้วย ภรรยาท่านรังเกียจข้านักเรื่องที่จะพูดคุยนางคงไม่ชอบใจ"

"เฮ้อ ปู่ขออภัยแทนนางด้วยนะว่าแต่มีเรื่องอะไรเล่า"

"ท่านปู่ข้ารับทท่านน้าฮวนมาอยู่ด้วย หม่าชุนลูกสุนัขนั่นจะขายบุตรสาวเอาเงินมาให้เมียใหม่ อีกทั้งทุบตีเสี่ยวฉุนเพียงเพราะเขาพูดไม่ได้เจ้าค่ะ ส่วนท่านอาข้าท่านย่าก็จะขายนางให้คนเร่ร่อนรับจ้างขุดเหมือง ข้าอยากช่วยพวกเขาเจ้าค่ะ"

"เจ้าจะให้ปู่ช่วยอย่างไรกัน เรื่องนี้ว่ามาเถอะ"

"ท่านปู่ผู้นำ ตอนนี้เสี่ยวหยางแยกบ้านมาแล้วเขามีทะเบียนบ้านตนเอง ท่านนำสี่คนยนี้ใส่ในทะเบียนบ้านของเขาเถอะเจ้าค่ะ เสี่ยวหยางเป็นเจ้าบ้านพวกเขาเป็นผู้อาศัยหากมีใครอยากขายคนในบ้านเขาเสี่ยวหยางย่อมมีสิทธิ์ฟ้องร้องคนผู้นั้นเจ้าค่ะ เก็บเกี่ยวเรียบร้อยข้าจะรับเงินที่ขายเสบียงบางส่วน เงินค่าดำเนินการข้าจัดการเองเจ้าค่ะ"

"อืมได้ ว่าแต่ใต้เท้าท่านนั้นบอกว่าหากมีอะไรเจ้าสามารถปรึกษาได้ ปีนี้ถั่วกับข้าวโพดล้นตลาด ถึงแม่จะเลี้ยงหมูเลี้ยงไก่ก็ไม่เยอะถึงเพียงนั้นเจ้ามีวิธีหรือไม่"

ไป๋จ้านกำลังกลุ้มใจกับเรื่องนี้ ไป๋ซู่ฮวาเคารพชายชราตรงหน้า เขาคิดเพื่อลูกบ้านเสมอไม่ว่ามีเรื่องอะไรจะทำเพื่อคนในหมู่บ้าน เสียดายภรรยาเป็นพวกหูเบาใจแคบ

"ท่านปู่ข้ามีหลายวิธีแปรรูป แต่ขอข้าเลือกสอนเองนะเจ้าคะ บางคนข้าไม่อยากสอนเลี้ยงสุนัขก็ต้องดูที่ซื่อสัตย์หมากัดเจ้าของข้าไม่เลี้ยงหรอกเปลืองน้ำข้าว"